Maria Contos: «Γιατί οι Αμερικάνοι ενδιαφέρονται για το ελληνικό real estate»

«Σήμερα φαίνεται ξεκάθαρα ότι η κτηματομεσιτική αγορά στην Ελλάδα έχει εξελιχθεί κυρίως σε οτιδήποτε έχει σχέση με ήλιο, θάλασσα και Ακρόπολη» (Κατερίνα Αυγερινού).

Γνωρίζω τη Μαρία από τότε που με κοντά σορτσάκια παίζαμε ακόμη στους δρόμους, σχοινάκι και κουτσό. Δεν κάναμε ποτέ στενή παρέα, όμως πάντα μάθαινα τι κάνει και πάντα αισθανόμουν χαρά που έσκιζε σε ό,τι και αν αποφάσιζε να αναλάβει. Τα τελευταία χρόνια ζει και διαπρέπει στην Ουάσινγκτον. Διαπρέπει κυριολεκτικά καθώς ανήκει και στην ελίτ του επαγγελματικού της χώρου, τα μεσιτικά, όμως ανήκει και στην ελίτ της πόλης με κοινωνική καταξίωση που δύσκολα πετυχαίνεις στη χώρα σου, πόσω μάλλον σε ένα τόσο κραταιό κατεστημένο όπως αυτό της πρωτεύουσας των Ηνωμένων Πολιτειών.

Παράλληλα, περήφανα παρουσιάζει τη δεύτερη έκδοση του βιβλίου που έγραψε για τον παππού της, τον Στέλιο Κυριακίδη, τον περίφημο Ολυμπιονίκη της Βοστώνης που έφερε τόσα χρήματα και βοήθεια στην Ελλάδα όταν περισσότερο τη χρειαζόταν. Σίγουρα τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή. Πέραν όλων αυτών, η αλήθεια είναι πως πραγματικά αυτή η συζήτηση μου έμαθε πράγματα για την Αμερική που δεν φανταζόμουν και επίσης συνειδητοποίησα, ίσως και για πρώτη φορά, πόσο μακριά είναι οι κόσμοι στους οποίους ζούμε.

– Δεν είναι η πρώτη φορά που ζεις στην Αμερική.

 Όχι. Τελείωσα το Εκπαιδευτήριο Αναβρύτων, σπούδασα οικονομικά στο Deree και ακριβώς με το που τελείωσα, έφυγα για ένα χρόνο στην Αμερική, όπου δούλεψα σε πωλήσεις. Είχαμε σπίτι εκεί καθώς ο πατέρας μου ήταν Αμερικανός διπλωμάτης με πόστο την Αθήνα, επί 37 χρόνια. Γυρίζοντας λοιπόν πάλι στην Ελλάδα, γνωρίζω τον πρώην σύζυγό μου και παντρεύομαι. Στα 24 μου, ανοίγω το πρώτο μεσιτικό γραφείο, έχοντας δει πώς λειτουργούν οι μεσίτες στην Αμερική.

– Ήταν κάτι που σου άρεσε και ήθελες να το κάνεις ως επάγγελμα;

Τρελαινόμουν να βλέπω ωραία σπίτια. Στα 24 χρόνια που δούλεψα στην Αθήνα, ήμουν επικεντρωμένη σε πέντε περιοχές, γιατί είχα ειδικευτεί στο luxury market, δηλαδή σε Φιλοθέη, Ψυχικό, Κηφισιά, Πολιτεία, Εκάλη και για τα εξοχικά, σε Πόρτο Χέλι και Μύκονο. Σήμερα φαίνεται ξεκάθαρα ότι η κτηματομεσιτική αγορά στην Ελλάδα έχει εξελιχθεί κυρίως σε οτιδήποτε έχει σχέση με ήλιο, θάλασσα και Ακρόπολη.

«Τα ηλεκτρονικά μέσα μας βοηθούν να εργαστούμε σε οποιοδήποτε χώρα και με τους συνεργάτες  που ο καθένας μας επιλέγει» (Κατερίνα Αυγερινού).

– Υπάρχει ενδιαφέρον από Αμερικανούς για την κτηματομεσιτική αγορά μας;

Υπάρχει κάποιο, το οποίο προβλέπω ότι θα αυξηθεί, απλώς περιμένουν να κατασταλάξουν λίγο τα πράγματα σε επίπεδο φόρων και συχνών νομοθετικών αλλαγών που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Ο ξένος πελάτης είτε ενδιαφέρεται να έχει εδώ ένα δεύτερο σπίτι είτε να έχει ένα ακίνητο ως επένδυση. Θέλει όμως να υπάρχει σταθερότητα, οικονομική και πολιτική, και να ξέρει πόσο γρήγορα μπορεί να ρευστοποιήσει την επένδυσή του. Στην Αμερική, όπου εργάζομαι τώρα, σε δέκα έως 30 ημέρες το αργότερο, μπορείς να πουλήσεις το ακίνητό σου! Ειδικά, τώρα, κατά την περίοδο της πανδημίας, έχουμε ρεκόρ εικοσαετίας στις πωλήσεις κι αυτό γιατί ο κόσμος συνειδητοποίησε πόσο ανάγκη έχει την ασφάλεια του σπιτιού του. Επίσης, μια οικογένεια με δύο παιδιά που ζούσε σε ένα σπίτι με δύο υπνοδωμάτια, τώρα, με την τηλεργασία και την τηλεκπαίδευση, χρειάζεται περισσότερο χώρο. Ειδικά η τηλεργασία ήρθε για να μείνει, γιατί οι μεγάλες επιχειρήσεις είδαν ότι η απομακρυσμένη εργασία τις συμφέρει. Πρώτον, διότι δεν χρειάζεται να διαθέτουν γραφεία στους υπαλλήλους τους, με όλα τα έξοδα που αυτά απαιτούν και δεύτερον, δεν θα επωμίζονται το κόστος της ασφάλισης των εργαζομένων τους, αφού αυτοί θα προσφέρουν πλέον την εργασία τους ως ελεύθεροι επαγγελματίες και θα πληρώνουν οι ίδιοι την ασφάλισή τους. Αυτή η τακτική δεν είναι κάτι καινούργιο αλλά από εδώ  και πέρα θα εφαρμοστεί σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα.

– Πόσο δύσκολη ήταν η προσπάθεια να κερδίσεις μια τέτοια θέση σε μια τέτοια εταιρεία;

Στην πρώτη μου συνέντευξη στην Αμερική για δουλειά, η ερώτηση που μου έκαναν, ήταν «Θέλεις να είσαι μεσίτρια κατά τύχη ή επί συγκεκριμένης βάσεως καλή επαγγελματίας; Γιατί εμείς εδώ δεν συμβιβαζόμαστε με ημίμετρα, παίρνουμε μόνο τους καλύτερους». Πρέπει να προσφέρεις εξαιρετικές υπηρεσίες, αληθινά υψηλού επιπέδου, αλλιώς δεν έχεις θέση. Εκατσα και διάβασα πάρα πολύ, τουλάχιστον 14 ώρες την ημέρα επί έξι μήνες, για να βγάλω τρεις άδειες που μου χρειάζονταν για να πάρω  την άδεια να εξασκήσω τη δουλειά μου. Στην Ελλάδα, που ήμουν μεσίτρια τόσα χρόνια, δεν είχε χρειαστεί ποτέ κάτι τέτοιο.

– Πότε αποφασίσατε να φύγετε μόνιμα για την Αμερική;

Οταν η μεγάλη κόρη μου πέρασε στο Parsons School of Design με υποτροφία. Η μικρή μου κόρη ήταν τότε 16 ετών και ήθελε κι εκείνη να σπουδάσει σε αμερικανικό πανεπιστήμιο, οπότε τις πήρα και φύγαμε. επίσης, είχε ήδη αρχίσει η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και τα πράγματα δεν έμοιαζαν ιδιαιτέρως ευοίωνα. Εκεί, απευθύνθηκα για δουλειά στις δύο μεγάλες εταιρείες όσον αφορά τα μεσιτικά – Christie’s και Sotheby’s.  Είχα τα προσόντα να με προσλάβουν, γιατί κουβαλούσα και μια εμπειρία πολλών χρόνων, την οποία μπορούσα να αποδείξω δείχνοντάς τους απλώς τον ιστότοπο του γραφείου μου στην Ελλάδα – το site σου στην Αμερική είναι η ταυτότητά σου. Τώρα πια, εργάζομαι με τους TTR Sotheby’s International Realty στη Washington DC, και στη διεθνή και στην τοπική  αγορά ακινήτων με αγοραστές και πωλητές από όλο το κόσμο. Οι Sotheby’s στην Αμερική μας δίνουν τη δυνατότητα να συνεργαζόμαστε με τους καλύτερους μεσίτες όλων των εταιριών σε όλη την υφήλιο και να προσφέρουμε υψηλού επιπέδου σέρβις με μοναδικό κριτήριο το καλύτερο συμφέρον των πελατών μας. Ο κόσμος πλέον έχει γίνει πραγματικά «μικρός». Τα ηλεκτρονικά μέσα μας βοηθούν να εργαστούμε σε οποιοδήποτε χώρα και με τους συνεργάτες  που ο καθένας μας επιλέγει.

 – Σε δημοπρασία μπορεί να μπει και μια κατοικία;

Όχι, σε αυτή την περίπτωση υπάρχει άλλη νομοθεσία. Η αμερικανική αγορά όμως είναι τόσο γρήγορη, που ουσιαστικά είναι σαν να γίνεται δημοπρασία, όταν έχεις 11 προσφορές για ένα σπίτι προς πώληση. Επίσης πρόκειται για μια πολύ διάφανη αγορά. Για να δώσω ένα παράδειγμα: ένας αγοραστής κάνει μια προσφορά x, αλλά επισυνάπτει στην προσφορά του και ένα χαρτί το οποίο λέγεται «escalation clause» και του επιτρέπει να πει: «Θα πληρώσω x τιμή γι’ αυτό το σπίτι, αλλά εάν ο μεσίτης λάβει άλλη προσφορά που είναι υψηλότερη από τη δική μου, είμαι πρόθυμος να αυξήσω την προσφορά σε τιμή ψ». Εγώ λοιπόν ως μεσίτρια, πρέπει να του δείξω την πρώτη σελίδα της υψηλότερης προσφοράς που έχω λάβει -και βεβαίως ούτε καν τίθεται θέμα ότι θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε μεσίτης να πει ψέματα. Αυτή είναι και η δεύτερη διαφορά με την Ελλάδα, μετά την υψηλή φορολογία: το θέμα της δικαιοσύνης. Δεν γίνεται να έχω μια υπόθεση που θα εκδικαστεί σε έξι χρόνια, τη στιγμή που σε πέντε χρόνια μπορεί να παραγραφεί. Στην Αμερική, ο συμβολαιογράφος μπορεί να διώξει για παράδειγμα από το κτίριο έναν ενοικιαστή που δεν πληρώνει τα κοινόχρηστά του – απλά και γρήγορα.

– Δουλεύεις αποκλειστικά για τους Sotheby’s;

Ναι, έχω σταθερή βάση στα γραφεία του οίκου στην Τζορτζτάουν και έχω το δικό μου γραφείο.  Είναι στη δική μου ευχέρεια να διαπραγματευτώ ένα ακίνητο με οποιαδήποτε εταιρεία σε όλον τον κόσμο. Στην Αμερική θεωρούν ότι πρέπει να είναι διαφορετικός ο μεσίτης που αντιπροσωπεύει τη μία πλευρά, τον πωλητή δηλαδή,  και άλλος εκείνος που αντιπροσωπεύει την άλλη, τον αγοραστή. Στις 40 ημέρες που διαπραγματευόμαστε συνήθως για ένα ακίνητο, υπάρχουν σχεδόν καθημερινά λόγοι διαπραγμάτευσης. Το επάγγελμά μου είναι επιστήμη, τουλάχιστον στο εξωτερικό. Υπάρχουν συγκεκριμένα βήματα και κανόνες που ακολουθούνται. Η τιμή είναι το πρώτο βήμα της διαπραγμάτευσης. Μετά πηγαίνει ο μεσίτης με τον επιθεωρητή στο προς αγορά σπίτι και το «ξεσκονίζει» από πάνω μέχρι κάτω. Φτιάχνει μια λίστα με πράγματα τα οποία πρέπει να αποκατασταθούν και ξεκινάει άλλη μια διαπραγμάτευση για το ποιος -ο πωλητής ή ο αγοραστής- θα πληρώσει τι. Αυτά αφορούν είτε τις υδραυλικές εγκαταστάσεις, είτε το σύστημα θέρμανσης, είτε τα ηλεκτρολογικά και άλλα. Κατόπιν ο μεσίτης πρέπει να ασχοληθεί και με το θέμα του δανείου για αγορά, αν υπάρχει. Άρα η νοοτροπία ενός μεσίτη πρέπει να είναι, «κάνω πολλές δουλειές και σωστά» -και όχι μία «αρπαχτή», που λέμε στην Ελλάδα.

«Ο παππούς μου, Στέλιος Κυριακίδης ήταν πραγματικά ένας εθνικός ήρωας» (Κατερίνα Αυγερινού).

– Σε ποια πλευρά προτιμάς να είσαι, του αγοραστή ή του πωλητή;

Δεν έχω κάποια τέτοια προτίμηση. Εμείς έχουμε εκπαιδευτεί ανάλογα. Για να πουληθεί ένα σπίτι, πρέπει ο μεσίτης να ασχοληθεί με πάρα πολλά πράγματα, ακόμη και να φέρει τον διακοσμητή που θα προσδώσει στο σπίτι ένα lifestyle χαρακτήρα, μία αύρα για να μην είναι «στεγνό». Επίσης, θα πρέπει να προσέξουμε να αφαιρεθούν όλα τα αντικείμενα που έχουν να κάνουν με θρησκείες ή ποδοσφαιρικές ομάδες πχ ώστε να μην επηρεαστεί αρνητικά ο άνθρωπος που θα επισκεφθεί τον χώρο.

Η λογική είναι ότι κάθε σπίτι έχει μια ιστορία. Μπορείς να πεις ελκυστικά αυτή την ιστορία; Θα καταφέρεις να το πουλήσεις. Επίσης η πρώτη εντύπωση που θα αποκομίσει ο πιθανός αγοραστής του σπιτιού είναι και η καθοριστική. Στην Αμερική λέμε –και ισχύει- ότι το σπίτι το πουλάς στα πρώτα επτά δευτερόλεπτα. Αντίστοιχα, στα πρώτα 35 δευτερόλεπτα έχουν καταγραφεί στο ασυνείδητό σου κάποια πράγματα που μπορεί να νομίζεις ότι δεν τα έχεις δει. Μετά έρχεται απλώς η επιβεβαίωση.

Η αμερικανική κοινωνία αλλάζει σπίτια σαν τα πουκάμισα, είτε λόγω αλλαγής εργασίας είτε λόγω εύκολου τραπεζικού δανεισμού. Δεν υπάρχει αυτό που έχουμε στην Ελλάδα, που συνήθως κρατάμε για πάντα το πατρικό μας σπίτι. Εκεί ο κόσμος πάει κι έρχεται και οι αγοραπωλησίες σπιτιών γίνονται κατά κόρον. Η αγορά ενός σπιτιού είναι πολύ πιο συχνή από την ενοικίασή του. Το χαμηλό και στάνταρντ επιτόκιο τραπεζικού δανεισμού είναι σαν το κράτος να σου επιδοτεί το σπίτι. Επίσης, με την οικοδομή και τον κτηματομεσιτικό τομέα συνδέονται 167 διαφορετικά επαγγέλματα -από τον πατωματζή και τον ελαιοχρωματιστή, μέχρι τον δικηγόρο και τον συμβολαιογράφο-, πρόκειται για ένα τεράστιο κεφάλαιο, που καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της οικονομίας της χώρας.

– Συμβαίνει συχνά μια συμφωνία να χαλάσει τελικά;

Όχι, ιδιαιτέρως. Ο πελάτης σε εμπιστεύεται και υπογράφει συμβόλαιο αποκλειστικότητας. Δεν έχει σχέση με τον τρόπο που δουλεύει η μεσιτική αγορά στην Ελλάδα, όπου ο ίδιος πωλητής πηγαίνει σε δέκα μεσίτες κι όποιος προλάβει, το πουλάει -αν στο μεταξύ δεν έχουν μαλλιοτραβηχτεί όλοι αυτοί μεταξύ τους.

– Ποιο είναι το πιο ωραίο σπίτι που έχεις πουλήσει;

Το penthouse δίπλα από την Κριστίν Λαγκάρντ, σε ένα από τα πιο ιδιαίτερα κτίρια της Ουάσιγκτον, 200 τ.μ., με δύο υπνοδωμάτια, με γυμναστήριο και πισίνα στην οροφή – και είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά την κυρία Λαγκάρντ. Μόνο τα κοινόχρηστα αυτού του κτιρίου είναι περίπου 2.800 δολάρια ανά διαμέρισμα. Στο luxury market στην Ουάσιγκτον γενικά δεν θα βρεις να αγοράσεις γκαρσονιέρα κάτω από 500 χιλιάδες -είναι και οι μισθοί βέβαια σε άλλα επίπεδα.

 – Ένας φτωχός άνθρωπος πόσο μπορεί να νοικιάζει ένα σπίτι στην Ουάσιγκτον;

Δεν μπορεί να μείνει εκεί ένας φτωχός άνθρωπος, γιατί είναι μια περιοχή που έχει ακριβύνει πολύ. Εδώ και δέκα χρόνια, που η δήμαρχος αποφάσισε να αναβαθμίσει την πόλη, έχει αλλάξει τελείως το πεδίο. Εκεί που ήταν οι παλιές γειτονιές από τις οποίες δεν τολμούσες να περάσεις ούτε με αυτοκίνητο, αυτή τη στιγμή είναι σαν να πηγαίνεις στο Μαϊάμι με την υπέροχη μαρίνα. Επίσης υπάρχει αστυνόμευση, που διαφυλάσσει την περιουσία σου.

– Ρατσισμός υπάρχει;

Βέβαια υπάρχει ρατσισμός. Εμείς ως μεσίτες έχουμε δώσει όρκο ότι δεν θα κάνουμε διακρίσεις σε 12 κατηγορίες, που έχουν να κάνουν με το χρώμα, τη θρησκεία, την οικογενειακή κατάσταση κ.ά. Ο μοναδικός λόγος εξαίρεσης από αυτά είναι ο οικονομικός, δηλαδή αν μπορεί κάποιος να πληρώσει το ακίνητο ή όχι. Η λογική σε όλο αυτό είναι ότι ο ρατσισμός δεν πρέπει να σου περάσει ούτε καν ως σκέψη. Διότι αν συμβεί αυτό, θα το εφαρμόσεις και στην πράξη. Σαφέστατα υπάρχουν διακρίσεις αλλά γίνεται μεγάλη προσπάθεια και με τη βοήθεια νέων νόμων να σταματήσουν. Μάλιστα μετά το κίνημα του «Black lives matter», ακόμη και στην προσωπική σου ζωή, ας πούμε στο σουπερμάρκετ, αν παρατηρηθεί ότι συμπεριφέρθηκες με ρατσιστικό τρόπο και σου κάνει κάποιος καταγγελία, έχει δικαίωμα η μεσιτική αρχή να σου πάρει την άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος.

«Έχω μπει και στο ”Green Book”, της Ουάσιγκτον, μια μεγάλη τιμή, αφού είναι κάτι σαν το Libro D’Oro» (Κατερίνα Αυγερινού).

– Είναι κάτι που δεν σου αρέσει στην Αμερική;

Είναι τόσο μεγάλος ο ανταγωνισμός στη δουλειά, που έχει ως αποτέλεσμα να δουλεύουμε 12 ώρες την ημέρα, με αφάνταστη κούραση. Διαφορετικά, θα σε «φάει» το σύστημα. Η πίεση είναι τρομερή και επίσης, σαν Ελληνίδα, μου λείπει πολύ αυτό που από τον Μάιο μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου μπορείς να πας στο εξοχικό σου ή σε ένα νησί και να αλλάξεις για λίγο παραστάσεις. Στην Αμερική αυτό δεν υπάρχει, πρέπει να μπεις σε αεροπλάνο για να το συναντήσεις. Γι’ αυτό θα δεις πισίνες παντού, αλλά συγκρίνεται αυτό με τη θάλασσα; Επίσης, έχω σπάσει πολλά… κλισέ. Το πρώτο ήταν ο Δεκαπενταύγουστος! Είμαι πια με γόβα και ταγέρ σε meeting, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ στη ζωή μου. Το δεύτερο ήταν η δουλειά την Κυριακή, από το πρωί ως το βράδυ, στα λεγόμενα «open houses», όπου μπορεί να έρθει όποιος θέλει, χωρίς ραντεβού, να δει κάποια σπίτια. Κι ακολούθησαν πολλές άλλες… καταρρίψεις δεδομένων.

– Τι δίνει τη μεγαλύτερη αξία σε ένα σπίτι;

Η τοποθεσία του πάνω απ’ όλα. Και με αυτό δεν εννοώ οπωσδήποτε να βρίσκεται σε ωραίο σημείο. Το Νο 1 κριτήριο είναι να βρίσκεται κοντά στα σχολεία των παιδιών, αν είναι στα προάστια. Αν είναι σε μεγαλούπολη, το πόσο θα περπατήσει κάποιος μέχρι τη δουλειά του.

– Βλέπω, κυρίως μέσω κοινωνικών δικτύων πως έχεις έντονη κοινωνική ζωή στην Αμερική.

«Έντονη» μπορείς να την ονομάσεις όσο αφορά στο κομμάτι των φιλανθρωπικών εκδηλώσεων και του εθελοντισμού. Ο εθελοντισμός είναι πολύ διαδεδομένος στην Αμερική και καλώς κάνει – δεν έχει καθόλου την ενοχοποιημένη έννοια που έχει στην Ελλάδα. Οι γονείς συμμετέχουν με τέτοιο τρόπο πολύ ενεργητικά στα σχολεία των παιδιών τους. Αντίστοιχα, εμείς βοηθάμε εθελοντικά σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς. Όλο αυτό, εκτός από τον προφανή σκοπό του, βοηθάει και στις κοινωνικές επαφές των ανθρώπων. Είναι πολύ σημαντικό να προσφέρεις στην κοινωνία και ταυτόχρονα να το κάνεις με κέφι, γιατί περνάς ωραία.

– Έχεις κάνει καλούς φίλους;

Ναι, πολλούς, παρότι στην αρχή δεν ήξερα άνθρωπο. Τώρα είμαι και πρόεδρος στη «The National Society of Arts and Letters», μια μη κερδοσκοπική οργάνωση 75 ετών, που δίνει υποτροφίες σε νέους 16-23 ετών, στους τομείς της ζωγραφικής, της κλασικής μουσικής, του μπαλέτου και του θεάτρου. Είναι κάτι πολύ σημαντικό και πολύ ενδιαφέρον. Δουλεύω πολύ κι εκεί αλλά στη ζωή ισχύει το «ό,τι δώσεις, θα πάρεις». Έχω μπει και στο «Green Book», της Ουάσιγκτον, μια μεγάλη τιμή, αφού είναι κάτι σαν το Libro D’Oro, μόνο που σε αυτό δεν έχει σημασία πόσα χρήματα έχεις αλλά το ποιος είσαι – κι αυτό θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη επιτυχία μου.

Το βιβλίο για τον παππού της κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

– Και το βιβλίο για τον συγκλονιστικό αυτόν άνθρωπο που είναι και παππούς σου;

Το βιβλίο έχει τίτλο «Στέλιος Κυριακίδης – Ο άνθρωπος που έτρεξε για έναν ολόκληρο λαό!» από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Έχει θέμα την ιστορία του παππού μου, ο οποίος ενώ ήταν ήδη αθλητής µε σημαντικές διακρίσεις στις μεγάλες αποστάσεις πριν από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, το 1946 εκλήθη να αγωνιστεί στον διεθνή μαραθώνιο της Βοστόνης. Αφήνει λοιπόν πίσω του τη γιαγιά μου, με τη μητέρα μου τότε μόλις δυόμισι χρονών και νεογέννητο τον θείο μου και φτάνει εκεί αδύναμος και υποσιτισμένος. Παρά τις έντονες αντιρρήσεις των γιατρών, αγωνίζεται απέναντι στους σπουδαιότερους αθλητές της εποχής. Ήθελε να βγει πρώτος και τα κατάφερε. Μετά τη νίκη του, παραμένει στην Αμερική για ενάμιση μήνα και σε αυτό το διάστημα πηγαίνει σε όλες τις ελληνοαμερικανικές εκκλησίες, μαζεύει 250 χιλιάδες δολάρια και φέρνει πίσω στην Ελλάδα της μετακατοχικής περιόδου δύο βαπόρια της οικογένειας Λιβανού με σιτάρι που του έδωσε ο Τρούμαν, κουβέρτες και ό,τι άλλο μπόρεσε να μαζέψει. Στην Ελλάδα τον παρασημοφόρησε ο βασιλιάς Παύλος αλλά και πάλι δεν επαναπαύτηκε. Ζήτησε από τον δήμο Φιλοθέης ένα οικόπεδο για να το κάνει στίβο, όπου επειδή δεν υπήρχαν καθόλου χρήματα, πήγαινε στις οικοδομές και παρακαλούσε τους εργάτες να τον βοηθήσουν να το φτιάξει. Ήταν πραγματικά ένας εθνικός ήρωας.

// «Στέλιος Κυριακίδης – Ο άνθρωπος που έτρεξε για έναν ολόκληρο λαό!», εκδόσεις Καστανιώτη

Διαβάστε ακόμα: Γιάννης Δοξαράς – Η πανδημία ως ευκαιρία για νέο επιχειρείν online.

TAGS :
business real estate ΗΠΑ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook