joker

“Κυνηγημένος είμαι κι εγώ που έχω καταφύγει στην Αγγλία και που μέσα από την τηλεόραση και το Ίντερνετ παρακολουθώ τη νύχτα του Joker να απλώνεται στο μέρος που ήταν κάποτε η πατρίδα μου”. (photo credit:http://images-cdn.moviepilot.com/)

Κατ’ αρχάς, μια μεγάλη συγγνώμη στους αναγνώστες του Andro για τη αισιοδοξία που εξέφρασα μέσω αυτής της στήλης πριν από έναν περίπου χρόνο, όταν οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ αντικαθιστούσαν τους δύο καταστροφείς της χώρας στην κυβέρνηση. Όπως θα γνωρίζουν όσοι με διαβάζουν, απέχω έτη φωτός από την ιδεολογία των αριστερών. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά σημεία στα οποία συμφωνώ με κείνους, όπως για παράδειγμα στα ατομικά δικαιώματα, την ισονομία, την πάταξη της διαφθοράς και την παροχή ίσων ευκαιριών. Δεν περίμενα πολλά βέβαια από Έλληνες αριστερούς, ωστόσο, όταν άλλαξε η κυβέρνηση, σκίρτισε μέσα μου το είδος της ελπίδας που νιώθουν όλοι οι απελπισμένοι όταν κάτι αλλάζει και νομίζουν, ή μάλλον θέλουν να πιστέψουν, ότι αυτό που αλλάζει είναι για το καλύτερο.

Ένα χρόνο αργότερα παρακολουθώ από το εξωτερικό την πατρίδα μου να βουλιάζει βαθύτερα σε μια άβυσσο ιστορικών διαστάσεων. Και αντιλαμβάνομαι πλέον με την τρομακτική διαύγεια του προδομένου ότι εκείνοι που ήρθαν να κυβερνήσουν τη χώρα δεν είναι αριστεροί, αλλά -για να δανειστώ από τον Jean Baudrillard- μια «εξομοίωση» αριστερών. Τα λόγια τους είναι κούφια όπως και η σκέψη τους. Ίσως, όμως, δεν φταίνε μόνον εκείνοι για τα ακατάληπτο του λόγου τους. Η ελληνική γλώσσα έχει αποκτήσει νέα σημειολογία στην Ελλάδα του 2015. Οι λέξεις δεν έχουν πια το νόημα που είχαν κάποτε, ή μάλλον δεν έχουν πια κανένα νόημα. Η ίδια η χώρα έχει πάψει να είναι αληθινή κι έχει μεταβληθεί σε μια θλιβερή και μελοδραματική εξομοίωση του εαυτού της.

Μου είναι αδύνατο να περιγράψω την εξομοίωση της Ελλάδας με όρους που θα έκαναν σαφές ότι είναι εξομοίωση και όχι η πραγματικότητα. Αυτό ακριβώς είναι το δράμα της εξομοίωσης: ότι μοιάζει τόσο πολύ με την πραγματικότητα που είναι αδύνατο να την ξεχωρίσεις – εκτός φυσικά κι άν στέκεσαι εκτός της. Ωστόσο, υπάρχει ένα φαινόμενο που μοναδικά συμβαίνει στις εξομοιώσεις, και ποτέ στην πραγματικότητα. Στις εξομοιώσεις, οι παίκτες αδυνατούν να λύσουν το οποιοδήποτε πρόβλημα. Η φυσική σχέση αιτίας και αποτελέσματος που υφίσταται στον πραγματικό κόσμο καταλύεται. Μοιάζει σαν να υπάρχει σχέση, αλλά δεν υπάρχει. Έτσι, όποια απόφαση κι αν πάρουν οι παίκτες εντός της εξομοίωσης, όποια δράση κι αν επιχειρήσουν, δεν προκύπτει ποτέ κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Η αδυναμία επίλυσης προβλημάτων είναι το κύριο σύμπτωμα της παρακμής, και οι εξομοιωμένες κοινωνίες είναι κονωνίες στο τελευταίο στάδιο της παρακμής.

Ο λαός νομίζει ότι στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Κι όμως υπάρχουν. Η εξομοίωση της Δημοκρατίας είναι το απόλυτο και ύστατο αδιέξοδο.

Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα κοινωνιών που εισήλθαν, και παγιδεύτηκαν, σε φάση αυτο-εξομοίωσης. Οι μεγαλες αυτοκρατορίες, όπως της Ρώμης και της Βρετανίας, η ιμπεριαλιστική Ιαπωνία, η Σοβιετική Ένωση, η σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι μερικά από αυτά τα παραδείγματα. Κάθε φορά το τέλος το δίνουν οι «βάρβαροι» – ένας εξωγενής παράγοντας, ανθρώπινος ή φυσικός, που από ιστορική νομοτέλεια έρχεται και σαρώνει τα ικριώματα της εξομοίωσης, συνήθως με τη βία. Η πραγματικότητα επιστρέφει ύστερα από αυτήν τη σύγκρουση, κι ο κύκλος της ιστορίας ξαναρχίζει.

Στην εξομοιωμένη Ελλάδα είναι πάντα νύχτα. Ακόμα κι όταν ο λαμπρός ήλιος της Μεσογείου τη φωτίζει από ψηλά, τα πάντα είναι νύχτα. Ένας σαραντάρης με ένα παγωμένο χαμόγελο, μυαλό εφήβου, γνώσεις δημοτικού, και πλήρη ανικανότητα να διακρίνει το ψέμα από την αλήθεια υποκρίνεται τον πρωθυπουργό. Γύρω του ένα πλήθος γελοίων υποκρίνονται τους πολιτικούς, άλλοι τους δικαστικούς, άλλοι τους στρατιωτικούς, άλλοι τους δημάρχους, άλλοι τους διαφόρων ειδών αξιωματούχους. Κανείς τους δεν μπορεί να λύσει το παραμικρό πρόβλημα. Όμως, όλοι προσποιούνται ότι κάτι προσπαθούν.

Ένας ολόκληρος λαός τους παρακολουθεί μέσα από την τηλεόραση και το Ίντερνετ. Ένας ολόκληρος λαός που νομίζει ότι επιλέγει τη μοίρα του, γιατί θεωρεί ότι ζει σε μια «δημοκρατία», και -όπως του έχουν πει- στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Κι όμως υπάρχουν. Η εξομοίωση της Δημοκρατίας είναι το απόλυτο και ύστατο αδιέξοδο. Στο μεταξύ, οι βάρβαροι βρίσκονται ήδη εντός των τειχών. Δεν έχουν έρθει με κακό σκοπό. Κυνηγημένοι έρχονται, όπως κυνηγημένοι ήταν πάντα εκείνοι που έρχονται από κάπου αλλού, από κάποιες άλλες κατεστραμμένες εξομοιώσεις. Κυνηγημένος είμαι κι εγώ που έχω καταφύγει στην Αγγλία και που μέσα από την τηλεόραση και το Ίντερνετ παρακολουθώ τη νύχτα του Joker να απλώνεται στο μέρος που ήταν κάποτε η πατρίδα μου.

Διαβάστε ακόμα: Η μεγαλύτερη και χειρότερη ιδιωτικοποίηση όλων των εποχών.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top