Φωτογραφία: Ιάκωβος Χατζησταύρου

    Ο Νίκος Deji Odubitan και η Generation 2.0 for Rights, Equality, & Diversity από το 2006 τρέχουν το project για την παροχή ιθαγένειας σε παιδιά 2ης γενιάς μεταναστατευτικής καταγωγής. Φωτο: Ιάκωβος Χατζησταύρου

    – Μίλησε μας αρχικά για την Generation 2.0. Τι ακριβώς κάνετε;

    Η οργάνωση ιδρύθηκε το 2006. Είμαστε ζωντανοί σχεδόν μία δεκαετία διοργανώνοντας δράσεις. Το διαχρονικό μας project είναι η καμπάνια για την ιθαγένεια, ώστε να είμαστε ισότιμοι πολίτες στη χώρα που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Το συγκεκριμένο project ξεκίνησε από την πρώτη ημέρα. Ως νέοι άνθρωποι, όμως, ασχολούμαστε και με θέματα που αφορούν σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Δεν είναι μόνο το θέμα της ιθαγένειας που μας απασχολεί. Είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα ζητήματα κοινωνικής ένταξης και όλα αυτά που απασχολούν έναν νέο άνθρωπο σε μία χώρα όπως είναι η Ελλάδα. Στην πορεία καταλάβαμε ότι δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τα άλλα Ελληνόπουλα και για το λόγο αυτό τρέχουμε και άλλα projects.

    – Θυμάσαι την αφορμή για τη δημιουργία της Generation 2.0;

    Η αφορμή για το Generation 2.0 ήταν προσωπικά ερεθίσματα, όπως το γεγονός πως γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην Ελλάδα, αλλά δεν είχαμε τη δυνατότητα νόμιμης παραμονής στη χώρα. Μέχρι τα 18 μου ζούσα σε μία φούσκα, η οποία έσκασε με την ενηλικίωση μου. Πήγαινα σε δημόσιες υπηρεσίες ή να γραφτώ στο πανεπιστήμιο και δεν είχα να επιδείξω μια ταυτότητα.

    Η οργάνωση μπορεί να ξεκίνησε από παιδιά 2ης γενιάς, παιδιά μεταναστών, αλλά στην πορεία εντάχθηκαν και παιδιά ελληνικής καταγωγής, συμμαθητές μας, φίλοι μας, υποστηρίζοντας το αίτημά μας και τον αγώνα μας. Τότε αποφασίσαμε να αλλάξουμε και το όνομα. Η οργάνωση δεν μπορούσε να εμπεριέχει το «2ης γενιάς μεταναστών», διότι θα ήταν είναι σαν αποδεχόμαστε πως είμαστε παιδιά 2ης κατηγορίας στη χώρα μας. Έτσι, το μετονομάσαμε από «Second Generation» σε «Generation 2.0», το οποίο φυσικά παραπέμπει στη νέα γενιά του διαδικτύου και των ηλεκτρονικών υπολογιστών, η οποία είναι πιο διαδραστική, πιο καινούργια και μας αντιπροσωπεύει περισσότερο.

    Φωτογραφία: Ιάκωβος Χατζησταύρου

    Η λεκτική ρατσιστική επίθεση είναι πάρα πολύ κοινή. Είναι και αυτή βία σε καθημερινή βάση τονίζει ο Νίκος Deji Odubitan. Φωτο: Ιάκωβος Χατζησταύρου

    – Πώς εξελίσσεται η υπόθεση σήμερα;

    Η κύρια δράση μας είναι η ενημέρωση για τα προβλήματα της 2ης γενιάς. Ποιοι είμαστε; Πώς έχει η πραγματικότητα γύρω απ’ αυτά τα παιδιά; Σε όλα τα χρόνια της καμπάνιας μας, μέχρι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, τα media προωθούσαν ό,τι τους κατέβαινε γύρω από την εικόνα αυτής της 2ης γενιάς.

    Υπήρξαν περιπτώσεις όπου γινόντουσαν σχετικές αναφορές σε περιοδικά και εφημερίδες και οι εικόνες που τις συνόδευαν δεν ήταν καθόλου αντιπροσωπευτικές. Βλέπαμε ανθρώπους πίσω από κάγκελα ή σε κέντρα κράτησης ή πρόσφυγες που έχουν εντελώς διαφορετικές ανάγκες από την ιθαγένεια, με αποτέλεσμα η εικόνα της 2ης γενιάς να διαστρεβλώνεται. Αυτά τα παιδιά διεκδικούν το δικαίωμα να είναι ισότιμοι πολίτες τούτης της χώρας και νομίζω πως έχουμε σημειώσει μεγάλη πρόοδο.

    Είχαμε μία συνάντηση με την υπουργό, κα Χριστοδουλοπούλου. Έδειξε να γνωρίζει καλά το ζήτημα. Αυτήν τη στιγμή δεν μπορεί να μας δώσει κάτι περισσότερο και δεν μπορούμε παρά να είμαστε αισιόδοξοι ότι οι εξαγγελίες θα γίνουν πράξη.

    – Έχει ανταποκριθεί, δηλαδή, ο κόσμος στις προσπάθειές σας;

    Η ανταπόκριση είναι πολύ θετική. Πριν 3 χρόνια μπήκαμε πολύ πιο δυναμικά στο επικοινωνιακό κομμάτι, ώστε να αναδείξουμε, με τον τρόπο μας, την πραγματική εικόνα και ο κόσμος άρχισε να ανταποκρίνεται. Πριν επικρατούσε σύγχυση. Ποιοι είναι αυτοί; Σε ποιον θα δώσουμε ιθαγένεια; Αυτός που μπήκε χθες στη χώρα τη δικαιούται; Με τη δική μας πρωτοβουλία απαντάμε σε αυτά τα ερωτήματα, δείχνουμε την πραγματική κατάσταση στην κοινωνία, η οποία, όταν της λες την αλήθεια, ανταποκρίνεται και την αποδέχεται.

    Διαβάστε ακόμα: Γιάννης και Θανάσης Αντετοκούνμπο – Με τέτοιους Έλληνες ελπίζουμε –αντί να πεθαίνουμε– σαν χώρα…

    Φωτογραφία: Ιάκωβος Χατζησταύρου

    Οι δράσεις εκτός Αθήνας έχουν κυρίως να κάνουν με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Θέλουμε να αγγίξουμε πράγματα και καταστάσεις που δεν αγγίζει η Πολιτεία. Τα προσπερνάει χωρίς να δίνει σημασία. Όχι επειδή δεν ενδιαφέρεται, ίσως λόγω άγνοιας… Φωτο: Ιάκωβος Χατζησταύρου

    – Πόσο δύσκολο είναι να καταργήσεις τα στερεότυπα;

    Τα στερεότυπα έχουν δημιουργηθεί, δυστυχώς, για να μένουν. Σε ολόκληρο τον κόσμο έτσι γίνεται. Τα στερεότυπα δεν φεύγουν. Οι αφρικάνικες ρίζες μου με διαφοροποιούν εμφανώς και με κάνουν να πέφτω θύμα διακρίσεων. Είναι άλλο ζήτημα το θέμα των στερεοτύπων, το οποίο βοηθάει κάποιους να είναι αρνητικοί ως προς την ιθαγένεια, και άλλο το θέμα της αποδοχής. Τελικά οφείλεις να μην κρύβεσαι πίσω από στερεότυπα αλλά να αποδέχεσαι την πραγματικότητα, την αδικία και το δίκιο γι’ αυτά τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ και δεν γνωρίζουν άλλη πατρίδα.

    – Πώς κρίνεις τις εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης στο θέμα της ιθαγένειας;

    Οι εξαγγελίες είναι θετικές αλλά παραμένουν εξαγγελίες μέχρις ότου υλοποιηθούν. Εμείς είχαμε μία συνάντηση με την κα Χριστοδουλοπούλου (σ.σ. η αναπληρώτρια Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής) όπου θέσαμε τις προτάσεις μας και μας ικανοποίησε πάρα πολύ η στάση και η διάθεσή της. Έδειξε να γνωρίζει καλά το ζήτημα. Αυτήν τη στιγμή δεν μπορεί να μας δώσει κάτι περισσότερο και δεν μπορούμε παρά να είμαστε αισιόδοξοι ότι οι εξαγγελίες θα γίνουν πράξη.

    Μπήκα σε ένα mini market να πάρω πατατάκια. Ήταν μέσα δυο κυρίες που μόλις με είδαν αλλάξανε διάδρομο, κράτησαν πιο σφιχτά τις τσάντες τους και ξαφνικά είχαν γουρλωμένα μάτια… Εγώ θεωρώ κι αυτό μία μορφή βίας και ρατσισμού.

    –  Άλλο κεφάλαιο η ιθαγένεια, άλλο κεφάλαιο οι διακρίσεις. Είναι, ωστόσο, αλληλένδετα. Στην πράξη, για να εξαλειφθούν οι διακρίσεις, τι πρέπει να γίνει;

    Εμείς έχουμε εκπαιδευτικά προγράμματα, τα οποία υλοποιούμε σε σχολεία, σε πανεπιστήμια, ακόμα και στις γειτονιές με διάφορους τρόπους και έχουν να κάνουν με τις διακρίσεις και τα στερεότυπα, με την κοινωνική, ένταξη, με το να συνυπάρχουμε όλοι μαζί. Απευθυνόμαστε όχι μόνο στην αρμόδια Υπουργό Μετανάστευσης αλλά και στο Υπουργείο Παιδείας για τα συγκεκριμένα προγράμματα, υποστηρίζοντας πως πρέπει να τα ενισχύσουμε, διότι έτσι, μιλώντας ανοιχτά για διάφορα θέματα όπως είναι ο ρατσισμός, οι διακρίσεις, ή το bullying καλή ώρα, αφυπνίζουμε την κοινωνία.

    Κάτι πρέπει να αρχίσει να γίνεται για αυτές τις τεράστιες πληγές. Πρέπει να λάβουμε δραστικά μέτρα, όχι μόνο σε επίπεδο πολιτείας, αλλά και συνολικά ως κοινωνία. Εμείς ως ομάδα λαμβάνουμε τέτοιες πρωτοβουλίες και θέλουμε αρωγούς όχι μόνον την Πολιτεία αλλά όλους, ώστε να συνεχίσουμε το συγκεκριμένο έργο, είτε μόνοι μας είτε σε συνεργασία με άλλες οργανώσεις, ιδιαίτερα στην επαρχία.

    – Η Πολιτεία δεν υποστηρίζει την προσπάθεια αυτή;

    Για να μπούμε στα σχολεία και να κάνουμε βιωματικά παιχνίδια σε παιδιά του Δημοτικού, τα οποία βρίσκονται σε μια ευαίσθητη ηλικία που μιλάνε σκληρά και αληθινά, θέλουμε σχετική άδεια από το Υπουργείο Παιδείας. Χωρίς αυτή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Επομένως, η Πολιτεία πρέπει να είναι σύμμαχος και να διαθέσει έστω ένα μικρό κονδύλι -με διαφάνεια βεβαίως- για τέτοιες πρωτοβουλίες. Εάν δεν κάνει έστω αυτά τα δύο-τρία απλά βήματα, τότε η στάση που θα έχει κρατήσει δεν θα είναι διόλου ενθαρρυντική.

    10804589_10205268271733362_1592911248_o

    Με 300 μέλη σε ολόκληρη την Ελλάδα η Generation 2.0 πραγματοποιεί δράσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για ζητήματα κοινωνικής ένταξης και πολλά άλλα. Mε τις εθελόντριες της οργάνωσης Άντα και Τόνια κατά τη διάρκεια εκδήλωσης. Φωτο: Διονύσης Ανδιανόπουλος.

    – Εθελοντές στην προσπάθειά σας αυτή υπάρχουν;

    Υπάρχουν πάρα πολλοί. Όλοι μας είμαστε εθελοντές. Όποιος στηρίζει έμπρακτα την καμπάνια μας ή μπαίνει στην πλατφόρμα και υπογράφει είναι εθελοντής Έχουμε πάνω από 300 εγγεγραμμένα μέλη σε όλη την Ελλάδα. Υπάρχουν μέλη της οργάνωσης στη Θεσσαλονίκη, στη Θράκη, στην Κρήτη, παντού. Παιδιά που γνωρίσαμε στην Αθήνα, αλλά σήμερα σπουδάζουν κάπου άλλου, μεταφέρουν τα μηνύματα, τις δράσεις, τις πρωτοβουλίες μας. Μας δίνουν ένα επιπλέον κίνητρο να πάμε και σε άλλες πόλεις εκτός Αθήνας. Δεν έχουμε παρακλάδια, καθώς δεν έχουμε τη δυνατότητα να ανοίξουμε γραφεία. Αλλά υπάρχει επικοινωνία και στήριξη, με αποτέλεσμα να επισκεπτόμαστε και να κάνουμε δράσεις και αλλού.

    – Πάντα στο επίκεντρο είναι η ιθαγένεια;

    Οι δράσεις εκτός Αθήνας έχουν κυρίως να κάνουν με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Θέλουμε να αγγίξουμε πράγματα και καταστάσεις που δεν αγγίζει η ίδια η Πολιτεία. Τα προσπερνάει χωρίς να δίνει σημασία. Όχι επειδή δεν ενδιαφέρεται, ίσως λόγω άγνοιας.

    – Έχεις πέσει θύμα ρατσιστικής βίας;

    Να παίξω μπουνιές; Σε πιο μικρή ηλικία, ναι. Πλέον και αυτό όμως το θεωρώ ακραίο. Στο παρελθόν θα έλεγα… μου είπαν κάτι… στράβωσα… παίξαμε ξύλο… ΟΚ! Αλλά είναι ακραίο. Όταν φτάνεις στο σημείο να παίζεις μπουνιές, άσχετα εάν μπορείς να ανταποκριθείς ή όχι στον τσακωμό, είναι ακραίο. Αν στη θέση μου ήταν κάποιος που δεν θα μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Ευτυχώς αυτές οι συμπεριφορές σπανίζουν. Αντίθετα η λεκτική ρατσιστική επίθεση είναι πάρα πολύ κοινή. Είναι και αυτή μια βία σε καθημερινή βάση. Για το παραμικρό, για το ελάχιστο.

    Θεωρώ βία αυτό που βίωσα μόλις χθες το βράδυ: Μπήκα σε ένα mini market να πάρω πατατάκια. Ήταν μέσα δυο κυρίες που μόλις με είδαν αλλάξανε διάδρομο, κράτησαν πιο σφιχτά τις τσάντες τους και ξαφνικά είχαν γουρλωμένα μάτια… Εγώ θεωρώ κι αυτό μία μορφή βίας και ρατσισμού. Φτάνουμε στο ταμείο, όπου ο ψιλικατζής είναι φίλος μου, και τους λέει ευθαρσώς «μα πως κάνετε έτσι; Τον Νικολάκη φοβάστε;». Δυστυχώς αυτά θα παραμείνουν στην καθημερινότητά μας αν δεν αντιδράσουμε όλοι.

     

    Διαβάστε ακόμα: Οι αόρατοι Έλληνες 2ης γενιάς και γιατί πρέπει ν’ αλλάξει ο νόμος για την ιθαγένεια

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top