Yamaha Tracer 9 GT: Σου φτιάχνει τη μέρα 
Θοδωρής Αναγνωστόπουλος: Τι μου έμαθαν τα ταξίδια σε 100+1 χώρες 
Η Καλαμάτα της Χριστίνας Αμερικάνου 
Το Πήλι Ευβοίας του Κυριάκου Χαρίτου 
Η FoodOn εκπαιδεύει και βρίσκει εργασία σε συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη 
Και οι τέσσερις ήταν υπέροχοι. Με τη σκέψη στον Κωνσταντίνο Πανταζή που έφυγε πρόωρα από τη ζωή…
Πέρασαν 25 χρόνια από τη μέρα που η τετραμελής ελληνική αποστολή κατέκτησε το μέγιστο τρόπαιο περιπέτειας παγκοσμίως, στην απόλυτα πρώτη διάσχιση της νήσου Βόρνεο απ’ άκρη σε άκρη! Το καθιερωμένο αεροπανώ του «You made it» με έκανε προσωπικά να οραματίζομαι τον τίτλο που θα έβαζα στο άρθρο μου στο περιοδικό 4ΤΡΟΧΟΙ και που ήταν το «We made it»!
Μετά από απίστευτα 24ωρα σε ζούγκλες, τροπικά δάση και ατελείωτες λάσπες στη γη των Νταγιάκ, των κυνηγών κεφαλών, η ελληνική σημαία κυμάτιζε μεταφορικά εκεί σε γεωγραφικό πλάτος μηδέν μοιρών, ακριβώς επάνω στη γραμμή του Ισημερινού!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οπλικά συστήματα τεχνολογίας αιχμής ο Μίλτος Φαρμάκης και ο Νίκος Σωτήρχος και μαζί τους, ως συμμετέχοντες δημοσιογράφοι, ο λειτουργικότατος Κωνσταντίνος Πανταζής μαζί με τον γράφοντα. Πολλές και παράξενες λοιπόν οι στενές επαφές ανθρώπων, μηχανών και τοπίων πέρα στην τροπική βλάστηση με τη βαθιά λάσπη και τη γρήγορη ροή των μεγάλων ποταμών του Καλιμαντάν.
Διαβάστε ακόμα – Βασίλης Ορφανός: «Θα μπορούσα να είχα σκοτωθεί για να κερδίσω το Ντακάρ!»
Ο υπογράφων φουλάρει το ντεπόζιτο. Άλλη μια μέρα ξεκινά.
Πολλή υγρασία στην ατμόσφαιρα του Balikpapan της 1ης Απριλίου και το μεγάλο κομβόι της περιπέτειας ξεκινάει. Η πρώτη δέσμη των special tasks, δηλαδή των ειδικών δοκιμασιών μάς τοποθετεί στη 2η θέση της γενικής κατάταξης, πίσω από τους Ρώσους. Ξύπνημα σε ξέφωτο, τα δένδρα είναι αραιά και πανύψηλα με ολόγυμνους κορμούς, τονίζοντας και αυτά την αποξένωση που συναντά κάποιος εδώ στο Καλιμαντάν. Πεσμένες γέφυρες, λάκκοι γεμάτοι λάσπη και απρόσμενα νεροφαγώματα δοκιμάζουν τις ικανότητες και το ομαδικό πνεύμα συνεργασίας (team spirit) των συμμετεχόντων. Φως και βροχή αλληλοδιαδέχονται στην αφ’ υψηλού κυριαρχία της ζούγκλας.
Συνέχεια του κονβόι, μικρές γέφυρες επισκευάζονται, περάσματα με λάσπη γεμίζουν από ακτόδρομους και τρομακτικές ανηφόρες οδηγούν σε κατήφορους που βυθίζονται στον ορίζοντα του Καλιμαντάν. Η καθημερινότητα διαγράφεται με το κλασικό ξύπνημα στην ομίχλη της πυκνής βλάστησης του Βόρνεο, το γάλα σκόνη, το ξήλωμα των σκηνών και τον καθένα από το τετραμελές πλήρωμα να ζει στο δικό του “ζωτικό χώρο”. Διαδρομή όμορφη, κορμοί δένδρων τριαντάμετροι, λάσπες και απανωτά ταχύτατα ξεκολλήματα με ιμάντες ή σχοινιά.
“Καλημέρα Βιετνάμ” το σύνθημά μας και αμέτρητα τα ακροβατικά περάσματα σε κορμούς πάνω από το χάος. Όταν η λάσπη με την τροπική καταιγίδα φουσκώνει, όπως ακριβώς συμβαίνει όταν ρίχνουμε νερό στις αφυδατωμένες τροφές μας, τότε ακούγεται συνέχεια στον ασύρματο το εφιαλτικό 3,2,1, Go! Δηλαδή τρία έως πέντε Land Rovers δεμένα μεταξύ τους τραβούν απότομα αυτό που έχει σφηνώσει.
Τα γενικά καθημερινά καθήκοντα έχουν τη δική τους παράξενη διάσταση. Η διατροφή, η ανάπτυξη και το ξήλωμα των σκηνών, η άντληση και το φιλτράρισμα νερού από αμφίβολης υγιεινής ποταμούς, το υποτυπώδες πλύσιμο και η ατομική υγιεινή, το κάψιμο και το θάψιμο των σκουπιδιών, η τακτοποίηση του αυτοκινήτου…
Διαβάστε ακόμα – Νίκος Μαγγίτσης: «Πώς ανέβηκα στις 7 κορυφές του κόσμου»
Πέντε ημέρες και οδομετρικός απολογισμός… αστρονομικής τάξεως 50 χιλιομέτρων! Το γιατί φαίνεται.
Στη συνέχεια μπαίνουμε σε αδιαπέραστη ζούγκλα. Το «Run away and safe your life…» ακούγεται στο κασετόφωνο και, βέβαια, ταιριάζει απόλυτα στο αφιλόξενο οικοσύστημα που μας περιβάλλει. Το δάσος φαίνεται σαν τείχος. Είναι απίστευτο, περασμένα μεσάνυχτα και σκίζουμε την πυκνή βλάστηση του Βόρνεο. Μπροστά έχουν κολλήσει, πίσω δίνονται μάχες, οι δικές μας οι πόρτες είναι δύσκολο ν’ ανοίξουν. Όλα μας φαίνονται εχθρικά. Αναλαμβάνουν δράση οι μανσέτες και, στη 01.00 το πρωί, η ευτυχία από τη δυνατότητα επιβίωσης μετριάζεται από τη διαπίστωση ότι η σκηνή μας έχει μεταμορφωθεί σε κλειστό κολυμβητήριο!
Η νύχτα μεγαλώνει, ο Νότιος Σταυρός δείχνει το σταυρό του μαρτυρίου που πρέπει να σηκώσουμε για να πάμε στην Tumba Samba και, ακριβώς μεσάνυχτα, η μικρή μηχανοκίνητη ελληνική παροικία του Trophy ψάλλει το “Χριστός Ανέστη”, κρατώντας αναμμένες μικρές λαμπάδες και τσουγκρίζοντας κόκκινα αβγά, εκεί κοντά σε μηδενικό γεωγραφικό πλάτος. Από την προηγούμενη, μετράμε μόνο 4 ώρες ύπνου και η καθημερινότητα εδώ είναι πολύ σκληρή. Θερμοκρασία και σχετική υγρασία σε τροπικά φυσικά επίπεδα, οι οργανισμοί καταπονούνται και αδειάζουν από υδατάνθρακες, ηλεκτρολύτες και υγρά. Δεν πρέπει να παρασυρθείς, δεν πρέπει να ξεχαστείς, πρέπει να προβλέπεις, να προλαμβάνεις, να είσαι πάντα πιστός στο μήνυμα του συνοδού Δρ. Irani: “Be safe”.
Στην κόλαση της λάσπης, με τον Νίκο Σωτήρχο στο τιμόνι και τους συντρόφους του να τον καθοδηγούν.
Πάσχα και 06.30. Λειτουργείς μεθοδικά και γρήγορα, μαζεύεις τον εξοπλισμό, συντηρείσαι στοιχειωδώς και ο χρόνος παραμένει αμείλικτος. Διαδρομές χαραγμένες και εγκαταλειμμένες στο έλεος της υπερβλάστησης και της υπερδιάβρωσης δοκιμάζουν συνεχώς τις ψυχικές μας δυνάμεις, σ’ αυτό το παιχνίδι της απίστευτης περιπέτειας. Από το πρωί η ομάδα προετοιμασίας, το prescouting team χαράζει τη διαδρομή και η ανύπαρκτη γέφυρα στρώνεται με κορμούς. Το μπάνιο στο ποτάμι μάς δίνει μεγάλη αναζωογόνηση. Αργότερα, στο πλάτωμα, δύο χιλιόμετρα μακρύτερα, ο Σείριος μεσουρανεί, ο ορίζοντας στα δυτικά γεμίζει από το γλυκό φως της νύχτας που έρχεται και εμείς χαιρόμαστε το πρώτο πέρασμα που έτυχε να δούμε ενός τεχνητού δορυφόρου χαμηλής ισημερινής τροχιάς.
Διαβάστε ακόμα – Στέφανος Ψημένος: Με δυο τροχούς στο Βόρειο Ακρωτήρι!
Το ιαπωνικό πλήρωμα το παράκανε και το τζιπ τους ανετράπη.
Οι ώρες περνάνε, ο ρυθμός είναι πολύ αργός και γύρω στα μεσάνυχτα οδηγούμε το μεγάλο καραβάνι περπατώντας στη ζούγκλα του Βόρνεο, ανιχνεύοντας στο σκοτάδι και την υγρή ανάσα της τροπικής βλάστησης τα πατήματα και τα περάσματα. Είμαστε νυχτερινοί ανιχνευτές στην τροπική ζούγκλα και γινόμαστε ομοεπίπεδοι με το δάπεδο της σκηνής στις 03.00! Στην πρωινή ενημερωτική συνάντηση, τονίζεται το επίμαχο στοιχείο του φετεινού Trophy, όπου στο τελευταίο πενταήμερο κάναμε περίπου 50 χλμ. Τώρα το πραγματικά μεγάλο κονβόι πρέπει να συνεχίσει το περίφημο “transborneo” που οραματίζεται.
Νυχτώνει, τα χιλιόμετρα είναι ατελείωτα και έρχεται η σειρά μου να αναλάβω το πηδάλιο του ελληνικού αυτοκινήτου. Η διαδρομή κρύβει παγίδες πολλές, με λασπωμένα εργοτάξια καταμεσής του δρόμου, και η ώρα είναι αρκετά μεταμεσονύκτια. Κατασκηνώνουμε παραπατώντας στη χορτάρινη αυλή του Δημοτικού Σχολείου, στο KuJan, κάνοντας έναν αστραπιαίο απολογισμό που δίνει 20ωρο ταξίδι 570 χλμ. και το ρολόι να δείχνει 05.00, όταν κλείνουμε το φερμουάρ της σκηνής…
Το Land Rover διασχίζει το ποτάμι πάνω σε σχεδίες.
Δύο ακόμα δύσκολες μέρες περνούν και επιτέλους φτάνουμε στο παραλιακό Pantai Gosong. Η ώρα είναι οκτώμιση. Τα φοινικόδενδρα είναι πολλά, η άμμος παχιά και το γευστικότατο μπάρμπεκιου μας επανεντάσσει στον πολιτισμό. Θέλουμε να χαρούμε τη βραδιά, η ένταση όμως δεν το επιτρέπει και η αυτοπειθαρχία μάς οδηγεί στις σκηνές. Αμφιλεγόμενο ξύπνημα στις 04.00, αφού η έγνοια δεν μας απάλλαξε από την παρουσία της. Η “τελική ευθεία” ξανοίγεται μπροστά μας. Η δεύτερη μεγάλη δέσμη των ειδικών δοκιμασιών θα σφραγίσει τα αποτελέσματα.
Βούτηξα για λίγες στιγμές δροσιάς και με το κεφάλι μέσα. Όταν βγήκα, είδα τον Δανό γιατρό να κόβει με το μαχαίρι το δέρμα του θηριώδους Εγγλέζου μηχανικού, ο οποίος είχε βουτήξει πριν από εμένα και, δυστυχώς, είχε συνάντηση με δηλητηριώδες φίδι…
Το τέλος, εκεί στη “θάλασσα των σημαιών”, μεταμορφώνεται σ’ ένα ξέφρενο πανηγύρι χαράς και συντροφικότητας, ένα μοναδικής ομορφιάς σφιχταγκάλιασμα ανθρώπων που κυνήγησαν και πέτυχαν το μεγάλο όνειρο, της περιπετειώδους για πρώτη φορά διάσχισης της νήσου Βόρνεο, του εξωτικού Καλιμαντάν, εκεί στις γειτονιές του ισημερινού αζιμουθιακού κύκλου. Το βράδυ, στο Pontianak, η κατάμεστη σάλα του πολυτελούς ξενοδοχείου είναι γεμάτη από επισημότητα και αγωνία. Ο γενικός διευθυντής των Trophy, Ίαν Τσάπμαν, ανεβαίνει στο βάθρο για να αναγγείλει τα αποτελέσματα.
Διαβάστε ακόμα – Δημήτρης Μαχαιρίδης, Διονύσης Κουρής: «Πώς ανακαλύψαμε τη Μακεδονία του… Αμαζονίου!»
Η “dream team”: Από αριστερά, Κωνσταντίνος Πανταζής, Μίλτος Φαρμάκης, Νίκος Σωτήρχος, Αλέξανδρος Τσαντούλας.
Τρίτη η Γαλλία, δεύτερες η ΗΠΑ, ΠΡΩΤΗ η Ελλάδα! Ο χρόνος σταματά, απογειωνόμαστε, η αίθουσα σείεται από τις επευφημίες, ο Μίλτος και ο Νίκος σηκώνουν ψηλά το ονειρικό trophy, το “τρόπαιο” ενός μοναδικού παγκόσμιου αγώνα και μαζί τους ο Κωνσταντίνος κι εγώ κάνουμε αστραπιαία φλας-μπακ στη 22μερη απίστευτη περιπέτειά μας. Κερδίζουμε επίσης το οδηγικό βραβείο που αθλοθετείται για πρώτη φορά από την Land Rover. Οι Νοτιοαφρικανοί κερδίζουν το team-spirit και οι Ρώσοι τα special tasks. Όλες οι ομάδες ήταν υπέροχες, άριστα προετοιμασμένες και παντοδύναμες. Πώς κερδίσαμε; Χρησιμοποιώντας ατελείωτα αποθέματα ψυχικής δύναμης, ορθολογική στρατηγική και μοναδική πίστη στην επιτυχία!
Στο δυσκολότερο κατά τους οργανωτές (μακράν του δεύτερου) trophy της ιστορίας, οι “κατάλληλοι άνθρωποι” άντεξαν, ενώ οι μηχανικοί σύντροφοι λύγισαν διαψεύδοντας κάποιες προβλέψεις. Ως μέλος αυτής της εθνικής τετραμελούς αποστολής στη Νότια Σινική Θάλασσα και το τροπικό Βόρνεο και στο ποσοστό που μου αναλογεί, αφιερώνω αυτήν την πρωτόγνωρη παγκόσμια πρωτιά στην υπέροχη ομάδα των Ελλήνων που συμμετείχαν στα προηγούμενα “Τrophies” και στάθηκαν για μας το βάθρο προς το θρίαμβο.
Αλλά πιο πολύ αφιερώνω αυτήν την επετειακή γραφή στον εκπληκτικό σύντροφο Κωνσταντίνο Πανταζή που δεν είναι πια κοντά μας…
Το μνημείο του Ισημερινού στο Ποντιανάκ, εκεί που τα GPS δείχνουν μηδενικό γεωγραφικό πλάτος και ο ήλιος ακολουθεί το καθημερινό του μονοπάτι σε μέγιστο τόξο.
//Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Τσαντούλας ήταν απεσταλμένος του ιστορικού περιοδικού 4 ΤΡΟΧΟΙ στο Camel Trophy. Σήμερα, διατηρεί την εταιρεία Fun Adventure Games. Το άλμπουμ της περιπέτειάς του στο Βόρνεο εδώ.
Διαβάστε ακόμα – Γιάννης Μπεχράκης: Μάιος του 2000, σε ενέδρα ανταρτών, στη Σιέρα Λεόνε…
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
