Ο Χρήστος Λάμπρης στην Ανταρκτική, επιστρέφοντας από την «κατάκτηση» του Vinson (1999).

    Ο Χρήστος Λάμπρης στην Ανταρκτική, επιστρέφοντας από την «κατάκτηση» του Vinson (1999).

    Ήταν η πρώτη ελληνική αποστολή στα Ιμαλάια, το 1985. Σε μια εποχή που οι γνώσεις μας για αυτά ήταν ελάχιστες και οι εμπειρίες από οργάνωση τέτοιων αποστολών ανύπαρκτες. Μέσα από μεγάλες δυσκολίες και απρόοπτα συμβάντα ‒όπως η απώλεια του σημαντικότερου μέρους των τροφίμων και του εξοπλισμού βουνού από μια παγοστιβάδα που τα καταπλάκωσε‒, κατορθώσαμε να φτάσουμε σε υψόμετρο 6.400 μέτρων, όπου στήσαμε την τελευταία μας κατασκήνωση. Το πρόγραμμά μας ήταν την επόμενη μέρα να κάνουμε την τελική προσπάθεια για την ανάβαση στην κορυφή.

    Το μεσημέρι, ενώ ξεκουραζόμουν έξω από το αντίσκηνο, άκουσα ξαφνικά τον ήχο της χιονοστιβάδας. Γύρισα και την είδα, λίγα μέτρα ψηλότερα, να έρχεται, ορμητικά, κατά πάνω μας. Πήγα να τρέξω, να ξεφύγω, δεν πρόλαβα όμως να κάνω παρά δυο βήματα. Με άρπαξε βίαια και με παρέσυρε. Προσπάθησα να αντιδράσω, να φρενάρω την πτώση μου, όμως η πλαγιά κάθε άλλο παρά ομαλή ήταν. Λίγο πιο κάτω, σε ένα κάθετο σημείο, βρέθηκα στον αέρα.

    Πέφτοντας, το αριστερό μου πόδι βυθίστηκε στο μαλακό χιόνι και, όπως στροβιλιζόμουν από την πτώση, όλο μου το κορμί περιστράφηκε γύρο απ’ το γόνατό μου. Το ένιωσα να διαλύεται. Σε ένα επόμενο κάθετο σημείο, από την πτώση και τους όγκους του χιονιού που έπεφταν πάνω μου, αισθάνθηκα τα πλευρά μου να σπάνε κι έχασα και τις αισθήσεις μου.

    CAMP 3-26

    «Στο Ama Dablam, σκαρφαλώνοντας λίγο μετά το Camp 3. Στην κορυφή του βράχου πίσω, ίσα που διακρίνονται τα αντίσκηνα».

    Όταν συνήλθα ήμουν μπρούμυτα στην πλαγιά, με το κεφάλι προς τα κάτω και γλιστρούσα αργά. Η χιονοστιβάδα με είχε αφήσει και συνέχιζε την πορεία της. Όπως εκτιμήσαμε μετά, η πτώση μου ήταν συνολικά γύρω στα 600 μέτρα. Μου πήρε αρκετή ώρα μέχρι να καταφέρω να γυρίσω ανάσκελα και να ανασηκωθώ, ανακαλύπτοντας ένα ένα τα σπασμένα μου κόκαλα.

    Προσπάθησα να σκεφτώ τι να κάνω για να επιβιώσω τη νύχτα. Να ανοίξω μια τρύπα στο χιόνι για να μπω μέσα, να γλιστρίσω μέχρι να βρω κάποια ρωγμή στον παγετώνα για να προφυλαχτώ… Ήταν αδύνατον όμως να επιχειρήσω το οτιδήποτε. Δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ από τον πόνο. Έμεινα έτσι, περιμένοντας κι εγώ δεν ξέρω τι. Σίγουρος ότι όλοι οι σύντροφοί μου ήταν νεκροί…

    Για καλή μου τύχη, ο Μιχάλης Τσουκιάς είχε κατορθώσει να ξεφύγει από την πτώση του στη χιονοστιβάδα. Βρήκε τα σκόρπια υλικά της κατασκήνωσης, μου έφερε έναν υπνόσακο και ένα μισοσπασμένο αντίσκηνο, με έβαλε μέσα να περάσω τη νύχτα και έφυγε για να φέρει βοήθεια.

    Με το που νύχτωσε, άρχισαν κατολισθήσεις πάγων, πέρναγαν γύρω μου κάθε λίγο, με πάταγο. Ένα κομμάτι χτύπησε το αντίσκηνο και με βρήκε στο μέτωπο. Μου άνοιξε μια πληγή, που μέσα χωρούσαν οι άκρες των δαχτύλων μου. Λουσμένος στο αίμα, την πίεσα δυνατά με το χέρι μου, μέχρι που η αιμορραγία σταμάτησε. Αν ο όγκος του πάγου ήταν μεγαλύτερος, όλα για μένα θα είχαν τελειώσει εκεί…

    «Χρειάστηκε να περάσω έξι μήνες στο νοσοκομείο και άλλους τόσους μέχρι να επαναφέρω την φυσική μου κατάσταση στα προηγούμενα επίπεδα».

    Το πρωί μια ακόμη χιονοστιβάδα πέρασε δίπλα μου. Άρχισε να με παρασέρνει, όχι όμως τόσο ώστε να φύγω μαζί της. Με έβγαλε από το πατάρι, στο οποίο με είχε βολέψει ο Μιχάλης, και με άφησε πάλι στην πλαγιά. Για μια ακόμα φορά στάθηκα τυχερός.

    Ήταν πια μεσημέρι και η βοήθεια δεν είχε φανεί. Είχα ήδη αρχίσει να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για μια ακόμη εφιαλτική νύχτα, όταν άκουσα κουβέντες από χαμηλά. Ήταν οι φίλοι μου, τα άλλα μέλη της αποστολής, που έρχονταν να με πάρουν. Από το στόμα τους έμαθα ότι ο Κλήμης Τσατσαράγκος και ο Τάκης Μπουντόλας, δυο μέλη της αποστολής, δυο φίλοι μας, δεν τα κατάφεραν…

    «Η διάσωσή μου από το ατύχημα. Στο πάνω μέρος της φωτογραφίας διακρίνεται το φορείο που έσερναν στο χιόνι τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής».

    «Η διάσωσή μου από το ατύχημα. Στο πάνω μέρος της φωτογραφίας διακρίνεται το φορείο που έσερναν στο χιόνι τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής».

    Χρειάστηκαν τρεις μέρες μέχρι να με κατεβάσουν στη βάση του βουνού, όπου μπορούσε να προσεδαφιστεί το ελικόπτερο για να με πάρει. Οι πιθανότητες επιβίωσης από ένα τέτοιο ατύχημα είναι ελάχιστες και η διάσωσή μου από τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής ήταν ένας πραγματικός άθλος, που ελάχιστες φορές έχει επαναληφθεί στα Ιμαλάια. Μέσα στην ατυχία μου αισθάνομαι απίστευτα τυχερός. Θεωρώ ότι το πολυτιμότερο πράγμα που έχω στη ζωή είναι οι εμπειρίες μου και οι φίλοι μου ‒δεν θα τα άλλαζα αυτά για τίποτα άλλο.

    Επιστρέφοντας στην Ελλάδα χρειάστηκε να περάσω έξι μήνες στο νοσοκομείο και άλλους τόσους μέχρι να επαναφέρω την φυσική μου κατάσταση στα προηγούμενα επίπεδα. Ωστόσο, δεν τα παράτησα. Αμέσως μετά ξεκινήσαμε τη διοργάνωση της επόμενης ορειβατικής μας αποστολής στα Ιμαλάια, και έξι ακόμη μήνες αργότερα βρέθηκα στην κορυφή ενός από τα δυσκολότερα βουνά στα οποία είχαν ανέβει Έλληνες μέχρι τότε, του Ama Dablam (6.850 μ).

    Ζω από θαύμα! Και για αυτό μπορώ να πω ότι η συγκεκριμένη εμπειρία με καθόρισε. Ακόμη και σήμερα, όταν αντιμετωπίζω κάποιες δυσκολίες στη ζωή μου, στη δουλειά μου ή στα προσωπικά μου, φέρνω στο μυαλό μου το πόσο τυχερός ήμουν τότε και πια όλα τα άλλα μου φαίνονται ασήμαντα.

    CHRIS 03

    «Ζω από θαύμα! Και για αυτό μπορώ να πω ότι η συγκεκριμένη εμπειρία με καθόρισε».

    Η φύση δεν κατακτιέται. Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε αυτό, τόσο καλύτερα για εμάς τους ίδιους. Η διαδικασία, κατά τη γνώμη μου, είναι το σημαντικότερο στάδιο της όλης προσπάθειας. Η χαρά της ανάβασης βρίσκεται στην υπέρβαση της κάθε δυσκολίας, μιας-μιας ξεχωριστά, και όχι μόνο στην κορυφή. Θυμάμαι όταν σκαρφαλώσαμε στο Ama Dablam, στα Ιμαλάια ‒μια πολύ δύσκολη αναρρίχηση βράχου και πάγου‒, όταν τέλειωσαν οι δυσκολίες, σταματήσαμε. Θέλαμε ακόμη 50 μέτρα απλό περπάτημα για να ανέβουμε στο ψηλότερο σημείο του βουνού. Δεν πήγαμε ποτέ ως εκεί. Δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος…

    Οι ορειβάτες που σέβονται το βουνό δεν αναμετρώνται μαζί του, αλλά με τον εαυτό τους. Υπάρχουν, φυσικά, και ορειβάτες που πηγαίνουν στο βουνό με διάθεση να το «κατακτήσουν». Συχνά υπερβάλλουν στις περιγραφές τους, μιλώντας κυρίως για τις ακραίες συνθήκες που συνάντησαν, τις πολικές θερμοκρασίες, τους τρομερούς ανέμους, τους δράκους που έβγαζαν φωτιές και άλλα παρόμοια. Μόλις ακούσετε κάποιον ορειβάτη να μιλάει έτσι, αγνοήστε τον.

    www.trekking.gr

    «Η κορυφή Alpamayo στις Άνδεις, όπου σκαρφαλώσαμε το 1988».

    «Η κορυφή Alpamayo στις Άνδεις, όπου σκαρφαλώσαμε το 1988».

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top