The_Ottoman_ambassador_and_his_page_at_a_ball_at_the_royal_residence_in_Athens_1838. publication of the National Historical Society, Athens. Credit: Ludwig Köllnberger

Η υπέρτατη επίδειξη “αντιραγαδιασμού” προέρχεται από ανθρώπους που παρέμειναν δύο αιώνες τώρα κατ’ ουσίαν ραγιάδες. (Ο Οθωμανός πρέσβης στο χορό της βασιλικής αυλής, Αθήνα 1838. Πίνακας του Ludwig Köllnberger)

Το νεοελληνικό Κράτος, γεννημένο μέσα από τα σπλάχνα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, κληρονόμησε το τυπικό κοινωνικό συμβόλαιο αυτοκρατορικών υπηκόων: Οι υπήκοοι δεν επαναστατούν εναντίον του αυτοκράτορα, εφόσον ο αυτοκράτορας μοιράζει αξιώματα και εισοδήματα στους υπηκόους. Το κοινωνικό αυτό συμβόλαιο παραμένει αναλλοίωτο μέχρι σήμερα. Το μόνο που έχει άλλάξει είναι οι ονομασίες των συμβαλλομένων. Οι υπήκοοι έχουν μετονομαστεί σε «πολίτες» και ο αυτοκράτορας σε «Κράτος».

Φυσικά, από ιδρύσεως του νεοελληνικού Κράτους, υπήρξαν πάντα εκσυγχρονιστές, συνεχιστές της παλαιολόγειας αναγέννησης του ύστερου Βυζαντίου, άνθρωποι που αντιλαμβάνονταν την ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου στα πρότυπα των κοινωνιών της ευρωπαϊκής Δύσης. Οι εκσυσγχρονιστές, οι οποίοι κατά κανόνα προέρχονται από το πολιτικό κέντρο, έχουν δώσει σκληρές μάχες. Αν η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και με ασφάλεια προσαρτημένη στη βορειοατλαντική συμμαχία, το οφείλουμε στους εκσυγχρονιστές.

Οι εκσυγχρονιστές κατάφεραν πολλά, αλλά δεν κατάφεραν το σημαντικότερο: να ξαναγράψουν το κοινωνικό συμβόλαιο. Οι κυριότεροι λόγοι της αποτυχίας τους είναι ιστορικοί και πολιτιστικοί. Το σύγχρονο ελληνικό Κράτος είναι μια προσομοίωση κράτους (χρησιμοποιώντας όρους του Baudrillard), μια ευρωπαϊκή «Ντισνέιλαντ» που ικανοποίησε τις ρομαντικές φαντασιώσεις της ευρωπαϊκής ελίτ του 19ου αι. Πραγματικά γέλασα πολύ με τους «Σπαρτιάτες» που παρέλασαν στο Σύνταγμα σε πρόσφατες διαδηλώσεις. Η αλήθεια είναι πως, αν ξύσει κάποιος λίγο το βερνίκι των δυτικοφερμένων θεσμών μας, θα αναδυθεί αμέσως από κάτω ανατολίτικη μπόχα αιώνων.

Η είσοδός μας στην Ευρωζώνη ήταν μια ακόμα απόπειρα των εκσυγχρονιστών να δυτικοποιήσουν τη χώρα περισσότερο. Απέτυχε διότι, με αναλλοίωτο το κοινωνικό συμβόλαιο, το ευρώ απλώς βοήθησε να μεγεθυνθεί ο σημαντικότερος δείκτης επιτυχίας του συμβολαίου που είναι το μέγεθος του κράτους και η εξάρτηση των πολιτών-υπηκόων από αυτό. Μοιράζοντας αφειδώς θέσεις αργομισθίας στο Δημόσιο, τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας της Μεταπολίτευσης συμπεριφέρθηκαν ως μπέηδες του παλιού καλού καιρού.

Yπάρχουν ιστορικές προκαταλήψεις χιλίων και πλέον χρόνων εναντίων της «άπιστης» Δύσης. Προπαγανδίζουν υπέρ της «υπερήφανης» Ελλάδας, εννοώντας την Ελλάδα που προτίμησε να παραδώσει την Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους παρά να συνταυτιστεί με τη Δύση.

Τα τελευταία πέντε χρόνια ζούμε μια αγωνιώδη άμυνα των υπερασπιστών του παραδοσιακού κοινωνικού συμβολαίου απέναντι σε μια οδυνηρή αλήθεια: Για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη πρέπει να μικρύνει το κράτος και η εξάρτηση των πολιτών από αυτό. Με άλλα λόγια, ευρώ ίσον Ευρώπη, αλλά πραγματική αυτήν τη φορά και όχι α λα καρτ. Στην αδυσώπητη αυτή αλήθεια αντιστάθηκαν τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όσο μπορούσαν, μέχρι που τη σκυτάλη πήραν στα χέρια τους οι σκληροπυρηνικοί εκπρόσωποι του οθωμανικού κρατικισμού: ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, και από κοντά οι ναζιστές της ΧΑ.

Για τους εκπρόσωπους αυτούς, η δραχμή αποτελεί τη μοναδική λύση για τη διαιώνιση του οθωμανικού κοινωνικού συμβολαίου. Με το μέρος τους έχουν τα εκατομμύρια των συμπολιτών μας που τρέφονται από το Κράτος, και τις ιστορικές προκαταλήψεις χιλίων και πλέον χρόνων εναντίων της «άπιστης» Δύσης. Προπαγανδίζουν υπέρ της «υπερήφανης» Ελλάδας, εννοώντας την Ελλάδα που προτίμησε να παραδώσει την Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους παρά να συνταυτιστεί με τη Δύση.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η μόνη ελπίδα των εκσυγχρονιστών είναι μια επανάσταση των πραγματικών «ραγιάδων» του Ελλαδιστάν, εκείνων που είναι σήμερα άνεργοι, που δεν χαίρουν της προστασίας των αρματολικίων που είναι τα κρατικά συνδικάτα. Για αυτούς, δραχμή σημαίνει διαιώνιση της φτώχειας τους και της υποταγής τους. Δυστυχώς, όμως, για πολλούς από αυτούς, τους πραγματικά χαμένους της μεγάλης κρίσης, το αφήγημα «κακή Δύση – κακό ευρώ» είναι σαν μια σειρήνα που τραγουδάει μελωδικά έναν πολύ γνώριμο σκοπό…

⇒Ο Γιώργος Ζαρκαδάκης είναι συγγραφέας και μηχανικός πληροφορικής.

 

Διαβάστε ακόμη: Θα μπορούσε να θεραπεύσει η δραχμή τη νόσο της ελληνικής οικονομίας;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top