Η Μυρτώ Ζηρίνη έχει αφιερωθεί πλέον στην κεραμική που την «εκτινάσσει» σε καλλιτεχνικά επίπεδα.
Η Μυρτώ Ζηρίνη με υποδέχθηκε στο εργαστήρι της λίγο πριν τις 11, την ώρα που συνήθως ανοίγει το στούντιο κεραμεικής της. Το στούντιο της βρίσκεται στην περιοχή Μουράγια στην παλιά πόλη της Κέρκυρας που στέκεται από θαύμα, μοιάζει ωστόσο παραμυθένια. Απέναντι από το στούντιο βρίσκεται ένα από τα ωραιότερα «μπαλκόνια» του Ιονίου, απ’ όπου φαίνονται μετά βίας οι ελληνικές και οι αλβανικές ακτές στην απέναντι πλευρά.
Το στούντιο είναι δίχωρο, λευκό και ψηλοτάβανο. Ο δημιουργικός χώρος, το εργαστήρι δηλαδή, ενώνεται μέσω μιας πόρτας με το πωλητήριο που λειτουργεί και ως γραφείο. Τα ράφια στο πωλητήριο διακοσμούν οι δημιουργίες της, οι οποίες σπάνια παραμένουν για αρκετό καιρό εκεί, αφού παίρνουν γρήγορα το δρόμο τους προς μοντέρνα και καλαίσθητα σπίτια.
Το στούντιο όπου εργάζεται η Μυρτώ Ζηρίνη είναι δίχωρο, λευκό και ψηλοτάβανο.
Τα σκεύη που δημιουργεί η Μυρτώ με τον πηλό αποκτούν καλλιτεχνική υπόσταση από τις ιδιαίτερες καμπυλώσεις και τα ζωηρά χρώματα που τους δίνει. Είναι στην πλειοψηφία τους χρηστικά αντικείμενα, όπως μπωλ, πιάτα, φωτιστικά, ακόμα και θήκες σαπουνιού. Όσο τα παρατηρούσα, έκαναν την εμφάνιση τους δυο μικρές γάτες, κάτι που με τάραξε αφού φοβήθηκα πως είχα ξεχάσει την πόρτα ανοιχτή και θα ευθυνόμουν για την επικείμενη καταστροφή.
Είδη οικιακής χρήσης, αλλά και διακοσμητικά.
Κοιτούσα τα αιλουροειδή με δικαιολογημένο τρόμο, μια ζημιά σε ένα χώρο γεμάτο από εύθραυστα αντικείμενα φαινόταν σχεδόν βέβαιη. Ακροπατούσαν και τεντώνονταν ανάμεσα στα πήλινα αντικείμενα μπροστά στην ατάραχη δημιουργό τους. Αμέσως κατάλαβα ότι είχα απέναντι μου έναν πολύ ισορροπημένο άνθρωπο, μια ζεν ύπαρξη που απέπνεε εσωτερική ηρεμία και διψούσα να μάθω πως την είχε κατακτήσει.
Ανυπομονούσα να μάθω τι ήταν αυτό που οδήγησε μια απόφοιτο του Barlett να αφήσει την αρχιτεκτονική και την διακόσμηση εσωτερικών χώρων κι εν γένει τη ζωή του γραφείου της Αθήνας και του Λονδίνου. Πρώτα απ’ όλα, μου εξήγησε ότι την Κέρκυρα την επισκεπτόταν μόνο τα καλοκαίρια, καθώς είχε μεγαλώσει στην Αθήνα. Μετά τις σπουδές στο design, έκανε ένα μεταπτυχιακό ακαδημαϊκής φύσεως κι έπειτα δούλεψε για μερικά χρόνια σε αρχιτεκτονικά γραφεία του Λονδίνου.
Ο χώρο του εργαστηρίου της στην Κέρκυρα.
Ζούσε μαζί με τον Νορβηγό σύντροφο της, ωστόσο για εκείνους το Λονδίνο είχε καταλήξει να είναι ένα κέντρο διερχομένων, οι φίλοι τους έρχονταν κι έφευγαν, ενώ κι εκείνοι ταλαιπωρούνταν να ισορροπήσουν μεταξύ Αγγλίας, Νορβηγίας και Ελλάδας. Δεδομένου ότι ο σύντροφος της μπορούσε να δουλέψει μέσω τηλεργασίας, αποφάσισαν να μεταφέρουν τελικά τη ζωή τους στην τότε ακμάζουσα Αθήνα που έφερε την επιχρυσωμένη λάμψη των Ολυμπιακών Αγώνων.
Επί μια πενταετία, η Μυρτώ υπήρξε μέλος δύο μικρών αρχιτεκτονικών γραφείων, αναλαμβάνοντας κυρίως τον σχεδιασμό εσωτερικών χώρων. Γρήγορα κατάλαβε ότι το υπόλοιπο 90% της δουλειάς της ήταν να προσπαθεί να πείσει όλους τους εμπλεκόμενους για την χρησιμότητα και την αναγκαιότητα των υποδείξεων της. Το project management την απώθησε σταδιακά από το χώρο, ώσπου η οικονομική κρίση ξεκαθάρισε το τοπίο για τα καλά.
Τα κεραμικά της είναι σαν γλυπτά.
Η Μυρτώ είχε αναγνωρίσει τα σημάδια της επικείμενης -τότε- καταστροφής, κυρίως στον τομέα της οικοδομής. Μάλιστα, είχε προτείνει στους συνεργάτες της να κάνουν μια αλλαγή, ένα pivot όπως λένε στον επιχειρηματικό κόσμο, στο μπάσκετ και το χάντμπολ. Αλλαγή πορείας.
Πιο συγκεκριμένα, μου λέει γελώντας, πως υπήρχε μια ουτοπική συζήτηση για το άνοιγμα ενός εστιατορίου, αφού όλοι στο γραφείο μαγείρευαν εκπληκτικά και με πολύ μεράκι. Δεν το τόλμησαν, όμως. ‘Ετσι, η Μυρτώ είχε αρχίσει να νιώθει όπως το 2004, λίγο πριν φύγει από το Λονδίνο. Δεν τη χωρούσε ο τόπος! Είχε αρχίσει να συσσωρεύει δυσαρέσκεια και ένταση αρκετή ώστε δεν μπορούσε να τη διαχειριστεί. Βρέθηκε να συμπληρώνει παζλ με χιλιάδες κομμάτια, προκειμένου να εκτονώσει κάπως αυτή την ενέργεια. Παλιότερα, στο Λονδίνο, είχε βρει διέξοδο στην ζωγραφική. Έχοντας πια πλήρη επίγνωση για όσα είχε ανάγκη, αναζήτησε κάτι καινούριο.
Χρώματα, ιδιαίτερα σχήματα και, φυσικά, η αγαπημένη της γάτα.
Το σπίτι που είχε η οικογένεια της στην Κέρκυρα είχε μείνει χωρίς ενοικιαστή. Η Μυρτώ τότε πρότεινε στον σύντροφο της να μείνουν προσωρινά και να δουλεύουν από εκεί. Για ένα μήνα στην αρχή. Επιστροφή στην Αθήνα. Ύστερα, ακόμη ένας μήνας στην Κέρκυρα. Κάθε φορά, ο δρόμος του γυρισμού γινόταν πιο δύσκολος. Κάπως έτσι, με μια διαδικασία μάλλον φυσική, το ζευγάρι τελικά εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα το 2012, όπου συνέχισε για λίγο καιρό να αναλαμβάνει ακόμα ορισμένες δουλειές από το γραφείο, σταδιακά όμως απομακρυνόταν όλο και περισσότερο.
Τελικά γύρω στο 2013 το σταμάτησε και για περίπου ενάμιση χρόνο δούλευε πιο πολύ στο σπίτι και κατασκεύασε όλα τα έπιπλα του σπιτιού της στην Κέρκυρα. επίσης, ξεκίνησε πάλι να ζωγραφίζει. Ήταν για εκείνη μια περίοδος παύσης και ανασυγκρότησης, είχε αρκετό χρόνο για να ξαναδεί τον εαυτό της χωρίς το κομμάτι της επαγγελματικής ταυτότητας που είχε αποκτήσει ως τότε.
Εκπονούσε ταυτόχρονα business plans, αναζητώντας επιχειρηματικές ευκαιρίες, μεταξύ των οποίων ήταν το άνοιγμα ενός ζαχαροπλαστείου και η παραγωγή παραδοσιακών σαλτσών. Τελικά, κανένα από αυτά τα σχέδια δε τη συνεπήρε αρκετά, όσο η δημιουργική διαδικασία της κεραμικής. Μου είπε χαρακτηριστικά ότι το να φτιάχνει καθημερινά την ίδια πάστα, θα ισοδυναμούσε με πυροβολισμό στο πόδι.
Κάποια στιγμή εκπονούσε ταυτόχρονα business plans, αναζητώντας επιχειρηματικές ευκαιρίες, μεταξύ των οποίων ήταν το άνοιγμα ενός ζαχαροπλαστείου και η παραγωγή παραδοσιακών σαλτσών.
Πώς όμως ασχολήθηκε με την κεραμική; Ήταν αποτέλεσμα μιας τυχαίας συνάντησης. Στην Κέρκυρα, το 2013, γνώρισε μια γειτόνισσα της η οποία επίσης προερχόταν από το χώρο του interior design, ωστόσο εκείνη την περίοδο έκανε μαθήματα κεραμικής με κάποια δασκάλα. Οι δυο γυναίκες είχαν συζητήσει την προοπτική της συνεργασίας κάτω από ένα κοινό brand, όπου η Μυρτώ κυρίως θα σχεδίαζε. Θέλησε όμως να κάνει και η ίδια λίγα μαθήματα κεραμικής, μάλλον διερευνητικά. Τελικά, από το δεύτερο μάθημα την είχε κιόλας συνεπάρει και είπε στη δασκάλα της πως ήθελε να το ακολουθήσει επαγγελματικά.
Στην κεραμική, η Μυρτώ βρήκε μάλλον όσα έψαχνε. Πρώτα απ’ όλα, απολαμβάνει τη διανοητική πρόκληση που εμπεριέχει η δημιουργία των πήλινων σκευών. Η μορφή, το σχήμα, η υφή, τα χρώματα, τα πάντα στην κατασκευή ελέγχονται από τον δημιουργό. Η Μυρτώ ήταν επιτέλους εξ ολοκλήρου υπεύθυνη για το αποτέλεσμα.
Για εκείνη υπήρξε πολύ σημαντική και η θεραπευτική ιδιότητα της κεραμικής. Το γεγονός ότι καθετί που δημιουργεί είναι μοναδικό, τη λυτρώνει από την επαναληπτικότητα. Επίσης, η Μυρτώ στέκεται στο ότι η καλλιτεχνική διαδικασία άπτεται μόνο στη διάθεση του δημιουργού και τελικά, το μόνο που έχει σημασία κάθε μέρα που μπαίνει στο εργαστήρι της, είναι η δική της διάθεση.
Η Μυρτώ Ζηρίνη, συν τοις άλλοις ανακάλυψε τη θεραπευτική διάσταση της κεραμικής.
Για ένα δημιουργικό μυαλό, σαν αυτό της Μυρτώς, είναι σύνηθες να αναζητά νέες προκλήσεις. Ασυνείδητα, προσπαθεί να ξεβολεύεται, αποτελεί μια εσωτερική κινητήριο δύναμη που ωθεί όλους τους δημιουργικούς ανθρώπους. Άλλωστε, η πλαστικότητα του υλικού που χρησιμοποιεί της επιτρέπει πειραματισμούς, οι δυνατότητες που έχει είναι ανεξάντλητες.
Τη ρωτάω με ποιον τρόπο ξεκίνησε η εμπορική δραστηριότητα και μου απαντά ότι όλα ξεκίνησαν από το facebook. Προτού καν δημιουργήσει το χώρο στον οποίο βρισκόμασταν, είχε δημιουργήσει μια σελίδα στο facebook, και εκεί πρωτοδημοσίευσε ορισμένες δημιουργίες της. Αμέσως, εκδηλώθηκε μεγάλο ενδιαφέρον από φίλους, γνωστούς ακόμα και άγνωστους προς την Μυρτώ ανθρώπους. Μάλιστα, ξέφυγε γρήγορα από τα στενά όρια της Ελλάδας αφού είχε παραγγελίες από την Αγγλία, την Ελβετία και άλλα μέρη του κόσμου.
Κάποια στιγμή, μια πελάτισσα την πρότεινε σε μια έκθεση που γινόταν στην Ελβετία και εκεί τα προϊόντα της έγιναν ανάρπαστα. Αυτό, μου παραδέχεται, ότι της έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση και ώθηση να συνεχίσει. Είχε νιώσει από νωρίς την αποδοχή του κόσμου και την εκτίμηση για τα έργα της.
Κάποια στιγμή, μια πελάτισσα την πρότεινε σε μια έκθεση που γινόταν στην Ελβετία και εκεί τα προϊόντα της έγιναν ανάρπαστα.
Λίγο αργότερα, θέλησε να δημιουργήσει το δικό της χώρο, ένα χώρο προσβάσιμο και επισκέψιμο, ένα χώρο στον οποίο θα ευχαριστιόταν η ίδια να εργάζεται και ταυτόχρονα να είναι οικονομικός. Τελικά, βρήκε το χώρο στον οποίο στεγάζει τώρα το εργαστήρι της και έπεισε την ιδιοκτήτρια να κάνει ορισμένες τροποποιήσεις στο χώρο με την ιδιότητα της διακοσμήτριας εσωτερικών χώρων. Μοιάζει με ένα μυστικό του νησιού, που γεμίζει με ενθουσιασμό όποιους το ανακαλύπτουν στη διάρκεια ενός περιπάτου.
Εκείνη τη στιγμή, μας διακόπτει ένας νέος άνδρας που κατευθύνθηκε αμέσως στην εσωτερική πλευρά, εκεί που βρίσκεται το εργαστήρι. Τη ρωτάω αν έχει βοηθούς, αν έχει συνεργαστεί με άλλους ανθρώπους στο στούντιο της. Μου απαντά πως το έχει δοκιμάσει στο παρελθόν, αλλά δεν δούλεψε. Η ελευθερία στις κινήσεις, ακόμα και στην ενέργεια του χώρου, ήταν ανέκαθεν απαραίτητη για εκείνη. Μου εξομολογείται πως της αρέσει πολύ να είναι μέσα στα υλικά, να δοκιμάζει φόρμες, όλη η διαδικασία μοιάζει με ένα παιχνίδι για τη Μυρτώ και δε θέλει κανείς να της το διαταράσσει. Το στούντιο της ωστόσο είναι ανοιχτό για φίλους κεραμίστες και μη που την επισκέπτονται.
Ο χώρος της είναι προσβάσιμος και επισκέψιμος.
Την ρωτάω για το Corfu Design Route, μια πρωτοβουλία της οποίας ηγήθηκε μεταξύ άλλων. Πρόκειται για έναν οδηγό δημιουργικών επιχειρήσεων από ανθρώπους που ζουν στην Κέρκυρα. Μου λέει πως γεννήθηκε σαν ανάγκη, ήταν ένας τρόπος να συνασπιστούν ορισμένες σύγχρονες, δημιουργικές δυνάμεις που μοιράζονται τον τόπο που ζουν και εργάζονται. Ευελπιστούν να φανεί ένα αφήγημα για το νησί τους, ότι υπάρχουν και σύγχρονοι δημιουργοί προς το κοινό που επισκέπτεται το νησί. Εύχεται να λειτουργήσει τόσο σαν φάρος για άλλους ανθρώπους που σκέφτονται να μετοικήσουν σε κάποιον λιγότερο πολύβουο τόπο, ώστε να ξεκινήσουν η να συνεχίσουν τη δημιουργική τους δραστηριότητα όσο και τουριστικά.
Πέρα από αυτό, η Μυρτώ φροντίζει επιμελώς τη σχέση της με το νησί της Κέρκυρας. Πειραματίζεται με τοπικά κερκυραϊκά υλικά, προκειμένου να κατασκευάσει κερκυραϊκά πλακάκια, χρησιμοποιώντας αειφόρες μεθόδους.
Η Μυρτώ Ζηρίνη αξιοποιεί παραδοσιακές τεχνικές ως αφετηρία, προκειμένου να δημιουργήσει κάτι καινούριο.
Επιπλέον, δοκιμάζει την εφαρμογή έξυπνων λύσεων αξιοποιώντας παραδοσιακές τεχνικές ως αφετηρία, προκειμένου να δημιουργήσει κάτι καινούριο, όπως είναι για παράδειγμα ένα σύστημα κλιματισμού χωρίς ηλεκτρική ενέργεια, παρά μόνο μέσω κεραμεικών σωλήνων.
Τη ρωτώ για τα επόμενα της βήματα και μου λέει πως δεν προτίθεται να αυξήσει την παραγωγή της. Εστιάζει περισσότερο στην καλλιτεχνική της ανάπτυξη και πάνω απ’ όλα στην προσωπική της ηρεμία. Αυτή την περίοδο, ειδικότερα, συνδυάζει τα δύο σε μια σειρά γλυπτών, που επιδιώκει να υπενθυμίζουν την ανάγκη να μπορούμε να ελέγξουμε το μυαλό μας γιατί αυτό «έχει την τάση να κάνει τα δικά του». Για την Μυρτώ μοιάζει η μοναδική θεραπεία όσον αφορά τη διαχείριση του αγνώστου, μιας εποχής που όλα είναι ρευστά και πλάθονται από την αρχή.
Διαβάστε ακόμα: Αλεξάνδρα Κ*. «Ελάχιστοι άνδρες μπορούν να συνδιαλεχθούν επί ίσοις όροις με μια γυναίκα».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
