Ο Παύλος Ευμορφίδης δίνει αύξηση στους ποδηλάτες!

«Μπαίνω σε αυτοκίνητο μόνο όταν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς».

Δεν κάνω ποδήλατο από πείσμα. Ούτε για γυμναστική, ούτε επειδή θέλω να παραστήσω κάτι με αυτό. Απλώς θεωρώ πως είναι ο πιο φυσικός τρόπος μετακίνησης, μετά από τα πόδια. Και κάνω αυτό που μου λέει το μυαλό μου.

Ίσως για κάποιους το ποδήλατο να είναι μόδα. Για μένα όχι. Στη ζωή μου υπήρχε από πάντα. Έμαθα μόνος μου –εννοείται χωρίς βοηθητικές. Έπεσα μερικές φορές στην αρχή, αλλά τι μ’ αυτό;

Με το πρώτο μου ποδήλατο, ένα Πεζό που μου είχε φέρει από τη Γερμανία ο πατέρας μου, είχα πάει από τη Σπάρτη ως το χωριό της μάνας μου, 6-7 ώρες δρόμο, 110 χιλιόμετρα. Μόλις έφτασα με κοιτούσαν σαν ήρωα.

Μπαίνω σε αυτοκίνητο μόνο όταν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Αν πρέπει, ας πούμε, να πάω τη μητέρα μου στο νοσοκομείο. Κατά τα άλλα, παντού πάω με το ποδήλατο. Το 2012 έκανα πάνω από 10.000 χιλιόμετρα. Ένα ταξίδι Άμστερνταμ-Αθήνα, έναν γύρο Πελοποννήσου, όλες τις καθημερινές διαδρομές μου στην Ολλανδία και την Ελλάδα. Τελευταία μου έχει καρφωθεί στο μυαλό να πάω με το ποδήλατο μέχρι το Πεκίνο.

Στη Νέα Υόρκη τα στρώματα της Cocomat μεταφέρονται με ποδήλατο και τρέιλερ!

Έχω διανύσει πάνω από 200 χιλιόμετρα σε μία μέρα, από την Πάτρα έως τη Σπάρτη. Ήταν ένα επεισοδιακό ταξίδι. Ξεκίνησα δύο τη νύχτα, υπό το βλέμμα τεσσάρων-πέντε μαύρων κοριτσιών, που έκαναν πεζοδρόμιο. Με κοιτούσαν –είχα και μια μπανάνα στο χέρι κι έτρωγα– και γέλαγαν. Λίγο πριν τις τέσσερις, κάπου πριν τον Πύργο, διαπίστωσα πως κάτι είχε λασκάρει στο ποδήλατο και σταμάτησα σε ένα στριπτιζάδικο να ζητήσω ένα κλειδί. Το παιδί στην πόρτα, ευγενέστατο, ήθελε να με βοηθήσει, ξαφνικά όμως πετάγεται ένας τύπος από ένα τραπέζι και –γύρευε πώς την είδε!– μου χυμάει. Έφυγα τρέχοντας. Και στα επόμενα χιλιόμετρα κοιτούσα διαρκώς τα αυτοκίνητα που με πλησίαζαν μην τυχόν και είναι αυτός.

Έχει τύχει πολλές φορές να αντιληφθώ πως οι διερχόμενοι οδηγοί με κοιτούν και κουνούν το κεφάλι τους. Σαν να σκέφτονται «μα τι κάνει αυτός ο παλαβός;». Εδώ στην Αθήνα, ή κάποια νύχτα στον Ταΰγετο. Στην Ολλανδία, αντίθετα –επειδή ακόμα κι αυτός που οδηγεί αυτοκίνητο, στο σπίτι έχει το δικό του ποδήλατο–, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Δεν ζητάω από τον οδηγό να με σεβαστεί –στο κάτω κάτω ούτε κι εγώ τον σέβομαι, όταν του παίρνω τη θέση στο φανάρι. Και ούτε νιώθω κανενός είδους χαρά αν τύχει να προσπεράσω μία Πόρσε σταματημένη στο κόκκινο. Για να είμαι ειλικρινής, μάλλον τον λυπάμαι τον οδηγό της.

Πέρσι τον Δεκέμβριο με τον γιο μου τον Βίλεμ ήρθαμε με τα ποδήλατα από το Άμστερνταμ στην Αθήνα. Ήταν δική μου ιδέα, ήλπιζα πως το ταξίδι αυτό θα μας έφερνε πιο κοντά τον έναν στον άλλον, καθώς ένιωθα πως είχαμε απομακρυνθεί. Το πρώτο βράδυ που σταματήσαμε για να κοιμηθούμε στο μαγαζί της Coco-Mat, στο Άρνεμ, πέσαμε ο ένας από εδώ, ο άλλος από την άλλη. Στη συνέχεια όμως ήρθαμε, πράγματι, κοντά.

Το ωραιότερο κομμάτι ολόκληρης της διαδρομής ήταν από την Πάτρα έως την Κόρινθο. Δεν το λέω από σωβινισμό –σου φαίνομαι για κλασικός Έλληνας; Απλώς, τέτοιο μπλε και τέτοιο πράσινο δεν υπάρχει πουθενά. Να έχεις στο αριστερό σου χέρι μια θάλασσα, στην οποία μπορείς όποτε γουστάρεις να ρίξεις μία βουτιά, και στο δεξί σου τις πορτοκαλιές… Από την άλλη, ελληνικό είναι και το χειρότερο κομμάτι της διαδρομής: αυτό από την Ελευσίνα μέχρι το Δαφνί. Σκοτωμένα σκυλιά, φορτηγά που περνούσαν από δίπλα μας με ορμή. Εφιάλτης!

Προσφέρω 5% περισσότερα σε όποιον από τους εργαζόμενους της Coco-Mat χρησιμοποιεί ποδήλατο για τις μετακινήσεις του. Μέχρι τώρα όμως μόνο πολύ λίγοι το κάνουν, οι υπόλοιποι βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες. Άλλος ότι μένει μακριά, άλλη ότι η δουλειά της επιβάλλει να φορά φούστα και γόβες και θα μπλέκονται στα πετάλια τα τακούνια της… Υπάρχουν διάφορα στερεότυπα στο μυαλό μας, όλα όσα εγώ αποκαλώ «η δικτατορία της ύπαρξης».

Η Ελλάδα διαθέτει τον καλύτερο ποδηλατόδρομο της Ευρώπης και δεν τον αξιοποιεί. Μιλάω για τη διαδρομή Αθήνα-Ολυμπία, την οποία έχω προτείνει να καθιερώσουμε ως ποδηλατικό θεσμό. Είναι τόσο απλό! Το μόνο που χρειάζεται είναι να βάλουν οι δήμαρχοι δύο μεγάλες πινακίδες –ας πούμε στην Πάτρα και την Κόρινθο– που να λένε ότι «σε αυτόν τον ποδηλατόδρομο επιτρέπονται και τα αυτοκίνητα». Να αντιστρέψουμε τη λογική!

Ποιος γραφειοκράτης πιγκουίνος ξέρει από μάρκετινγκ και έξυπνες ιδέες; Λέμε, για παράδειγμα, ότι είναι καλά τα ελληνικά προϊόντα, το λάδι, το μέλι, η ρίγανη, το παστέλι. Πώς το επικοινωνούμε στον υπόλοιπο κόσμο; Εγώ προτείνω στον πρωθυπουργό να το κάνουμε… με το ποδήλατο. Να ξεκινήσει ο Σαμαράς πρώτος να πάμε μαζί μέχρι τη Θήβα, μετά να συνεχίσει άλλος, μετά ένας ηθοποιός, μία μοντέλα, ένας αθλητής, οποιοσδήποτε. Τριακόσιοι βουλευτές επί 50 χιλιόμετρα ο καθένας, ως την Κωνσταντινούπολη φτάνουμε. Μια πρακτική απόδειξη ότι τα ελληνικά προϊόντα είναι καλά, φυσικά και βοηθούν. Αλλά και ως μια απόδειξη ότι μπορούμε!

Το φετίχ του ιδιοκτήτη, σε ευφάνταστη eco πατέντα, μπροστά στο κατάστημα της Coco-Mat, στο Μανχάταν.

Πριν λίγο καιρό με είχαν καλέσει στις Βρυξέλλες να μιλήσω σε μια εκδήλωση για την Ελλάδα και την κρίση. «Η ζωή είναι μαραθώνιος» τους είπα. «Το θέμα είναι να αντέχεις».

Ώρες-ώρες νιώθω πως κινδυνεύω να γίνω μαϊντανός. Πως κάποιοι με βλέπουν σαν ήρωα, ενώ δεν κάνω παρά το αυτονόητο. Που όμως, τελικά, αποδεικνύεται πως κάθε άλλο παρά αυτονόητο είναι.

TAGS :
coco mat cocomat ευμορφιδης ποδήλατο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook