Παγιδευμένος στις λαμαρίνες

«Οδηγώντας ένα Ford Fiesta ST προδιαγραφών Ν3, εγώ και ο συνοδηγός μου, Νίκος Moυζάκης, μπήκαμε σε μια αριστερή στροφή με πέμπτη και 120 χιλιόμετρα…» θυμάται ο Λάμπρος Αθανασούλας.

Ήταν ο τέταρτος αγώνας εκείνης της χρονιάς, μια δύσκολη χωμάτινη διαδρομή υψηλών ταχυτήτων. Το προηγούμενο βράδυ είχε βρέξει και την ώρα του αγώνα ο δρόμος είχε «σπάσει» από τις ρόδες των διερχομένων αυτοκινήτων. Ήταν χαραγμένος, γεμάτος αυλάκια, σαν ράγες τρένου. Η διαδρομή είχε πολλά «χασίματα», μεγάλες ανηφόρες και κατηφόρες χωρίς ορατότητα. Με αποτέλεσμα κάθε στιγμή να μη βλέπεις τι ακολουθεί μετά.

Οδηγώντας ένα Ford Fiesta ST προδιαγραφών Ν3, εγώ και ο συνοδηγός μου Νίκος Moυζάκης, ύστερα από ένα τέτοιο «χάσιμο», μπήκαμε σε μια αριστερή στροφή με πέμπτη και 120 χιλιόμετρα. Το αμάξι βρήκε κάπου, η ανάρτηση «τερμάτισε», αναπήδησε και πετάχτηκε από το δρόμο. Πήρε μια τούμπα από τη μεριά του Νίκου και ύστερα έπεσε με δύναμη, από τη δική μου, σε ένα δέντρο. Μετά, κενό…

Ακόμα και σήμερα, από όλον εκείνον τον ίλιγγο δεν θυμάμαι τίποτα. Mόνο τους γδούπους που έκανε το αμάξι. Κάποια στιγμή, σαν μέσα σε όνειρο, ρώτησα τον Νίκο αν είναι καλά. «Καλά είμαι. Εσύ;», απάντησε ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνες.

«Αφού πρώτα έκανα κάποιες βασικές εξετάσεις, μετά τον αγώνα γυρίσαμε για να διαπιστώσουμε την έκταση της ζημιάς. Όταν είδα το αμάξι ζαλίστηκα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα βγει ζωντανός από εκεί μέσα. Στεκόμουν σαν χαμένος και το κοίταζα…»

Το αίμα μου ήρθε ξανά στη θέση του, αμέσως μετά όμως με κυρίευσε ο πανικός να βγω από το αμάξι. Δεν μπορούσα να ξέρω τι ζημιά είχε πάθει, αν υπήρχε κίνδυνος φωτιάς… Έκλεισα τους διακόπτες για να μην κυκλοφορεί ρεύμα στα ηλεκτρονικά του, έσβησα την τρόμπα βενζίνης για να εμποδίσω διαρροές και κίνδυνο φωτιάς και ύστερα… πανικοβλήθηκα. Έπρεπε να βγω το συντομότερο, αμέσως! Και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ήμουν παγιδευμένος στις λαμαρίνες. Ώσπου ένιωσα δυο χέρια να με τραβάνε. Κάποιοι από τους θεατές είχαν σπεύσει να βοηθήσουν. Έσπασαν τη δική μου πόρτα, συρθήκαμε και οι δυο έξω. Κοιτάζοντας φευγαλέα, είδα πως το αμάξι είχε «αγκαλιάσει» το πρώτο από μια απέραντη συστάδα δέντρων. Μας απομάκρυναν γρήγορα από εκεί.

Έχοντας χτυπήσει στον αυχένα, για ενάμισι μήνα μετά φορούσα κολάρο. Με τη σύγκρουση έσπασε το roll cage, το σύστημα ενίσχυσης για τέτοιες περιπτώσεις. Το κράνος μου χτύπησε στο roll cage. Κι έσπασε κι αυτό. Ευτυχώς άντεξε το Hans (Head and Neck Support)…

Όταν τελειώσαμε κάποιες βασικές εξετάσεις, μετά τον αγώνα, γυρίσαμε για να διαπιστώσουμε την έκταση της ζημιάς. Όταν είδα το αμάξι ζαλίστηκα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα βγει ζωντανός από εκεί μέσα. Στεκόμουν σαν χαμένος και το κοίταζα…

«Ακόμα και σήμερα, από όλον εκείνον τον ίλιγγο δεν θυμάμαι τίποτα. Mόνο τους γδούπους που έκανε το αμάξι…»

-Στο «Fiesta Sporting Τrophy», το 2006, για πρώτη φορά ελληνικό πλήρωμα ακολούθησε πλήρες πρόγραμμα υποστηρικτικού θεσμού του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι (WRC) με την υποστήριξη της Εθνικής Επιτροπής Αγώνων Αυτοκινήτου, κερδίζοντας μάλιστα στο Ράλι Γερμανίας.
-Ο Λάμπρος Αθανασούλας το 2009 σημείωσε μια από τις σημαντικότερες επιτυχίες Έλληνα οδηγού στο WRC, επικρατώντας, με ένα Skoda Fabia S2000, στην κατηγορία Production WRC του Ράλι Ακρόπολις απέναντι στους κορυφαίους του θεσμού, ενώ το 2011 στο Ράλι Ακρόπολις, πίσω από το τιμόνι ενός Ford Fiesta WRC, «έγραψε» χρόνους στην εξάδα γενικής.

Ο Λάμπρος Αθανασούλας (δεξιά) και ο συνοδηγός του, Νίκος Ζακχαίος, μετά τον τερματισμό τους στο Ράλι Ακρόπολις 2009: ήταν πρώτοι στην Κατηγορία Παραγωγής και όγδοοι στη γενική κατάταξη.

TAGS :
αγώνας αυτοκίνητο ταχύτητα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook