Αυτοί είναι οι διεθνείς «μαχητές» του Internet!

Τα παιδιά μας κινδυνεύουν να μείνουν απομονωμένα από την πραγματική ζωή, εκεί που θέλεις ενέργεια, δράση, δίκτυα συνεργασίας. Ας τα σπρώξουμε μακριά, ας τους μάθουμε ότι πάμε όπου υπάρχει δουλειά, ας τους δείξουμε ότι ο κόσμος είναι μαύρος-κίτρινος-κόκκινος-λευκός…Photo credit: The Enterprize Rotterdam/flickr

Μιλούσα με δυο νέα παιδιά, αγκαλιασμένα και πολύ χαρούμενα. Μόλις είχαν κερδίσει ένα διεθνή διαγωνισμό καινοτομίας. Δούλευαν 4 μήνες πάνω στο όνειρό τους, για την ιδέα τους. Η κοπελιά από την Εσθονία, ο νεαρός Βραζιλιάνος. Σκέφτηκα, μα πώς; Αφήστε τα… Ο προγραμματιστής της ομάδας τους ζει στην Ιρλανδία και ο marketer σπουδάζει στις ΗΠΑ. Φυσικά, τους ρώτησα πώς και έγιναν ομάδα. Εκείνη μου είπε χαμογελώντας «Α, γνωριστήκαμε στο Ιnternet» και κοιτάζονταν και οι δύο σαν μαγεμένοι, σαν να τους ένωνε μια ερωτική δύναμη. Η ατάκα της 24χρονης κοπέλας με άφησε να σκέφτομαι σε τι δύσκολο, αλλά και πόσο όμορφο κόσμο μπορεί να ζήσουν τα νέα παιδιά, όταν έχουν στόχο, εξωστρέφεια, προσωπικά χαρίσματα. Χτίζουν εμπειρίες που θα τους επηρεάσουν θετικά στο μέλλον τους.

Τα δύο νέα παιδιά, τα οποία βρέθηκαν σε ένα google hangout, άρχισαν να επικοινωνούν και να μοιράζονται βήμα-βήμα την ιδέα τους, η οποία αφορά στις σύγχρονες μορφές εκπαίδευσης. Πού να την περιγράψεις και πώς να την πεις; Στον Έλληνα Υπουργό Παιδείας ή σε κάποιο δάσκαλο; Είτε δεν θα την καταλάβουν (πώς λειτουργεί / γιατί / σε ποιο κοινό κ.λπ.) ή θα σου απαντήσουν με αρνήσεις. Άλλο θέμα αυτό θα μου πείτε. Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, σεβόμενος την ιδέα τους, σκέφτηκαν μια εκπληκτική λύση για on-line, real-time learning, όπου ως χρήστης (από νέος φοιτητής έως ώριμης ηλικίας υποψήφιος της δια βίου εκπαίδευσης) απλώς δηλώνεις τις προτιμήσεις σου και το θέμα που σε ενδιαφέρει. Τότε όλα έρχονται στην οθόνη σου, διαμορφώνοντας το εβδομαδιαίο και ημερήσιο πρόγραμμα εκμάθησης που ακολουθείς. Οι πηγές; Ανεξάντλητες…

Τα παιδιά κέρδισαν το πρώτο χρηματικό βραβείο €25 χιλιάδων και μαζί το αίσθημα καταξίωσης, την αναγνώριση και δημοσιότητα. Διακρίθηκαν ανάμεσα σε 270 ομάδες νέων από 43 διαφορετικές χώρες, οι οποίες είχαν εξίσου δυνατές και όμορφες ιδέες. Αυτό δεν είναι εμπειρία ζωής; Δεν είναι ένα τεστ αξιολόγησης στην πραγματική ζωή; Αφήστε που για να πάρει σάρκα και οστά, στο τέλος, η ιδέα τους πρέπει να έρθουν σε επαφή με διεθνή πανεπιστήμια, για να συνδεθούν μαζί τους, με παγκόσμιους φορείς και οργανισμούς και ιδρύματα.

Σε ένα google hangout -όπως σε αυτό του Ρότερνταμ- δεν θα βρεις μόνο τη νεολαία της Ευρώπης, αλλά και νέα παιδιά από το Πακιστάν που σκέφτηκαν πως η κοινωνική ευθύνη μπορεί να κάνει την τεχνολογία εργαλείο καλού σκοπού.

Κι εκεί με εξέπληξαν ακόμη περισσότερο! Είχαν ήδη βρει το θάρρος, είχαν οργανώσει την προσέγγιση, επικοινώνησαν και είχαν έρθει σε επαφή με μερικά από τα μεγαλύτερα ιδρύματα που υπάρχουν σήμερα (πχ. Bill & Melinda Gates). Οι επαφές αυτές αποσκοπούν σε εκπαιδευτική συνεργασία και πρόσβαση. Και ποιος ξέρει, αργότερα, πιθανή συνεπένδυση στην ιδέα.

Η ιστορία αυτή μου φάνηκε μια έμμεση απάντηση-χαστούκι στις δύο πιο ηττοπαθείς, συντηρητικές, μοιρολατρικές, ημιμαθείς ατάκες των Νεοελλήνων: α) «θέλουν να μας κάνουν γκαρσόνια της Ευρώπης» και β) «χρειαζόμαστε πόρους για την ανάπτυξη» (εννοώντας μάλλον προσλήψεις στο Δημόσιο και επιδοτήσεις). Θα ήθελα κάποτε τα παιδιά μου να έχουν αυτήν την ανοιχτή αντίληψη για τη ζωή, το θάρρος της Εσθονής, την εξωστρέφεια του Βραζιλιάνου, και τη δύναμη να βγουν μπροστά. Δεν με ενδιαφέρει αν θα γίνουν επιστήμονες, ούτε με αγχώνει πια η ξεπλυμμένη ετικέτα των MBA’s, αλλά τα παραπάνω στοιχεία θα τους χρειαστούν, σε ό,τι κι αν κάνουν.

Σε έναν κόσμο που θα προσπαθεί να ξεπεράσει κάθε μέρα νέα προβλήματα και αδιέξοδα, σε μία διαρκώς εξελισσόμενη αγορά ανθρώπων-ονείρων-ιδεών που θα οδηγεί σε μικρές ή μεγάλες συνεργασίες (βλ. κίνημα Co-Creation), τα παιδιά μας δεν είναι πια προστατευμένα, ούτε ασφαλή στις αγκαλιές-βαρίδια της ελληνικής οικογένειας, στο (πνευματικό) άραγμα του στάνταρ χαρτζιλικιού, και στην ασφαλή ρουτίνα «πήγε σε καλό σχολείο». Κινδυνεύουν να γίνουν απονευρωμένα και αδιάφορα κορμιά που θα σέρνονται σε ότι κάναμε επί 40 χρόνια. Κινδυνεύουν να μείνουν απομονωμένα από την πραγματική ζωή, εκεί που θέλεις ενέργεια, δράση, δίκτυα συνεργασίας. Ας τα σπρώξουμε μακριά, ας τους μάθουμε ότι πάμε όπου υπάρχει δουλειά, ας τους δείξουμε ότι ο κόσμος είναι μαύρος-κίτρινος-κόκκινος-λευκός…

Η ομάδα από Εσθονία-Βραζιλία-Ιρλανδία-ΗΠΑ των 4 αυτών ωραίων παιδιών είναι μία από τις εκατοντάδες χιλιάδες που κάθε μέρα φτιάχνονται στον κόσμο. Σήμερα φιλοξενούνται από γερμανικό πανεπιστήμιο, το οποίο λειτουργεί ως «θερμοκοιτίδα» νέων ιδεών, και συνδέει τις ιδέες των νέων με την παραγωγή, για να ωφελήσει τους πολλούς. Η ιδέα τους κέρδισε μία άλλη αμερικανική ομάδα που έπαιζε το cloud στα δάχτυλα του ενός χεριού. Κέρδισε ακόμη μία ουκρανική που στόχευε να δώσει πρόσβαση στην εκπαίδευση στις μεγαλύτερες ηλικίες της χώρας (φανταστείτε, η χώρα τους σε πόλεμο και όμως παλεύουν, κάνοντας roadshow της ιδέας τους σε διεθνή fora)!

Τι άλλο θέλετε, για να ανοίξετε τα μάτια; Τι άλλο πρέπει κάποιος να πει, για να αξιολογήσετε τις φαινομενικές δυνατότητες του παιδιού σας σε συσχέτιση με το νέο κόσμο, στον οποίο δεν θα μας πάνε οι πολιτικές ιδεοληψίες, αλλά τα «soft currencies». Εκείνες οι αξίες που θα κάνουν τα νιάτα μας από (σχεδόν) «μαμόθρεφτα» ή «επαναστάτες» (με ξένο χαρτζιλικάκι για broadband και twitter και espresso freddo) σε δυνατoύς χαρακτήρες που θα ακτινοβολούν δύναμη και αυτοπεποίθηση; Μετά όλα είναι πιθανά!

Στο διαγωνισμό βραβεύτηκε και μία ιδέα κοινωνικής επιχειρηματικότητας. Αυτήν τη φορά από το Πακιστάν, όπου νέα παιδιά σκέφτηκαν πως η κοινωνική ευθύνη μπορεί να κάνει την τεχνολογία εργαλείο καλού σκοπού. Η ιδέα; Σε μία σκηνή! Ο εξοπλισμός; Δωρεά κάποιων τοπικών εταιρειών! Δουλειά; Εθελοντική! Σκοπός; Να εξαλειφθεί ο αναλφαβητισμός στη χώρα, προσφέροντας δωρεάν εκπαίδευση σε παιδιά που δεν έχουν ούτε τα βασικά. Λέτε να ήταν εμπνευσμένοι από τη νεότερη ακτιβίστρια και Nobel prize winner, Malala Yousafzai; Ποιος ξέρει τι δύναμη έχουν οι καρδιές και τα μυαλά των δυνατών, εκείνων που έχουν όνειρα. Και τι μας νοιάζει όσο αφήνεται θετικό αποτύπωμα στον κόσμο, στους πολλούς….

Μήπως την επόμενη φορά που ο 30άρης κανακάρης σας θα ρωτήσει «τι έχει να φάμε» το μεσημεράκι, να του απαντούσατε «ό,τι έφερες»; Όσο κι αν ακούγεται σκληρό, ίσως θα βοηθήσουμε περισσότερο τα παιδιά μας στα επόμενα χρόνια σπρώχνοντάς τα προς την ατομική ευθύνη, το ψάξιμο, τη συνεχή προσπάθεια, και τη δουλειά, όπου κι αν είναι αυτή.

Διαβάστε ακόμα: Γιατί στη Στοκχόλμη ζεις σαν άνθρωπος.

TAGS :
business co-creation startup νέοι ομάδα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook