ΑΛΠΕΙΣ1992-15

    Ο Παύλος Τσιαντός και ο Ηρακλής Μωϋσίδης (από αριστερά) πανευτυχείς στην κορυφή του Matterhorn 4.478μ.

    Ήταν άνοιξη του 1992, μετά από έναν ευχάριστο χειμώνα με πολλή αναρρίχηση στα ελληνικά βουνά και καθώς το καλοκαίρι πλησίαζε όνειρο κάθε νέου ορειβάτη τότε ήταν να ταξιδέψει στην Ευρώπη και να σκαρφαλώσει στις Άλπεις. Αυτό που βιώνεις με την ορειβασία δεν είναι μόνο η πρόκληση να κατακτήσεις μια κορυφή, αλλά η διερεύνηση των δυνατοτήτων σου και της ικανότητάς σου να τις ξεπεράσεις.

    Η σκέψη μας τριγύριζε από καιρό σε κάτι που δεν είχε γίνει ξανά από Έλληνες. Δεν θα μας πείραζε η αποτυχία, αν όμως το τολμούσαμε και πετυχαίναμε –λέγαμε μεταξύ μας ο Παύλος κι εγώ–, θα ανοίγαμε μια νέα σελίδα στην Ελληνική Ορειβασία. Αυτό το κάτι λεγόταν «Βόρεια του Matterhorn», η περιβόητη διαδρομή των αδερφών Schmid το 1931, 1.200 μέτρα κάθετου πάγου και βράχου. Η βόρεια ορθοπλαγιά του Matterhorn ανήκει, μαζί με την βόρεια των Grand Jorasses και του Eiger, στις μεγαλύτερες και πιο φημισμένες ορθοπλαγιές των Άλπεων.

    Η πρώτη ανάβαση της Βόρειας ορθοπλαγιάς του Matterhorn, το 1931, από τους Γερμανούς αδερφούς Schmid τους χάρισε τιμητικό χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες.

    Αρχικά, προσπαθήσαμε να ενταχθούμε σε κάποιο από τα προγράμματα της Ομοσπονδίας για νέους ορειβάτες στις Άλπεις, δυστυχώς όμως δεν τα καταφέραμε. Αυτό, ωστόσο, αντί να μας αποθαρρύνει, μας έκανε πιο δυνατούς. Έπρεπε να βρούμε δουλειά και να μαζέψουμε χρήματα, εγώ ήμουν φοιτητής και ο Παύλος με το απολυτήριο του στρατού.

    Καταφέραμε να συγκεντρώσουμε τον εξοπλισμό, με πολύ κόπο, από φίλους και δανειστήκαμε υλικά που κάποια από αυτά δεν ήταν και τόσο κατάλληλα για ένα τέτοιου είδους εγχείρημα. Έπρεπε όμως να το τολμήσουμε με ό,τι είχαμε στη διάθεσή μας, δεν υπήρχε άλλη βοήθεια. Δώσαμε το ραντεβού για όταν θα νιώθαμε πως ήμασταν έτοιμοι.

    1Ο Ηρακλής Μωϋσίδης επιτέλους στο σταθμό του Glacier Express με προορισμό το Zermatt.

    Ο Ηρακλής Μωϋσίδης επιτέλους στο σταθμό του Glacier Express με προορισμό το Zermatt.

    Στις 3 Αυγούστου συναντηθήκαμε στην Λεπτοκαρυά Κατερίνης. Το ταξίδι μας θα άρχιζε μέσα από την εμπόλεμη Γιουγκοσλαβία με ένα λεωφορείο που μετέφερε Τσέχους τουρίστες και από εκεί, με άλλο λεωφορείο ή τρένο, θα διασχίζαμε την Ευρώπη και θα φτάναμε στην Ελβετία. Τελικά μετά από έξι μέρες, περνώντας από Γιουγκοσλαβία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Γερμανία, Αυστρία, και με πολύ οτοστόπ, φτάσαμε επιτέλους, ανακουφισμένοι, στο κάμπινγκ του Zermatt.

    Το Zermatt είναι ένα χωριό περιτριγυρισμένο από βουνά, αυτό όμως που ξεχωρίζει ανάμεσά τους είναι το Matterhorn 4.478μ.. Οι μέρες που είχαμε στη διάθεσή μας ήταν μετρημένες. Αυτό που χρειαζόμασταν για αρχή ήταν η κατάλληλη προετοιμασία και ο εγκλιματισμός στο υψόμετρο.

    Μετά από πολύ κόπο και ένα μακρύ ταξίδι βρεθήκαμε στην αφιλόξενη βόρεια ορθοπλαγιά του Matterhorn. Είχε προηγηθεί η αναρρίχησή μας σε δυο βουνά, το Obergabelhorn 4.062μ. και το Rimpfischorn 4.198μ.. Ο λόγος που επιλέξαμε το πρώτο ήταν ότι η ορθοπλαγιά του Matterhorn βρίσκεται ακριβώς απέναντί του: η παρατήρηση της διαδρομής, η ποσότητα χιονιού-πάγου, καθώς και το διάστημα που τη βλέπει ο ήλιος για πιθανές λιθοπτώσεις ή χιονοστιβάδες, θα μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε περισσότερο το βουνό και την ορθοπλαγιά. Το Rimpfischorn το επιλέξαμε για έναν και μόνο λόγο: να σκαρφαλώσουμε την κόψη που είχε σκαρφαλώσει στις 15 Ιουλίου 1965 ο Γιώργος Μιχαηλίδης μαζί με ξένους ορειβάτες. Η ανάβασή του, πιο εύκολη απ’ αυτήν του Obergabelhorn, μας ταξίδεψε σε άλλες εποχές όταν, καθώς ψάχναμε το παλιό ημερολόγιο του βουνού, ανακαλύψαμε τις υπογραφές των Γ. Μιχαηλίδη και Ε. Μάιδου.

    Στην επόμενη σελίδα: «Από δω και πέρα δεν υπάρχει επιστροφή»

     

    1  2  3

    1 2 3

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top