Ο σχεδιαστής αυτοκινήτων Γιώργος Κούκος: «Απέκτησα δύο Ferrari γιατί μίλησαν στην καρδιά μου»

«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ασχολούμαι με τα αυτοκίνητα».

Κάποιοι γεννιούνται με μια μπάλα στα χέρια. Κάποιοι με ένα βιβλίο. Υπάρχουν και οι άνθρωποι σαν τον Γιώργο Κούκο που το τιμόνι ενός αυτοκινήτου ήταν το αντικείμενο της λατρείας τους. Λογικό και επόμενο να ακολουθήσει αυτό το δρόμο, στην πιο καλλιτεχνική του εκδοχή.

Εγινε σχεδιαστής αυτοκινήτων, ένα πεπρωμένο που αναγκαστικά τον οδήγησε εκτός Ελλάδας και συγκεκριμένα στην Ιταλία όπου ζει μόνιμα. Κατόπιν συστάσεως ενός συνονόματου λάτρη του αυτοκινήτου, του Γιώργου Καθρέπτη, ο Γιώργος Κούκος μίλησε στο Andro γι’ αυτή την εμπειρία, για όνειρά του που έκανε πραγματικότητα, για τις δύο συλλεκτικές Ferrari που διαθέτει, και για το μέλλον της αυτοκίνησης.

– Πότε ξεκίνησε η αγάπη σας για τα αυτοκίνητα; 

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήταν μια οικογενειακή υπόθεση, θα έλεγα. Ο πατέρας μου αγαπούσε τα αυτοκίνητα. Είχε ένα Triumph που το πρόσεχε πάρα πολύ. Ήταν ένα σχετικά γρήγορο αυτοκίνητο για την εποχή του, με ιταλικό design. Από την άλλη, εγώ από μικρός είχα κλίση στη ζωγραφική. Τα αυτοκίνητα ήταν από τα πρώτα πράγματα που ξεκίνησα να ζωγραφίζω.

– Δηλαδή πόσο μικρός;

Από τριών χρονών. Ήμουν πάντα με ένα μολύβι στο χέρι.

– Ο επαγγελματικός προσανατολισμός πότε ήρθε;

Επειδή στην Ελλάδα αυτό που λέμε επαγγελματικός προσανατολισμός δεν είναι κάτι που το βρίσκεις εύκολα, είχα πολλά ερωτηματικά και δεν ήξερα ποιον να ρωτήσω. Ήξερα τι ήθελα να κάνω ξεκάθαρα, αλλά δεν ήξερα πού να το βρω και πώς να το υλοποιήσω. Ας μην ξεχνάμε πως η Ελλάδα δεν έχει καμία υποδομή για να φτιάχνει αυτοκίνητα. Τελικά πέρασα στη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά δεν ήθελα με τίποτα να κάνω αυτό που έκαναν οι υπόλοιποι συμφοιτητές μου. Τελείωσα τη Σχολή Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών Αθήνας με ειδίκευση τη φωτογραφία και στη συνέχεια έφτιαξα ένα portofolio για το εξωτερικό.

– Το εξωτερικό πώς σας ήρθε ως προοπτική; 

Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου είχαμε πάρει μέρος σε έναν διεθνή διαγωνισμό, οπότε κατάφερα να ξεχωρίσω το επόμενο βήμα μου. Πήρα υποτροφία από το Ιδρυμα Κρατικών Υποτροφιών και έφυγα για μεταπτυχιακά στην Αγγλία σε μια άλλη Σχολή Καλών Τεχνών όπου είχε ένα τμήμα σχεδιασμού αυτοκινήτου. Επέλεξα για οικονομικούς λόγους το Κόβεντρι. Επίσης, έκανα και διδακτορική σπουδή.

«Από μικρός είχα κλίση στη ζωγραφική. Τα αυτοκίνητα ήταν από τα πρώτα πράγματα που ξεκίνησα να ζωγραφίζω».

– Σαν να λέμε τα περισσότερα χρόνια σας τα έχετε ζήσει εκτός Ελλάδας. Κάτω λάθος; 

Οχι, έφυγα μετά τις σπουδές μου, γύρω στα 25 μου και τώρα είμαι 44.

– Τώρα ζείτε μόνιμα στην Ιταλία; 

Η βάση και η μόνιμη κατοικία μου είναι στην Ιταλία. Πηγαινοέρχομαι μόνο λόγω της πανδημίας.

– Επομένως, στη δική σας περίπτωση για να κάνετε το όνειρό σας πραγματικότητα, το εξωτερικό ήταν μονόδρομος. Η Ελλάδα ήταν πολύ μικρή για να σας κρατήσει.

Η Ελλάδα δεν έχει καν υποδομή, δεν φτιάχνουμε αυτοκίνητα. Δεν είχα άλλη επιλογή. Μπορεί παράλληλα να ασχολήθηκα με τη μουσική και μάλιστα σε επαγγελματικό επίπεδο, εντούτοις ήξερα ότι ήθελα να κάνω σχεδιασμό αυτοκινήτου. Οταν ήμουν μικρός δεν ήξερα καν πώς το ονομάζουν αυτό, αλλά η ζέση μου ήταν η ίδια από τότε ως τώρα.

– Μέσα σας τι πιστεύετε: αυτό που σχεδιάζεται είναι απλώς για εμπορική χρήση ή είναι και μια μορφή τέχνης; 

Είναι και τα δύο, αλλά αυτό αφορά πολλά πράγματα που πωλούνται μαζικά, όχι μόνο το αυτοκίνητο. Από αντικείμενα έως σημαντικά κτίρια έχουν μείνει στην ιστορία και ως σύμβολα τέχνης. Τα πάντα γίνονται διαμέσου της τέχνης και της τεχνικής.

«Όταν σχεδιάζω ένα SUV αξίας 40.000 ευρώ δεν θα σχεδιάσω μια Ferrari, αλλά ένα αυτοκίνητο αυτής της κατηγορίας κι αυτής της οικονομικής επιφάνειας».

– Εσείς όταν σχεδιάζετε ένα αυτοκίνητο αισθάνεστε μέσα σας περισσότερο καλλιτέχνης ή ένα μέρος μια μακράς αλυσίδας παραγωγής; 

Ο ρόλος του σχεδιαστή είναι πολύπλευρος και πολυποίκιλος. Πολλές φορές η μια μεριά εναντιώνεται στην άλλη. Φυσικά, είμαστε κομμάτι μιας αλυσίδας που φτιάχνει αυτοκίνητα. Ξέρουμε, δηλαδή, ότι μας έρχεται ένας φάκελος που λέει σε ποιους θα πουληθεί το προϊόν, ποιο είναι το target group, οι συνήθειές τους. Άρα, πρέπει να περπατήσουμε με τα παπούτσια του πελάτη. Αυτό είναι το εμπορικό κομμάτι. Όταν, όμως, βρεθείς μπροστά στο χαρτί είσαι μόνος σου έχοντας όλη αυτή τη γνώση των πραγμάτων στο μυαλό σου. Όταν σχεδιάζω ένα SUV αξίας 40.000 ευρώ δεν θα σχεδιάσω μια Ferrari, αλλά ένα αυτοκίνητο αυτής της κατηγορίας κι αυτής της οικονομικής επιφάνειας. Ακόμη κι έτσι, όμως, όταν ξεκινάω να σχεδιάζω ασχολούμαι με την τέχνη μου.

Mια Aston Martin διά χειρός Γιώργου Κούκου.

– Καταλαβαίνω πως εκτός από εσάς την ίδια στιγμή ασχολούνται και άλλοι με διαφορετικές ειδικότητες.

Φυσικά, υπάρχει η επιστημονική πλευρά της κατασκευής. Είμαστε σε συνεχόμενη επικοινωνία και συνεννόηση με ανθρώπους που δεν έχουν καλλιτεχνική επιρροή μέσα τους. Μέσα σε όλο αυτό μπλέκεται πάντα η τέχνη και η μοναξιά του καλλιτέχνη.

– Εχει υπάρξει σχέδιό σας που το πιστεύατε πολύ, αλλά δεν προχώρησε για άλλους λόγους;

Συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο στη δουλειά μας, αλλά θα πρέπει να καταλάβουμε πως ο σχεδιαστής δεν ξεκινάει έχοντας μια fixed εικόνα στο μυαλό του, την οποία την προχωράει μόνος του. Από το λευκό χαρτί μέχρι να φτάσουμε στο ολοκληρωμένο αυτοκίνητο που παρουσιάζεται στα στελέχη της εταιρίας που αποφασίζουν αν θα προχωρήσουν ή όχι, έχει αλλάξει πάρα πολλές μορφές. Τόσο από τον σχεδιαστή όσο και από άλλους ανθρώπους που συνεργάζονται για την παραγωγή του. Η μορφή ενός αυτοκινήτου είναι πάρα πολύ εύπλαστη, κυρίως στα αρχικά στάδια της σχεδίασης. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι γίνονται κάποιες κλινικές έρευνες όπου παρουσιάζουμε το αυτοκίνητο στον κόσμο. Αν η υποδοχή δεν είναι αυτή που θέλουμε, είτε γιατί το προϊόν δεν είναι καλό είτε γιατί προηγείται της εποχής του, τότε η εταιρία το βάζει στο συρτάρι της.

«Δεν πήρα τις Ferrari για τη συλλεκτική τους αξία».

– Εσείς τώρα σε ποια εταιρία δουλεύετε;

Είμαι Production Exterior Design Manager στην εταιρεία Changan. Η εταιρία δεν έχει έρθει ακόμη στην Ευρώπη, αλλά θα το κάνει σύντομα. Τα προϊόντα της είναι μοντέρνα και άκρως ανταγωνιστικά. Ενα από τα σχεδιαστικά της κέντρα είναι στην Ιταλία και συγκεκριμένα στο Τορίνο. Πριν, δούλευα εννέα χρόνια για λογαριασμό της Toyota.

– Ολα αυτά τα χρόνια ποιο μοντέλο σας έχει μείνει στο μυαλό και σας κάνει περήφανο;

Πέρασαν πολλά αυτοκίνητα από τα χέρια μου όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό που είχε περισσότερη επίδραση από τη δική μου πλευρά ήταν το Toyota GT86. Συνολικά η δική μου ενασχόληση στο στούντιο εκείνη την περίοδο περιλάμβανε γύρω στα 12 αυτοκίνητα. Από το δεύτερο Prius κι έπειτα, πολλά αυτοκίνητα είχαν τη δική μας πινελιά.

– Εσείς τι αυτοκίνητο οδηγείτε; 

Δυστυχώς, έχω πολλά αυτοκίνητα. Ξεκίνησα να οδηγώ την Triumph Dolomite του πατέρα μου, η οποία κάποια στιγμή σάπισε, αλλά αποκαταστάθηκε από τα αδέλφια μου. Εχω ακόμα δύο συλλεκτικές Ferrari, και για καθημερινό έχω ένα Volkswagen Passat CC.

«Πέρασαν πολλά αυτοκίνητα από τα χέρια μου όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό που είχε περισσότερη επίδραση από τη δική μου πλευρά ήταν το Toyota GT86».

– Ποιο είναι το δικό σας κριτήριο για να έχετε ένα αυτοκίνητο; 

Κανένα από τα αυτοκίνητα αυτά δεν το έχω γιατί πρέπει να το έχω. Οι Ferrari που έχω μου μιλούσαν την καρδιά μου. Μου άρεσαν τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα. Δεν κοίταξα πρώτα τη συλλεκτικότητά τους. Απλώς, συμβαίνει να έχουν μια συλλεκτική αξία, αλλά αυτό είναι θέμα marketing της εταιρίας. Προσπαθώ στη ζωή μου να μην έχω πολλά αντικείμενα. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι αν συντονίζεται κάτι στη σφαίρα της αισθητικής μου.

– Είναι όμορφα τα σημερινά αυτοκίνητα;

Ολα τα πράγματα είναι κομμένα και ραμμένα στο τι ζητάει ο κόσμος. Είτε ξέρει είτε δεν ξέρει τι θέλει. Οι άνθρωποι πιστεύουν πως τα παλιά αυτοκίνητα ήταν πιο όμορφα. Σαφώς ήταν πιο ιδιαίτερα γιατί δεν είχαν τόσους νομικούς περιορισμούς. Τα αυτοκίνητα πρέπει να είναι όσο περισσότερο ασφαλή γίνεται και όπως λέμε στη δική μας γλώσσα «να τρακάρουν επιτυχώς». Να μην σκοτωθεί αυτός που είναι μέσα. Ως εκ τούτου το σχήμα και το μέγεθος εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Οταν κάτι έχει περιορισμούς δεν μπορεί να είναι τόσο όμορφο. Αυτή είναι μια χοντρική εξήγηση για ποιο λόγο τα σημερινά αυτοκίνητα έχουν χάσει τον χαρακτήρα τους σε σχέση με τα παλιά.

«Οι άνθρωποι πιστεύουν πως τα παλιά αυτοκίνητα ήταν πιο όμορφα. Σαφώς ήταν πιο ιδιαίτερα γιατί δεν είχαν τόσους νομικούς περιορισμούς»

– Ας μην ξεχνάμε πως οι άνθρωποι μονίμως παρελθοντολογούμε.

Ναι γιατί το παρελθόν το έχουμε συμπυκνωμένο μέσα μας. Δεν ήταν όλα τα αυτοκίνητα όμορφα, αλλά κάποια έχουν μείνει. Ξέρουμε ότι υπάρχουν πολύ ωραία αυτοκίνητα από τη δεκαετία του ’40 έως το ’80 περίπου.

– Εμείς οι Έλληνες έχουμε μια ερωτική σχέση με το αυτοκίνητό μας. Συμβαίνει κι αλλού αυτό;

Και ο Ιταλός το έχει αυτό. Το αυτοκίνητο είναι ένα αντικείμενο κύρους και δυστυχώς ματαιοδοξίας. Θέλω να δείξω ποιος είμαι διαμέσου των πραγμάτων που κατέχω. Είναι ένα λάθος που το κάνουν πολλοί λαοί, δεν το κάνει μόνο ο Έλληνας. Το αυτοκίνητο, όπως και το σπίτι, είναι το πιο ακριβό πράγμα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Το σπίτι, όμως, επειδή είναι ακόμη πιο ακριβό δεν έχεις πάντα τη δυνατότητα να το αποκτήσεις. Το αυτοκίνητο είναι το αμέσως επόμενο ποθητό πράγμα που μπορεί να αγοράσει κάποιος και μάλιστα περισσότερες από μια φορές.

– Βέβαια, στην Ελλάδα είχαμε το φαινόμενο Cayenne. Eίχαν γεμίσει οι ελληνικοί δρόμοι με Porsche. 

Αυτό αφορά το επίπεδο της ματαιοδοξίας. Δυστυχώς, τα όνειρα των ανθρώπων είναι κυρίως υλικά. Οπότε, αν κάποιος βασίζεται σ’ αυτή τη νοοτροπία -και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό- τότε προσπαθεί να βρει έναν τρόπο μέσω ενός αντικειμένου-συμβόλου, όπως είναι η Porsche, να αναδείξει τον εαυτό σε κάτι περισσότερο από αυτό που είναι.

«Τα όνειρα των ανθρώπων είναι κυρίως υλικά».

– Πώς βλέπετε το μέλλον της ηλεκτροκίνησης;

Δεν συμφωνώ τόσο πολύ μ’ αυτό το μέλλον. Είναι μια καθαρά πολιτική κίνηση που αφορά το πώς θέλουμε να πουλήσουμε ένα προϊόν στις μάζες. Ο τρόπος που φτιάχνουμε σήμερα τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, δεν ξέρω αν αλλάξει ραγδαία στο κοντινό μέλλον, είναι τρομερά ρυπογόνος. Το επίπεδο της ρύπανσης που προκαλείται για να φτιαχτεί ένα τέτοιο αυτοκίνητο είναι πάρα πολύ υψηλό.

Μια Lamborghini, έτσι όπως την οραματίστηκε ο Γιώργος Κούκος.

– Να κάτι που δεν περνούσε από το μυαλό μας. 

Δεν συμφωνώ με τη λογική: φτιάχνω μια μπαταρία και για να την φτιάξω ξοδεύω πολλή ενέργεια που αυτή δεν την παράγω προφανώς με μηδενική έκλυση διοξειδίου του άνθρακα. Αυτή την ενέργεια την παίρνω από ορυκτές πηγές. Άρα ξοδεύω περισσότερη ενέργεια. Ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει αυτό γιατί όταν παίρνει το προϊόν στα χέρια του ξεχνάει τη βενζίνη και το βάζει στην πρίζα. Μέσα στο μυαλό του κόσμου είναι ότι έχει να κάνει με ένα καθαρό προϊόν. Δεν ξέρει τι γίνεται πριν στο κομμάτι της κατασκευής και της σχεδίασης. Είναι ένα σκοτεινό κομμάτι για τον κόσμο. Επίσης, δεν ξέρουμε τι θα την κάνουμε την μπαταρία του αυτοκινήτου όταν τελειώσει η ζωή της. Σημειωτέον δεν είναι και πολύ μεγάλη η ζωή της.

– Σχεδιαστικά τι αλλαγές φέρνει η ηλεκτροκίνηση; 

Φέρνει πολλές, καθώς δεν υπάρχει μηχανή μπροστά ούτε πίσω. Υπάρχουν, επίσης, ηλεκτροκινητήρες που είναι πολύ μικρότεροι σε μέγεθος. Επομένως, μπορούμε να μικρύνουμε το προϊόν. Από την άλλη, όμως, υπάρχει η μπαταρία που είναι βαριά και μεγάλη. Υποθέτω ότι στο μέλλον θα μικρύνει. Αυτή τη στιγμή, πάντως, έχει μεγάλη επιρροή στο αυτοκίνητο γιατί το κάνει πολύ ψηλότερο, καθώς μπαίνει στο πάτωμα. Ως εκ τούτου, σηκώνεται η καμπίνα. Παλεύουμε αυτή τη στιγμή να φτιάξουμε ένα αυτοκίνητο με σωστές αναλογίες. Το πρόβλημα είναι μικρότερο με τα SUV. Αλλά δεν μπορούμε να φτιάξουμε πολύ μικρά αυτοκίνητα μεσαίας κατηγορίας. Είναι ένα πρόβλημα που θα λυθεί.

«Ζω στο Τορίνο που είναι μια πάρα πολύ όμορφη πόλη που διατηρεί την αρχιτεκτονική της».

– Οι άνθρωποι των πόλεων αφήνουν τα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού; Κινούνται προς αυτά που λέμε «αυτοκίνητα πόλης»; 

Αν και τα σημερινά αυτοκίνητα πόλης είναι πολύ μεγαλύτερα σε σχέση με το παρελθόν. Το αυτοκίνητο είναι ένα προϊόν που για πάρα πολλούς λόγους μεγαλώνει. Μπορεί και οι άνθρωποι στις μέρες μας να είναι πιο ψηλοί, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να δικαιολογεί την αύξηση του μεγέθους.

– Αρα ποιος είναι ο βασικός λόγος;

Έχει να κάνει κυρίως με την τεχνολογία που χρησιμοποιούμε. Επίσης, καθώς πληθαίνουν τα αυτοκίνητα έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να συγκρουστούν. Σ’ έναν ιδανικό κόσμο θα μπορούσαμε να έχουμε αυτοκίνητα πιο καλαίσθητα και με πιο καθαρή τεχνολογία.

– Βέβαια δεν υπάρχει ιδανικός κόσμος…

Υπάρχουν τρόποι που «φωνάζουν» και μπορούν να γίνουν, αλλά επεμβαίνει η πολιτική άποψη και το τι πρέπει να πουληθεί.

– Η Ιταλία κουβαλάει πολλούς μύθους. Πώς είναι η ζωή εκεί; 

Καταρχάς έχει διαφορά αν ζεις στη Βόρεια ή την Νότια Ιταλία. Εμείς, μάλλον, μοιάζουμε περισσότερο με τους Νότιους Ιταλούς αν και έχουμε πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τους Βόρειους. Υπάρχει ο δημόσιος τομέας με τη βαριά γραφειοκρατία κι εκεί, ενδεχομένως και χειρότερα από εμάς. Εγώ ζω στο Τορίνο που είναι μια πάρα πολύ όμορφη πόλη που διατηρεί την αρχιτεκτονική της. Υπήρχε μεγαλύτερος σεβασμός όταν φτιαχνόταν η πόλη. Ηξεραν τι ήθελαν να δείξουν σαν ταυτότητα. Επίσης, είναι γνωστή η κουλτούρα της κουζίνας τους. Δυστυχώς, έχουν χάσει τη μουσική τους.

– Ζείτε εκεί από το 2006. Έχετε αφομοιωθεί από την ιταλική νοοτροπία; 

Επηρεάζεις και επηρεάζεσαι. Δεν μπορώ να αλλάξω μια ολόκληρη πόλη, επομένως έχω προσαρμοστεί μέσα της. Από την άλλη μεριά, παραμένω ένας Έλληνας στην Ιταλία. Εδώ υπάρχουν πολύ λίγοι Έλληνες, κάποιοι είναι συνάδελφοι, αλλά κυρίως είναι ξένοι. Στον εργασιακό μου χώρο δεν υπάρχουν μόνο Ιταλοί. Είμαστε στην εταιρία πάνω από 17 εθνότητες.

– Ελληνική μουσική τους παίζετε; 

Κάποτε έκανα προσπάθεια και μάλιστα πολύ σθεναρά. Προσπαθούσα να κάνω events με καλή ελληνική μουσική, αλλά ο Ιταλός δεν είναι καλός ακροατής όπως είναι κάποιοι Έλληνες. Προσπαθούσα να τους δείξω ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο ταβέρνες και τσολιάδες.

«Παλεύουμε αυτή τη στιγμή να φτιάξουμε ένα αυτοκίνητο με σωστές αναλογίες».

– Η μουσική πώς προέκυψε στη ζωή σας; 

Τυχαία! Εννοώ η μουσική ενασχόληση. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ακουγόταν Τσιτσάνης, Θεοδωράκης και Χατζιδάκις. Είμαι τυχερός. Κάποια στιγμή, εντελώς αναπάντεχα, έφερε ο αδελφός μου ένα όργανο και κάπως έτσι άρχισα να ασχολούμαι κι εγώ. Αυτό που έμεινε στα χέρια μου ήταν η κιθάρα. Ακόμη και σήμερα ασχολούμαι.

Σχεδιάζοντας με ένα ποτήρι κρασί για παρέα.

– Εσείς περάσατε πολλούς κύκλους για να βρείτε αυτό που θέλατε να κάνετε. Τι θα λέγατε σήμερα ως συμβουλή σε κάποιους νέους;

Οι γονείς θα πρέπει παρακολουθούν τα παιδιά τους και αν γίνεται να καταλάβουν τα όνειρά τους. Αν αυτό γίνει, τότε ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα στη ζωή του. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν η εικόνα των ονείρων του είναι καθαρή και αγνή. Με αυτό ως σύμμαχο θα τα καταφέρει όλα στη ζωή του. Σκοπός είναι να κάνει ο άνθρωπος μόνο αυτά τα πράγματα που αγαπάει χωρίς πίεση. Όλοι κατ’ ανάγκη ζούμε, αλλά αν ασχολείσαι μ’ αυτά που λέει η καρδιά σου, είσαι ευτυχής ή τουλάχιστον πιο υγιής. Τα παιδιά όταν γεννιούνται είναι μικροί θεοί: έχουν άποψη, γούστο και χαρακτήρα. Οι γονείς πρέπει αυτό το πράγμα να το ξεκαθαρίσουν και σίγουρα να μην το εμποδίσουν. Το παιδί θα βρει το δρόμο του και δεν θα καταλήξει να πρέπει η κοινωνία να του βρει τι θα το κάνει ή πώς θα τον χειραγωγεί. Θα είναι ένας άνθρωπος με ελεύθερο νου.

Διαβάστε ακόμα: Ο θρυλικός Άλεκ Ισηγόνης, μπαμπάς του εθιστικού «Mini» (1906-1988).

TAGS :
ferrari αυτοκίνητο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook