Πού πουλάνε ενσυναίσθηση;

H ενσυναίσθηση είναι και θα παραμείνει κρίσιμο ζητούμενο στον κόσμο των επιχειρήσεων και των ανθρώπινων δράσεων.

Η ενσυναίσθηση είναι η πιο κοντινή απόδοση της λέξης «empathy», την οποία οι Αγγλοσάξονες εξηγούν ως «την ικανότητα να καταλαβαίνεις καλά και να νιώθεις τα συναισθήματα του άλλου». Η λέξη έχει υποτιμηθεί στην εποχή των 140 χαρακτήρων του γκρίκ τουίτερ και του περιορισμένου γνωστικού πλούτου που χαρακτηρίζει τη χώρα. Οι αρχαίοι ημών την είχαν περί πολλού και, μέσω αυτής, ξεχώριζαν εκείνους που (εφόσον) ένιωθαν και καταλάβαιναν, είχαν συμπεριφορά σεβασμού και δρούσαν υποβοηθητικά προς τους συμπολίτες. Εμ-πάθεια (με-πάθος) την έλεγαν. Ωραία, μπορεί να πείτε η ιστορία αυτή, αλλά εμάς τι μας νοιάζει;

H ενσυναίσθηση είναι και θα παραμείνει κρίσιμο ζητούμενο στον κόσμο των επιχειρήσεων και των ανθρώπινων δράσεων. Όλες -λίγο ή πολύ- οι εταιρείες δέχονται τη μία ανατρεπτική αλλαγή μετά από την άλλη. Αλλάζουν οι άνθρωποι, οι σχέσεις, οι αγορές, τα σημεία επαφής με το κοινό, τα έθιμα αγορών και οι συμπεριφορές. Όλες αυτές οι ανατροπές οδηγούν εκείνους που λαμβάνουν αποφάσεις, να αναζητούν ανθρώπους με ενσυναίσθηση.

Όσο για εμάς, είναι αναγκαία: από το πώς διοικείται μια κουρασμένη ή προβληματισμένη ομάδα συνεργατών έως το πώς επικοινωνούμε με τους γύρω. Είναι και θα είναι το διαφοροποιό προσωπικό χαρακτηριστικό στην κοινωνική ζωή, στην παρούσα συγκυρία. Δεν αναφέρομαι στην οικονομική κρίση, αλλά περισσότερο στην πλευρά των ανθρώπων που έχουν γίνει πιο σκληροί ή αποπροσανατολισμένοι ή δεν πιστεύουν σε αξιακά συστήματα. Αυτοί θα είναι γύρω μας, με αυτούς θα συμβιώνουμε και με αυτούς θα συνεπιχειρούμε.

Δεν μπορεί, λοιπόν, να θέλεις να πετύχεις οτιδήποτε χωρίς αυτή. Είτε οι σπουδές στο πανεπιστήμιο είτε μια παρεϊστικη δημιουργία είτε μια μικρή ιδέα είτε ως εργαζόμενος στην επαφή με φίλους, όλα θα χρειάζονται μεγαλύτερες δόσεις της. Γιατί αν δεν την έχεις, αν δεν σε έχει απασχολήσει, σημαίνει ότι δεν παρατηρείς, ότι δεν ακούς περισσότερο απ’ ό,τι μιλάς, δεν μαθαίνεις από ανθρώπους και καταστάσεις, δεν εξασκείσαι στο να ζυγίζεις τι συμβαίνει γύρω σου και ότι, κατ’ επέκταση, δεν είσαι σε θέση να προλαμβάνεις, να διαμορφώνεις και να ηγείσαι καταστάσεων. Γιατί είναι μια ηγετική ικανότητα, τόσο απλή ως εξήγηση, αλλά και τόσο δύσκολη να αποκτηθεί…

Δεν μπορεί να θέλεις να πετύχεις οτιδήποτε χωρίς ενσυναίσθηση. Αν δεν την έχεις, δεν είσαι σε θέση να προλαμβάνεις, να διαμορφώνεις και να ηγείσαι καταστάσεων.

Αν ρωτήσεις γι’ αυτό το θέμα οποιοδήποτε διευθυντικό στέλεχος, είναι πιθανό να πει ότι σημαίνει «μπες στα παπούτσια του άλλου» (νιώσε…). Αν ρωτήσεις πολιτικό, δεν νομίζω να πάρεις απάντηση. Αλλά ο ορισμός τύπου «νιώσε τον άλλο», είναι μάλλον πολύ φτωχός. Ίσως αρκετά διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων πίστευαν έως σήμερα στο να «μυρίζεσαι καταστάσεις». Ωστόσο, το «νιώσε» είναι μια εύκολη απάντηση που δεν φωτογραφίζει την ευθύνη ΣΟΥ.

Ας μην παραγνωρίσουμε ότι το «empathy» δεν είναι συμπάθεια προς τον άλλο και το πρόβλημά του. Αντίθετα, είναι η πόρτα που, αν τη διαβείς (νιώθοντας), πρέπει να αναλάβεις ευθύνη και δράση απέναντι στον άλλο. Με την ενσυναίσθηση αποκτώ μια ευθύνη απέναντι στον άλλο, για πιο υπεύθυνη συμπεριφορά, για να κάνω πράξεις που θα τον βοηθήσουν, για να ανταποκριθώ. Λέγεται και accountability!

Ψιλά γράμματα θα πείτε, ποιος να τα πει αυτά και ποιος να δώσει χρόνο στα νέα παιδιά, τους μελλοντικούς επαγγελματίες και πολίτες. Στο λεξικό Webster, ο ορισμός είναι εννοιολογικώς πλήρης και σφαιρικός. Με απλά λόγια, αφού νιώσεις, συλλογίσου την κατάσταση του άλλου σε σχέση με αντικειμενικά στοιχεία, γίνει ενεργός προς αυτόν με πράξεις και λειτούργησε σαν να είναι μια ανταλλαγή εμπειρίας…

Δύσκολο; Μεταφυσικό; Μας βάζει κι άλλα προβλήματα; Έτσι θα έπρεπε! Ο σωστός πολίτης, ο αγαπημένος φίλος, ο τρομερός επαγγελματίας, ο καλός πατέρας, ο καλός επιχειρηματίας θα έπρεπε όχι μόνο να νοιάζονται, αλλά και να αναλαμβάνουν δράση. Έτσι θα έπρεπε να κάνουν οι marketers για την ψυχή και τα προβλήματα του καταναλωτή. Έτσι θα έπρεπε να κάνουν οι παραγωγοί προϊόντων. Έτσι θα έπρεπε να κάνουν οι πολιτικοί. Γιατί όλοι θα έπρεπε να έχουν ενσυναίσθηση, ώστε να μαθαίνουν και να καταλαβαίνουν. Αλλά και να διαθέτουν την υπεύθυνότητα να κάνουν δραστικές αλλαγές. Αλλά αυτά θέλουν κουράγιο και τσαγανό…

Πουθενά, όμως, σήμερα δεν ακούμε, από όσους έχουν ευθύνη διοίκησης, να μιλούν για την ενσυναίσθηση ως μία διαδικασία συνεχούς αφουγκρασμού, τσαγανού, και αλλαγών για τους άλλους. Όλοι, απλώς επαναλαμβάνουν το ποίημα που έμαθαν. Ναι, η ενσυναίσθηση είναι δύσκολη. Απαιτεί να περπατάς στο δρόμο και να χαμογελάς σε έναν σκυθρωπό άνθρωπο, να σκέφτεσαι συνεχώς τον άλλο σε σχέση με τις συμπεριφορές των γύρω, να υποθέτεις τι πρέπει να κάνεις για το καλό όλων. Να σχεδιάζεις προϊόντα και υπηρεσίες, όχι «σύμφωνα με το πλάνο», αλλά βάσει των νέων αναγκών των ανθρώπων. Να βοηθάς εκεί που πρέπει και συνεχώς, όσο μπορείς.

Αυτό το κουράγιο και το τσαγανό υπάρχει; Το έχετε εσείς; Τι θα το κάνετε; Νομίζετε ότι οι σκέψεις μου αυτές είναι υπερβολή; Ότι αφορούν στο κρεβάτι ενός ψυχολόγου ή το σεμινάριο ενός life coach; Είστε γελασμένοι και εύχομαι να μην απογοητευτείτε στην πορεία σας. Έως τότε, δείτε ένα τρομερό video και μετά σκεφτείτε ότι η ενσυναίσθηση είστε εσείς, η ψυχή και οι αξίες σας προς τους άλλους.

Διαβάστε ακόμα: Ελληνικός λαός – Πάντα σοφός και πάντα ψεκασμένος. 

TAGS :
business empathy ενσυναίσθηση επιτυχία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook