Πώς είναι νά ‘σαι τερματοφύλακας σε ομάδα τυφλών

Ο τερματοφύλακας, στο όριο της περιοχής του, καθοδηγεί τους αμυντικούς παίκτες.

Η μπάλα έχει στηθεί στα έξι μέτρα και όχι στα έντεκα. Το γήπεδο είναι μικρό, 5Χ5 και οι θεατές ελάχιστοι. Μόνο κάτι περίεργοι που περιμένουν τα παιδιά τους να τελειώσουν από την προπόνηση της ενόργανης και αθλητές του μπάσκετ. Αυτοί έτσι κι αλλιώς δεν ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο. Το πόδι πατάει πάνω στην μπάλα. Επικρατεί ησυχία. Είναι, εξάλλου, απαραίτητο συστατικό. Η ήχος ενός κέρματος που χτυπάει ρυθμικά τρεις φορές πάνω στα σιδερένια δοκάρια. Πρώτα στο αριστερό, έπειτα στο δεξί. Μια φωνή αρκετά δυνατή για να μεταδώσει σταθερότητα, αλλά όχι άγχος δίνει συντεταγμένες. «Εδώ το κέντρο».

Ακούγεται η σφυρίχτρα. Σκέψεις. Να πέσω δεξιά ή αριστερά; Μήπως να μείνω στο κέντρο; Συνήθως πού τα στέλνει; Χάνουμε, πρέπει να το πιάσω. Το πόδι διαγράφει μια μεγάλη καμπύλη. Φόρα δεν έχει πάρει. Είναι τυφλός, έχω το πλεονέκτημα! Αλίμονο. Η μύτη βρίσκει την μπάλα λίγο πιο κάτω από την μέση. Τα κουδούνια που έχει μέσα της τρελαίνονται και αρχίζουν να χτυπάνε σαν να τα έχει χτυπήσει ηλεκτρισμός. Έχεις κλάσματα δευτερολέπτου. Δεν βλέπω την μπάλα. Δεν μπορώ. Ξέρω μόνο ότι πάει δεξιά ψηλά. Ο εγκέφαλος στέλνει σήματα σε πόδια και χέρια. Όλοι μαζί δεξιά και πάνω. Άμεσα. Ο ήχος της μπάλας να χτυπάει το δοκάρι. Στιγμιαίος, έντονος, ανακουφιστικός. Δοκάρι, ευτυχώς.

Κάθε επαφή του τερματοφύλακα με την μπάλα έξω από την περιοχή του είναι αυτομάτως πέναλτι.

Τα κουδούνια να χτυπάνε πίσω από την πλάτη σου και ο ήχος από τα δίχτυα σαν να απλώνεις ένα φρεσκοπλυμένο σεντόνι. Έτσι καταλαβαίνουν το γκολ. Τα μάτια κλείνουν αργά. Ούτε να κοιτάξω δεν θέλω. Μέσα πήγε. Δοκάρι και μέσα για την ακρίβεια.
– Φάτο και πάνε σπίτι σου!
– Μόνο στις προπονήσεις βαράς τέτοια πέναλτι. Στα επίσημα έχεις κάνει μάγκες όλους τους ξένους τερματοφύλακες.
– Ναι, καλά. Έτσι να λες…
Κάτι πρέπει να πεις παρ’ όλο που είναι μία ακόμα προπόνηση. Οι συμπαίκτες παροτρύνουν. Δεν πειράζει… Πάμε… Για την ισοφάριση προτού βγει το ημίχρονο και μετά βλέπουμε…

Μόνο που μετά δεν θα δούνε τίποτε, με την κυριολεκτική σημασία του ρήματος. Γιατί όλοι τους είναι τυφλοί. Συμπαίκτες και αντίπαλοι. Με μάσκες στα μάτια, για να μην περνάει ούτε το φως. Γιατί και μια σκιά είναι σημαντική. Γιατί πρέπει να είναι δίκαιο. Γιατί όλοι πρέπει να είναι στο σκοτάδι. Αλλιώς δεν στρέχει. Οι διαφορές στις κινήσεις, στις τοποθετήσεις, στα μαρκαρίσματα, στα σουτ είναι τεράστιες.

Πάνω κάτω πάει η μπάλα που λένε και οι σπίκερ. Δεν είναι περίεργο. Με τόσα χρόνια εμπειρίας το κάνουν να φαίνεται εύκολο. Το κουδούνι σε καθοδηγεί και το «Βόυ» σε προστατεύει. Το Α και το Ω. Αλλάζεις κατεύθυνση, φωνάζεις «Βόυ». Τόσο απλά, μα τόσο δύσκολο να γίνει στην πραγματικότητα. Έτσι, όμως, ξέρουν όλοι τι γίνεται. Ποιος είναι πού και πού πηγαίνει. Αλλιώς κινδυνεύεις. Στα επίσημα παιχνίδια σε τιμωρούν κιόλας. Δεν μιλάς (Βόυ) είναι φάουλ. Τέσσερα φάουλ πέναλτι και πάλι από την αρχή.

Τέσσερις παίκτες κι ένας τερματοφύλακας αποτελούν την ομάδα. Είπαμε, ο τερματοφύλακας είναι ο μόνος που βλέπει και η περιοχή του είναι μικρή. Δυο μικρά βηματάκια μπροστά μπορώ να κάνω όλα κι όλα. Μπορώ, όμως, να μιλάω. Επιβάλλεται να μιλάω. Να ουρλιάζω μερικές φορές. Για το καλό της ομάδας και των φίλων μου. Και για το δικό μου. Οι αμυντικοί μου βασίζονται σε μένα να τους κατευθύνω όσο καλύτερα μπορώ στο στόχο, στην μπάλα.

«Κατεβαίνει από τα δεξιά, κλείσε την εξωτερική, ο μεσαίος δύο μεγάλα βήματα δεξιά, έτοιμος να βοηθήσεις αν χρειαστεί. Τον πέρασε, είναι δικός σου τώρα. Με Βόυ και δυνατά. Πάμε στην μπάλα. Έτσι, αυτό είναι. Ο επιθετικός μας είναι απέναντι αριστερά, στο ντουβάρι. Διώξε με δύναμη. Έτσι. Συστημένη πήγε. Πάρτε θέσεις, δεξιά ο ένας, αριστερά ο άλλος. Ετοιμαστείτε. Έρχονται».

Ο Γερμανός παίκτης με τη βοήθεια του οδηγού του εκτελεί το πέναλτι. Ο Έλληνας τερματοφύλακας αποκρούει.

Και ξανά και ξανά και ξανά. Όσες φορές χρειαστεί. Εξαρτάται με ποιους παίζεις. Στις προπονήσεις συνήθως παίζει η καλύτερη επίθεση με αντίπαλο την καλύτερη άμυνα. Επιλέγω σχεδόν πάντα να είμαι το τέρμα με τους αμυντικούς. Αλλιώς είναι βαρετά. Οκτώ στα δέκα παιχνίδια τα χάνουμε. Πάντα ένας καταφέρνει να τους περάσει και φτάνει στα οκτώ με έξι μέτρα. Αν ο οδηγός του είναι καλός, θα τον φέρει στα τέσσερα μέτρα. Τετ-α-τετ που λένε, με τον τερματοφύλακα στη γραμμή. Με ένα καλό και δυνατό μυτάκι δεν προλαβαίνεις να δεις την μπάλα. Θέλει τύχη και ένστικτο. Αλλιώς ακούς το ήχο από το σεντόνι και είσαι ένα γκολ μείον.

Οδηγός επιθετικών. Όπως μιλάει ο τερματοφύλακας στους αμυντικούς, πίσω από το τέρμα υπάρχει και ο τύπος που μιλάει στους επιθετικούς. Ένας συμπαίκτης σου περιμένει από σένα να τον καθοδηγήσεις και να τον απελευθερώσεις. Χρειάζονται μικρές προτάσεις με δυνατή φωνή. Μιλάει ο οδηγός, μιλάει ο τερματοφύλακας, μιλάνε οι παίκτες μεταξύ τους. Μέσα σε αυτόν το χαμό έχω δει τυφλούς να τρέχουν κατοστάρι, να ανοίγουν την μπάλα μπροστά, να την κοντρολάρουν, να ντριμπλάρουν δυο αντιπάλους και, ακολουθώντας τις οδηγίες, να εκτελούν. Δύσκολο, αλλά και απλό. Μόνο αν το δεις το πιστεύεις.

Είσαι στα δώδεκα μέτρα στο ντουβάρι. Έχεις έναν μπροστά σου και άλλον έναν που έρχεται ακριβώς από πίσω. Κόψε αριστερά. Πάτα την μπάλα, ένας έμεινε ακριβώς μπροστά στα οκτώ μέτρα. Τον πέρασες. Μπες επτά. Μπες έξι. Εδώ είναι το κέντρο της εστίας. Σούταρε… Το πιάσε, την έστειλε στο δεξί ντουβάρι. Δεν πειράζει το επόμενο…

Πάλι αυτό το ντουβάρι. Προστατευτικό είναι για την ακρίβεια, αλλά η λέξη ντουβάρι βγαίνει πιο εύκολα. Βρίσκεται στα δεξιά και αριστερά του γηπέδου, σε όλο το μήκος φτάνει μέχρι τη μέση μας σε ύψος. Εκεί χτυπάει η μπάλα και επιστρέφει στο γήπεδο. Στο ποδόσφαιρο τυφλών το άουτ είναι μόνον αν η μπάλα πάει πάνω από το ντουβάρι. Αλλιώς η μπάλα παίζεται συνεχώς. Εκτός κι αν βγει κόρνερ. Αυτά υπάρχουν όπως και στο κανονικό ποδόσφαιρό.

Δυο ημίχρονα μεικτά τριαντάλεπτα παίζουμε στις προπονήσεις. Το χρονόμετρο δεν σταματάει. Ο προπονητής μιλάει από τον πάγκο σε όλους. Συμβουλές, οδηγίες, παρατηρήσεις, φωνές. Τα γνωστά ποδοσφαιρικά. Οι μάχες είναι απλώς επικές. Αδρεναλίνη στο φουλ και το στοίχημα αποτελεί ένα επιπλέον κίνητρο. Ακόμα κι όταν παίρνουν φόρα σε ακούνε. Σε έχουν μάθει, σε εμπιστεύονται. Ένα «σταμάτα» αρκεί, για να παγώσουν και να αφήσουν την μπάλα να κυλήσει. Τόσα χρόνια είμαστε μια παρέα και έχουμε δημιουργήσει συνθήκες απόλυτης εμπιστοσύνης, ακόμα και σε αποστολές στην άλλη άκρη της γης.

Τα κουδούνια που έχει η μπάλα και το προστατευτικό (στο βάθος) βοηθούν τους παίκτες να προσανατολιστούν. Δεξιά ο βραζιλιάνος επιθετικός τα βρίσκει σκούρα με τους αμυντικούς του ΠΥΡΣΟΥ.

Δεν μπορείς, όμως, να τα προβλέψεις όλα. Η ένταση είναι ορισμένες φορές μεγάλη. Οι τραυματισμοί αναπόφευκτοι. Σχισμένα φρύδια, σπασμένες μύτες, γέφυρες που εκσφενδονίζονται από κουτουλιές, σπασμένα δάχτυλα, για να μην πούμε για τις μελανιές. Τουρνέ στα ακτινολογικά των νοσοκομείων τις Θεσσαλονίκης. Κι όμως, στην επόμενη προπόνηση έναν ή δυο μήνες μετά πάντα επιστρέφουν. Για την μπάλα και τους συμπαίκτες, για το παιχνίδι, για το πάθος και την ένταση, για την καζούρα στο δρόμο της επιστροφής.

Οκτώ χρόνια τα έχω δει όλα. Ο ένατος ξεκινάει σήμερα. Τερματοφύλακας σε ομάδα τυφλών ποδοσφαιριστών. Στην τελική, όπως μου είπαν, δεν έχει σημασία με τι θα σταματήσεις την μπάλα. Από τη στιγμή που δεν έχει περάσει τη γραμμή, δεν υπάρχει γκολ. Και το παιχνίδι συνεχίζεται…

Υ.Γ.1: Οι προπονήσεις της ποδοσφαιρικής ομάδας του ΠΥΡΣΟΥ γίνονται στο 5Χ5 της Μίκρας, στη Θεσσαλονίκη, ακριβώς απέναντι από το κλειστό γυμναστήριο. Κάθε Δευτέρα και Πέμπτη ξεκινάμε στις 18.00, εκτός κι αν βρέχει, όποτε αναβάλλεται, γιατί δεν ακούγονται τα κουδούνια. Οι προπονήσεις μας είναι ανοιχτές για το κοινό. Ποια ομάδα, εξάλλου, δεν θέλει δίπλα τους φιλάθλους της;

Υ.Γ.2: Στις 19 Οκτωβρίου θα διεξαχθεί στο γήπεδο 5Χ5 της Μίκρας το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Τυφλών. Στην Ελλάδα υπάρχουν μόνο 2 ομάδες, οπότε ο πρωταθλητής βγαίνει από μία και μόνο αναμέτρηση. Όσοι πιστοί προσέλθετε.

Υ.Γ3 Οι φωτογραφίες είναι από διεθνές τουρνουά που διεξήχθη στο Bucovice της Τσεχίας, το καλοκαίρι, με τη συμμετοχή του ΠΥΡΣΟΥ. Ο Έλληνας τερματοφύλακας είναι ο Γιώργος Αμπατζής. Ο συντάκτης του άρθρου ήταν αναπληρωματικός τερματοφύλακας και οδηγός της ομάδας.

Διαβάστε ακόμα: Βασίλης Ορφανός: «Θα μπορούσα να είχα σκοτωθεί για να κερδίσω το Ντακάρ!»

TAGS :
θεσσαλονίκη Ποδόσφαιρο τερματοφύλακας τυφλών

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook