Δουλειά με τον με τον μπόμπιρα αγκαλιά; Γιατί όχι; (thenypost.com)

    Είσαι ξαπλωμένος στο πάτωμα με τα πόδια στον τοίχο και μιλάς στο τηλέφωνο. Φοράς κάλτσες και βατραχοπέδιλα, και πληκτρολογείς στον υπολογιστή. Τι είσαι; Είσαι (μεταξύ άλλων) τηλεργαζόμενος.

    Περάσαμε μέσα στα σπίτια μας πάνω κάτω δυόμιση μήνες. Και έτσι, ο θεσμός της απομακρυσμένης εργασίας, μπήκε ξαφνικά στη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι κλήθηκαν να παραγάγουν από το σπίτι, το έργο που παρήγαγαν και όντες στο γραφείο, με την ίδια ίσως και με μεγαλύτερη επιτυχία.

    Η επιτυχία του θεσμού οφείλεται στην «ανακάλυψη» και αναγκαστική αξιοποίηση των τεχνολογικών δυνατοτήτων (ΚΑΛΕ, ΕΧΟΥΜΕ EMAIL! ΑΜΑΝ, ΕΧΟΥΜΕ ΣΚΑΝΕΡ! ΩΧ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΖΟΥΜ!) οι οποίες έως τώρα ήταν ανεκμετάλλευτες αλλά λόγω των συνθηκών επιστρατεύθηκαν σε ελάχιστο χρόνο, προκειμένου οι εργαζόμενοι από το σπίτι να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.

    Είναι υπέροχο να μπορείς να εργαστείς με ό,τι και όση περιβολή γουστάρεις, με την μουσική υπόκρουση που σε εμπνέει, με το γατί σου πάνω στο γραφείο.

    Και έτσι, με το στανιό, κάποιοι από εμάς ανακάλυψαν τη γλύκα της τηλεργασίας. Γιατί στους περισσότερους εργαζομένους αλλά και σε αρκετούς εργοδότες, άρεσε η τηλεργασία.

    Υπό κανονικές συνθήκες η καθημερινότητά σου περιλαμβάνει μέσες άκρες το παρακάτω ή μέρος του παρακάτω πρωτοκόλλου: σηκώνεσαι αχάραγα, να βγάλεις κανένα σκύλο βιαστική βόλτα, να κάνεις ίσως κανένα ντους και κανένα ξύρισμα, να πιεις κανένα καφέ, να φτιάξεις κανένα τάπερ να πάρεις μαζί, τσακίζεσαι να ντυθείς να ευπρεπιστείς, με καμία γραβατούλα, κανένα πουκαμισάκι, κανένα σουτιέν, μετά να πάρεις κανένα λεωφορείο/μετρό/αυτοκίνητο/δίκυκλο, να κατέβεις πόντο πόντο καμία Κηφισίας, καμία Συγγρού, για να φτάσεις σε ένα χώρο, όπου σε περιμένει μια καρέκλα γραφείου, ένα γραφείο, 3 συρτάρια, ένας υπολογιστής, ένας εκτυπωτής, ένα καλούτσικο ίντερνετ και συχνά ένας συνάδελφος που αφήνει στην ψυχή σου επίγευση μέτριου σπανακόρυζου.

    Υπό συνθήκες τηλεργασίας, όλα τα παραπάνω παραλείπονται, δηλαδή τα γλιτώνεις. Και όσα από τα παραπάνω γλιτώνεις, τα κερδίζεις σε ύπνο και ψυχική γαλήνη. Δεν είναι και λίγο. Είναι υπέροχο να μπορείς να εργαστείς στην κυριολεξία «αβάδιστα και αβασάνιστα στο χώρο σου», να μπορείς να εργαστείς με ό,τι και όση περιβολή γουστάρεις, με την μουσική υπόκρουση που σε εμπνέει, με το γατί σου πάνω στο γραφείο, εφόσον η δουλειά γίνεται και γίνεται σωστά. Είναι ωραίο να φας πρωινό με την ησυχία σου, να κάνεις ένα ωραίο μεσημεριανό φαγητό, να κάνεις, γιατί όχι, μια μεσημεριανή σιέστα, και να συνεχίσεις μετά την δουλειά σου.

    Αν είστε προϊστάμενοι, διευθυντές και γενικώς κατέχετε θέση ευθύνης, φροντίστε να αποβάλλετε τα καραβανοκατάλοιπα με τους μαντρωμένους εργαζόμενους.

    Υπάρχει βέβαια και ο παράγων «παιδιά στο σπίτι», ο οποίος κατά τη διάρκεια της καραντίνας δυσκόλεψε την αυτοσυγκέντρωση. Είναι δυσκολότερο να συγκεντρωθείς όταν διασπάται η προσοχή σου σε τακτά χρονικά διαστήματα από: «Μαμά, ο Γιάννης-Ιάσων με χτύπησε», «Μπαμπά η Άννα-Ιοκάστη μου πήρε το τάμπλετ», «αν ήμουν στο σχολείο δεν θα έτρωγα φακές τέτοια ώρα», «είναι αργό το ίντερνετ και δεν ακούγεται η δασκάλα», «που είναι ο φορτιστής;» κ.ο.κ.

    Ο συνολικός όμως απολογισμός των υπέρ και των κατά της τηλεργασίας σαφώς είναι θετικός.

    Γιατί να καταλάβεις με το όχημά σου χώρο στην Λ. Κηφισού ή να πιάσεις χώρο στο συρμό του μετρό και να μην την αφήσεις σε εκείνους των οποίων η φυσική παρουσία στο χώρο εργασίας είναι απαραίτητη και δεν μπορούν να τηλεργαστούν; Γιατί να μην κατεβαίνεις στο γραφείο, εκτός ωρών αιχμής, μόνο όταν και για όσο χρειάζεται και όχι υποχρεωτικά για 8 ώρες;

    Όσοι διαβάζετε τα παραπάνω, και αυτά σας βρίσκουν σύμφωνους, αν είστε ελεύθεροι επαγγελματίες ή υπάλληλοι και σας δοθεί η ευκαιρία τηλεργασίας αδράξτε την, απλώς φροντίστε να είστε το ίδιο παραγωγικοί από το σπίτι. Αν είστε προϊστάμενοι, διευθυντές και γενικώς κατέχετε θέση ευθύνης, φροντίστε να αποβάλλετε τα καραβανοκατάλοιπα του είδους «να τους έχω εδώ όλους μαντρωμένους για να φαίνεται ποιος κάνει κουμάντο», αποδεχθείτε και καλωσορίστε τη νέα αναδυόμενη τάξη πραγμάτων.

    Ας αφήσουμε τον εργαζόμενο να αναδειχτεί, να δημιουργήσει, από το χώρο του, με γραβάτα και βατραχοπέδιλα.

     

    Διαβάστε ακόμα: «Παπάρα» τέλος; Τι δεν θα μπορούμε πια να κάνουμε στα εστιατόρια.

     

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top