Ο Διονύσης Σοτοβίκης μας πάει In(n) Athens

H εσωτερική αυλή, η οποία φωτίζεται από το αίθριο, είναι το πρώτο πράγμα που βλέπει σαν μαγική εικόνα όποιος μπαίνει στη στοά του “By the Glass”, στη Φιλελλήνων και Σουρή.

Ωραία! Κάτι κινείται ξενοδοχειακώς στην Αθήνα και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αφορά σε μικρές μονάδες με φιλοσοφημένη αισθητική και γερές υπογραφές. Ακόμα πιο ωραία! Μία από αυτές αφορά στη δουλειά ενός ιδιαίτερου αρχιτέκτονα, του Διονύση Σοτοβίκη (βλ. Dionisis Sotovikis Workshop) για ένα νέο ξενοδοχείο, το «In(n) Athens». Κι εδώ μιλάμε για μια παρουσία-έκπληξη, διότι για να το βρεις πρέπει να περάσεις τη στοά του γνωστού «By the Glass» μεταξύ Σουρή και Φιλελήννων –πιο κέντρο και από το κέντρο, δηλαδή. Κι εκεί που νομίζεις πως τίποτα δεν υπάρχει παραπέρα, σαν μαγική εικόνα ξανοίγεται στα μάτια σου ένα αίθριο απλωμένο σε ένα πέταλο που καλύπτεται από ένα παλιό κτίριο που στεγάζει το ξενοδοχείο.

Προνόμιο λοιπόν, γιατί το «In(n) Athens» είναι τόσο μέσα στην πόλη από άποψη θέσης και τόσο μακριά από αυτήν από άποψη ηρεμίας. «Μπαίνεις από τη στοά και βλέπεις την αυλή με μια μεγάλη λεμονιά. Γύρω της υπάρχει ένα περίεργο τραπέζι όπου μπορείς να καθίσεις για πρωινό. Στο δάπεδο πάλι υπάρχουν διαφορετικού τύπου μάρμαρα, γιατί ήθελα να υπάρχει ένας διάλογος. Σε κάθε περίπτωση, θέλω τα αντικείμενα να έχουν γλυπτικότητα, αλλά να είναι και απλά. Για παράδειγμα, στην καρέκλα της αυλής υπάρχει μίνιμουμ σχεδιασμός, κάτι που προσπαθώ γενικώς να κάνω. Όχι περίτεχνες λεπτομέρειες, σύνθετα υλικά. Η ίδια η δομή να δημιουργεί το διάλογο που επιθυμώ» λέει ο Διονύσης Σοτοβίκης στη συνάντησή μας, η οποία είχε θέμα αυτόν το διακριτικό αλλά συνάμα πολυδιάστατο χώρο. Σημειωτέον ότι είναι το πρώτο ξενοδοχείο που υπογράφει και, όπως μου λέει, η εμπειρία ήταν κάτι παραπάνω από θετική, τόσο που να καταπιάνεται και με δεύτερο, το οποίο θα το δούμε προσεχώς, τηρουμένων των αναλογιών και των μνημονίων.

Το λευκό στους τοίχους αναδεικνύει το φως και αποτελεί ένα ουδέτερο background για να αποκτήσουν υπόσταση τα υπόλοιπα αντικείμενα στα δωμάτια.

Στο «In(n) Athens», μέλος της ιδιοκτησιακής ομάδας είναι και ο αρχιτέκτονας Νίκος Μανιουδάκης, οπότε αυτό είναι μια πρόκληση ως προς την πορεία της συνεργασίας που τελικά… επιβίωσε και ευοδώθηκε. Κι αυτό φαίνεται στις λεπτομέρειες: «Εδώ σχεδιάσαμε τα πάντα: από τα πιαστράκια μέχρι τα φωτιστικά και τις ντουλάπες» λέει χαρακτηριστικά ο Διονύσης Σοτοβίκης, καθώς κάνουμε ζουμ στους χώρους και βέβαια στα φώτα που φαίνονται να δουλεύουν με θεατρικότητα. Την ίδια στιγμή, βλέποντας το κτίριο, στο οποίο σημειωτέον δεν παρενέβησαν αρχιτεκτονικά, διαπιστώνεις ότι αυτό το ξενοδοχείο δεν πουλάει θέα. Και τι προτείνει; «Ας πούμε, εσωτερική ηρεμία και διάλογο, ο οποίος εκφράζεται μέσα από το σχεδιασμό που κάναμε στους χώρους. Είναι πιο εσωστρεφές ξενοδοχείο, η θέα είναι «εσωτερική». Τα δωμάτια, άλλωστε, βλέπουν στην εσωτερική αυλή και κάποια στους ακάλυπτους» απαντά ο Διονύσης Σοτοβίκης.

Tα έργα τέχνης είναι δημιουργίες του Διονύση Σοτοβίκη και της συζύγου του Μελίνας Πολυχρονοπούλου. Αποτελούν ιδιαίτερες αφηγήσεις για το πώς βλέπει ο ίδιος τα πράγματα.

Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για ένα μικρό ξενοδοχείο με 22 δωμάτια, άλλα στάνταρ και άλλα σουίτες, πάντως όλα διαφορετικά μεταξύ τους. Κυρίαρχο στοιχείο το λευκό στους τοίχους που αναδεικνύει το φως και αποτελεί ένα ουδέτερο background, ώστε να αποκτήσουν υπόσταση τα υπόλοιπα πράγματα. Κι εδώ υπάρχει το κερασάκι που κάνει τη διαφορά στη δουλειά του Διονύση Σοτοβίκη και της ομάδας του στο πρότζεκτ In(n) Athens. Είναι το σύνολο του σχεδιασμού που περνάει μέσα από αναφορές στην Ελλάδα, αλλά και την αυτοφυή δημιουργικότητα.

Τα πάντα έχουν σχεδιαστεί από την ομάδα της Dionisis Sotovikis Workshop. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος, από τα πιαστράκια μέχρι τα φωτιστικά και τις ντουλάπες.

Στα μπάνια, το μάρμαρο δίνει τον τόνο. Δεν έχει τη λογική της επένδυσης και χαρακτηρίζεται από μια γεωμετρία που δίνει αίσθηση ελευθερίας.

Στη ρεσεψιόν, ας πούμε, απλώνεται ο «πάγκος», ένα μικρό Γ που φέρει ένα κουτί σιδερένιο ως σκελετό, ο οποίος αντιστηρίζεται μ’ ένα μαρμάρινο βράχο. Στα μπάνια πάλι, το μάρμαρο δίνει τον τόνο: υπάρχει έντονο και διαφορετικό σε ενδιαφέρουσες εκδοχές. Την ίδια στιγμή η επένδυση με πατητή τσιμεντοκονία δίνει μια ολότητα στο χώρο. «Τα μάρμαρα δεν έχουν τη λογική της επένδυσης και χαρακτηρίζονται από μια γεωμετρία που δίνει την αίσθηση της ελευθερίας. Και οι νεροχύτες είναι από μασίφ ανεπεξέργαστο μάρμαρο, ενώ μια φωτεινή γραμμή διατρέχει τις ντουζιέρες. Στο λόμπι επίσης, που αρχικά ήταν αποθήκες και στην ουσία ένα σκοτεινό πράγμα, σκάψαμε μπετά για να αποκτήσει χαρακτήρα, ενώ γκρεμίσαμε και τοίχους.

Τα τραπέζια είναι από σίδερο και λαμαρίνα με ένα δαχτυλίδι από χαλκό ως στήριξη και ως λεπτομέρεια, ενώ οι παλιές καρέκλες καφενείου (τις οποίες ο ίδιος βρήκε μία προς μία) συμπληρώνουν το φόντο» λέει ο Διονύσης Σοτοβίκης, για τον οποίο η αρχιτεκτονική περιλαμβάνει την πόλη, τα κτίρια, τα έπιπλα, τα αντικείμενα, ακόμα και την τέχνη, στοιχεία που συνθέτουν το περιβάλλον που ζούμε. Στο πλαίσιο αυτό, μιλάμε για μια ολιστική προσέγγιση με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα.

Στο λόμπι, τα τραπέζια είναι από σίδερο και λαμαρίνα με ένα δαχτυλίδι από χαλκό ως στήριξη και ως λεπτομέρεια, ενώ οι παλιές καρέκλες καφενείου (που ο ίδιος ο Διονύσης Σοτοβίκης τις βρήκε μία προς μία) συμπληρώνουν την εικόνα.

Και πού χωράει ένα ξενοδοχείο σε αυτά τα όρια; Είναι χώρος ή κάτι παραπάνω; «Ένα ξενοδοχείο είναι ένας τόπος. Ως αίσθηση είναι πιο αφηρημένη και εννοιολογική, βοηθά να θυμάσαι τον τόπο. Κανονικά θα πρέπει να είναι ένας τόπος διαλόγου με το χώρο. Γι’ αυτό επέλεξα να στηρίξω τη δομή με αντικείμενα από τον τόπο μου. Επομένως, για μένα ήταν σημαντικό να εκφραστεί αυτή η ελληνικότητα» συμπληρώνει ο Διονύσης Σοτοβίκης και φέρνει ένα απτό παράδειγμα: «Το κομοδίνο σε κάποια δωμάτια είναι ένας βράχος που λειτουργεί ως αντίβαρο προσφέροντας στήριξη. Εντάσσεται στη λογική μου τα αντικείμενα να αναφέρονται στην τοπικότητα, να σε κάνουν να σκέφτεσαι και να αισθάνεσαι, χωρίς όμως να χάνουν τη λειτουργικότητά τους».

«Τα έργα τέχνης πάλι, τα οποία είναι είτε δικά μου είτε της συζύγου μου Μελίνας Πολυχρονοπούλου, θεώρησα ότι είναι κάτι που έπρεπε να πάει μαζί με το ξενοδοχείο και να συνδιαλέγονται με το χώρο. Στην πραγματικότητα είναι αφηγήσεις για το πώς βλέπω τα πράγματα». Κάτι που αποτυπώνεται και στα πολύ ιδιαίτερα αντικείμενα-έπιπλα που σχεδιάζει. Κι αυτά ακριβώς τα δείγματα γραφής και ψυχής με περίεργα ονόματα-παιχνιδίσματα με τις λέξεις (ch-air, rec-line) είναι καρποί της ελληνικής ύφεσης, από την ανάποδη ευτυχώς: «Με την κρίση, που για μένα ξεκίνησε από το 2007-8, εξερεύνησα τη δυνατότητα να αξιοποιήσω πράγματα που έχουν αμφίσημη αξία, όπως το σπασμένο μάρμαρο. Διερεύνησα αξίες πέρα από το οικονομικό ζήτημα.

Οι φωτισμοί προσδίδουν θεατρικότητα στους χώρους, οι οποίοι έτσι ενισχύονται από μια εσωτερική θέα.

Άλλωστε, για μένα η κρίση είναι θέμα ουσίας. Προέρχεται από το ρήμα «κρίνω», που σημαίνει ότι εμβαθύνω στα πράγματα. Όμως, χρησιμοποιούμε μια ελληνική λέξη –κρίση/κρίνω- χωρίς να καταφέρνουμε να δώσουμε το σωστό ορισμό. Διότι πρώτα κρίνουμε την ποιοτική αξία και έπειτα την οικονομική». Και συνεχίζει: «Στην Ελλάδα του τώρα απουσιάζει το όραμα, κάτι που γινόταν από την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους. Δεν έχουμε απαντήσει στο τι θέλουμε να είμαστε. Παιδεία πραγματικά δεν υπάρχει. Αν ρωτήσεις, για παράδειγμα, ποιος ήταν πρώτος, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας ή ο Αριστοτέλης, οι περισσότεροι δεν θα ξέρουν να σου απαντήσουν».

Και η θέση του ως αρχιτέκτονα σε όλα αυτά ποια είναι; «Ο αρχιτέκτονας είναι η αιχμή του δόρατος σε μια κοινωνία. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν έχουμε ευθύνη και το βάρος το έχουν μόνο οι πολιτικοί μηχανικοί, όταν αναφερόμαστε για παράδειγμα στην Αθήνα. Όταν έχει αποτύχει κάτι, δεν γίνεται να μην το βλέπεις. Επομένως, έχουμε ευθύνη που αφήσαμε να χτιστεί έτσι η Αθήνα». Με κάποιες εξαιρέσεις σίγουρα, όπως αυτή που κρύβεται στο διατηρητέο κτήριο της στοάς στην οδό Σουρή και που εν έτει 2015 αποκτά μια νέα ζωή. Οπωσδήποτε πιο εξωστρεφή.

Η ρεσεψιόν είναι στην πραγματικότητα ένας σιδερένιος πάγκος με αντιστήριξη ένα βράχο από μάρμαρο.

//«In(n) Athens», Γεωργίου Σουρή 3 και Φιλελλήνων, Σύνταγμα. Tηλ. 210 3258555.

Info
Το Workshop Dionisis Sotovikis συνδιοργανώνει μαζί με τη σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ την έκθεση «Στο όνομα του Le Corbusier» στην οικία Σπητέρη/Προβελέγγιου στην Κυψέλη (οδός Κυκλάδων 6). Διάρκεια μέχρι 8 Νοεμβρίου 2015. Η έκθεση εντάσσεται στο πλαίσιο εκδηλώσεων με αφορμή τα 50 χρόνια από το θάνατο του Le Corbusier, οι οποίες έχουν το γενικό τίτλο «Αναφορά στον Ελ/Le Corbusier».

Διαβάστε ακόμα: Διονύσης Σοτοβίκης – Το νόημα του στυλ.

TAGS :
innathens Αθήνα αρχιτεκτονική ξενοδοχείο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook