Αργύρης Τσακίρης

Εχουμε φανταστεί ποτέ τι είδους άνθρωπος είναι ο γευσιγνώστης; Τι τον ωθεί να μας μιλάει για τα κρασιά που έχει δοκιμάσει; Ο οινολόγος και συγγραφέας Αργύρης Τσακίρης γράφει για το καθήκον και την ιδεολογική τοποθέτηση των επαγγελματικών κριτικών οίνου.

Ποιος παράγοντας καθορίζει την αξία ενός κρασιού; Το προσωπικό μας γευστικό λεξιλόγιο ή μήπως η αντικειμενική αλήθεια της χημείας; Ο οινολόγος και συγγραφέας Αργύρης Τσακίρης ξεδιαλύνει τον μύθο της αντικειμενικής «ποιότητας».

Δοκιμάζοντας συνεχώς κρασιά άλλο δεν κάνουμε από το να προσθέτουμε γνώση, εμπειρία και μια μορφή απομυθοποίησης. Ο οινολόγος και συγγραφέας Αργύρης Τσακίρης γράφει για την αξία της αέναης δοκιμής.

Επαγγελματίας ή ερασιτέχνης, ο γευσιγνώστης γνωρίζει πολύ καλά πως η κρίση του δίνει αξία σε ένα κρασί, ενώ κρατάει μέσα του τη «φλόγα» της αμφιβολίας. Ο οινολόγος και συγγραφέας Αργύρης Τσακίρης γράφει για την «κουζίνα» του συγγραφέα κριτικής κρασιού.

Λατρεύουμε να πίνουμε κρασί, αλλά πόσο συχνά σκεφτόμαστε πως είναι ένα προϊόν για το οποίο πληρώνουμε για να το γευτούμε. Ως τέτοιο, υπόκειται στους κανόνες της αγοράς, της αξίας και της τιμής. Ο οινολόγος και συγγραφέας Αργύρης Τσακίρης αναδεικνύει αυτή την εμπράγματη πλευρά του οίνου.

Ποια γνώση μάς παρέχει η γευσιγνωσία; Τι μπορεί να μας πει για την ταυτότητα ενός κρασιού; Πάντα πίσω από τις ερμηνείες και τις λέξεις κρύβεται η ανέκφραστη δύναμη της απόλαυσης. Ο οινολόγος και συγγραφέας Αργύρης Τσακίρης γράφει για το ερμηνευτικό «οπλοστάσιο» που χρησιμοποιεί ένας γνώστης για να μας πείσει ως προς τη σπουδαιότητα ή μη ενός οίνου.

Πώς διαμορφώθηκε η παραγωγή του κρασιού την περίοδο της οικονομικής κρίσης και γιατί ο οίνος έχασε προσωρινά τη χρησιμότητά του εν μέσω καραντίνας. Ο οινολόγος και συγγραφέας Αργύρης Τσακίρης γράφει για την αθέατη, αλλά ουσιαστική, πλευρά του κρασιού.

Ποιοι είναι αυτοί οι «περίεργοι» τύποι που γράφουν για το κρασί; Είναι ηθικοί και αδιάβλητοι; Με ποια κριτήρια γράφουν και ποια σχολή κριτικής του κρασιού έχει επικρατήσει στην Ελλάδα; Ο οινολόγος και συγγραφέας Αργύρης Τσακίρης γράφει για τους κριτικούς με κριτικό πνεύμα.

Το κρασί στη συμβολική και φαντασιακή του διάσταση είναι ένα εμπειρικό γεγονός. Σου δίνει ακόμη και την ψευδαίσθηση της αλλαγής κοινωνικής τάξης. Ομως ένα ακριβό κρασί δεν σε κάνει απαραίτητα ευγενή. Ο οινολόγος και συγγραφέας Αργύρης Τσακίρης ορθοτομεί μεταξύ οίνου και κοινωνικών μεγεθών.

Η γευσιγνωσία δεν είναι επιστήμη. Ποια είναι τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της γευσιγνωσίας; Ο οινολόγος και συγγραφέας Αργύρης Τσακίρης γράφει με «ανοιχτά» χαρτιά.

Ποια είναι η σχέση της ποιότητας με την τιμή των κρασιών; Πώς δημιουργείται η υπεραξία τους και γιατί η γνήσια κριτική για το κρασί γίνεται για τον καταναλωτή και όχι για τους ειδικούς. Ο οινολόγος και συγγραφέας Αργύρης Τσακίρης ξεδιαλύνει αρκετές «παρεξηγήσεις».

Ποια είναι η βασική διαφορά μεταξύ αντικειμενικής και υποκειμενικής γευσιγνωσίας; Πού εστιάζει κάθε σοβαρή κριτική για το κρασί που πίνουμε; Ο οινολόγος και συγγραφέας Αργύρης Τσακίρης προστρέχει στον Λακάν, τον Ντεριντά, τον Σαρτρ και τον καθημερινό καταναλωτή οίνου.

Τί είναι τελικά η γευσιγνωσία και τί εννοεί ο αξιολογητής κρασιών; Ο οινολόγος και συγγραφέας Αργύρης Τσακίρης αποδομεί και αποσαφηνίζει, με κρυπτική ειρωνεία.

«Όταν δοκιμάζουμε ένα κρασί το κάνουμε τώρα, κοιτώντας το παρελθόν του με βάση το μέλλον». Παράφραση από κείμενο του Χάιντεγκερ, άλλα τίποτε πιο ακριβές για το μοναδικό προϊόν με παρελθόν, παρόν και μέλλον που μπορεί να το βελτιώσει.

Η μέθη ξεκινάει από την απόλαυση του κρασιού αλλά στην ουσία είναι ο εξορκισμός ενός φόβου, γράφει ο οινολόγος και οινο-φιλόσοφος Αργύρης Τσακίρης.

Πρακτικά μια φιάλη κρασιού στο οινοποιείο έχει κόστος €1-3. Κάποια κρασιά καταφέρνουν να πωλούνται σε πολλαπλάσια έως υπέρ πολλαπλάσια αξία, με αποτέλεσμα η τελική τους τιμή να ξεπερνά τα €100. Γιατί;

Η επιστήμη αδυνατεί να ερμηνεύσει -ή να προβλέψει- την ποιότητα με βάση τη χημική σύσταση. Με τον τρόπο αυτό, είναι η ίδια η κριτική που δημιουργεί την ποιότητα της γεύσης του κρασιού, γράφει ο Αργύρης Τσακίρης.

Η γευσιγνωσία, για να αποτελέσει επιστήμη, θα πρέπει να διαθέτει μία θεωρία και μία τεχνική μέθοδο που θα επιτρέπουν τη γνώση και το μετασχηματισμό του αντικειμένου της σε μία ειδική πρακτική, όπως μας δίδαξε ο Αλτουτσέρ στις «Θέσεις» του.

Η γευσιγνωσία είναι η αντίδραση του νου κατά την κατανάλωση ενός κρασιού. Οι περισσότεροι αδιαφορούν γι’ αυτό και μόνον οι εκπαιδευμένοι δοκιμαστές μπορούν να την καταγράψουν.

Περιγράφοντας ένα κρασί ταυτόχρονα αλλάζουμε και τον τρόπο που το αντιλαμβανόμαστε, γράφει ο οινολόγος Αργύρης Τσακίρης.

Ελαχιστοποιεί τα λάθη, παράγει πιο αντικειμενικά αποτελέσματα και φέρνει πιο κοντά στην πλήρη εικόνα του κρασιού.

Όπως και τα προηγούμενα άρθρα, το παρόν αποτελεί παράφραση βιβλίων μετατοπισμένων στο χώρο του κρασιού. Το συγκεκριμένο περιλαμβάνει μια μηχανή μετατόπισης του βιβλίου «Καπιταλισμός και Σχιζοφρένεια» των Ζιλ Ντελέζ και Φελίξ Γκουαταρί.

Η απόλαυση του κρασιού, όπως και κάθε άλλη απόλαυση, αποτελεί γίγνεσθαι και ποτέ είναι.

Η επίδραση των καλλιτεχνικών κινημάτων στο κρασί, η δυναμική του Νέου Κόσμου και η επιστροφή στη λεπτότητα των χαρακτήρων.

Ακόμη και το Βυζάντιο, έντονα χριστιανικό, ανάμεσα σε δύση και ανατολή, πέρασε μια περίοδο εικονοκλασίας χωρίς όμως αυτό να επηρεάσει την καλή του σχέση με το κρασί.

Εδώ επιχειρείται μια ακροβασία, σε σημείο υπερβολής, μεταξύ καλλιτεχνικών ρευμάτων, τεχνολογίας οινοποίησης και ύφους των κρασιών. Η συσχέτιση δεν είναι γραμμική, αλλά με χρονικά άλματα και ετεροχρονισμούς. που όμως ευελπιστώ ότι διαθέτει συνέπεια.

Η έλλειψη της απόλαυσης (τα μεγάλα κρασιά που δεν δοκιμάσαμε) δημιουργεί το πλεονέκτημα να μετατρέπει κάθε κρασί που δοκιμάζουμε σε έλλειψη. Αυτή η διαδικασία τελικά αντιστοιχεί σε μια άλλη απόλαυση. Όχι όμως μια ζωντανή απόλαυση.

Μια απάντηση στο ερώτημα της χρησιμότητας του λεξιλογίου της γευσιγνωσίας των κρασιών. Ας τη δούμε ως μια διαδικασία που θα μας επιτρέψει να ξαναβρούμε τη φυσική μας γλώσσα.

Μια απάντηση στο πώς προκύπτει το λεξιλόγιο της γευσιγνωσίας των κρασιών. Ας το δούμε ως τη φανταστική μεθοδολογία διαφοροποίησης, ταξινόμησης και μάθησης.

Γιατί είναι μάλλον αδύνατον να κατανοήσουμε αυτά που γράφουν οι άλλοι δοκιμάζοντας ένα κρασί.

Ο Αργύρης Τσακίρης επιδίδεται σε μια ευφυή ακροβασία, παραλληλίζοντας το λεξιλόγιο της γευσιγνωσίας με την «Ερμηνεία των Ονείρων» του Σίγκμουντ Φρόιντ.

Η περιγραφή ενός κρασιού δεν αποτελεί κατ' ουσίαν κριτική, αλλά το ξεδίπλωμα, την ανάπτυξη, τον προσδιορισμό και, τελικά, τη δημιουργία της ποιότητας του κρασιού, γράφει ο Αργύρης Τσακίρης.

Μια απάντηση στο ερώτημα σχετικά με το μηχανισμό δημιουργίας της "ποιότητας" των κρασιών: Ας τη δούμε όχι ως εγγενή τους ιδιότητα, αλλά ως ιδεολογικό κατασκεύασμα.

Στη νέα του στήλη στο Andro, ο διαπρεπής οινολόγος και συγγραφέας επιχειρεί μια απάντηση στο ερώτημα εάν υπάρχει και κάποιος βαθύτερος λόγος που απολαμβάνουμε την κατανάλωση μιας παλαιωμένης φιάλης κρασιού.