Με την επιβλητική παρουσία του και τη λιτή του μορφή, το XC90 είναι άνετο και σίγουρο – η απόλυτη ουσία του σύγχρονου σκανδιναβικού σχεδιασμού. (Φωτογραφίες: Πηνελόπη Μασούρη και Ηλίας Κοντογιώργος)

– Πότε άρχισε το μεγάλο της ζωής σας «ταξίδι» στην ενασχόλησή σας; Τι σας ενέπνευσε;
Όλα τα ταξίδια που διαρκούν,τυχαία ξεκινούν. Μεγάλωσα σε μια εποχή που η έννοια αυτοκίνητο, μεταφραζόταν σε λεωφορείο του ΚΤΕΛ, ή το μπλε αστικό. Ταξίδι, τότε, σήμαινε, τρένο και πλοίο, ενώ η έννοια αεροπλάνο, ήταν για μας συνώνυμη με το διαστημόπλοιο. Τότε, που το Interrail, ήταν για την εφηβεία μας, το μέσον για να ξεφύγουμε από τα στενά μας όρια, για ν’ ανοίξει λίγο το μάτι μας, όσο γινόταν δηλαδή. Τότε, που βγαίνοντας για πρώτη φορά έξω απ τα σύνορά μας, ανακαλύπταμε πως υπήρχε και μη μελαχρινή πλειοψηφία.

Αυτό μου το ταξίδι λοιπόν, ξεκίνησε, εκεί γύρω στα 17, όταν διαβάζοντας μαζί με μια φίλη για να δώσουμε εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, σε ένα διάλειμμα με κατέβασε στο υπόγειο του Τέχνης. Λάτρευα τον κινηματογράφο, ζωντανή παράσταση δεν είχα δει ποτέ μου – το μοναδικό θέαμα στη γειτονιά μου, τον Βύρωνα, την μακρινή και αθώα εκείνη εποχή της παιδικής μας ηλικίας, περιοριζόταν μόνον στο «κατς» τα πρωινά της Κυριακής και τον «γύρο του θανάτου», κάποια βράδια, από το περιοδεύων εποχικό «τσίρκο».

– Ποιος ήταν ο πρώτος «σπινθήρας στα μπουζί» για να ξεκινήσετε;
Την ίδια αγωνία ένιωσα, εκεί στο υπόγειο του Κουν με την αγωνία που με κυρίευε, βλέποντας τον αγαπημένο μου «μασκοφόρο εκδικητή» να τρώει ξύλο, εκεί στο αυτοσχέδιο ρινγκ του Βύρωνα και την ίδια αγωνία, με κείνη που ένιωθα βλέποντας τον αναβάτη της μοτοσυκλέτας «Μαρτσέλο», να στέκεται όρθιος στη μηχανή του, κάνοντας φιγούρες ανάποδα στον «γύρο του θανάτου».

Έτσι, κατάλαβα, πως εκεί πάνω, σε αυτό το ρινγκ, σε αυτόν τον «γύρο του θανάτου», θα νιώθουν οι ηθοποιοί ανάλογες συγκινήσεις, μόνο που δεν θα διατρέχουν τους κινδύνους των ηρώων των παιδικών μου χρόνων. Κι έτσι, αποφάσισα να μπω κι εγώ στη περιπέτεια ενός τέτοιου ταξιδιού, χωρίς αποσκευές, χωρίς εισιτήριο, χωρίς προορισμό. Έτσι για την περιπέτεια του ταξιδιού. Δεν ήξερα πως οι κίνδυνοι ήταν μεγαλύτεροι απ’ το να σπάσεις το κεφάλι σου. Αργότερα το ανακάλυψα.

«Τα γκάζια και οι στροφές στα κόκκινα είναι για τους νέους. Κι όποτε βλέπω κάτι… νεόγερους να υποδύονται το ξέφρενο νιάτο, χαμογελάω πικρά, για το πόσο δεν αντιλαμβάνονται πως καταντάνε γελοίοι».

– Ποιες «αποσκευές» έχετε πάντα μαζί́ σας στη δύσκολη διαδρομή της καταξίωσης;
Συνήθως, όταν φεύγω για ταξίδι, πάντα κάτι ξεχνάω. Όταν έχω βγει απ’ τη πόλη και η Εθνική απλώνεται μπροστά μου, συνήθως τότε το θυμάμαι…Πάντα είμαι λειψός.

Άλλωστε εμείς δεν μεγαλώσαμε με την λέξη «βαλίτσα», αλλά με την έννοια μπογαλάκια. Περίεργο πράγμα η συνήθεια, τελικά. Κι έτσι, πάντα οι αποσκευές μου, είναι περιορισμένες και λειψές.

– Πότε «πατάτε γκάζι» σε μια πρόκληση και πότε επιλέγετε την ασφάλεια και «πατάτε φρένο»;
Για να είμαστε ειλικρινείς, τα γκάζια και οι στροφές στα κόκκινα είναι για τους νέους. Κι όποτε βλέπω κάτι… νεόγερους να υποδύονται το ξέφρενο νιάτο, χαμογελάω πικρά, για το πόσο δεν αντιλαμβάνονται πως καταντάνε γελοίοι. Όχι, πως αγκαλιάσαμε τη ξυλόσομπα, φορέσαμε το σκούφο και πίνουμε το τίλιο μας, κάθε άλλο. Ευσεβής μου πόθος είναι να τελειώσω όρθιος, ότι άρχισα. Αλλά πρέπει να παραδεχθείς βρε παιδί μου, πως τα αντανακλαστικά σου γίνονται πιο αργά και οι ταχύτητες δεν συγχωρούν τη χρονοκαθυστέρηση.

Ομολογώ, λοιπόν, πως έχω κατεβάσει τη μέση ωριαία ταχύτητα, αλλά έχω αλλάξει και τις διαδρομές. Τώρα πάω το όχημα σε κατσάβραχα, χωματόδρομους, βουνοκορφές, λάσπες και χιόνια. Και στην Εθνική ακόμα στη μεσαία λωρίδα ταξιδεύω, αλλά άλλα πράγματα βλέπω, που μου ήταν αόρατα όταν ήμουν νέος.

Όσο για τις προκλήσεις, έχω απλά προσθέσει ένα «σ», ανάμεσα στο όμικρον και το κάπα.

– Από πού αντλείτε τη δύναμη για να συνεχίσετε, όταν νιώσετε ότι φτάνετε σε «αδιέξοδο»;
Ειλικρινά, δεν ξέρω. Υποθέτω, απ την έμφυτη ανάγκη της επιβίωσης. Ή, πολλές φορές, μπαίνεις στον αυτόματο, δεν συμμετέχεις, η συνήθεια σε πάει στον επόμενο δρόμο, στρίβεις στο φανάρι για τη λεωφόρο, από εκεί στο επόμενο στενό μέχρι να δεις μπροστά σου ν’ ανοίγει η πόρτα του γκαράζ.

Volvo XC90: Απέριττο, κομψό, λειτουργικό εσωτερικό που όμοιό του δύσκολα βρίσκεις σήμερα στον θαυμαστό κόσμο των SUV.

– Πότε αποφασίζετε να δώσετε το «τιμόνι» της ζωής και της καριέρας σας σε συνεργάτες, σε πρόσωπα εμπιστοσύνης, σε άτομα που αγαπάτε;
Στη ζωή, πάντα μοιράζεσαι τα πράγματα, θέλεις δε θέλεις. Είναι ψευδαίσθηση πώς οδηγείς μόνος σου τη ζωή σου. Τις περισσότερες φορές ακούς τον συνοδηγό να σου δίνει συμβουλές, να σου εφιστά τη προσοχή για το χαλασμένο φανάρι, για το στοπ του επόμενου δρόμου, που όλοι το παραβιάζουν, για τις πιο σύντομες διαδρομές.

Κι όταν στα μακρινά ταξίδια κουράζεσαι, εμπιστεύεσαι το τιμόνι, σε κάποιον που οδηγεί, πάνω-κάτω όπως εσύ.

«Ψάχνω ένα νόημα, όχι στο ταξίδι, αλλά στη διαδρομή, γιατί συνειδητοποίησα πώς το ταξίδι που ονειρευόμουν είναι απλά οι μικρές μου διαδρομές».

– Ποια ήταν η πιο καθοριστική στιγμή στο δικό σας «σιρκουί» της καταξίωσης;
Η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι σιρκουί, για το ποιος θα φτάσει πρώτος. Είναι κάτι σαν ο διάπλους του Ατλαντικού με κανό, οι Άλπεις με ποδήλατο, ο κολυμβητικός διάπλους την Μάγχης τον Φεβρουάριο, το κατέβασμα του Αμαζόνιου σε πιρόγα ,και άλλα παρόμοια ευγενή αθλήματα…

Εξ άλλου, δεν μιλάμε για καταξίωση, αλλά για τέλος της διαδρομής, ώστε να ξεκινήσεις την επόμενη με τρύπια ρεζέρβα και βενζίνη που φτάνει-δεν φτάνει μέχρι το κοντινότερο βενζινάδικο.

