Αναρτήσεις
Το Ευρωμπάσκετ ολοκληρώθηκε με τον θρίαμβο της Ισπανίας, όμως, το όνειρο του αγώνα, της φιλίας και της αλληλεγγύης συνεχίζεται. Είναι πράγματα που μας δίδαξε το ανοιχτό γήπεδο που παίζαμε μικροί. Ο Κυριάκος Μαργαρίτης ανασύρει μνήμες από το παρελθόν που έχουν το χτύπο και την ανάσα μιας μπάλας.
Χάσαμε, αποκλειστήκαμε, αποχαιρετούμε το Ευρωμπάσκετ, αλλά τώρα είναι που πρέπει να σταθούμε περισσότερο από ποτέ σε μια λέξη: ΕΝΩΣΗ. Ας σκεφτούμε πως η ελπίδα ζει ακόμη, όπως έκανε ο σκηνοθέτης Βέρνερ Χέρτσογκ όταν του είπαν πως η αγαπημένη του Λότε 'Αισνερ ετοιμαζόταν να πεθάνει. Γράφει ο ποιητής Κυριάκος Μαργαρίτης.
Βιώνουμε στιγμές μοναδικές; Αναβιώνει η παθολογική αγάπη του μέσου Έλληνα με το μπάσκετ; Η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη έχει καταφέρει να μας επανασυνδέσει με το αγαπημένο άθλημα της χώρας από το '87 και μετά. Γράφει ο Κυριάκος Μαργαρίτης.
Στην πόλη που έγινε σύμβολο διαίρεσης της Ευρώπης λόγω του Τείχους της Ντροπής, η εθνική μας ομάδα καλείται να διατηρήσει άσβεστο το φως της ελπίδας που έχει σκορπίσει σε όλους μας. Ό,τι και να γίνει ήδη μας έχει προσφέρει αμέτρητη χαρά. Γράφει ο Κυριάκος Μαργαρίτης.
Η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη έσπασε άλλο ένα στεγανό ετών: δεν παίζει μόνο άμυνα ξεχνώντας την επίθεση. Ολος ο μπασκετικός κόσμος έλεγε πως η ελληνική σχολή ήταν ταυτόσιμη με το... κατενάτσιο. Η τωρινή ομάδα αποδεικνύει πως μπορούμε να παίξει και «σκεπτόμενη» επίθεση. Γράφει ο Κυριάκος Μαργαρίτης.
Eίμαστε αλληλέγγυοι με τα παιδιά του πολέμου της Ουκρανίας, αλλά στο μπάσκετ δεν χαριζόμαστε. Οι 41 πόντοι του Giannis και η ομαδική συνεργασία τσέκαραν το εισιτήριο της Εθνικής για την επόμενη φάση. Βερολίνο, σου ερχόμαστε! Γράφει ο Κυριάκος Μαργαρίτης.
Το χθεσινό ματς με τη Μ. Βρετανία δεν χωράει αναλύσεις. Ήταν μια «επαγγελματική» νίκη. Ολοένα και περισσότερο, όμως, αυτό το Ευρωμπάσκετ μας φέρνει στο νου τον Νίκο Γκάλη. Ο συγγραφέας Κυριάκος Μαργαρίτης συνθέτει μια ραψωδία για τον σπουδαιότερο αθλητή που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα.
Επί πέντε δεκαετίες ο Παντελής Αμπανούδης -πλέον, μαζί με τον γιο του Δημήτρη- βρίσκεται πίσω από την μπάρα της Red Lion Pub. Κόκκινα καθίσματα, νταρτς, βρετανικότητα και όσος μυστικισμός χρειάζεται για να πιεις στην υγεία της νύχτας που φεύγει. Γράφει ο Κυριάκος Μαργαρίτης.
Μας εκτοξεύει στον ουρανό, μας δονεί, μας ενώνει ξανά ως λαό. Η Εθνική ομάδα μπάσκετ στα πρώτα δύο παιχνίδια της μας έκανε να παθιαστούμε ξανά και να θυμηθούμε γιατί την λέμε «επίσημη αγαπημένη». Ο Κυριάκος Μαργαρίτης γράφει γι' αυτό το θαύμα που μπορεί να κρατήσει ως το τέλος του Ευρωμπάσκετ.
Ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο. O συγγραφέας Κυριάκος Μαργαρίτης γράφει με ευαίσθητο τρόπο για το εν εξελίξει δράμα στην Ουκρανία, την προσφυγιά, τον Μεγάλο Δικτάτορα Πούτιν και το αρκουδάκι Πάντιγκτον που μπορεί να κρύβει ένα φως ελπίδας για το μέλλον.
Ένα συλλεκτικό κείμενο για τους λάτρεις του μπάσκετ, για όσους αναρωτήθηκαν ποτέ αν ο χρόνος σταματά ή απλά για όσους υπήρξαν κάποτε παιδιά (και δεν το έχουνε ξεχάσει). Με αφορμή το περίφημο ντοκιμαντερ του Netflix για την εποποιία των Chicago Bulls, o συγγραφέας Κυριάκος Μαργαρίτης ξαναβρίσκει τον μίτο της στιγμής που κρατά για πάντα.
Φιλώντας μιαν παλιά αμαρτία, ο Αρσένιος Θησέας επιστρέφει νοερά στην οδό Μιχαλακοπούλου και τα στριπτιζάδικά της, αναζητώντας το αληθινό όνομα μιας παγκόσμιας Γυναίκας.
Ενώ στις 10 Δεκεμβρίου τον υποδέχτηκε η Ακαδημία Αθηνών, στο νησί έχει ανοίξει κουβέντα, με ευθεία αμφισβήτηση του τελευταίου εθνικού ποιητή του Ελληνισμού...
Ανάμεσα σε τσίπουρα, ρεμπέτικα, και κουβέντες, στην Πλατεία Βαρνάβα, ο Αρσένιος Θησέας υποψιάζεται τον συγχρονισμό ενός μύθου τέλεια αυθεντικού. Μετά, τον ζει κιόλας.
Όταν παίρνεις κάτι προσωπικά, τότε είσαι υποχρεωμένος να πας πίσω στην αρχή. Εκεί όπου άρχισαν όλα ‒στην οδό Πανεπιστημίου. Και εκεί όπου, αν είσαι τυχερός, θα συνεχίζονται.
Πέντε ελληνικά βιβλία που αποτίνουν φόρο τιμής στην ευγενέστερη και πνευματικότερη μορφή της αγάπης.
Επειδή τα δειλινά της Κυριακής είναι για τα αουτσάιντερ, ο Αρσένιος Θησέας ποντάρει σε έναν άδειο πάγκο, στον ίσκιο του Λυκαβηττού. Συνειδητοποιώντας ότι όλα εδώ παίζονται, και όλα, τελικά, εδώ πέρα κερδίζονται.
Όταν ανεβαίνεις τη Σταδίου με τα πόδια, το πιθανότερο είναι ότι θα συναντήσεις ένα σωρό πεθαμένους. Αν είσαι ντετέκτιβ, τους παίρνεις στην πλάτη, και τρυπώνεις στον πρώτο γαλαξία που θα βρεις πρόχειρο. Η Αθήνα έχει ένα σωρό.
Η αλητογραφία στα καλύτερά της, μέσα από 5 συναρπαστικά αναγνώσματα ‒από τον Παπαδιαμάντη έως τον Μπαμπασάκη.
Χωρίς καμιά ιδιαίτερη πρόοδο στην Υπόθεση, ο Αρσένιος Θησέας κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: παίρνει τους δρόμους. Ως συνήθως, καταλήγει στο στόμα του λύκου. Μόνο που, τώρα, ο λύκος είναι Λιοντάρι. Και, μάλιστα, Κόκκινο.
Η οδός Μπενάκη γίνεται χρονοκάψουλα και ο Αρσένιος Θησέας επιστρέφει στο παρελθόν, ψάχνοντας μιαν άκρη στο κουβάρι της πόλης. Τελικά, το ρίχνει στο τραγούδι. Κάτι είναι κι αυτό.
Στη νέα, νουάρ, στήλη του Andro ο ντετέκτιβ Αρσένιος Θησέας αναλαμβάνει την υπόθεση της ζωής του: Να βρει την Αθήνα που χάθηκε. Ανάβει τσιγάρο και βγαίνει στη Σόλωνος. Από κάπου πρέπει να αρχίσεις, διάβολε.
