«Σημασία έχει η προσπάθεια και όχι η νίκη, και το να έχει κανείς μια σωστή και ηθική στάση απέναντι στους άλλους».

– Πότε άρχισε το μεγάλο της ζωής σας «ταξίδι» στην ενασχόλησή σας; Τι σας ενέπνευσε, ποιος ήταν ο πρώτος «σπινθήρας στα μπουζί» για να ξεκινήσετε;
Ο αθλητισμός είχε από πολύ μικρή ηλικία σημαντική θέση στη ζωή μου. Από τους αυτοσχέδιους αγώνες στη γειτονιά τα καλοκαίρια, μέχρι την πισίνα της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων στο Χατζηκυριάκειο όπου μεγάλωσα και από το Στάδιο Καραϊσκάκη παίζοντας ποδόσφαιρο στον Ολυμπιακό μέχρι τα τμήματα στίβου του Πειραϊκού Συνδέσμου, πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να προσπαθεί για το καλύτερο και να μην τα παρατά.

Αυτή η διαδικασία με γοήτευε πάντα ενώ κατά περιόδους υπήρξαν άνθρωποι και γεγονότα που μου έδωσαν ακόμα μεγαλύτερη ώθηση. Για παράδειγμα ο τελικός των 10.000 μ. στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες της Αθήνας το 1982, όταν σε ηλικία 11 ετών παρακολούθησα τον Ιταλό Αλμπέρτο Κόβα να καλπάζει προς τη νίκη και αργότερα η επαφή και η σχέση μου με τον προπονητή μου, τον Βαγγέλη Βαγιανό, κάτοχο του πανελλήνιου ρεκόρ στον μαραθώνιο το 1974, ο οποίος μου μετέδωσε την αγάπη για το τρέξιμο και τον μαραθώνιο.

Θεωρώ τον εαυτό μου ιδιαίτερα τυχερό που είχα τον Βαγγέλη δίπλα μου όλα τα χρόνια της αθλητικής μου πορείας γιατί πέρα από τα μυστικά για τον μαραθώνιο, τον οποίο γνωρίζει όσο λίγοι, μου έμαθε ότι στη ζωή σημασία έχει η προσπάθεια και όχι η νίκη, και το να έχει κανείς μια σωστή και ηθική στάση απέναντι στους άλλους.

– Ποιες «αποσκευές» έχετε πάντα μαζί σας στη δύσκολη διαδρομή της καταξίωσης;
Νομίζω ότι το περιβάλλον που μεγαλώνει κανείς παίζει καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία του. Οι αρχές και οι αξίες που πήρα από την οικογένεια μου με ακολουθούν σε όλη μου την πορεία και είμαι ευγνώμων στους γονείς μου γι’ αυτό. Από μικρός γνώριζα ότι τίποτα δε χαρίζεται και ότι αν ήθελα κάτι καλύτερο θα έπρεπε να προσπαθήσω πολύ για αυτό.

Βρέθηκα στην «πιάτσα» από την πρώτη δημοτικού δουλεύοντας κάθε καλοκαίρι σε διάφορες δουλειές. Στη λαϊκή αγορά, σε καφενείο στην Τρούμπα, στην κρεαταγορά, σε οικοδομή αλλά και στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Έμαθα να εκτιμώ τον κόπο των ανθρώπων και απόκτησα πολύτιμες εμπειρίες. Έδινα βαρύτητα στο τι κάνω εγώ και όχι οι άλλοι, να σέβομαι την προσωπικότητα και τη διαφορετικότητα των ανθρώπων, να χαίρομαι τα απλά πράγματα της ζωής και να έχω «ανοιχτό» μυαλό για κάθε τι νέο.

Κλασικό εσωτερικό Volvo. Καλή θέση οδήγησης και άνεση για τους συνεπιβάτες. Ο εξοπλισμός ασφαλείας Intellisafe περιλαμβάνει τα City Safety, Adaptive Cruise Control, Active High Beam, Park Assist Pilot κ.ά.

– Πότε «πατάτε γκάζι» σε μια πρόκληση και πότε επιλέγετε την ασφάλεια και «πατάτε φρένο»;
Μου αρέσουν οι προκλήσεις και σπάνια λέω όχι. Θεωρώ ότι είναι ένας από τους πιο συναρπαστικούς τρόπους για να προχωρήσει κανείς μπροστά στη ζωή του, να ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό του και να βιώσει κάτι ξεχωριστό. Για παράδειγμα η πρώτη μου συμμετοχή σε μαραθώνιο, σε ηλικία μόλις 22 ετών, μετά από προτροπή του προπονητή μου ήταν μία από αυτές. Καμία στιγμή δεν σκέφτηκα τη δυσκολία. Προετοιμάστηκα όσο καλύτερα μπορούσα και μπήκα στον αγώνα με αποφασιστικότητα. Το αποτέλεσμα δικαίωσε την επιλογή του προπονητή μου και τον δικό μου ενθουσιασμό και έτσι ήρθε η πρώτη μου νίκη στον Μαραθώνιο της Αθήνας και το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Έτσι λειτουργώ και στην επαγγελματική μου ζωή όταν πρόκειται για κάτι που με εμπνέει.

Aκόμα, το γεγονός ότι μαζί με τους συνεργάτες μου φέραμε το σύστημα ηλεκτρονικής χρονομέτρησης στην Ελλάδα σε μία εποχή όπου ο μοναδικός αγώνας που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ήταν ο «μικρός» τότε Μαραθώνιος της Αθήνας με μόλις πάνω από 2.000 συμμετοχές, ήταν μια τέτοια περίπτωση. Κάτι παρόμοιο ήταν και η έκδοση του Runner Magazine, του πρώτου ελληνικού περιοδικού για το τρέξιμο, σε μία περίοδο που το τρέξιμο εκτός πρωταθλητισμού, σχεδόν αποτελούσε «ταμπού» για την ελληνική κοινωνία και κυρίως την περιφέρεια ενώ και αρκετοί άνθρωποι του χώρου το αντιμετώπισαν με σκεπτικισμό. «Περιοδικό για τρέξιμο στην Ελλάδα; Για ποιον λόγο;», έλεγαν.

Ευτυχώς δεν τους ακούσαμε και με πολύ δουλειά, μεράκι, αγάπη, την υποστήριξη των χιλιάδων αναγνωστών μας, των δεκάδων συνεργατών και των εταιρειών που πίστεψαν σε εμάς, αλλάξαμε το τοπίο, δώσαμε μία άλλη προοπτική στους δρομείς, αποτελώντας σημείο αναφοράς για ότι αφορούσε στο τρέξιμο, προσφέροντας στη δρομική κοινότητα την απαραίτητη ώθηση για να μπει σε ανοδική τροχιά και να φτάσει στα σημερινά πολύ καλά επίπεδα. Και βέβαια η προσπάθεια συνεχίζεται καθώς έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας να διανύσουμε!

«Θέλω να έχω τον έλεγχο σε ότι κάνω, όμως ως γνωστό μόνος του κανείς δεν μπορεί εύκολα να πάει πολύ μακριά».

– Από πού αντλείτε τη δύναμη για να συνεχίσετε, όταν νιώσετε ότι φτάνετε σε «αδιέξοδο»;
Η θετική σκέψη, η υπομονή και η αισιοδοξία είναι βασικά στοιχεία του χαρακτήρα μου. Έχοντας «προπονήσει» αρκετά το μυαλό μου λύνοντας ασκήσεις μαθηματικών και φυσικής στην προετοιμασία μου για τις πανελλήνιες και αργότερα στα φοιτητικά μου χρόνια στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο όπου σπούδασα Μηχανολόγος Μηχανικός, έμαθα να αντιμετωπίζω με υπομονή και μεθοδικότητα το κάθε πρόβλημα, να πιστεύω στις δυνάμεις μου και να επιμένω όσο χρειάζεται για να ξεπεράσω το κάθε εμπόδιο. Σε αυτό βοήθησαν βέβαια και τα αμέτρητα χιλιόμετρα που διένυα καθημερινά για περισσότερα από 15 χρόνια και η φιλοσοφία του Μαραθώνιου που κατά τη γνώμη μου είναι ένα μεγάλο σχολείο ζωής, ένα ακόμα πανεπιστήμιο.

Όταν φτάνεις στο 30ο χλμ. στον μαραθώνιο, εκεί δηλαδή που στην πραγματικότητα ξεκινά ο αγώνας αλλά το σώμα έχει ήδη καταπονηθεί αρκετά, τότε πρέπει να ανακαλύψεις μέσα σου επιπλέον δύναμη, να παλέψεις με την κούραση και να ξεπεράσεις τον «τοίχο». Αυτή η διαδικασία που πολλές φορές έχει μία μυσταγωγική χροιά, πλησιάζοντας τα όρια μιας ιεροτελεστίας, αλλάζει τη ζωή των ανθρώπων που τρέχουν τα 42.195 μέτρα και περνώντας τη γραμμή του τερματισμού αποκτούν τον τιμητικό τίτλο του μαραθωνοδρόμου. Είναι μια εμπειρία που συνιστώ ανεπιφύλακτα στον καθένα, έστω και μία φορά στη ζωή του, να τη βιώσει. Και βέβαια ως Έλληνες, έχουμε έναν ακόμα λόγο να το κάνουμε τιμώντας έτσι ένα σημαντικό κεφάλαιο της ιστορίας μας.

– Τι είδους «σέρβις» προσφέρετε στον εαυτό σας για να ανανεώνεστε και να είστε αποδοτικός;
Ο ρυθμός της ζωής που έχω επιλέξει είναι αρκετά έντονος οπότε προσπαθώ να χαλαρώνω και να αντλώ ενέργεια μέσα από απλά καθημερινά πράγματα. Το τρέξιμο είναι ένα από αυτά, αν και δυστυχώς δεν τρέχω πια όσο θα ήθελα. Η άλλη μου μεγάλη αγάπη είναι η μουσική, η οποία μου προσφέρει απίστευτη ενέργεια. Τέλος οι καλοκαιρινές διακοπές αποτελούν τη βασική περίοδο αποκατάστασης και «φόρτισης των μπαταριών», όπου απομονώνομαι με την οικογένειά μου από τον κόσμο χωρίς τηλέφωνο, internet και τηλεόραση και περνάμε στιγμές χαλάρωσης δίπλα στην θάλασσα.

«Η εγκατάλειψη του στόχου δεν αποτελούσε για μένα επιλογή».

– Πότε δίνετε το «τιμόνι» της ζωής και της καριέρας σας σε συνεργάτες, σε πρόσωπα εμπιστοσύνης, σε άτομα που αγαπάτε;
Γενικά θέλω να έχω τον έλεγχο σε ότι κάνω, όμως ως γνωστό μόνος του κανείς δεν μπορεί εύκολα να πάει πολύ μακριά, ακόμα και αν είναι… μαραθωνοδρόμος. Είμαι υπέρ των συνεργασιών, αν και πρέπει κανείς να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός. Υπάρχουν άτομα που εμπιστεύομαι απόλυτα, όπως η Χριστίνα η σύζυγος μου, με την οποία αισθάνομαι σιγουριά σε ό,τι αναλαμβάνει και βέβαια οι πολύτιμοι φίλοι και συνεργάτες μου στη δουλειά που και είναι ένα από τα βασικά συστατικά της καλής πορείας που έχουμε μέχρι τώρα ως εταιρεία.

Η διοργάνωση αγώνων δρόμου, η οποία αποτελεί μία από τις βασικές δραστηριότητες της All About Running, απαιτεί διαρκή συνεργασία και συντονισμό πολλών διαφορετικών ανθρώπων και ομάδων και είναι πολύ ωραίο να βλέπει κανείς μια τέτοια ομαδική προσπάθεια να έχει ως αποτέλεσμα έναν καλά οργανωμένο αγώνα και χιλιάδες χαμόγελα ανθρώπων που τρέχουν και βιώνουν τη χαρά της συμμετοχής!

– Ποια ήταν η πιο σημαδιακή / καθοριστική / δύσκολη στιγμή στο δικό σας «σιρκουί» της καταξίωσης;
Σίγουρα η νίκη στον Μαραθώνιο της Αθήνας το 1993, στην πρώτη μου συμμετοχή στο αγώνισμα, σε ηλικία μόλις 22 ετών έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα πορεία μου. Και βέβαια οι δύο φορές που βελτίωσα το πανελλήνιο ρεκόρ στην κλασική διαδρομή το 1998 και το 2004, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας τερματίζοντας σε ένα κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο, ως ο μοναδικός εκπρόσωπος της χώρας μας.

Στην αθλητική μου πορεία είχα όμως και αρκετές απογοητεύσεις με τραυματισμούς και άσχημα αποτελέσματα τα οποία κάθε φορά δοκίμαζαν την πίστη και την αντοχή μου. Όμως η εγκατάλειψη του στόχου δεν αποτελούσε για μένα επιλογή. Συνέχιζα την προσπάθεια και ακόμα και αν δεν κατάφερα όσα ήθελα ή όσα πίστευα ότι μπορούσα να πετύχω, τουλάχιστον έχω την ικανοποίηση ότι έκανα ότι καλύτερο ήταν δυνατόν.

«Η θετική σκέψη, η υπομονή και η αισιοδοξία είναι βασικά στοιχεία του χαρακτήρα μου».

– Όταν συναντάτε μια σημαντική δυσκολία, συνεχίζετε απαρέγκλιτα ευθεία (στο όραμα/στο στόχο σας), ή καμιά φορά στρίβετε το «τιμόνι»;
Η τακτική μου είναι να προσπαθώ να ξεπεράσω την όποια δυσκολία και αν πιστεύω πραγματικά σε κάτι θα κάνω τα πάντα για να το πετύχω. Όμως ταυτόχρονα προσπαθώ να παραμένω ρεαλιστής, καθώς διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να εγκλωβιστεί κανείς σε μία ατέρμονη προσπάθεια για την επίτευξη του ανέφικτου. Είναι πολύ ωραία τα κλισέ που χρησιμοποιούν πολλοί σχετικά με την επίτευξη του αδύνατου κλπ. όμως πολλές φορές η ζωή έχει διαφορετική γνώμη.

– Σε μια φαινομενικά αξεπέραστη διαφωνία με κάποιον σημαντικό συνεργάτη σας πότε επιλέγετε τη «σύγκρουση»;
Είμαι υπέρ της συναίνεσης και θα έλεγα ότι δε μου αρέσουν οι συγκρούσεις εκτός και αν πρόκειται για κάτι που ξεπερνά τη λογική ή την ηθική μου. Η σύγκρουση είναι η ακραία λύση για να αντιμετωπισθούν τα όποια προβλήματα. Προσπαθώ πάντα να παρουσιάσω την άποψη και τα επιχειρήματα μου αλλά ταυτόχρονα να ακούσω και τη γνώμη του άλλου χωρίς να έχω τον φόβο της υποχώρησης. Νομίζω ότι ο δρόμος της λογικής έχει μία λύση για κάθε πρόβλημα ενώ τα αποτελέσματα μιας σύγκρουσης πολλές φορές είναι επώδυνα και καταστροφικά.

Πέρα από το αυξημένο ύψος, το V60 Cross Country διαθέτει διαφορετική μάσκα εμπρός, διαφορετικούς καθρέφτες, το logo στον πίσω προφυλακτήρα και πλαϊνά προστατευτικά skirts.

– Στο μακρύ ταξίδι της επιτυχίας/καταξίωσης, σας πέρασε κάποια στιγμή από το μυαλό να σβήσετε τη «μηχανή»;
Η «μηχανή» είναι συνεχώς σε λειτουργία και… ετοιμότητα. Μου αρέσει η δράση, να «τρέχουν» πολλά πράγματα παράλληλα. Οπότε προς το παρόν δεν έχει περάσει αυτή η σκέψη από το μυαλό μου.

– «Όλα είναι δρόμος»: Πώς το σχολιάζετε, πώς το έχετε κάνει πράξη (στην ενασχόλησή σας);
Ο δρόμος ήταν και είναι το φυσικό μου περιβάλλον. Είτε ως δρομέας, είτε ως διοργανωτής για μένα ο δρόμος είναι το πεδίο δράσης μου, οπότε νομίζω ότι η φράση αυτή μου ταιριάζει απόλυτα. Άλλωστε όπως λένε, σημασία έχει το ταξίδι και οι εμπειρίες που κερδίζεις κατά τη διάρκεια του. Έτσι αντιμετωπίζω κάθε νέο έργο που αναλαμβάνω. Είτε είναι η προπονητική προετοιμασία μιας νέας ομάδας ερασιτεχνών δρομέων, είτε ο σχεδιασμός και η διοργάνωση ενός αγώνα δρόμου είτε κάτι άλλο, προσπαθώ να μαθαίνω και να συλλέγω νέες εμπειρίες.

– Πώς θα επιθυμούσατε να σας θυμούνται όταν έρθει η ώρα να τραβήξετε «χειρόφρενο»;
Στην ομάδα των δρομέων που προπονώ, τους Polias Runners, το μότο μας είναι Never Quit. Always Strive For More. Θα ήθελα λοιπόν να με θυμούνται ως έναν άνθρωπο που είχε θετική στάση απέναντι στα πράγματα, που προσπαθούσε πάντα για το καλύτερο και εύχομαι η δράση μου να έχει έστω και ένα μικρό θετικό αντίκτυπο στους γύρω μου.

 

Διαβάστε ακόμα: Άρης Σφακιανάκης – «Πατάω γκάζι όταν εμφανιστεί η Ιδέα ή το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου»

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top