Πέρα απ τη πλάκα, πάντα υπήρξα ανήσυχο πνεύμα, αλλά μεγαλώνοντας αντί να ησυχάζω, γίνομαι ακόμα πιο απείθαρχος, ανήσυχος και δύστροπος. Ψάχνω ένα νόημα, όχι στο ταξίδι, αλλά στη διαδρομή, γιατί συνειδητοποίησα πώς το ταξίδι που ονειρευόμουν είναι απλά οι μικρές μου διαδρομές. Σε αυτές τις μικρές διαδρομές, προσπαθώ να δώσω περιεχόμενο, επειδή -επίσης- έστω κι αργά κατάλαβα, πώς εσύ το «φτιάχνεις» το «ταξίδι».

– Όταν συναντάτε μια σημαντική δυσκολία, συνεχίζετε απαρέγκλιτα ευθεία (στο όραμα/στο στόχο σας), ή καμιά φορά στρίβετε το «τιμόνι»;
Είμαι προσαρμοστικός τύπος. Όταν έχει κίνηση κόβω δρόμο, όταν κλείσει ο δρόμος από νερά, ξέρω κι άλλες διαδρομές. Ο προορισμός, όμως, είναι πάντα ο ίδιος. Πάω εκεί που είμαι προορισμένος, ούτε πιο κοντά ούτε πιο μακριά.

«Στη ζωή, πάντα μοιράζεσαι τα πράγματα, θέλεις δε θέλεις. Είναι ψευδαίσθηση πώς οδηγείς μόνος σου τη ζωή σου».

– Σε μια φαινομενικά αξεπέραστη διαφωνία με κάποιον σημαντικό συνεργάτη σας, πότε επιλέγετε τη «σύγκρουση»;
Προτιμώ τη διευθέτηση των διαφορών από την σύγκρουση. Επιλέγω την αποχώρηση από το «ράλυ», παρά να καταστρέψω το όχημά μου. Άλλωστε αυτό το χρειάζομαι και για άλλους αγώνες.

– Τι είδους «σέρβις» προσφέρετε στον εαυτό σας για να ανανεώνεστε και να είστε αποδοτικός;
Το σαραβαλάκι μου, το διατηρώ σε καλή κατάσταση με τις στάσεις που κάνω. Με τα σέρβις του, τα φαναρτζίδικά του, τα λαδάκια του, με τις ανακαινίσεις στο σαλόνι του, με τα καινούργια του λάστιχα. Εμ πως, έτσι θα με έβγαζε; Έχω γράψει στο κοντέρ πάνω από 35 χρόνια στους δρόμους, δεν θέλει κανείς να βλέπει ένα ερείπιο στους δρόμους, ούτε κι εγώ. Θέλω να βλέπουν το σαραβαλάκι μου και να ζηλεύουν, να λένε «ρε συ κοίτα, πως το κρατάει ο τύπος, σαν καινούργιο!».

Σωστή all-round ανάρτηση, ήπιες, προβλέψιμες αντιδράσεις, καλές επιδόσεις, πολιτισμένη συμπεριφορά, σκανδιναβική διαφορετικότητα και, κυρίως, ένα κομψό, λειτουργικό και σουηδικά εγκρατές εσωτερικό.

– «Όλα είναι δρόμος»: Πώς το σχολιάζετε, πώς το έχετε κάνει πράξη (στην ενασχόλησή σας);
Ότι και να πεις, άμα σε διαψεύδει η ίδια σου η ζωή, τι να πεις; Μπαρούφες; Δρόμος, να ακούγεται το μουρμούρισμα της μηχανής, καμιά φορά και το μουγκρητό της, να είσαι σε κίνηση, αυτό έχει σημασία. Τώρα, την αξία του δικού σου ταξιδιού, μόνο εσύ την ξέρεις. Δυστυχώς δεν μπορείς να την μοιραστείς.

– Πώς θα επιθυμούσατε να σας θυμούνται όταν έρθει η ώρα να τραβήξετε «χειρόφρενο»;
Όλα και όλοι είμαστε θύματα του χρόνου, κι έτσι πρέπει. Θα μας ξεχάσουν κάποια στιγμή, δεν θα θυμούνται ούτε το όνομα μας, και αργότερα, ακόμα και η ύπαρξή μας, θα γίνει απλά ένα λήμμα σε κάποιο ψαχτίρι στο διαδίκτυο. Φυσική ακολουθία λέγεται αυτό, κι όσο πιο γρήγορα συμβιβαστείς με την ιδέα, τόσο περισσότερο ακολουθείς τη μοναδική συμβουλή: «Υπάρχει μόνο μία ζωή, ζήσε την…».

 

Διαβάστε ακόμα: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης – «Όλα στη ζωή είναι δρόμος, μα δεν υπάρχει τελικός προορισμός»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top