Κωνσταντίνος Τριγκώνης: «Πάντα υπάρχει δρόμος, κι ας χρειαστεί να τον σκάψεις με τα χέρια»

O Κωνσταντίνος Τριγκώνης με φόντο το στιβαρό και δυναμικό VOLVO V60 Cross Country D4 και «αγκαλιά» με το σκάφος κλάσης A-Class Catamaran.

-Πότε άρχισε το μεγάλο της ζωής σας «ταξίδι» στην Ιστιοπλοΐα; Τι σας ενέπνευσε, ποιος ήταν ο πρώτος «σπινθήρας στα μπουζί» για να ξεκινήσετε;
Η αιτία που ξεκίνησα την Ιστιοπλοΐα ήταν, κυριολεκτικά, μια «σπίθα»! Σπίθα από ένα κουτί σπίρτα με τα οποία μικρός άναψα μια φωτιά και παραλίγο να κάψω ένα ολόκληρο νησί, αν δεν αποφάσιζα τελικά να φωνάξω για βοήθεια τους γονείς μου. Το ξύλο αρχικά το γλίτωσα, αφού το μισό χωριό ασχολήθηκε με το να σβήσει τη φωτιά. Αμέσως μετά όμως, για να με γλιτώσει από το μένος του πατέρα μου, ο «παππούς» μου Μιχάλης Τσουκαλάς (έτσι τον φώναζα, μιας και τους δικούς μου παππούδες δεν τους γνώρισα), του πρότεινε μια πρωτότυπη τιμωρία για τον παραλίγο εμπρηστή: να με παίρνει μαζί, ως βοηθό, στην ψαρόβαρκά του.

Έτσι λοιπόν βρέθηκα δίπλα στον Μιχάλη να τραβάω κουπί, να σηκώνω δίχτυα και, γενικότερα, να κάνω όποιες δουλειές μου ανέθετε στη βάρκα. Όλες, σαν κάτι να με είχε μαγέψει, με την καρδιά μου, αδιαμαρτύρητα. Μαζί του, νωρίς νωρίς, από τα μικράτα μου, βρήκα αυτό που ψάχνουν –και τις περισσότερες φορές δεν βρίσκουν– όλοι σε μια ολόκληρη ζωή: την ησυχία, τη γαλήνη. Η τιμωρία εξελίχθηκε σε ευλογία!

-Βρεθήκατε από μικρός στα μονοπάτια της θάλασσας;
Πάντα, από τη μέρα που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν κοντά στο νερό. Η έλξη που ασκούσε πάνω μου η θάλασσα από παιδί, το «δούναι και λαβείν», κατ’ επέκτασιν, ανάμεσα σε μένα και το υγρό στοιχείο, είναι μια σχέση που πολύ δύσκολα μπορώ να περιγράψω –ακόμα και σήμερα μου προκαλεί ποικίλα και διαφορετικά συναισθήματα.

Με τα πίσω καθίσματα ριγμένα το V60 μετατρέπεται σ’ ένα απ’ αυτά τα σπηλαιώδη ημιφορτηγά που λατρεύουν οι αντικέρ – και οι ιστιοπλόοι πιθανότατα.

-Ποιες «αποσκευές» έχετε πάντα μαζί σας στη δύσκολη διαδρομή της καταξίωσης στην πάλη σας με τον αέρα και τα κύματα;
«Αποσκευές» μου είναι πάντα η εμπειρία που έχω αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τις πάμπολλες αποτυχίες μου και, πηγαίνοντας παλιότερα –όταν ήμουν νεότερος– τα όνειρα που έκανα για κάτι καλύτερο από αυτό που είχα. Η αστείρευτη επιθυμία μου για το ένα παραπάνω σκαλί, το ένα βήμα παραπέρα.

-Πότε «πατάτε γκάζι» σε μια πρόκληση και πότε επιλέγετε την ασφάλεια και «πατάτε φρένο»;
Νεότερος πατούσα, ενστικτωδώς, μόνο «γκάζι» και, όπως διαπίστωσα στην πορεία, πολύ καλά έκανα. Σήμερα πια επιλέγω –μένοντας όμως πάντα πιστός στη γραμμή του δρόμου– τα πράγματα που χρειάζονται μόνο «γκάζι». Το «φρένο», θαρρώ, δεν μπόρεσα ποτέ να το διαχειριστώ σωστά στη ζωή μου. Πώς φρενάρω όταν είναι απαραίτητο; Απλώς… σηκώνοντας για λίγο το πόδι από το γκάζι. Μια στο τόσο, εντάξει, χαϊδεύω μια ιδέα και το «φρένο».

-Από πού αντλείτε τη δύναμη για να συνεχίσετε, όταν νιώσετε ότι φτάνετε σε «αδιέξοδο»;
Από την ασίγαστη αγάπη μου γι’ αυτό που κάνω. Η Ιστιοπλοΐα έχει ξεφύγει πια από την «ανάγκη» του αποτελέσματος και της διάκρισης. Είναι μια ενασχόληση που την απολαμβάνω ως διαδικασία, χωρίς να περιμένω τίποτε ως ανταπόδοση. Όσο για τα «αδιέξοδα», για μένα δεν υφίστανται! Πάντα υπάρχει δρόμος, ακόμη κι αν χρειαστεί να τον σκάψεις με τα ίδια σου τα χέρια!

«Νεότερος πατούσα, ενστικτωδώς, μόνο “γκάζι” και, όπως διαπίστωσα στην πορεία, πολύ καλά έκανα. Σήμερα πια επιλέγω τα πράγματα που χρειάζονται “γκάζι”» τονίζει ο Κωνσταντίνος Τριγκώνης δίπλα στο VOLVO V60 Cross Country D4. που ο 4κύλινδρος diesel των 1969 κ.ε. του μπροστοκίνητου D4 αποδίδει 190 ίππους και ροπή 400 Nm. Σε συνδυασμό με το 8άρι αυτόματο κιβώτιο, επιταχύνει αυτό το V60 από τα 0 στα 100 km σε 7,8”, καθ’ οδόν προς μια τελική 210 km/h. Αν δε αναζητείτε ένα υπερυψωμένο αυτοκίνητο για να σας πάει και στο χώμα με μεγαλύτερη ασφάλεια και άνεση από ένα κανονικό station, μην παραβλέψετε το V60 Cross Country.

-Τι είδους «σέρβις» προσφέρετε στον εαυτό σας για να ανανεώνεστε και να είστε αποδοτικός;
Ειλικρινά, δεν έχω σκεφτεί ποτέ στην αθλητική μου ζωή το «σέρβις» με την έννοια που το θέτετε. Το τελευταίο διάστημα ιδίως, καθόλου. Μου αρέσει πολύ η δουλειά. Με έναν όρο όμως πάντα: να γουστάρω αυτό με το οποίο ασχολούμαι. Σήμερα αυτά τα λίγα που κάνω, «τα λίγα που κάνουν τα πολλά», που λέει και ένας αγαπημένος φίλος, με ικανοποιούν τόσο, που αυτά είναι το δικό μου «σέρβις». Από εκεί και πέρα, ένα κρασί με την οικογένειά μου και με λίγους καλούς φίλους είναι πάντα μια μικρή, ευπρόσδεκτη ανάπαυλα.

Διαβάστε ακόμα: Ο Κωνσταντίνος Τριγκώνης, ο Ντάνης Πασχαλίδης και το νόημα της φιλίας τους στη θάλασσα και στη ζωή.

-Πότε δίνετε το «τιμόνι» της ζωής και της καριέρας σας σε συνεργάτες, σε πρόσωπα εμπιστοσύνης, σε άτομα που αγαπάτε;
Δίνω το «τιμόνι» όταν νιώθω ότι κάποιοι μπορούν να χειριστούν πράγματα και καταστάσεις καλύτερα από μένα. Το τελευταίο διάστημα μάλιστα το κάνω συχνά, με πλήρη επίγνωση. Το «όχημα» να πάει μπροστά –είτε αυτό λέγεται οικογένεια είτε επαγγελματική ενασχόληση–και τα υπόλοιπα περιττεύουν.

«Δίνω το “τιμόνι” όταν νιώθω ότι κάποιοι μπορούν να το χειριστούν καλύτερα από μένα. Το “όχημα” να πάει μπροστά -είτε αυτό λέγεται οικογένεια είτε επαγγελματική ενασχόληση- και τα υπόλοιπα περιττεύουν».

-Ποια ήταν η πιο καθοριστική στιγμή στο δικό σας «σιρκουί» της καταξίωσης;
Δεν υπάρχουν καθοριστικές στιγμές, κατά την άποψή μου. Παλιότερα ίσως να ξεχώριζα κάποιες. Σήμερα όμως κάθε στιγμή, καθετί που συμβαίνει, έχει την αξία του στο «σιρκουί» της ζωής μου. Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση γι’ αυτά που κατάφερα έως τώρα και ακόμη μεγαλύτερη γι’ αυτά που δεν κατάφερα. Οι αποτυχίες μου θαρρώ πως είναι η τροφή και το μέσον να συνεχίσω να προσπαθώ για το καλύτερο με ό,τι καταγίνομαι, όποιο κι αν είναι αυτό. Και –πρέπει να τονίσω– δεν αισθάνομαι «καταξιωμένος». Αν αισθανόμουν, έστω για μια στιγμή, αυτό πιθανότατα θα είχε σημάνει και το τέλος τού «δρόμου». Κάθε φορά κοίταζα εμπρός και ένιωθα πως υπήρχε ακόμα διαδρομή, κι άλλη απόσταση να διανύσω. Κι ακόμα το νιώθω. Δεν ξέρω αν, για όσους σκέφτονται σαν εμένα, πότε τελειώνει αυτό. Αν τελειώνει ποτέ…

-Όταν συναντάτε μια σημαντική δυσκολία, συνεχίζετε απαρέγκλιτα ευθεία στο στόχο σας, ή καμιά φορά στρίβετε το «τιμόνι»;
Συνεχίζω ευθεία μόνο αν δεν έχω άλλη επιλογή. Στην τελική, το «τιμόνι» βρίσκεται εκεί για να αλλάξεις κατεύθυνση όταν το κρίνεις απαραίτητο. Προσωπικά, «διαβάζω» τον δρόμο, και αναλόγως χειρίζομαι το «τιμόνι». Έχω βγει, προφανώς, κάποιες φορές και εκτός δρόμου, χάνοντας τον έλεγχο. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά…

-Σε μια φαινομενικά αξεπέραστη διαφωνία με κάποιον σημαντικό συνεργάτη σας πότε επιλέγετε τη «σύγκρουση»;
Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχουν «φαινομενικά» αξεπέραστες διαφωνίες. Υπάρχουν διαφορετικές οπτικές και προσεγγίσεις. Οι συγκρούσεις, όταν δεν προκαλούν ένα καλό αποτέλεσμα, είναι επίπονες, και, στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις, μάταιες. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι μπορούμε πάντοτε να τις αποφύγουμε.

«”Όλα είναι δρόμος”, όντως. Και τα καλά, και τα άσχημα. Όλα έχουν ένα νόημα, αρκεί να αντιλαμβάνεσαι γιατί συμβαίνει κάθε φορά το καθετί, και μέσα από αυτή τη διαδικασία να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος».

-Στο μακρύ ταξίδι της επιτυχίας σας στην Ιστιοπλοΐα, σας πέρασε κάποια στιγμή από το μυαλό να σβήσετε τη «μηχανή»;
Αρκετές φορές σκέφτηκα να τη σβήσω. Κάθε όμως που πλησίαζα να το κάνω, αναρωτιόμουν αν όντως αυτό ήταν το τέλος του «δρόμου», της διαδρομής. Αναλογιζόμουν τον κόπο και την προσπάθεια που είχα έως τότε καταβάλει και ένιωθα δύσκολα, στενάχωρα. Κι από την άλλη: «Κι αν τη σβήσεις; Μετά τι;», σκεφτόμουν. Και συνέχιζα για μια ακόμη «στροφή», για μια ακόμη βαρετή ευθεία. Κι ακόμα συνεχίζω.

-«Όλα είναι δρόμος»: Πώς το σχολιάζετε, πώς το έχετε κάνει πράξη στη θάλασσα και στη ζωή σας;
«Όλα είναι δρόμος», όντως. Και τα καλά, και τα άσχημα. Όλα έχουν ένα νόημα, αρκεί να αντιλαμβάνεσαι –τουλάχιστον να προσπαθείς να αντιληφθείς– γιατί συμβαίνει κάθε φορά το καθετί, και μέσα από αυτή τη διαδικασία να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Όσο αφορά εμένα, σε όλη μου τη διαδρομή, στο «ταξίδι» της ζωής μου, έμαθα πολύ περισσότερα πράγματα από τις αποτυχίες μου παρά από τις επιτυχίες μου. Έμαθα επίσης, και ακόμα μαθαίνω, να κατανοώ και, μέσα από αυτό, να αιτιολογώ οτιδήποτε συμβαίνει. Ωστόσο, κανένας «δρόμος» δεν είναι εύκολος –αλίμονο αν ήταν. Τότε καμιά «νίκη» ή «επιτυχία» δεν θα είχε νόημα.

«Αν αισθανόμουν, έστω για μια στιγμή “καταξιωμένος”, αυτό πιθανότατα θα είχε σημάνει και το τέλος τού “δρόμου”. Κάθε φορά κοίταζα εμπρός και ένιωθα πως υπήρχε ακόμα διαδρομή, κι άλλη απόσταση να διανύσω. Κι ακόμα το νιώθω».

-Πώς θα επιθυμούσατε να σας θυμούνται όταν έρθει η ώρα να τραβήξετε «χειρόφρενο»;
Όταν έρθει η ώρα να σταματήσω την Ιστιοπλοΐα, ειλικρινά αυτό που θα με ενδιαφέρει είναι το πώς θα επιθυμούσα να αισθάνομαι εγώ ο ίδιος για τον εαυτό μου κι όχι το πώς θα με θυμάται στο εξής ο κόσμος. Είμαι αυτό που είμαι. Κάνω αυτό που κάνω, και για όσο ζω θα προσπαθώ για το καλύτερο, για μένα και τους οικείους μου. Νιώθω ευγνωμοσύνη απέναντι στους ανθρώπους που συνάντησα έως τώρα στη ζωή μου, οι οποίοι, με τον τρόπο του ο καθένας, έβαλαν ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα και άνθρωπο που ονομάζεται Κωνσταντίνος Τριγκώνης.

Αν το καλοσκεφτείς, πάντως, το «χειρόφρενο» –σε αυτό που λέγεται ζωή– τραβιέται όταν κλείσεις τα μάτια. Αυτό που ίσως μείνει από μένα θέλω να πιστεύω πως θα είναι αυτά που έχω κάνει. Οι πράξεις μου. Αυτό όμως, προφανώς, σχετίζεται με το πώς αντιλαμβάνεται και κρίνει ο υπόλοιπος κόσμος τα πράγματα. Είπαμε: Εγώ είμαι αυτό που είμαι. Και κάνω αυτό που κάνω…

Διαβάστε ακόμα: Χρύσανθος Πανάς, «Πηγαίνω ευθεία στη ζωή, δεν μου αρέσουν οι στροφές».

TAGS :
επιτυχία Κωνσταντίνος Τριγκώνης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook