Αναζητώντας ηγέτες

«Προσωπικά, δεν έχει σημασία αν ψάχνω οικονομικό διευθυντή, προγραμματιστή, ή παιδί για τα θελήματα. Το κριτήριο του χαρακτήρα που αναζητώ είναι το ίδιο για όλους: αυτοί που θα δουλέψουν μαζί μου πρέπει να είναι ηγέτες». Φωτογραφία: Bill Strain/Flickr

Eνας από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους, και μέντορες, που είχα την εξαιρετική τύχη να συναντήσω στη ζωή μου ήταν ο Μανώλης Καμπούρης, ο θρυλικός CEO της American Standard. Όταν κάποτε τον ρώτησα ποιο ήταν το σημαντικότερο προσόν που αναζητούσε όταν επέλεγε διευθυντικά στελέχη, μου απάντησε με τρεις λέξεις: «character, character, character».

Από τότε έχουν περάσει αρκετά χρόνια, μέσα στα οποία προσπάθησα να ακολουθήσω τη συνταγή του Μανώλη Καμπούρη κάθε φορά που επέλεγα στελέχη, με μεικτά ωστόσο αποτελέσματα. Συνήθως επέλεγα ανθρώπους που μου άρεσαν ως τύποι, οι οποίοι, εκτός από τα τυπικά προσόντα της δουλειάς, είχαν τα χαρακτηριστικά εκείνα που μου αρέσουν όταν επιλέγω φίλους. Μου πήρε αρκετό καιρό να αντιληφθώ ότι αυτός ήταν ο λόγος που είχα μεικτά αποτελέσματα, που κάποιες φορές οι επιλογές μου ήταν άριστες και άλλες τραγικές. Τα στοιχεία του «χαρακτήρα» που επέλεγα ήταν υποκειμενικά, προσωπικά δικά μου, και τελικά αυτό που επιδίωκαν ήταν να δημιουργήσουν ένα αρμονικό, δίχως συγκρούσεις, εργασιακό περιβάλλον που θα μπορούσα να διοικήσω σχετικά εύκολα. Πόσο λάθος έκανα! Διέπραττα το ίδιο σφάλμα που διαπράττουν, χωρίς να σκέφτονται, οι περισσότεροι ηγέτες: δεν επιλέγουν στελέχη, αλλά θαυμαστές και followers. Αντί να δημιουργούν ομάδες, δημιουργούν Αυλές.

Να λοιπόν τι έμαθα: ότι στην επιλογή στελεχών η φιλία και ο θαυμασμός πρέπει να έπονται και όχι να προηγούνται. Πρέπει να είναι αποτέλεσμα ζύμωσης ανάμεσα σε συνεργάτες, προϊόν δύσκολων αλλά δημιουργικών συγκρούσεων που έπεισαν αλλήλους ότι νοιάζονται με το ίδιο πάθος για το ίδιο πράγμα. Αυτό είναι που δημιουργεί την αυθεντική σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα σε μια ομάδα εργασίας. Κι όταν αυτή η σχέση χαλκευτεί με τον συγκεκριμένο τρόπο, η ομάδα γίνεται ακαταμάχητη. Κανένας και κανένα εμπόδιο δεν την σταματά. Γιατί όλοι μαζί σκέφτονται και πράττουν ως ένας.

Τι είναι λοιπόν εκείνο που αφορά στον «χαρακτήρα» ενός ανθρώπου και το οποίο δεν έχει σχέση με υποκειμενικά κριτήρια; Τι εννούσε ο Μανώλης Καμπούρης με τον τρίλεκτο αφορισμό του; Μακάρι να διέθετα τότε την εμπειρία που έχω σήμερα ώστε να τον ρωτούσα για να μου εξηγήσει καλύτερα.

Θα τολμήσω λοιπόν να σας αποκαλύψω εκείνο που εγώ πλέον αναζητώ όταν κάνω συνεντεύξεις για συνεργάτες. Δεν έχει σημασία αν ψάχνω οικονομικό διευθυντή, προγραμματιστή, ή παιδί για τα θελήματα. Το κριτήριο του χαρακτήρα που αναζητώ είναι το ίδιο για όλους: αυτοί που θα δουλέψουν μαζί μου πρέπει να είναι ηγέτες. Κι επειδή η λέξη αυτή έχει κατακρεουργηθεί από παντός φύσεως ειδήμονες, ιδού ο ορισμός της κατά τον γράφοντα:

Hγέτης είναι ο άνθρωπος που αναλαμβάνει όχι μόνο τις δικές του ευθύνες αλλά και τις ευθύνες των άλλων.

Τελεία και παύλα. Ή το ’χεις ή δεν το ’χεις. Όλα τα άλλα μαθαίνονται στην πορεία.

Ο Γιώργος Ζαρκαδάκης ζει στο Λονδίνο και είναι διευθυντής της Feline Quanta Communications.

TAGS :
επιχειρηματίας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook