Αναρτήσεις
Ο «πατριωτισμός» που διαιώνισε το Μακεδονικό, θα το χαρίσει τώρα στα Σκόπια, γράφει ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος.
Όταν χτίστηκε η Αμερικάνικη Πρεσβεία στην Αθήνα, δεν υπήρχε μάντρα, ενώ ο χώρος πρασίνου πέριξ αυτής ήταν δημόσιος χώρος. Σήμερα υψώνονται ολοένα και περισσότερα τείχη παντού. Υπάρχει ευθύνη των σχεδιαστών, αρχιτεκτόνων και πολεοδόμων, προτού φτάσουμε σε ένα δημόσιο χώρο "φυλακή";
Ποιος θα το πίστευε, πως η μάχη για το κοσμικό κράτος θα δοθεί στην ποδιά της «Συννεφούλας» του Σαββόπουλου και τα στρωματάκια της yoga.
Υπάρχει μία αφήγηση, που λίγο ως πολύ, λέει πως είμαστε όλοι ένοχα καθίκια, με μόνο σκοπό το «να περνάμε καλά» μέσα από την υπερκατανάλωση. Μία πολλή βολική αφήγηση για όσους θέλουν να πιστεύουν πολιτικά και θρησκευτικά δόγματα που βασίζουν την ύπαρξη τους στην απόδοση ενοχών και τιμωρίας. Ήταν όντως οι δεκαετίες '90 και τα '00 μόνο κατανάλωση και «Μύκονος»;
Η δημοπρασία αδειών δείχνει την κατεύθυνση της κυβέρνησης Τσίπρα: σοβιετικός νεοφιλελευθερισμός.
Η υπόθεση Γεωργίου και ΕΛΣΤΑΤ είναι η μητέρα των μαχών, μεταξύ αλήθειας και σκότους. Μεταξύ ειλικρίνειας και κυνισμού. Τόσο απλά, τόσο καθαρά.
Ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος επιχειρεί την πιο σύντομη δυνατή περίληψη της ελληνικής κρίσης και σχολιάζει τα παραμύθια για μικρά παιδιά που... ψηφίζουν την καταστροφή τους.
Ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος κάνει μία αποτίμηση της χθεσινής ψηφοφορίας, και βρίσκει τη Δημοκρατία το μεγάλο ηττημένο για μία ακόμα φορά.
Πόσοι είναι έτοιμοι στην Ελλάδα να δεχτούν ένα πραξικόπημα απέναντι σε μία αυταρχική -εντός ή εκτός εισαγωγικών- κυβέρνηση;
O Kωνσταντίνος Αλεξάκος αναζητεί μία άλλη Ευρώπη, προτού οι συντηρητικοί αποτελειώσουν κι αυτή που έχουμε.
Η αγανάκτηση είναι πρόβλημα, ως ίδιον του όχλου και άρα στερούμενη της ανάλυσης που μπορεί να γεννήσει λύσεις. Οι προτάσεις λείπουν - όχι η αγανάκτηση. Όλοι αγανακτισμένοι είμαστε, ο καθένας για τους λόγους του.
Το λεγόμενο "σύστημα" μπορεί να οδηγήσει την κοινωνία στην οποία βασίζει την ύπαρξη του στην καταστροφή, όταν δεν αντιλαμβάνεται ούτε την εξάρτηση του από αυτήν ούτε την ανάγκη για αλλαγή. Ιστορικά, καμία κοινωνία αποκλεισμένων και διευρυμένης ανισότητας δεν επιβίωσε. Αυτό ισχύει τόσο για την μικρή Ελλάδα όσο και τις ΗΠΑ.
Ο σημερινός πρωθυπουργός στάθηκε πάντα εμπόδιο στην προσπάθεια συνεργασίας των λεγόμενων "προοδευτικών δυνάμεων" από την εποχή Κύρκου ακόμα, στην ανανεωτική αριστερά. Όποτε κλήθηκε να επιλέξει μεταξύ της χώρας και της αποφυγής ανάληψης πολιτικού κόστους, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε σταθερά το δεύτερο, γράφει ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος.
Η αναγωγή της «κεντροαριστεράς» σε κεντρικό αφήγημα, σε μία κοινωνία που έχει ριζοσπαστικοποιηθεί, ήταν άστοχη όσο και θνησιγενής. Στα τρία χρόνια που πέρασαν δεν κατάφερε να αποκτήσει ούτε καν αξιοπρεπές λήμμα στη wikipedia. Και η εκλογή Μητσοτάκη όχι μόνο δεν θα τη βοηθήσει, αλλά πιθανότατα θα την τερματίσει.
Η Λαϊκή Δεξιά, ο «Καραμανλισμός», οι εθνικιστές. Αυτοί ηττήθηκαν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να θυμάται ότι αυτό του ζητήθηκε από τον κόσμο της ΝΔ. Διαφορετικά, θα έχει την τύχη των προκατόχων του.
Η Ευρώπη έζησε την 11 Σεπτεμβρίου της. Η χθεσινή επίθεση ήταν μία πρόκληση, από τον κόσμο τους στον κόσμο μας. Μακάρι να είναι η τελευταία, όσο κι αν οι φασίστες που δημιούργησαν τις μεταναστευτικές ροές από τη Συρία και αλλού υπόσχονται συνέχεια.
Ένας από τους γονείς της Σχολής Χιλλ που είδε τη γυναίκα του να διασύρεται σε κίτρινο ρεπορταζ για τη Μπέτυ Μπαζιάνα στο σχολικό Αγιασμό, ξεσπαθώνει
Αυτό που μας φάνηκε στην αρχή για απειρία, ήταν ο τακτικισμός ενός αδιάφορου για την Ευρώπη νεο-κομμουνιστή. Ποια είναι λοιπόν η πρόταση του πρωθυπουργού; Τι θέλει μετά το δημοψήφισμα; Αν «κερδίσει» η κυβέρνηση, θα πληγούν τα κατώτερα στρώματα υπέρ της ολιγαρχίας ή όχι;
Στη χώρα του “ξέρεις ποιος είμαι εγώ” συνηθίζουμε να βάζουμε τις δύσκολες -ιστορικές και σύγχρονες- αλήθειες κάτω από το χαλί, υποστηρίζει ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος.
Ο Βόλφι είπε για τον Γιάνη πως αποκλείεται να χάζεψε ξαφνικά. Το MEGA μετέφρασε πως τον είπε “αφελή”. Ο Κοτζιάς προέβη σε διάβημα διαμαρτυρίας. Το ρεντίκολο ξεκίνησε με άρθρο των NY Times που δημοσιεύει τη σωστή μετάφραση και θα ακολουθήσουν και άλλα.
Σήμερα είναι η πρώτη επέτειος από τη δολοφονία Φύσσα. Tο γεγονός που ξεχείλισε το ποτήρι στο εξωτερικό, ώστε να πιέσει την κυβέρνηση να αναλάβει δράση εναντίον της ΧA, απειλώντας ακόμα και με αφαίρεση της ελληνικής Προεδρίας.
Τί μου θύμισε ο ξυλοδαρμός του Μαραντζίδη, και τί θυμάμαι σε κάθε περιστατικό βίας που προκαλεί κάποιος τυχάρπαστος βλαμμένος.
Στην Ελληνική εκδοχή του free market capitalism φαίνεται πως δικαίωμα στην ανάπτυξη έχουν όλοι, αρκεί να είναι άντρες, λευκοί, ετεροφυλόφιλοι, πλούσιοι, κι αν όχι πλούσιοι, τότε κομματικά οργανωμένοι.
Δημοσιογραφία δεν είναι να ασχολείσαι αποκλειστικά με ό,τι επιλέγουν πριν από σένα για σένα τα κομματικά και κυβερνητικά γραφεία.
Το παιχνίδι, Σταύρο, παίζεται με συγκεκριμένους κανόνες. Κι αν θες να μείνεις σε αυτό το παιχνίδι για καιρό και δεν είναι μια ευκαιριακή περαντζάδα, τότε καν’το σωστά.
Το φαινόμενο της διαφθοράς που αποκαλύφθηκε (στον βαθμό που ισχύει) δεν είναι θέμα ΜΚΟ ή μη.
«Σταυρώστε με, σταυρώστε με, στα χέρια σας σηκώστε με» διαπλεκόμενοι κάθε λογής· μικροί και μεγάλοι. Πελάτες και «αφεντικά».
Η Ελλάδα ως έχει μπορεί να περάσει στην «ανάκαμψη» μόνο με ό,τι την έφερε στην χρεοκοπία: με αδιαφάνεια, διαπλοκή, θαλασσοδάνεια και πλασματικούς αριθμούς...
Η ανακοίνωση περί «συνεισφοράς της ΝΕΡΙΤ στο πρωτογενές πλεόνασμα με 91 εκατομμύρια ευρώ» και γιατί σήμερα δεν υπάρχει χώρος για πολιτικούς τακτικισμούς και μισές αλήθειες.
Η πρόσφατη απόφαση του Μισθοδικείου έκρινε πως πρέπει να ανέβουν πάλι οι αμοιβές του δικαστικού σώματος, κάτι το οποίο θα επιφέρει και νέα αύξηση στις βουλευτικές αποζημιώσεις!
Ερωτήματα, συμπεράσματα και άβολες αλήθειες για το μύριο του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Τσουκαλά.
Αν έρθει το «νέο» φοβάμαι ότι οι χειρότερες αντιδράσεις θα είναι από όσους το ευαγγελίζονται· από τους «παλιούς» που πλασάρονται στην κοινωνία και την πολιτική ως φορείς του.
Γιατί διατηρούμε δομές που κανείς δεν αγγίζει, «δεν βλέπει»; Γιατί το πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να διαχωρίσει τον ποταμό (κοινωνία) από την κοίτη του (κράτος και θεσμικό πλαίσιο);
Παραμονές ανάληψης της Ευρωπαϊκής Προεδρίας, αυτή είναι η εικόνα μιας χώρας που ολισθαίνει προς τα πίσω –όχι μιας χώρας που επιχειρεί το άλμα προς τα μπρος.
Να με συμπαθάτε, αλλά δεν θα «διαλέξω μεριά» σε αυτό το αίσχος όσο κι αν μας ζητείται εκβιαστικά από όσα παρακολουθούμε στα ΜΜΕ.
Η «κακιά Τρόικα», η εκ του πονηρού «φασαρία», οι ολιγαρχικοί εκβιασμοί και οι θυσίες των πολλών που ρίχνονται στον Καιάδα...
Οι Atenistas έχουν εξαιρετικά καλές προθέσεις ‒και αποτελέσματα. Ο χρωματισμός όμως της σκάλας στη Μαρασλή ξεπέρασε τη νομιμότητα στη διαχείριση του δημόσιου χώρου.
Η Περιφέρεια Αττικής θα διαθέσει 20 εκατομμύρια για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ. Γιατί, αντί αυτής της εκταμίευσης, δεν εξετάστηκε το ενδεχόμενο η ΑΕΚ να πάρει το ΟΑΚΑ, που σαπίζει;
Έτσι λοιπόν απαντάμε στη δυσπιστία που φέρνει η έλλειψη προοπτικής στις νέες γενιές; Με (σαν το Playstation που φέρνουν τα παππουδικά τα Χριστούγεννα) «δωρεάν, ασύρματο, WiFi, ίντερνετ για όλη την Ελλάδα»;
Μπορεί το πολιτικό μας σύστημα να κάνει χαρακίρι για την ευημερία των πολιτών;
Η επιμονή για την «κακή Τρόικα που ζητάει οριζόντια μέτρα» είναι εκλογικός εκβιασμός προς τους εταίρους. Η Τρόικα δεν ζήτησε οριζόντια μέτρα, αλλά περιορισμό των δημόσιων δαπανών.
Εχθές σώθηκε ένα από τα ελάχιστα σύγχρονα, ουδέτερα εργαλεία που έχει η ελληνική δημοκρατία στη δύσκολη πορεία της προς μια ανοιχτή κοινωνία.
Η γραφειοκρατία τρώει πλέον κυριολεκτικά τις σάρκες και, εσχάτως, την εναπομείνασα ακίνητη περιουσία των πολιτών, για να χρηματοδοτηθεί ένα βαρέλι χωρίς πάτο.
Την ώρα που η Αγγελική της ομάδας ΔΙΑΣ έβγαλε το όπλο της για να ακινητοποιήσει τον δολοφόνο του Φύσσα ήταν μια υπέρβαση-επιστροφή στην κανονικότητα. Όχι για εκείνη, για όλους εμάς.
Υπάρχουν σχολές στο τι πολιτισμό θέλουμε. Σε ό,τι όμως αφορά την κρατική εμπλοκή στον πολιτισμό υπάρχει μία σχολή, και μόνο μία: αυτή των κανόνων.
Πώς η κυβέρνηση των θεσμικών υπερβάσεων (με «εντολή Σαμαρά») κινδυνεύει να εκτοξεύσει τη Χρυσή Αυγή, και τα μέλη της από αλήτες να μετατραπούν σε τιμητές, με το γράμμα του νόμου.
Ο δρόμος από τα χαμηλά είναι σαφής: να αναζητηθούν οι νέες συνιστώσες στην κοινωνία, που θα συνθέσουν το νέο. Το ΠΑΣΟΚ, μετά το ΙΣΤΑΜΕ, έγινε μια από αυτές.
Περιμένοντας την πτώση του δικού μας τείχους, και την επόμενη μέρα, σας προτείνω να (ξανα)δείτε την ταινία «The Lives of Others». Αν μη τι άλλο είναι παρήγορο να βλέπεις ότι κάπου αλλού τα κατάφεραν.
Η μετακύλιση ευθυνών με χειρισμούς «κολοκυθιάς» επιτείνει την αίσθηση της θεσμικής κατάρρευσης. Το πολιτικό σύστημα τοποθετεί ανοικτά την κομματική σκοπιμότητα ως προτεραιότητα.
