Όταν οι δημοσιογράφοι είναι μέρος και αιτία του προβλήματος 
Γιώργος Μπόμπολας: ο άνθρωπος με τη βαριά σκιά 
Δεν είμαστε όλοι οι δημοσιογράφοι Τράγκες 
Γιατί εμείς δεν έχουμε «κουλτούρα ευθέων ερωτημάτων» στους πολιτικούς; 
Nίκη Λυμπεράκη: «Τα εμβόλια είναι απαραίτητα, γιατί μας σώζουν. Τελεία» 
Ο Beriain πραγματοποίησε το μοιραίο ρεπορτάζ του στη Μπουρκίνα Φάσο.
Σύμφωνα με πληροφορίες που επιβεβαιώθηκαν από την κυβέρνηση της Ισπανίας, δύο Ισπανοί δημοσιογράφοι έπεσαν θύματα απαγωγής και στη συνέχεια δολοφονήθηκαν στη Μπουρκίνα Φάσο. Αυτό επιβεβαίωσε ο πρωθυπουργός της χώρας, Πέδρο Σάντσεθ, με ανάρτηση του στο Twitter. «Τα χειρότερα νέα επιβεβαιώθηκαν» ανέφερε ο Σάντσεθ, στέλνοντας τα συλλυπητήρια του στις οικογένειες των Νταβίντ Μπεριάν και Ρομπέρτο Φραίλ.
Οι δύο δημοσιογράφοι απήχθησαν χθες από ομάδα ενόπλων στα σύνορα της Μπουρκίνα Φάσο με τον Μπενίν, ενώ θύμα απαγωγής στην επίθεση έχει πέσει και ένας Ιρλανδός πολίτης.
Οι ισπανοί δημοσιογράφοι πραγματοποίησαν ρεπορτάζ για λογαριασμό της Movistar σχετικά με τη λαθροθηρία στα ανατολικά της χώρας μαζί με μια ΜΚΟ της οποίας ο Ιρλανδός που τους συνόδευε ήταν προφανώς μέλος. Σύμφωνα με πληροφορίες, τους έστησαν ενέδρα ένοπλοι που επέβαιναν σε δύο φορτηγά και μοτοσικλέτες.
Φοβάταν και τρόμαζε διαρκώς. Όμως δεν σταματούσε να παίρνει ρίσκα, για χάρη της καταγραφής μιας μικρής ψηφίδας ιστορίας, την οποία αν ενώσεις κατάλληλα με εκατοντάδες άλλες, θα δώσει τη μεγάλη εικόνα.
Ποιός ήταν ο David Beriain
«Το να ζεις όπως πιστεύεις ότι πρέπει να ζεις είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσεις πραγματικά!» Αυτό ήταν το motto του David Beriain που ειδικευόταν στις επικίνδυνες αποστολές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου. Υπήρξε ένας από τους ελάχιστους δημοσιογράφους που είχαν πρόσβαση τα τελευταία χρόνια σε στρατόπεδα του ένοπλου μαρξιστικού στρατού FARC (Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia) στην Κολομβία, όπως και από τους λίγους Ευρωπαίους που κατάφερε να προσεγγίσει τα ορυχεία κολτανίου στο Κονγκό, μεσούντος του πολέμου.
Όταν ξεκίνησε την καριέρα του στη δημοσιογραφία, ήταν μόλις 18 χρόνων. Πήγε σε μια μικρή εφημερίδα, για να ζητήσει δουλειά. Όταν μίλησε στο διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας, υπήρξε απόλυτα ειλικρινής μαζί του: «Δεν ξέρω τίποτε. Είμαι νέος, αλλά είμαι πιο παθιασμένος από οποιονδήποτε» του είπε. Εκείνος του απάντησε επίσης με ειλικρίνεια, αλλά αναμειγμένη με έναν ανεπαίσθητο τόνο κυνισμού και έναν εξόφθαλμο τόνο πραγματισμού: «Μικρέ, πρέπει να βγεις στους δρόμους. Οι ιστορίες δεν συμβαίνουν στα γραφεία σύνταξης, αλλά εκεί έξω».
Προσπαθούσε να απεγκλωβιστεί από τα κυρίαρχα στερεότυπα της Δύσης, ώστε να διαμορφώσει μια όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική άποψη, για όσα συμβαίνουν στις περιοχές που ταξιδεύει.
Και ο Beriain από τότε δεν είχε σταματήσει να περπατά τους δρόμους όλου του κόσμου. Από τις αχανείς ερημικές εκτάσεις του Ιράκ και τα υψίπεδα του Αφγανιστάν μέχρι την τροπική ζούγκλα της Κολομβίας και τις οροσειρές του Περού. Κατάφερε να έρθει σε επαφή με διοικητές των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν που κατηγορούνται για τη δολοφονία Ισπανών στρατιωτών, ενώ κάλυψε για διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα τους πολέμους στο Νταρφούρ και το Κουρδιστάν. Στα 25 του κρύφτηκε στον ψεύτικο πάτο ενός φορτηγού και πέρασε τα σύνορα του Ιράκ σαν να ήταν μετανάστης χωρίς έγγραφα, προκειμένου να καλύψει τα γεγονότα του πολέμου.
Ο ίδιος υποστήριζε ότι δεν είναι εθισμένος στη δημοσιογραφία απλώς για την έκκριση της αδρεναλίνης που του χαρίζει και πως δεν την αντιμετωπίζει ως επάγγελμα. Αυτόν τον ταξιδιώτη και ερευνητή η δημοσιογραφία τον έθελγε, γιατί έμοιαζε να είναι η κατάλληλη μέθοδος για να αποκωδικοποιεί την ανθρώπινη φύση. Έτσι, προσπαθούσε κάθε φορά που ήταν να καλύψει ένα θέμα να έρχεται σε άμεση επαφή με τον «κρίσιμο» άνθρωπο και να κερδίζει την εμπιστοσύνη του. Πώς γινόταν αυτό; «Όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με αυτόν που σε ενδιαφέρει. Μόνο τότε κερδίζεις την εμπιστοσύνη του».
Στη διάρκεια των αποστολών του συνάντησε τον κίνδυνο αμέτρητες φορές, όμως αυτό που πραγματικά τον αναστάτωνε ήταν όταν ερχόταν σε επαφή με τους «επικηρυγμένους» της Δύσης και έβαζε τον εαυτό του στη θέση τους. Ηταν οι στιγμές που συνειδητοποιούσε πως δεν είναι τόσο διαφορετικός από τους «άλλους». Φοβόταν και τρόμαζε διαρκώς, όμως δεν σταματούσε να παίρνει ρίσκα, για χάρη της καταγραφής μιας μικρής ψηφίδας ιστορίας, την οποία αν ενώσεις κατάλληλα με εκατοντάδες άλλες ψηφίδες, θα δώσει τη μεγάλη εικόνα της ιστορίας. Ο ανθρώπινος του φόβος δεν τον απέτρεψε από το να επιδιώξει συνεντεύξεις με τους αντάρτες στο Σουδάν, τους εμπόρους όπλων στο Νότιο Ιράκ ή τους ηγέτες της εξέγερσης στη Βαγδάτη.
Διεκδικούσε για τον εαυτό του μία μονάχα πολυτέλεια – τη μεγαλύτερη: Να ζει αληθινά.
Βασικός του γνώμονας, η κατανόηση. Η κατανόηση των κινήτρων των ανθρώπινων πράξεων. Και η προσέγγιση επιτυγχάνεται μέσα από το διάλογο. Ο Beriain μίλησε με τους φυλακισμένους στο Γκουαντάναμο, μίλησ με τα παιδιά-δολοφόνους στην Κολομβία, μίλησες με τους εργαζόμενους στις καλλιέργειες κόκας στο Περού. Μίλησε για να αντιληφθεί ποιες διαδρομές ακολούθησε ο συνομιλητής του, για να φτάσει στη σημερινή του θέση. Και προσπαθούσε να απεγκλωβιστεί από τα κυρίαρχα στερεότυπα της μητροπολιτικής Δύσης, ώστε να διαμορφώσει μια όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική άποψη, για όσα συμβαίνουν στις περιοχές που ταξίδεψε.
Kάτοχος πολλών διεθνών διακρίσεων για τις δημοσιογραφικές του επιτυχίες και διευθυντής της εταιρείας παραγωγής EPDG, εξακολουθούσε να νιώθει όπως εκείνος ο 18άχρονος που πριν από αρκετά χρόνια βγήκε στους δρόμους, για να ανακαλύψει πώς είναι η ζωή και να τη μεταφέρει στους αναγνώστες της εφημερίδας. Και διεκδικούσε για τον εαυτό του μία μονάχα -τη μεγαλύτερη- πολυτέλεια. Να ζει αληθινά.
Έλεγε χαρακτηριστικά: «Δεν θέλω να ξοδεύω το χρόνο του σε πράγματα που δεν με ενθουσιάζουν. Στη ζωή μου υπάρχει χώρος μόνο γι’ αυτά που αγαπώ».
Διαβάστε ακόμα: Το «φάρμακο» του Μακρόν για τον ελιτισμό του Γαλλικού συστήματος εξουσίας.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
