Photo Credit: Joshua Christenson/flickr

Οι γονείς μου έχτιζαν επί 20 χρόνια το εξοχικό τους, με κόπο, στερήσεις και δάνεια. Ο γονείς του πλούσιου φίλου μου νοίκιαζαν τη διπλανή μεζονέτα. Photo Credit: Joshua Christenson/flickr

Έχετε διαβάσει το βιβλίο «Φτωχός Μπαμπάς, Πλούσιος Μπαμπάς»; Αν όχι, το συνιστώ σε επιχειρηματίες και επενδυτές. Και σε όσους σκέφτονται να ξεκινήσουν μια επιχειρηματική δραστηριότητα. Μολονότι το βιβλίο είναι λογοτεχνικό, τα δικά μου μάτια το διάβασαν ως εγχειρίδιο.

Η προσωπική τύχη που είχα να αποκτήσω έναν παιδικό φίλο από μία πάμπλουτη και γνωστή οικογένεια ήταν αυτή που άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου. Μέσα από το βιβλίο είδα από απόσταση πόσο διαφορετικά σκεφτόταν ο δικός μου μπαμπάς και πώς ο πατέρας τού κολλητού μου.

Η οικογένειά μου δεν ήταν φτωχή. Ήταν μεσοαστική, ο πατέρας ιδιωτικός υπάλληλος, η μαμά γιατρός και δεν μας έλειψε ποτέ και τίποτα. Όμως, πάντα υπήρχε στο σπίτι ο περιορισμός της «οικονομίας», η έννοια της «αποταμίευσης» και τα στερεότυπα της μέσης ελληνικής οικογένειας: «μάθε παιδί μου γράμματα» και «πρέπει να αγοράσουμε ακίνητα για τα παιδιά μας».

Στην άλλη οικογένεια, ο τρόπος σκέψης ήταν διαφορετικός: «πήγαινε σχολείο, για να κάνεις γνωριμίες και να διοικήσεις την επιχείρηση του μπαμπά», «σιγά μην αγοράσω σπίτι για να το πληρώνω…»

Μερικά περιστατικά από την παιδική μου ηλικία μού έμαθαν πόσο διαφορετικά λειτουργεί ο εγκέφαλος του επιχειρηματία από του μισθωτού. Ο κολλητός μου, ο Παναγιώτης, ήρθε ένα απόγευμα να μου δείξει το καινούργιο του ποδήλατο. Ένα κόκκινο με ψηλή σέλα και κοντέρ! Πήγα στον πατέρα μου και ζήτησα κι εγώ ένα τέτοιο. Ο πατέρας μου απάντησε: «Αργότερα, τώρα δεν έχουμε λεφτά».

Ο πατέρας του Παναγιώτη δεν θα απαντούσε ποτέ έτσι, ακόμα κι αν δεν είχε λεφτά. Ο πατέρας του θα έλεγε: «πρέπει να βρω λεφτά».

Οι Έλληνες πλούσιοι είχαν τη μικρότερη απώλεια από την πτώση των τιμών των ακινήτων διότι οι επενδύσεις σε ακίνητα δεν αποτελούν περισσότερο από το 10% της συνολικής τους περιουσίας.

Οι γονείς μου έχτιζαν επί 20 χρόνια το εξοχικό τους, με κόπο, στερήσεις και δάνεια. Ο γονείς του Παναγιώτη νοίκιαζαν τη διπλανή μεζονέτα. Αυτοί έπαιρναν δάνεια μόνο για να επενδύουν και να κάνουν επιχειρήσεις. Μία φορά, ο πατέρας μου λέει στον πατέρα του φίλου μου: «Τόσα χρόνια που πληρώνεις ενοίκιο, θα το είχες αγοράσει». Και ο πατέρας του φίλου μου απάντησε: «Και τι να το κάνω;».

Στο μυαλό των πλουσίων, η αγορά ακινήτου δεν αποτελεί επένδυση. Δεν θεωρείται στοιχείο του ενεργητικού, αλλά του παθητικού. Θεωρείται δαπάνη και ως κάτι το οποίο πρέπει να αποσβένεται. Αντίθετα, ένα δάνειο, το οποίο χρησιμοποιείται για να αγοραστεί μία επιχείρηση, μπορεί να θεωρηθεί επένδυση ή στοιχείο του ενεργητικού.

Η τελευταία ετήσια έκθεση της Credit Suisse για τον παγκόσμιο πλούτο έδειξε ότι οι Έλληνες πλούσιοι είχαν τη μικρότερη απώλεια στην περιουσία τους από την πτώση των τιμών των ακινήτων την περίοδο της κρίσης. Και αυτό διότι οι επενδύσεις σε ακίνητα δεν αποτελούν περισσότερο από το 10% της συνολικής τους περιουσίας. Αντίθετα, για τη μέση ελληνική οικογένεια, της οποίας σχεδόν το 100% της περιουσίας τους είναι ακίνητα, οι απώλειες ήταν μεγάλες.

Επιβράβευση

Στη Διοίκηση Επιχειρήσεων υπάρχει ένα τεράστιο κεφάλαιο που αναφέρεται στα κίνητρα και την επιβράβευση. Εκεί αναλύεται το θέμα των μισθών, του μπόνους κ.λπ. Ας δούμε πώς σκέφτεται ο επιχειρηματίας, ώστε να είστε σε θέση να διεκδικήσετε μεγαλύτερες αποδοχές. Το παράδειγμα θα το πάρω πάλι από την παιδική μου ηλικία:

Μία ημέρα, λοιπόν, ο Παναγιώτης μου λέει: «Πάμε να πλύνουμε τα αυτοκίνητα των πατεράδων μας; Θα τα γυαλίσουμε, θα τα περάσουμε κερί, θα αστράψουν! Θα εντυπωσιαστούν και είμαι σίγουρος ότι κάτι θα μας δώσουν για χαρτζιλίκι». Μία απαραίτητη διευκρίνιση: εκείνες τις ημέρες ψάχναμε λεφτά, για να φύγουμε κρυφά με το ΚΤΕΛ να πάμε μονοήμερη με την υπόλοιπη παρέα στον Πόρτο Γερμενό. Οι γονείς μου με άφηναν, αλλά οι γονείς του Παναγιώτη όχι. Και δεν του έδιναν χρήματα.

Δέχτηκα λοιπόν την πρόταση και ξεκίνησα να καθαρίζω το πράσινο Seat 127 του μπαμπά μου, ενώ ο Παναγιώτης τη βυσσινή Jaguar του πατέρα του. Μόλις τα είχαμε κάνει καινούργια, φωνάξαμε τους γονείς μου. Πρώτος βγήκε ο δικός μου από την μπαλκονόπορτα. Εγώ, γεμάτος καμάρι, του έδειξα πόσο καταπληκτικά είχα καθαρίσει το αυτοκίνητο και τέντωσα το χέρι. Εκείνος μπήκε αμέσως στο νόημα και γεμάτος χαρά και υπερηφάνεια για το γιο του έβαλε το χέρι στην τσέπη και μου έδωσε 100 δραχμές. Έδωσε κι άλλες 100 δραχμές στον Παναγιώτη (ήταν αρκετά χρήματα τότε).

Ο υδραυλικός σήμερα παίρνει περισσότερα από τον γιατρό; Ναι, φυσικά, αν υπάρχουν περισσότεροι γιατροί από υδραυλικούς!

Στο μεταξύ, είχε έρθει ο πατέρας του φίλου μου, ο οποίος μας κοίταζε αδιάφορος. «Δεν θα μας δώσεις κάτι που καθαρίσαμε τ’ αυτοκίνητα; » ρώτησε ο Παναγιώτης. «Όχι!» απάντησε. Ο Παναγιώτης έγινε άσπρος σαν το πανί. «Όχι, γιατί να σας πληρώσω; Σας το ζήτησα; Κάνατε κάτι που είχα ανάγκη; Κάνατε κάτι το οποίο δεν μπορώ να κάνω; Κάνατε κάτι για το οποίο ήδη πληρώνω τον κ. Γιώργο τον σοφέρ για να το κάνει»…

Το δίδαγμα αυτής της ιστορίας δεν είναι ότι ο πατέρας του Παναγιώτη ήταν σκληρός ή άκαρδος. Εκείνη τη στιγμή μας έδωσε ένα πολύτιμο μάθημα: πρέπει να είμαστε χρήσιμοι για να διεκδικούμε χρήματα.

Αυτό δεν μας το έμαθαν καλά οι γονείς μας. Έτσι, όποιος τελείωνε ένα πανεπιστήμιο, θα έπρεπε να βρει δουλειά – κατά προτίμηση στο Δημόσιο ή σε κάποια ΔΕΚΟ. Ανεξάρτητα του αν η αγορά είχε ανάγκη από τη συγκεκριμένη ειδικότητα ή όχι. Και όσοι δεν έβρισκαν δουλειά, προτιμούσαν την ανεργία παρά να γίνουν αγρότες ή οδηγοί ταξί. Διότι σου έλεγε: «Εγώ τελείωσα Κοινωνιολογία. Ταξιτζής θα γίνω;» Ή το άλλο: Ο υδραυλικός σήμερα παίρνει περισσότερα από τον γιατρό! Ναι, φυσικά, αν υπάρχουν περισσότεροι γιατροί από υδραυλικούς…

Δώρο

Μόλις τα οικονομικά των γονιών μου βελτιώθηκαν, πήραν ένα καλύτερο αυτοκίνητο. Αφενός, διότι το Σεατάκι δεν πήγαινε άλλο και, αφετέρου, δεν μπορούσε ένας διευθυντής μεγάλης επιχείρησης και μία γιατρός να μην έχουν μία Mercedes ή μία BMW. Και οι γονείς του Παναγιώτη είχαν ακριβά αυτοκίνητα, σκάφη, ελικόπτερα κ.λπ., κ.λπ.

Κι όμως, μια ακριβή αγορά δεν είναι αυτοσκοπός για τον πλούσιο. Είναι η επιβράβευση για την επίτευξη ενός στόχου.

Η αγορά ενός ακριβού αυτοκινήτου ή ενός χρυσαφικού ή ενός συλλεκτικού πίνακα ζωγραφικής δεν ήταν αυτοσκοπός για τον πλούσιο. Ηταν η επιβράβευση για την επίτευξη ενός στόχου: «Πέτυχα φέτος να βγάλω κέρδη €1 εκατ. Κάνω δώρο στον εαυτό μου μία Jaguar €200.000». Δηλαδή το δώρο ήταν το 20% των κερδών. Στους δικούς μας γονείς, η BMW ήταν σχεδόν το 100% του ετήσιου εισοδήματος. Για αυτό δεν έγιναν ποτέ πλούσιοι…

Περιαυτολογία, τέλος!

Υποσχέθηκα ότι θα σας έλεγα λίγα πράγματα από τη ζωή μου, προτού ξεκινήσω να μοιράζομαι μαζί σας πιο τεχνικά θέματα. Με αυτό το δημοσίευμα ολοκλήρωσα την περιαυτολογία, την οποία ελπίζω να την είδατε με συμπάθεια και με πρόθεση για συστάσεις. Τέλος, οφείλω τα πάντα στους γονείς μου. Αλλά θα ήταν αχαριστία αν δεν παραδεχόμουν ότι η ώθηση στην επαγγελματική μου καριέρα και στην επιχειρηματική μου σταδιοδρομία δόθηκε λόγω της φιλίας μου με τον Παναγιώτη και της γνωριμίας μου με τους γονείς του.

 

Διαβάστε ακόμα: Όπως οι προπονητές, σε μια επιχείρηση δεν αποκλείουμε κανέναν.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top