«Θεωρώ πως στα οικονομικά θέματα πρέπει να θυσιάσουμε την εξάρτησή μας από το κράτος και την έλλειψη εμπιστοσύνης που τρέφουμε προς τους συνανθρώπους μας όταν δρούμε στην οικονομική σφαίρα».
Υπάρχει κάτι φοβερό. Οι άνθρωποι που ασκούν τελικά καλύτερη πολιτική είναι αυτοί που δεν βρίσκονται μέσα στα… Hunger Games των ψήφων και είναι αποστασιοποιημένοι από μικροπολιτικές. Το θέμα είναι το πώς αυτούς τους ανθρώπους θα καταφέρουμε να τους βάλουμε ως πολίτες στην πολιτική μας καθημερινότητα. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι σήμερα στα τριαντακάτι του, ο Αλέξανδρος Σκούρας. Πριν καμιά δεκαριά χρόνια δουλεύαμε μαζί σε μια εταιρεία, και μου χε κάνει από τότε εντύπωση το δομημένο της σκέψης του. Η σκέψη του αυτή ανήχθη αισίως σε πεδία όπου η δράση του μπορούσε να επηρεάσει έστω και λίγο τις ζωές των ανθρώπων.
Βρέθηκε από την Ελλάδα στην Αμερική, αναμείχθηκε με πολιτικά μυαλά, συμμετείχε σε καμπάνιες των αμερικανικών εκλογών και πλέον είναι Διευθυντής Διεθνών Σχέσεων στο παγκόσμιο δίκτυο Atlas, ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό που προωθεί τις ιδέες της ελευθερίας σε 95 χώρες σε όλον τον κόσμο. Ταυτοχρόνως δεν έχει «εγκαταλείψει» πνευματικά την Ελλάδα καθώς διατελεί Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου στο ΚΕΦίΜ, το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών «Μάρκος Δραγούμης».
Είτε έχετε σχέση με την πολιτική, είτε όχι, η συνέντευξη του Αλέξανδρου στο Andro, ίσως ξεκλειδώσει κομμάτια που θα θέλατε. Σε μένα ξεκλείδωσε σίγουρα.
Με τον Νομπελίστα Οικονομολόγο Τόμας Σάρτζεντ (δεξιά) και τον τ. Αναπ. Πρωθυπουργό και τ. Υπ. Οικ. της Σλοβακίας, Ιβάν Μίκλος (αριστερά) στο Έκτακτο Οικονομικό Συνέδριο για την Ελλάδα.
Πώς βρεθήκατε στην Αμερική;
Ήρθα το 2011 για να συνεχίσω τις σπουδές μου και τελικά η μία πρόκληση έφερε την άλλη και αντί να γυρίσω αποφάσισα να μείνω. Από το 2014 ήρθε και η μετέπειτα σύζυγος και πλέον ζούμε μαζί. Φυσικά, σε αντίθεση με αρκετούς πατριώτες που πέρασαν τον Ατλαντικό, είχα την τύχη να είμαι Αμερικανός πολίτης παρόλο που πριν το 2011 δεν είχα έρθει ποτέ στις ΗΠΑ. Ήταν εύκολη η μετάβαση αλλά η επιστροφή είναι πάντα στο μυαλό μας.
Τι κάνει με λίγα λόγια το Atlas Network στο οποίο εργάζεστε;
Το Atlas Network είναι μοναδικό στο είδος του. Αποτελεί έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που υποστηρίζει και ενδυναμώνει το παγκόσμιο φιλελεύθερο κίνημα μέσω χορηγικών και εκπαιδευτικών προγραμμάτων που έχουν ως στόχο την αύξηση της ευημερίας, της ισονομίας και της οικονομικής ελευθερίας σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Αυτή τη στιγμή το δίκτυό μας περιλαμβάνει 468 οργανισμούς από 95 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
Στο ΚΕΦίΜ ποιος ο ρόλος σας;
Πριν από ενάμιση χρόνο, σε συνεργασία με τον Νίκο Ρώμπαπα που πλέον είναι ο εκτελεστικός διευθυντής του ΚΕΦίΜ, αποφασίσαμε ότι την υπεράσπιση των ιδεών της ελευθερίας πρέπει να την αναλάβει ένα think tank. Οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την απόφαση ήταν πολλοί, όμως η επιθυμία μας να απεμπλακεί ο φιλελευθερισμός από τα στενά κομματικά όρια ήταν κυρίαρχη. Ως συνέπεια του κοινού μας οράματος, αποδέχτηκα την πρόταση του ΚΕΦίΜ να γίνω μέλος του διοικητικού συμβουλίου με κύρια αρμοδιότητα τον καθορισμό της στρατηγικής και την εύρεση πόρων.
Ο στόχος του ΚΕΦίΜ είναι να αυξήσει την απήχηση και τη ζήτηση των πολιτικών προτάσεων που προάγουν την ατομική ελευθερία. Είμαστε υπέρμαχοι της ανοικτής κοινωνίας, του κράτους δικαίου και της οικονομίας της αγοράς. Για να πετύχουμε το στόχο μας λειτουργούμε εντός της κοινωνίας των πολιτών και μακριά από την κομματική μικροπολιτική. Μέσω των εκδηλώσεων, του ερευνητικού και του επικοινωνιακού μας έργου, ενημερώνουμε τους πολίτες για θέματα που αφορούν την ατομική, κοινωνική και οικονομική ελευθερία παρέχοντας αξιόπιστες προτάσεις σε υπαρκτά προβλήματα.
Ασκείτε «πολιτική», αλλά όχι μέσα από ένα κλασικό πολιτικό όργανο. Μέσα από ένα εναλλακτικό τρόπο. Το προτιμάτε;
Χαίρομαι για την ερώτηση καθώς είναι πολύ χρήσιμος ο διαχωρισμός μεταξύ της πρακτικής πολιτικής (politics) και της συμμετοχής στην διαδικασία εύρεσης πολιτικών λύσεων για τα διάφορα κοινωνικά προβλήματα (policy). Το ΚΕΦίΜ ασχολείται μόνο με το δεύτερο. Είναι ένας ξεκάθαρα (και περήφανα θα προσέθετα) μη-κομματικός οργανισμός που προσμετρά την επιτυχία του με το επίπεδο της ελευθερίας που απολαμβάνουν οι Έλληνες πολίτες. Δεν ασχολείται με ψήφους ή μικροπολιτική. Από αυτή την έννοια, σίγουρα προτιμούμε τον ρόλο αυτόν διότι αφενός έχουμε την ελευθερία να υπερασπιστούμε τα πιστεύω μας χωρίς να ενδιαφερόμαστε για τον εκλογικό τους αντίκτυπο και αφετέρου διότι είμαστε ανεξάρτητοι από τους κομματικούς μηχανισμούς που σε μεγάλο βαθμό καθορίζουν τα περιθώρια κάθε πολιτικού.
Διαβάστε ακόμα: O Κωνσταντίνος Λάσκαρης σχεδιάζει τα αυτοκίνητα του μέλλοντος για την Tesla
Τι είναι αυτό που έχετε καταλάβει για τις πολιτικές επιλογές των ανθρώπων; Τι τις καθορίζει τελικά;
Γνωρίζουμε με σιγουριά ότι οι πολιτικές επιλογές δεν είναι τις περισσότερες φορές ορθολογικές. Βασίζονται περισσότερο σε αντιλήψεις, πεποιθήσεις, ή εμπειρίες παρά σε γεγονότα και δεδομένα. Για παράδειγμα, σε μία πρόσφατη έρευνα μάθαμε ότι το 92% των Γερμανών πολιτών δεν πιστεύει ότι η παγκόσμια φτώχεια έχει μειωθεί τα τελευταία 20 χρόνια. Τα δεδομένα δείχνουν ότι η παγκόσμια φτώχεια έχει μειωθεί κατά 70%. Έχοντας μία τόσο λανθασμένη εικόνα για ένα τόσο σημαντικό θέμα, πώς μπορεί ο μέσος Γερμανός να στηρίξει μία σωστή πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα; Είναι αδύνατον.
Ανοιχτή κοινωνία και ελεύθερη αγορά: εφικτές έννοιες σήμερα; Πόσα πρέπει να θυσιάσουμε για να τις εφαρμόσουμε;
Θεωρώ πως στα οικονομικά θέματα πρέπει να θυσιάσουμε την εξάρτησή μας από το κράτος και την έλλειψη εμπιστοσύνης που τρέφουμε προς τους συνανθρώπους μας όταν δρούμε στην οικονομική σφαίρα. Για την ανοικτή κοινωνία πρέπει επιτέλους να θυσιάσουμε τους μικρούς δικτάτορες που έχουμε μέσα μας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι επειδή κάτι μας φαίνεται κακό ή λάθος ή ανήθικο, πως αυτό δεν αποτελεί επαρκή λόγο για να είμαστε υπέρ της απαγόρευσής του ή της περιθωριοποίησης όσων διαφωνούν μαζί μας.
Στο Οικονομικό Συνέδριο του Atlas για την Ελλάδα, στο Μέγαρο Μουσικής.
Υπάρχουν συσχετισμοί μεταξύ της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα και την Αμερική; Ποιοι από αυτούς τους συσχετισμούς είναι πιο επισφαλείς/ή επικίνδυνοι; Και ποιοι ευσταθούν περισσότερο κατά τη γνώμη σας;
Οι δύο χώρες είναι τελείως διαφορετικές. Η Αμερική είναι μία από τις πιο σταθερές δημοκρατίες της ιστορίας. Έχει πανίσχυρους θεσμούς και ένα Σύνταγμα που κατά τη γνώμη μου, στην τωρινή του μορφή, αποτελεί το σπουδαιότερο πολιτικό κείμενο που έχει γραφτεί. Η ουσία του Αμερικανικού κράτους είναι η διαίρεση της εξουσίας σε πάρα πολλά μικρότερα κέντρα με σκοπό την αποφυγή της τυρρανίας. Είναι ένα μάθημα που οι πατέρες του Αμερικανικού έθνους πήραν από τον Βασιλιά Γεώργιο Γ’, εναντίον του οποίου επαναστάτησαν.
Η Ελλάδα από την άλλη είχε τελείως διαφορετική θεσμική και πολιτική εξέλιξη η οποία είναι γνωστή σε όλους μας. Όμως, αξίζει να πούμε ότι οι δύο χώρες, μαζί με αρκετές άλλες της Δύσης, βιώνουν μία αναγέννηση του λαϊκισμού και του κολλεκτιβισμού. Η αναβίωση αυτών των ιδεών αποτελεί κοινό κίνδυνο στις δύο χώρες. Θεωρώ όμως πως η ζημιά στις ΗΠΑ θα είναι μικρότερη από ότι έχει υπάρξει στη χώρα μας λόγω των ισχυρών θεσμών του αμερικανικού συστήματος.
Σε πρόσφατη έρευνα της ΔιαΝΕΟσις φαίνεται μια στροφή στον φιλελευθερισμό αλλά παράλληλα και ένας φόβος στην παγκοσμιοποίηση. Δεν είναι λίγο οξύμωρο αυτό; Πώς το σχολιάζετε;
Θεωρητικά είναι οξύμωρο αλλά όπως είπαμε πριν, οι πολιτικές απόψεις και επιλογές δεν είναι πάντα ορθολογικές. Νομίζω ότι η στροφή στον οικονομικό φιλελευθερισμό ήταν αναπόφευκτη. Από τη μεταπολίτευση και μετά έχουμε δοκιμάσει κάθε μορφή κρατισμού και σοσιαλδημοκρατίας. Στα χρόνια του μνημονίου δοκιμάσαμε και τη ριζοσπαστική αριστερά μαζί με τη λαϊκίστικη δεξιά. Έχοντας πλέον δοκιμάσει τα πάντα εκτός της ελεύθερης αγοράς, σε συνδυασμό και με την υπερφορολόγηση σήμερα, νομίζω πως οι συμπολίτες για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες είναι διατεθειμένοι να δοκιμάσουν και την οικονομική ελευθερία.
Η παγκοσμιοποίηση στη χώρα μας έχει ιδιαίτερα αρνητικό πρόσημο και πιστεύω ότι για αυτό υπάρχουν τουλάχιστον δύο κύριοι λόγοι: Ο οικονομικός αναλφαβητισμός είναι διάχυτος. Στην καθημερινότητα κυριαρχούν μύθοι που η οικονομική επιστήμη έχει απορρίψει, ορισμένες φορές εδώ και αιώνες. Από την μερκαντιλιστική εμμονή με τα εμπορικά ισοζύγια μέχρι τον μύθο ότι οι ξένοι κλέβουν τις δουλειές των Ελλήνων, ο οικονομικός αναλφαβητισμός έχει συμβάλλει αρνητικά στην εικόνα που έχουμε για την παγκοσμιοποίηση.
Από την άλλη πλευρά η παγκοσμιοποίηση, ιδιαίτερα στα κοινωνικά θέματα, έχει παρουσιαστεί από τους εχθρούς της (και όχι μόνο) ως μία διαδικασία αφελληνισμού. Ακόμα και ορκισμένοι υπερασπιστές της μάλιστα προέβησαν τα τελευταία χρόνια σε ρητορικές υπερβολές κατά της θρησκείας, του κλήρου, της ελληνικής παράδοσης και της κουλτούρας μας με τρόπο που ισχυροποίησε τους εχθρούς της παγκοσμιοποίησης ακόμα περισσότερο.
Είμαι βέβαιος πως οι Έλληνες κατά βάθος εκτιμούν τα πλεονεκτήματα της παγκοσμιοποίησης όπως τον πλούτο των επιλογών που έχουν στο σούπερ μάρκετ, τα τεχνολογικά προϊόντα που χρησιμοποιούν καθημερινά, τη δυνατότητα να ταξιδεύουν στον κόσμο με πολύ χαμηλό κόστος. Όμως, πρέπει να καταστεί σαφές ότι η παγκοσμιοποίηση δεν απαιτεί ούτε την άρνηση της ταυτότητάς μας, ούτε τη μετατροπή μας σε θιασώτες του προοδευτισμού. Η ανεκτικότητα και ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων που ζουν στη χώρα μας αρκεί.
Διαβάστε ακόμα: Θεόδωρος Ν. Χαραγκιώνης – «Στη ζωή, έχω το δεξί πόδι πάντα στο γκάζι»
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
