Ο Γιώργος Νανούρης φοράει σακάκι και μπλούζα Falconeri, παντελόνι και εσπαντρίγιες Maui Pepe Jeans και φωτογραφίζεται μαζί με το Volvo XC40, που κατέκτησε τον τίτλο του αυτοκινήτου της χρονιάς 2018.

– Πότε άρχισε το μεγάλο της ζωής σας «ταξίδι» στην ενασχόλησή σας; Τι σας ενέπνευσε, ποιος ήταν ο πρώτος «σπινθήρας στα μπουζί» για να ξεκινήσετε;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο. Δεν ήξερα πως και πότε θα γίνει, μέσα μου όμως ήξερα ότι θα γίνει. Πάντα συμμετείχα σε γιορτές, εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις του σχολείου, από το δημοτικό ως το λύκειο. Με το που τέλειωσα έδωσα εξετάσεις στη Δραματική.

– Ποιες «αποσκευές» έχετε πάντα μαζί σας στη δύσκολη διαδρομή της καταξίωσης;
Είμαι ένας άνθρωπος που κάνει με προσήλωση τη δουλειά του πάνω σε μια διαδρομή που έχει ελάχιστες ασφαλτοστρωμένες ευθείες και είναι γεμάτη στροφές, αδιέξοδα, και χωματόδρομους. Ευτυχώς τα πράγματα ως τώρα πηγαίνουν καλά. Οι αποσκευές είναι συνεργασίες με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω πολύ, ατέλειωτες ώρες δουλειάς, μελέτη, αφοσίωση, υπομονή, επιμονή.

Το Volvo XC40 είναι η σουηδική πρόταση στη δημοφιλή κατηγορία των premium compact SUV. Εστιάζει στην εμπειρία και στα ουσιώδη και είναι απαλλαγμένο από οτιδήποτε περιττό. Συνδυάζει τις παραδοσιακές αξίες της Volvo, που βάζουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τη ζωή του.

– Πότε «πατάτε γκάζι» σε μια πρόκληση και πότε επιλέγετε την ασφάλεια και «πατάτε φρένο»;
Με το που ξεκινάω μια παράσταση αρχίζει το γκάζι και το πόδι δεν ξεκολλάει από εκεί μέχρι την πρεμιέρα. Είναι μια λειτουργία που γίνεται αυτόματα. Όλη μέρα σε όλες τις εκφάνσεις της, ακόμα και στον ύπνο μου, το μυαλό μου είναι στην παράσταση. Όταν αυτή παραδοθεί στο κοινό αρχίζω να κατεβάζω ταχύτητες και να ακουμπάω ελαφρά το φρένο. Μέχρι την επόμενη στροφή που θα έρθει η καινούρια ιδέα και πάλι στο γκάζι από την αρχή.

«Θα στρίψω το τιμόνι, θα προσαρμοστώ, θα χρησιμοποιήσω τη δυσκολία υπέρ μου αν γίνεται, πάντα με στόχο όμως να φτάσω στον προορισμό που έχω αρχικά προγραμματίσει».

– Από πού αντλείτε τη δύναμη για να συνεχίσετε, όταν νιώσετε ότι φτάνετε σε «αδιέξοδο»;
Όταν βρεθώ σε αδιέξοδο κάνω μια παύση. Ηρεμώ, σκέφτομαι, επιτρέπω στον εαυτό μου να δεχτεί ότι υπάρχει τοίχος μπροστά και μετά από λίγο με ψυχραιμία βρίσκω τρόπο να βγω από αυτό.

– Τι είδους «σέρβις» προσφέρετε στον εαυτό σας για να ανανεώνεστε και να είστε αποδοτικός;
Σταματώ, προσπαθώ να μη σκέφτομαι καθόλου τα θεατρικά, ασχολούμαι με άλλα πράγματα. Αυτό κρατάει τόσο όσο να μου λείψει πάλι το θέατρο και να τροφοδοτηθεί ξανά το ενδιαφέρον μέσα μου. Είναι μια πολύ απαραίτητη λειτουργία για μένα.

Credits: Ζακέτα Falconeri, παντελόνι chino Tom Tailor και παπούτσια Diadora.

– Πότε δίνετε το «τιμόνι» της ζωής και της καριέρας σας σε συνεργάτες, σε πρόσωπα εμπιστοσύνης, σε άτομα που αγαπάτε;
Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχω το θάρρος να το δώσω.

– Ποια ήταν η πιο σημαδιακή / καθοριστική / δύσκολη στιγμή στο δικό σας «σιρκουί» της καταξίωσης;
Αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο κομβικό σημείο στην μέχρι τώρα διαδρομή μου στο θέατρο, είναι η «Κατερίνα».

– Όταν συναντάτε μια σημαντική δυσκολία, συνεχίζετε απαρέγκλιτα ευθεία (στο όραμα/στο στόχο σας), ή καμιά φορά στρίβετε το «τιμόνι»;
Θα στρίψω το τιμόνι, θα προσαρμοστώ, θα χρησιμοποιήσω τη δυσκολία υπέρ μου αν γίνεται, πάντα με στόχο όμως να φτάσω στον προορισμό που έχω αρχικά προγραμματίσει.

Credits: Σακάκι και μπλούζα Falconeri, παντελόνι Pepe Jeans και σακίδιο Kimalé.

– Σε μια φαινομενικά αξεπέραστη διαφωνία με κάποιον σημαντικό συνεργάτη σας πότε επιλέγετε τη «σύγκρουση»;
Αντιμετωπίζω τα πάντα με σχεδόν απεριόριστη υπομονή, κατανόηση και ευγένεια. Όταν αυτά εξαντληθούν θα έρθει και η σύγκρουση. Για να εξαντληθούν όμως, αυτό σημαίνει ότι κάποιος τα έχει εκμεταλλευτεί αντί να τα εκτιμήσει. Παρόλα αυτά είμαι τυχερός, είναι ελάχιστες οι φορές που έχει συμβεί κάτι τέτοιο.

«Παρόλο που μου αρέσει η ασφάλεια του σπιτιού, ξέρω ότι η ζωή είναι εκεί έξω».

– Στο μακρύ ταξίδι της επιτυχίας/καταξίωσης, σας πέρασε κάποια στιγμή από το μυαλό να σβήσετε τη «μηχανή»;
Για κάθε παράσταση που ετοιμάζεις μηδενίζεις το κοντέρ, είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή, ίδια αγωνία, φόβοι, ανασφάλεια. Όσο καλός οδηγός κι αν είσαι η διαδρομή είναι άγνωστη δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. Το όχημα δε, κάθε φορά καινούριο: άλλο έργο, άλλοι συνεργάτες, άλλο θέατρο κλπ κλπ. Ναι, το έχω σκεφτεί να σβήσω τη μηχανή. Αλλά δεν νομίζω ότι θα το κάνω. Οπωσδήποτε όμως είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για καταξίωση, προς θεού.

Credits: Μπλούζα Falconeri, παντελόνι chino Tom Tailor και παπούτσια Diadora.

– «Όλα είναι δρόμος»: Πώς το σχολιάζετε, πώς το έχετε κάνει πράξη (στην ενασχόλησή σας);
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τρέχω στους δρόμους να προλάβω ραντεβού, δουλειές, σχολές, πρόβες, παραστάσεις. Παρόλο που μου αρέσει η ασφάλεια του σπιτιού, η ζωή είναι εκεί έξω.

– Πώς θα επιθυμούσατε να σας θυμούνται όταν έρθει η ώρα να τραβήξετε «χειρόφρενο»;
Ως έναν καλό άνθρωπο.

⇒ Στις 5 Οκτωβρίου, στο Θέατρο Αποθήκη, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο του Arnold Wesker «Η Κουζίνα», σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη και τη συμμετοχή ενός θιάσου 12 πρωτοεμφανιζόμενων- εξαιρετικών- ηθοποιών.

Στις 5 Οκτωβρίου, στο Θέατρο Αποθήκη, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο του Arnold Wesker «Η Κουζίνα», σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη.

 

Διαβάστε ακόμα: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης – «Όλα στη ζωή είναι δρόμος, μα δεν υπάρχει τελικός προορισμός» 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top