Η δύναμη των «soft skills»

Η χρήση του 3D σε προεπιλεγμένα σχέδια που έχει η ομάδα στο φορτηγό και τα χαμηλά κόστη των υλικών κάνουν το SparkTruck ένα προσιτό παιχνίδι και τα παιδιά… product designers. Credit: Sparktruck/Flickr

Σύμφωνα με τον Notis, τους ανθρώπους τους έχουν φτιάξει εξωγήινοι. Μάλιστα, καθόλου κακή άποψη, αν και κοντράρει με τη θεωρία των ΕΛ! Ο σταρ εξηγεί: «Όταν θέλουμε να κάνουμε μια ευχή, γιατί κοιτάμε προς τα πάνω; Γιατί είναι οι Θεοί και ο μέγιστος Θεός» (σ.σ.: νομίζω εννοεί τον Δία, αλλά δεν βάζω και στοίχημα!)… Η Ελλάδα των μπουζουκιών, των καφετεριών, των καλοταϊσμένων ανθρώπων, των bloggers αποκάλυψης συνωμοσιών μήπως είναι τελικά αποτέλεσμα της εκπαίδευσης που έχουμε; «Παράγουμε» τόσους γραφικούς όσους στοιβάζονται στα τηλεπαιχνίδια;

Σε έναν άλλο κόσμο ‒στοχευμένο στο μέλλον‒, στο Stanford, οι φοιτητές αποφασίζουν να πάνε στην κοινωνία, από πόλη σε πόλη, και να φέρουν τη βιωματική εκπαίδευση στα παιδιά. Το Spark Truck είναι ένα φορτηγό διαμορφωμένο για παιχνίδι και μάθηση. Χρηματοδοτήθηκε από το κοινό του Kickstarter, την κοινότητα που αγκάλιασε την ιδέα. Το φορτηγό έχει μέσα πρότυπο εξοπλισμό, που συναντάς σε top product design εταιρείες: έναν κόπτη laser, δυο 3D printers, έναν κόπτη βινυλίου, μηχανές ραπτικής και έναν φούρνο από πηλό, σφυριά, ψαλίδια, πιστόλια σιλικόνης και άλλα εργαλεία τέχνης. Ο συνιδρυτής, Jason Chua, λέει: «Η ηλικία που θέλουμε να επηρεάσουμε είναι τα παιδιά 7-13 ετών, γιατί σε αυτή την περίοδο οι ευκαιρίες να δημιουργήσεις και να ανακαλύψεις μειώνονται στο σχολείο, το οποίο σε βάζει σε ένα τυποποιημένο ”σύστημα” από τεστ. Θα δώσουμε ανάσες δημιουργίας στα παιδιά, να αποκτήσουν νέες ικανότητες και δημιουργική αυτοπεποίθηση».

Κάπου μεταξύ Δημοτικού και Γυμνασίου τα παιδιά σταματούν εντελώς να φτιάχνουν πράγματα, να φαντάζονται, να ερευνούν. Οι κόλλες στικ και τα χαρτιά χειροτεχνίας εγκαταλείπονται, και το σχολείο μετατρέπεται σε ένα μαραθώνιο κατανάλωσης πληροφορίας χωρίς καμία συνθετική έννοια ή συνδυαστική κατανόηση. Σου λέει, ταξινόμησέ το μόνος σου, κι αν κάνεις λάθος, θα το βρεις! Πιεσμένοι όμως από έναν τέτοιο μαραθώνιο τι άνθρωποι βγαίνουν; Δημιουργικοί, ανοιχτοί στον κόσμο, μυαλά που ψάχνονται, ή απλώς ένας ακόμη υποψήφιος πτυχιούχος-αντιγραφή, ή κάποιος που έχει βαρεθεί εντελώς και «κατεβάζει ρολά»; Τα ερωτήματα αυτά έχουν αφεθεί στην τύχη τους στην Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια και απλώς επαναλαμβάνεται η ρουτίνα. Αλλά, βέβαια, όλοι αγωνίζονται για μια καλύτερη παιδεία!

Ο πιο πρόσφατος Νόμος για την Παιδεία είναι 110 ολόκληρες σελίδες, με 28.000 λέξεις ‒δηλαδή 27.686 λέξεις παραπάνω από όσες χρειάστηκε ο Θεός στις Δέκα Εντολές. Κι αυτό χωρίς να υπολογίζουμε τροπολογίες που κατατίθενται στη Βουλή. Αλλά ο κάθε Υπουργός, ο κάθε νέος Νόμος ρυθμίζει διαδικασίες, μαθήματα, γραφειοκρατία του «συστήματος», αλλά δεν ασχολείται με την ουσία: τη ριζική και δημιουργική αλλαγή στο παρεχόμενο προϊόν γνώσης και στον τρόπο που αυτό δίνεται στα παιδιά, ώστε όλα να είναι πιο συμβατά με την εποχή και το Μέλλον.

Το SparkTruck είναι ένα ερέθισμα, μια ιδέα που μπορεί εύκολα να την ξεχάσουμε. Αλλά δεν θα την ξεχάσει κανένα παιδί από όσα συμμετέχουν σε αυτό. Φαντάζεστε τι μόνιμη εντύπωση του αφήνει το γεγονός ότι δημιουργεί κανονικά προϊόντα; Η προτεραιότητα που έχουν τα παιδιά δεν είναι αν το σχολείο έχει χαρτί ή μολύβια, αλλά το αν μαθαίνουν εκπληκτικά νέα πράγματα. Η χρήση του 3D σε προεπιλεγμένα σχέδια που έχει η ομάδα στο φορτηγό και τα χαμηλά κόστη των υλικών κάνουν το SparkTruck ένα προσιτό παιχνίδι και τα παιδιά… product designers. Τι βαρετή που θα τους φαίνεται η τάξη μετά!

Ίσως αναρωτηθείτε τι σχέση αυτό το παράδειγμα με την επιχειρηματικότητα. Έχει, γιατί αφενός αφορά τις επόμενες γενιές, που θα είναι καλύτερα και δημιουργικότερα εκπαιδευμένες για το μέλλον (σε αντίθεση με τις δικές μας) και αφετέρου για μένα είναι ένα μεγάλο ερέθισμα. Δείχνει ότι, ως τάση, θα ασχοληθούμε περισσότερο με τα «soft skills» προσωπικότητας που θα ζητά ο κόσμος.

Στην Ελλάδα η σημερινή εκπαίδευση είναι αφημένη στον αυτόματο πιλότο. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιο είναι το ανθρώπινο, κοινωνικό και οικονομικό κόστος που πληρώνει η κοινωνία μας. Χάνουμε ή κερδίζουμε; Εξελίσσουμε πολίτες σε ένα σύνολο που δημιουργεί αξία και πρόοδο; Ετοιμάζουμε καλούς επιστήμονες, καλούς επιχειρηματίες, καλούς εθελοντές; Τι;! Αναπαράγουμε σαν σφραγίδα το ίδιο τυποποιημένο, ημιμαθές πρότυπο, ή χρειάζεται να αλλάξουμε; Θα έχεις δουλειά με τρία πτυχία ή με νέα δημιουργικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας που ζητούνται παγκοσμίως; Θέλουμε αλλαγές σιγά-σιγά, ή δεν μας περισσεύει χρόνος; Υπάρχει κάποιος να απαντήσει;

O Τάσος Παγκάκης είναι στέλεχος επιχειρήσεων από το 1988.

TAGS :
παιδεία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook