Χρήστος Γαρέφης: ο υπεράνθρωπος της διπλανής πόρτας

«Η δημιουργία χρειάζεται πολλά χρόνια, η καταστροφή μια στιγμή. Είναι τόσο κοντά τα όρια νίκης-ήττας, θριάμβου-συμφοράς».

Πολυδιάστατο πρότυπο

Δεν εντοπίζεις εύκολα ποια είναι η μεγαλύτερη αρετή του Χρήστου Γαρέφη*. Είναι ο μόνος άνθρωπος επί γης που έχει εκπροσωπήσει τα εθνικά του χρώματα σε τέσσερα διαφορετικά ολυμπιακά αθλήματα (κολύμβηση, υδατοσφαίριση, ιστιοπλοΐα, τρίαθλο) και με 4.000 εκκινήσεις** σε 50 χρόνια ίσως είναι ο αθλητής με τις περισσότερες συμμετοχές σε αγώνες υψηλού επιπέδου παγκοσμίως.

Είναι «μόνο εξήντα πέντε χρονών» και συνεχίζει. Εδώ και 5 χρόνια είναι παγκοσμίως κορυφαίος τριαθλητής στην κατηγορία 60+, για την οποία και θεωρείται ο άνθρωπος με την καλύτερη φυσική κατάσταση στον πλανήτη. Από φέτος μπήκε στην επόμενη ηλικιακή κατηγορία 65+ και διατηρεί βάσιμες/ακέραιες φιλοδοξίες για ένα ανάλογα εντυπωσιακό αγωνιστικό μέλλον. Υγεία να ‘χει.

Έχει και άλλες συναρπαστικές πλευρές, όμως. Είναι σπουδαίος προπονητής/δάσκαλος, είναι και φιλοσοφημένος τύπος, με πνευματική παραγωγή που μεταποιείται σε όραμα. Είναι και διαρκώς*** εξελισσόμενο κοινωνικό πρότυπο. Αρχικά ήταν μόνο για την νεολαία, αλλά στην συνέχεια αποκάλυπτε ότι η νεότητα διαρκεί. Αργότερα δικαιώθηκε, αφότου πλέον έχουμε πολλούς πρωταθλητές σαραντάρηδες (βλ. πχ παγκόσμιο τέννις), αλλά και με το δικό του παρατεταμένο υπερπαράδειγμα, αυτός ο αιώνιος έφηβος δείχνει ήδη τον δρόμο και στους ηλικιωμένους.

Είναι και από τους τυχερούς αυτής της ζωής, που βιοπορίζονται από το χόμπυ τους, που δουλειά τους είναι η ευχαρίστησή τους. Όλη του η ενεργή ζωή ήταν πάντοτε μια απόλαυση, να ορίζει οραματικούς στόχους και να τους κυνηγάει. Και μέσα από αυτή την διαρκή προσπάθεια ταυτόχρονα χτίζεται η προσωπική, επαγγελματική και κοινωνική του ολοκλήρωση ως αθλητή/προπονητή, οικογενειάρχη, πολίτη.

60 χρόνια εραστής αριστείας, πρωτιάς, ανθρωπιάς

Είναι πεντάχρονος κοντά στον Λευκό Πύργο, βλέπει ένα νεαρό που τρέχει, τον κυνηγάει μάταια, αλλά του μένει η αδημονία να τον φτάσει. Την επαύριο ξανά εκεί, αναζητώντας την πρόκληση. Ο νεαρός δεν ξαναήρθε. Όμως, έτσι γεννήθηκε μια καριέρα πρωταθλητή.

«Κουκουναριές της Σκιάθου, διακοπές, τα παιδάκια χτίζουμε κάστρα στην άμμο. Από χαράματα γονατισμένοι ώρες πολλές για τον αγώνα επίδειξης, το δικό μου ομολογουμένως  ήταν ωραιότερο και καλύτερο. Και καμάρωνα, μια που σε λίγο θα περνούσε η επιτροπή αξιολόγησης για να πάρω το βραβείο. Ώσπου, ξαφνικά, πέρασε ένα καράβι, σήκωσε μεγάλο κύμα και σε δύο δευτερόλεπτα μου έκανε λιώμα το υπέροχο κάστρο μου. Φαντάζεσαι την απογοήτευσή μου…

Πήγα κλαίγοντας στον πατέρα μου, όπου πήρα ένα μάθημα ζωής: Η δημιουργία χρειάζεται πολλά χρόνια, η καταστροφή μια στιγμή. Είναι τόσο κοντά τα όρια νίκης-ήττας, θριάμβου-συμφοράς. Πολλά θυμάμαι από τους δύο υπέροχους γονείς μου, παίρνοντας πάντα ανάλογες συμβουλές».

«Αργότερα ανακάλυψα την έννοια της αβεβαιότητας, την αξία του ”πάντα ρει” και της τυχαίας διακύμανσης του τίποτε, την ανάγκη προσαρμογής στο αναπάντεχο και στα νέα δεδομένα που πάντοτε αυτό δημιουργεί. Έτσι αργότερα δίδασκα στα παιδιά μου να προετοιμαστούν για το μονοπάτι, δεν τους προετοίμαζα εγώ το μονοπάτι. Τους έμαθα ότι μόρφωση πάνω από όλα σημαίνει σεβασμός στον Άλλο, θαυμασμός στους ήρωες της καθημερινότητας, πάντα να είμαστε έτοιμοι να πάρουμε ένα κρυμμένο ένα μάθημα που μας επιφυλάσσει η ζωή».

«Η πολύχρονη εμπειρία μου στην αγωνιστικότητα και την προπονητική με ωθεί να επινοώ διαρκώς νέες ιδέες και πρακτικές ως παρακαταθήκη μου για τους ενήλικους και τα (”ανώτερα όντα”) παιδιά, συστήνοντάς τους να γυμνάζονται ακόμα και λίγο κάθε μέρα. Ειδικότερα για τα παιδιά χρειάζεται σεβασμός, ευγένεια, κατανόηση, που σου επιστρέφεται ως μικρή ευτυχία καθημερινότητας για ανταμοιβή (έχουμε διδάξει αθλητική παιδεία σε πάνω από 30.000 παιδιά από το 1981 και συνεχίζουμε)».

«Έχουμε μια Εκπαίδευση που θεωρεί το μάθημα της Γυμναστικής δευτερεύον, κανείς δεν μένει μετεξεταστέος επειδή δεν έκανε καλή (ή καθόλου) Γυμναστική στο Σχολείο. Βρες το λάθος!»

Χωρίς ήττα δεν νοείται νίκη

Ο ΧΓ δεν σου συστήνεται με τις νίκες του, αλλά με τις ήττες. Λέει: έτρεξα σε πάνω από 4000 αγώνες και έκανα σχεδόν 3200 ήττες. Από αυτές άντλησε δύναμη για να πετύχει τις 800+ μικρότερες ή μεγαλύτερες νίκες του. Θεωρεί σπουδαία την χαλαρή αποδοχή της ήττας ως ευεργετικής προειδοποίησης για το τι δεν πήγε καλά και τι μπορούσε να πάει καλύτερα.

Έτσι διευρύνει διαρκώς τα όριά του, κατακτώντας αδιάλειπτα νέα στάνταρντς. Με λίγη δε παραπάνω οραματική σοφία και μεθοδική άσκηση, δηλαδή με πνεύμα και δώσιμο τύπου αιέν αριστεύειν, ο σίδηρος γίνεται χάλυβας, ο  ‘iron man’ χαλυβδώνεται.

«Λάθη τόσα πολλά, ήττες ακόμα περισσότερες, αν έχω δικαίωμα να σκέφτομαι για τον εαυτό μου ότι γνωρίζει πολλά, είναι επειδή έχω ανοχή στα δύσκολα. Τσαλακώνομαι και βαδίζω. Ακόμα αγωνίζομαι, γιατί μαθαίνω τόσα πολλά κάθε φορά. Οι ήττες είναι μεγάλα μαθήματα, αρκεί να τις θεωρήσεις απαραίτητες συνοδούς στην ζωή σου»

«Στις μεθόδους προπονητικής μου συμπεριλαμβάνω την διδαχή του κυνηγιού των αριθμών. Είμαι οπαδός της τέχνης/τεχνικής ενδοσυνεννόησης μυαλού και σώματος, για απόλυτο έλεγχο ακόμα και στα κόκκινα χρώματα της ακραίας κόπωσης». «Προσπαθώ να καταλάβω τον κόσμο, αλλά δεν μπορώ. Έτσι, εδώ και πολλά χρόνια προσπαθώ να καταλάβω τον καθένα χωριστά και παίρνω καλύτερα αποτελέσματα»

«Το ρίσκο είναι πολύτιμο και αναγκαίο, αλλά χρειάζεται όρια. Η εγκατάλειψη σε αγώνα, αν κάτι στραβώσει, δεν είναι ντροπή. Έχουμε εκατοντάδες αγώνες να τρέξουμε στην ζωή μας. Ο φόβος και το προαγωνιστικό άγχος είναι πάντοτε εκεί έξω για όλους μας. Στο χέρι μας να θεωρούμε κάθε αγώνα ως ζέσταμα για τον επόμενο».

Γαρεφισμός, το ανώτατο στάδιο του αθλητισμού

«Όταν ακούς το ”Λάβετε θέσεις!” είναι μια άβολη στιγμή που σε αποδυναμώνει, κάτι μέσα σου φτερουγίζει και σου αφαιρείται, για να το βρεις πολλαπλάσιο στην γραμμή του τερματισμού. Στην ζωή μου έχω ζήσει πάνω από τέσσερις χιλιάδες φορές εκείνα τα δύσκολα δευτερόλεπτα που σου κόβουν την ανάσα».

«Τον χειμώνα του 2012, ήμουν 57 χρονών και ζύγιζα 92 κιλά, ενώ είχα καθημερινά προβλήματα πόνου σε μέση, γόνατα και ισχία. Έτυχε, λοιπόν, να συναντήσω δύο αθλητές σπουδαίας αερόβιας ικανότητας, που με έκαναν να ζηλέψω. Και είπα στην παρευρισκόμενη γυναίκα μου**** ότι θα ξαναπροσπαθήσω. Μετά από τριάμισυ χρόνια νίκησα στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα τριάθλου στην λίμνη της Γενεύης. Ζύγιζα 78 κιλά, ήμουν 60 ετών και ένιωθα 40. Η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν που έγινα πρότυπο και για άλλους συνομήλικους, που θα αντλούσαν δύναμη από την προσπάθειά μου για να βελτιώσουν και αυτοί την φυσική τους κατάσταση».

Μιλώντας μαζί του, από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος αυτός είναι φτιαγμένος για τον πρωταθλητισμό, διακατέχεται από πάθος για ζωή, έρωτα για εσαεί αριστεία, ζέση να μεταδώσει το όραμά του σε όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους.

Εκτός από εραστής της αριστείας, ο Γαρέφης είναι ένας αισθητής (εστέτ) του χώρου του, ένας κυριολεκτικά ευαίσθητος αθλητής, που ολημερίς κάνει διάφορα πράγματα για τον εαυτό του και για τους άλλους, αλλά εσωτερικά διαρκώς επεξεργάζεται σενάρια βελτίωσης όλων αυτών των λειτουργιών.

Γαρέφης – Κορόνας σημειώσατε ΕΝΑ;

Μετά την εμπειρία της κορονοκρίσης μάς έμεινε και μιλάμε για ‘ευπαθείς ομάδες’ και ‘υποκείμενα νοσήματα’. Ποιος ακριβώς είναι λοιπόν, ο γενικός μηχανισμός που παράγει τις ‘ευπαθείς’ ομάδες τις ευεπίφορες στα υποκείμενα νοσήματα; Ανάμεσα σε τόσα άλλα μιλήσαμε πολύ και γι’ αυτό. Τον ρωτάω αν ο ίδιος, έχοντας ως ασπίδα μια εκρηκτική φυσική κατάσταση, τού έβαλε πολλά γκολ του Κορόνα.

«Αν έχω δικαίωμα να σκέφτομαι για τον εαυτό μου ότι γνωρίζει πολλά, είναι επειδή έχω ανοχή στα δύσκολα».

«Μην το ξαναπείς αυτό, είναι Ύβρις, που μπορεί και να αποπροσανατολίσει τον κόσμο. Η άμυνά μας απέναντι στον κορωνοϊό είναι τριπλή. Πρώτα είναι η ιδιοσυστασία του DNA μας, που καθορίζει αν θα μπορέσει ο ιός να μας προσβάλει ανεπανόρθωτα, μετά έρχεται η ιδιοσυγκρασία μας που ρυθμίζει δυναμικά τις στρεσσογόνες ισορροπίες του οργανισμού και Τρίτη έρχεται η φυσική κατάσταση.

Για τον κορωνοϊό, λοιπόν, είναι σπουδαία η φυσική κατάσταση, αλλά όχι πρωτεύουσα. Είδαμε πώς υγιέστατοι νέοι άνθρωποι, μόλις δέχθηκαν την επίθεση του ιού, κατέρρευσαν σε λίγες ώρες. Η φυσική κατάσταση είναι μεν αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη, απέναντι στον κορωνοϊό».

Γιατί όχι και «εσωτερικό λουτρό»;

«Απόξω μας πλενόμαστε τακτικά και μπράβο μας. Από μέσα, όμως; Γιατί περιφρονούμε το απολύτως αναγκαίο εσωτερικό λουτρό, που φρεσκάρει την υγεία και την ψυχική διάθεση της ημέρας; Αυτό το εσωτερικό λουτρό είναι, λοιπόν, η καθημερινή σωματική άσκηση».

Αυτά που ο παιδιόθεν φιλομαθής και ερευνητικός ΧΓ (γνωρίζει σε βάθος τα μυστικά του ανθρώπινου οργανισμού, ανατομία-φυσιολογία-παθολογία) μας εξηγεί με επιστημονικό τρόπο, ας τα καταγράψουμε εδώ απλουστευμένα. Γυμναστική σημαίνει λαχάνιασμα, εφίδρωση και οξυγόνωση όλων μας των ιστών, προκαλώντας μια ευεργετική κάθαρση παντού.

Και μακροπρόθεσμα αυτό διασφαλίζει μακροημέρευση, ευζωία και επί πλέον εξοικονόμηση πόρων κρατικών, αφού έτσι βελτιώνεται η υγεία του γενικού πληθυσμού. Θα αρκούσε ένα κοινωνικό κίνημα αγάπης για την άσκηση. Αλλά, δεν. Παραμένουμε αραχτοί καπνιστές, ένας λαός αφυδατωμένων, υπέρβαρων, αγύμναστων ατόμων.

«Αν η άσκηση ήταν χάπι, θα ήταν το ακριβότερο φάρμακο στον κόσμο».

Όραμα για μια ζωντανή κινητική κοινωνία

«Πώς να έρθει Εθνική Ανασυγκρότηση, με τέτοιο υλικό νωθρών πολιτών; Δεν ονειρεύομαι Νιτσεϊκούς υπερανθρώπους και ολοκληρωτικά μοντέλα δυσανεκτικής ευγονικής ούτε παραγωγή πρωταθλητών τύπου πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Αλλά ώσπου να φτιαχτεί μια συνείδηση πολιτών που να ψάχνεται δημιουργικά με την σωματική άσκηση, καλά θα έκανε η Πολιτεία να συστήνει θερμά στους πολίτες να κινούνται πέρα από τον καναπέ τους. Το Υπουργείο Παιδείας να δώσει μεγαλύτερη έμφαση και αξία στο πλέγμα κινητικότητα-άσκηση-γυμναστική και στην αυτονόητη αξιακή αποδοχή του ‘Νους-υγιής-εν-σώματι-υγιεί’. Όχι μόνο με σχετική αλλαγή των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, αλλά και με παρότρυνση για ανάλογες εξωσχολικές δραστηριότητες. Το δε Υπουργείο Υγείας επίσης ας λανσάρει ενημερωτικές εκστρατείες υπέρ γενικών αθλητικών δραστηριοτήτων για όλες τις ηλικίες».

«Αν η άσκηση ήταν χάπι, θα ήταν το ακριβότερο φάρμακο στον κόσμο. Λίγη άσκηση μόνο μπορεί να κάνει την διαφορά, για όλους, νέους, γέρους, παχύσαρκους, καπνιστές, αλκοολικούς, αραχτούς, ασθενικούς. Ειδικότερα για τις ‘μεγάλες’ ηλικίες  το μήνυμα είναι ‘Η ζωή δεν είναι μικρή, όσο το σώμα αντέχει’. Πριν καταλάβεις πόσο νέος ήσουν, μην κοιτάς παλιές φωτογραφίες, αλλά να φαντάζεσαι μελλοντικές. Να χαίρεσαι το σήμερα, σχεδιάζοντας το μέλλον, αντί να αναπολείς το παρελθόν».

«Και γιατί οι ηλικιωμένοι 65+ να θεωρούνται αναλώσιμα βαρίδια της κοινωνίας, χωρίς να έχουν κίνητρα να προσφέρουν με κάποιον άλλο τρόπο, αφότου πια έχουν συνταξιοδοτηθεί; Γιατί να πηγαίνει χαμένη στους καφενέδες και τους καναπέδες η επί δεκαετίες κατακτημένη σοφία τους; Δεν λέω να βγουν να τρέχουν τρίαθλο όπως εγώ. Αλλά κάλλιστα θα μπορούσαν να ασκούνται όσο τους δείχνει το κορμί τους και να εισπράττουν τις παρεπόμενες ανταμοιβές αυτής της άσκησης: να ερωτεύονται, να παραμένουν ενεργοί, δραστήριοι, κοινωνικοί».

Σήκω επάνω να ασκηθείς, τώρα!

«Βρες για αρχή μια απόσταση 100 μέτρων. Θέλω να τρέχεις εκεί 20 φορές κάθε μέρα πάνω- κάτω. Με ενδιάμεσες στάσεις. Θα σου παίρνει περίπου μισή ώρα. Για τον ρυθμό συμβουλέψου κάποιον προπονητή. Μπορείς να μου δώσεις αυτή τη μισή ώρα κάθε μέρα; Θα σου επιστραφούν 20 χρόνια ζωής. Είναι ένα deal καλό. Αυτό είναι το πιο ακριβό φάρμακο που λέγαμε, που έτσι σου έρχεται δωρεάν, με ελάχιστη καθημερινή αερόβια άσκηση».

«Έχουμε μια Εκπαίδευση που θεωρεί το μάθημα της Γυμναστικής δευτερεύον, κανείς δεν μένει μετεξεταστέος επειδή δεν έκανε καλή (ή καθόλου) Γυμναστική στο Σχολείο. Βρες το λάθος! Εγώ θα πρότεινα πριν τα μαθήματα, αλλά και τις εξετάσεις, κάθε πρωί λίγη σωματική άσκηση για να οξυγονώνονται κορμιά και μυαλά όλων των μαθητών. Αλλά η Εκπαίδευση ολοένα και εξαφανίζει την Γυμναστική από τα Σχολεία. Λυπάμαι πολύ. Ξανασκεφτείτε το, όχι γιατί απομακρύνεστε από τον Αρχαιοελληνικό Πολιτισμό, ούτε γιατί δεν σας λέει κάτι το ‘Νους υγιής εν σώματι υγιεί’.

Απλώς κάντε μια απλή ορθολογική αναγωγή στο πόσο αντιοικονομικό είναι να μεγαλώνετε ανθρώπους, που μοιραία θα εξελιχθούν σε τακτικούς ασθενικούς πελάτες των νοσοκομείων, υπονομεύοντας το Ασφαλιστικό/Υγειονομικό σύστημα της χώρας. Να πάλι εδώ, πόσο αδύνατη γίνεται έτσι η εθνική ανασυγκρότηση που συνεχώς επικαλείσαι, Σακελλάρη!»…

«Έκανα ποδήλατο ένα σούρουπο κοντά στο Σαλόνικα Τέννις Κλαμπ και με σταμάτησε ένας γείτονας: ”Ακόμα κάνετε ποδήλατο κ. Γαρέφη; Χαρά στο κουράγιο σας”, του απάντησα ”Κύριε Φώτη, αν υπήρχε ένας τρόπος να δείτε τι θα συμβεί μέσα μας, καθώς εγώ κάνω ποδήλατο και εσείς αράζετε στον καναπέ σας, τότε θα μου αρπάζατε βίαια το ποδήλατο, για να κάνετε αυτό το δώρο στον εαυτό σας!” Και του εξήγησα ότι αν κάποτε μπορούσαμε να δούμε σε ένα βίντεο, τι καλό κάνει στα σπλάχνα μας λίγη άσκηση, θα άλλαζε ο κόσμος όλος. Και οι πενηντάρηδες θα γίνονταν νέοι, σφριγηλοί, με ποιότητα ζωής, όχι ‘ευπαθείς’. Ασχολήσου στα 50 σου και στα 70 θα είσαι νεότερος. Απλώς ξεκίνα σήμερα την άσκηση!»

«Θυμάστε τις περίφημες πειρακτικές κόντρες των τριών γενεών της Αρχαίας Σπάρτης; Ας τις προσαρμόσουμε στο σήμερα ως εξής: οι νέοι ας πιστέψουν στον εαυτό τους, οι 35άρηδες να αποδείξουν ότι τα ρεκόρ τους ανήκουν και οι 50+άρηδες ότι αντέχουν. Κάπως έτσι μπορεί να νοηθεί μια υγιής κοινωνία για τον 21^ο αιώνα».

Ελήφθη, Χρήστο Γαρέφη. Φτάνει πια με τόσα ηλίθια πρότυπα, που κατακλύζουν αποπνικτικά τον Ελληναραδισμό μας. Θέλουμε κάποιο πρότυπο για να γίνει ο κόσμος μας λίγο καλύτερος; Παραλλάσσοντας γνωστό άσμα, προτείνουμε: Ας είμαστε Γαρεφισταί.

«Αν κάποτε μπορούσαμε να δούμε σε ένα βίντεο, τι καλό κάνει στα σπλάχνα μας λίγη άσκηση, θα άλλαζε ο κόσμος όλος».

* Πωρωμένος θιασώτης του Γαρεφισμού ο Γιώργος Μούτσιανος (αγαπημένος παλιόφιλος από τα φοιτητικά χρόνια στην Θεσσαλονίκη), επέμενε να με μυήσει στο θρήσκευμα και μου γνώρισε τον Χρήστο Γαρέφη. Η συνέντευξη αυτή βασίστηκε στο ογκώδες υλικό πολλών και μακρών συνομιλιών, οπότε για λόγους πρακτικούς ανασυνθέτω μικρές περιλήψεις του υλικού, διακρατώντας λίγα μόνο από τα λόγια του ΧΓ μέσα σε εισαγωγικά.

** Αποφεύγοντας την λεπτομερή καταγραφή των αναρίθμητων επιτυχιών της αγωνιστικής καρριέρας του, μένουμε μόνο σε μείζονες τίτλους: κολυμβητικές/υδατοσφαιριστικές (διεθνείς και ελληνικές, 1976-1986 αγωνιστικές και 1978-1992 προπονητικές), ιστιοπλοϊκές από 1968(!) – Ολυμπιάδα 2004 (12^ος στα Tornado μαζί με τον Ιορδάνη Πασχαλίδη). Η στροφή του στο Τρίαθλο μετά το 2012 τού έχει ως τώρα αποφέρει (2013-2019: 20 συμμετοχές σε διάφορα Ευρωπαϊκά/Παγκόσμια Τρίαθλα τύπου ‘iron man’) με 17 χρυσά, 1 αργυρό, 2 χάλκινα…

*** Η διαρκής γκρίνια του κατά την διάρκεια πολλών ωρών συνομιλίας, όπου μου αράδιαζε απίστευτα μικρά και μεγάλα κατορθώματα, ήταν τύπου «αυτό στο λέω μεταξύ μας, να μην το γράψεις!». Μα γιατί να μην το γράψω, δεν είναι κακό να μάθει ο κόσμος πόσο ωραία πράματα έχεις κάνει και συνεχίζεις να κάνεις στην ζωή σου, «έλα, ρε φίλε, μην μας πάρουν και για ψώνια!» μου απαντούσε…

Εγώ, όμως, θα πω ότι τον Ιούλιο 1977, ήταν ο μόνος από τους 34 συμμετέχοντες, που κατάφερε να τερματίσει στον σκληρό διάπλου του Τορωναίου, κολυμπώντας με κόντρα ανέμους 7 μπωφόρ τα 25 (!) χιλιόμετρα της απόστασης.

Θα πω, επίσης, ότι κατά την διάρκεια της ολυμπιακής του διάκρισης το 2004, σε απότομο τίναγμα του καταμαράν, τραυματίστηκε στον σπόνδυλο και έκτοτε οι γιατροί του είπαν να σταματήσει για ΠΑΝΤΑ κάθε άσκηση. Αυτός, μοναχός του, προσπάθησε και έλυσε εντυπωσιακά το πρόβλημα με δικές του σύνθετες μεθόδους ανάνηψης, μια εκ των οποίων, η «προσδεδεμένη κολύμβηση έχει κάνει μεγάλη αίσθηση.

**** Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι η τελευταία εκτόξευσή του με τους παγκόσμιους τίτλους στο τρίαθλο, οφείλεται στην συστηματική στήριξη που του παρέχει εδώ και χρόνια η Μούσα του, η σύζυγος Αθηνά Κουρκουτίδου, μια πετυχημένη δικηγόρος, συμβία, μάνα των δύο παιδιών του και οιονεί μάνατζερ του Χρήστου. Την γνωρίσαμε κι αυτήν και όλα δείχνουν ότι ο Γαρέφης έχει δίκιο.

Διαβάστε ακόμα: Έτσι ο Δημήτρης Κεραμιδάς όργωσε με τον πίσω του τροχό κάθε γωνιά του πλανήτη.

TAGS :
πως κρατιέμαι σε φόρμα υπερβαση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook