Λίγο πριν φύγει η μέρα, ο Μπάμπης Γκιριτζιώτης εξερευνά τις Βόρειες πλευρές του Ολύμπου σε ένα από τα projects με την «The North Face» και τον Μιχάλη Στύλλα.

Από το 2000 έως το 2006 δούλευα ως freelancer σε ελληνικά περιοδικά και εφημερίδες, αλλά και κάποια του εξωτερικού. Αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα τα ταξιδέψω πολύ στην αγαπημένη μου ήπειρο, την Αφρική, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, στα Βαλκάνια και την Ευρώπη.

Ο Γιώργος Ράιος σε μια εντυπωσιακή κατάβαση από την κορυφή του Κισσάβου.

Όταν τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν, μιας και πολλά έντυπα άρχισαν να κλείνουν, αποφάσισα να φύγω από την Αθήνα και να μετακομίσω στην πόλη που γεννήθηκα, τη Θεσσαλονίκη. Με λίγη τύχη έπιασα δουλειά σε κάποιο τοπικό φωτογραφικό πρακτορείο που συνεργαζόταν με το Αθηναϊκό πρακτορείο ειδήσεων. Το ύφος της συγκεκριμένης δουλειάς (η ειδησεογραφία) με δυσκόλεψε στο να βρίσκω χρόνο για ταξίδια, συνέχισα όμως –όσο μου επιτρεπόταν– κάποιες συνεργασίες που είχα με έντυπα και εφημερίδες.

Σκαρφαλώνοντας στη Μεγάλη Σπηλιά, στην Κάλυμνο.

Τότε προέκυψε η φάση με τα outdoor. Κάποια στιγμή με έστειλαν από ένα περιοδικό να καλύψω φωτογραφικά έναν αγώνα ορεινού τρεξίματος 100 χλμ. στην περιοχή της Δράμας –είχα επαφή με το βουνό από μικρή ηλικία και μου άρεσε να κινούμαι σε τέτοιες καταστάσεις. Εντυπωσιάστηκα από την πρώτη στιγμή. Όταν ξεκίνησε ο αγώνας βρέθηκα μέσα στα μονοπάτια να φωτογραφίζω τους αθλητές και –δίχως καλά καλά να το καταλάβω– έμεινα όλο το βράδυ στη διαδρομή συνεχίζοντας.

Η Κάλυμνος θεωρείται από τους πιο σημαντικούς αναρριχητικούς προορισμούς στον κόσμο, με πάνω από 2.500 αναρριχητικές διαδρομές.

Πριν οι αθλητές ξεκινήσουν την προσπάθειά τους, είχα παρατηρήσει, με έκπληξη, ότι δεν υπήρχε κάποιος φωτογράφος μέσα στον αγώνα –εννοώ όχι στην εκκίνηση, αλλά μέσα στον αγώνα, στην εξέλιξή του. Έτσι, επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησα κάποιες επαφές με διάφορες διοργανώσεις ώστε να μπορέσω να αναλαμβάνω τη φωτογράφιση τέτοιων αγώνων εγώ. Στην αρχή ξεκίνησα να το κάνω δειλά, μόνος μου, βλέποντας όμως ότι υπήρχε ενδιαφέρον από αθλητές και διοργανωτές, χρειάστηκα και άλλους φωτογράφους. Τώρα, μετά από μερικά χρόνια, σε κάθε αγώνα που καλύπτουμε πάμε τρεις με τέσσερις φωτογράφοι –έχει χρειαστεί όμως να καλύψουμε αγώνα και με δώδεκα φωτογράφους. Έτσι δημιούργησα μια ομάδα φωτογράφων και το σύνολο των φωτογραφιών φιλοξενείται στην ιστοσελίδα www.go-mrp.com.

Οι αγώνες Ορειβατικού Σκι έχουν αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια και έχουν φέρει τους λάτρεις του αθλήματος ακόμα πιο κοντά στο βουνό.

Αν στη ζωή σου δεν σε νοιάζει να πηγαίνεις ένα βήμα παραπέρα, το αφήνεις εκεί. Εμείς όμως είμαστε από αυτούς που «ψάχνονται», θέλαμε –και θέλουμε πάντα– να κάνουμε συνέχεια κάτι παραπάνω. Έτσι, το 2012 δημιουργήσαμε την GOexperience (www.goexperience.com.gr), μια ομάδα που, εκτός από τη φωτογραφική κάλυψη αγώνων ορεινού τρεξίματος, ασχολείται και με άλλες δράσεις που γίνονται στο βουνό (ορειβατικό σκι, mountain Bike, αναρρίχηση κτλ), προσωπικά projects αθλητών, παραγωγές βίντεο για αγώνες, αλλά και εταιρείες outdoor και κατασκευή ιστοσελίδων και εντύπων που ως κέντρο αναφοράς έχουν το βουνό.

Διαβάστε ακόμα: Κορώνα-γράμματα για μια φωτογραφία

Ο Μπάμπης Γκιριτζιώτης σε αναμονή του αναρριχητή…

Από τις πιο δυνατές εμπειρίες που έχω ζήσει έως τώρα στα χρόνια που ασχολούμαι με τις outdoor δραστηριότητες ‒και ταυτόχρονα από τις πιο δύσκολες και απαιτητικές‒ ήταν οι δυο αποστολές μου στο Νεπάλ. Η πρώτη, τον Νοέμβριο του 2010, ήταν ακόμα πιο δύσκολη, γιατί πήγαινα σε μέρος άγνωστο και σε συνθήκες που μέχρι τότε δεν είχα ζήσει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή το μεγαλύτερο υψόμετρο στο οποίο είχα φτάσει ήταν τα 2.917 μ., η κορυφή του Ολύμπου. Στο Νεπάλ φτάσαμε τα 5.400μ. Η διαφορά ήταν τεράστια.

Ο Δημήτρης «Frits» Παπακωνσταντίνου «πετάει» με φόντο το Στεφάνι του Ολύμπου.

Είχα μάθει δύο μήνες πριν για τον αθλητή Νίκο Καλοφύρη, που θα έπαιρνε μέρος στον υπερμαραθώνιο αγώνα ορεινού τρεξίματος «Solokhumbu Trail» στο Νεπάλ. Ένα βράδυ, που ήμουν στο σπίτι με τρεις συνεργάτες, τους έκανα λόγο για τον αγώνα που θα έτρεχε ο Νίκος. «Ωραία θα ήταν να μπορούσαμε να καλύψουμε την προσπάθειά του», είπα. Μπαίνοντας μετά από λίγο στο διαδίκτυο και βλέποντας τις λεπτομέρειες ‒τα 280 χιλιόμετρα που είναι ο αγώνας, τα υψόμετρα, τις συνθήκες διαβίωσης‒, οι φίλοι άρχισαν να γελάνε. «Αυτά δεν γίνονται!», μου είπαν. Και η κουβέντα σταμάτησε εκεί.

Τα μονοπάτια του Ολύμπου φιλοξενούν μια σειρά από τους πιο εντυπωσιακούς αλλά και πιο σκληρούς αγώνες στο ελληνικό καλεντάρι.

Εγώ, ωστόσο, είχα αποφασίσει ότι ήθελα να το κάνω. Έψαξα να βρω χορηγούς που θα με βοηθούσαν να καλύψω τα έξοδα της αποστολής, η στήριξη ήταν άμεση κι έτσι μερικές μέρες ανακοινώσαμε ότι θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τον Νίκο Καλοφύρη στον αγώνα. Μετά από αυτό άρχισαν τα τηλέφωνα από φίλους αθλητές. «Μην πας, θα την πατήσεις», μου έλεγαν. «Δεν θα αντέξεις πάνω από τρεις μέρες». Σχεδόν έκλεινα τα αυτιά μου. Ήθελα όσο τίποτα να το κάνω. Και το έκανα.

Στα μονοπάτια της Ροδόπης παρέα με τη φωτιά. Στον αγώνα VFUT οι αθλητές διανύουν αρκετά χιλιόμετρα τη νύχτα ώστε να ολοκληρώσουν την διαδρομή των 160 χλμ.

Οι αθλητές κάθε μέρα έτρεχαν από 15 έως 30 χιλιόμετρα, ακολουθώντας ένα πρόγραμμα 15 ημερών. Επειδή εκείνοι ξεκινούσαν κατά τις 9 το πρωί, εγώ έπρεπε να φεύγω με το πρώτο πρωινό φως, περίπου στις 6, για να μπορώ να κερδίζω χιλιόμετρα κατά τη διάρκεια της μέρας. Η δουλειά μου ήταν να ακολουθώ τον Νίκο, να τον φωτογραφίζω και στο τέλος της κάθε μέρας να στέλνω τα νέα στην Ελλάδα μέσω δορυφορικού συστήματος. Όταν έβρισκα το σημείο που μου άρεσε φωτογραφικά, περίμενα να περάσει και τον φωτογράφιζα. Από εκεί και πέρα έπρεπε να φτάνω όσο πιο γρήγορα γινόταν στον τερματισμό.

Ο Νίκος Κωστόπουλος πηγαίνοντας προς την κορυφή της Ζήρειας, στον αγώνα Garmin Ziria Cross Country, στον Φενεό της Ορεινής Κορινθίας.

Αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα άγχη μου ‒όσο μπορείς να νιώθεις άγχος σε έναν τόσο πανέμορφο τόπο. Έπρεπε οπωσδήποτε να φτάνω στον τερματισμό κάθε μέρας. Σε διαδρομές που καθημερινά δυσκόλευαν όλο και περισσότερο και που, σε συνδυασμό με τη σταδιακή αύξηση του υψομέτρου, οι δικοί μου ρυθμοί έπεφταν. Αν κάποια μέρα δεν θα μπορούσα να καλύψω τη διαδρομή, αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα να μην ξανασυναντήσω τον Νίκο μέχρι το τέλος του αγώνα…

Downhill στα μονοπάτια του Χορτιάτη.

Η θερμοκρασία στο Νεπάλ τη μέρα ήταν 5-7 βαθμούς, το βράδυ έπεφτε στους -10. Εκεί που κοιμόμουν, αν άφηνα το μπουκάλι με το νερό έξω από τον υπνόσακο, το πρωί ήταν πάγος. Έτσι κάθε βράδυ έπρεπε να το κρατάω μαζί με τις μπαταρίες των μηχανών μου μέσα στον υπνόσακο ‒σε τέτοιες θερμοκρασίες έχαναν εύκολα την ενέργειά τους και η φόρτισή τους ήταν επίσης μια από τις δυσκολίες του ταξιδιού. Εκτός από τα χιλιόμετρα που είχα να διανύσω κάθε μέρα, έπρεπε να έχω κι αυτά στο μυαλό μου. Είχα κι εγώ έναν δικό μου αγώνα, τελείως διαφορετικό από αυτόν του αθλητή.

Η ομάδα της Action Bike λίγο πριν την τελική κατάβαση τους με ποδήλατα Downhill από τον Όλυμπο.

Τη δεύτερη εβδομάδα κι εγώ και ο Νίκος αρρωστήσαμε. Βγάλαμε τον αγώνα με 38-39 πυρετό και οι δύο. Μέσα σε 15 μέρες έχασα 9 κιλά. Στην επιστροφή ένιωθα πολύ καλά ψυχολογικά, για τον πυρετό αδιαφορούσα, δεν τον αισθανόμουν. Όταν όμως γύρισα στη Θεσσαλονίκη και ηρέμησα, εκεί με χτύπησε, γονάτισα. Είπα, εντάξει, τώρα πρέπει να ξεκουραστώ.

Λίγα λεπτά μετά την εκκίνηση αγώνα Ορειβατικού Σκι στον Παρνασσό.

Μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας για μένα υπάρχει στους πιο μεγάλους αγώνες, εκεί που ο αθλητής χρειάζεται να τρέξει πολλές φορές και νύχτα. Για να καλύψω έναν τέτοιο αγώνα θα πρέπει να μείνω μέσα στο βουνό κατά τη διάρκεια της νύχτας, αυτό είναι που πολλές φορές με δένει μαζί με τους αθλητές. Φαντάσου έναν άνθρωπο που τρέχει όλη μέρα και να πρέπει να συνεχίσει όλη την νύχτα μέσα στο βουνό. Όταν ξαφνικά συναντά κάποιον άλλον, θέλει να πει δύο κουβέντες να ακούσει ένα «πάμε, μια χαρά είσαι». Αυτό το λίγο μερικές φορές δίνει πολλή δύναμη.

Διαβάστε ακόμα: Κορώνα-γράμματα για μια φωτογραφία

Ο Χρόνης Σιούλας στο τεχνητό πεδίο παγοαναρρίχησης στον Άι Λια Σερρών.

Κανείς από όσους τρέχουν σε τέτοιους αγώνες δεν είναι επαγγελματίας. Κανείς δεν πληρώνεται για αυτό. Το κάνουν επειδή τους αρέσει. Όλοι έχουν τις δουλειές τους, κλέβουν χρόνο από αυτές και τις οικογένειές τους για να προετοιμαστούν και να προπονηθούν, είναι εντυπωσιακό αν κάτσεις και το σκεφτείς. Και δεν είναι όλοι τους άνθρωποι με δουλειές που τους προσφέρουν μια σχετική οικονομική άνεση για να μπορούν να το κάνουν, ή που έχουν κάποια ξεκούραστη δουλειά. Ξέρω κάποιους που δουλεύουν σε εργοστάσια και όταν σχολάνε πρώτα θα πάνε για προπόνηση και μετά στο σπίτι τους. Αφιερώνουν δηλαδή ουσιαστικό χρόνο από τη ζωή τους για να μπορέσουν να πάρουν μέρος σε έναν αγώνα. Όλα αυτά είναι στοιχεία που κάνουν το ενδιαφέρον μου να φουντώνει ακόμα πιο πολύ.

Η Μάρα Καλογήρου με φόντο τα Καζάνια Ολύμπου.

Η δουλειά μου δεν είναι να σκαρφαλώσω ή να τερματίσω κάποιον αγώνα, όπως αυτούς στο Νεπάλ, αλλά να μπορέσω να κρατήσω στη φωτογραφική μου μηχανή τα συναισθήματα ‒όσο αυτό είναι δυνατόν‒ αυτών που το κάνουν. Δεν θα πω ποτέ «τερμάτισα». Λέω «ακολούθησα τον άνθρωπο που τερμάτισε τον αγώνα». Η δουλειά μου είναι η καταγραφή. Να καταγράψω τα συναισθήματά του, το ζόρι του, το άγχος του, τη χαρά του, το πώς τα κατάφερε ή δεν τα κατάφερε… Το βλέπω πιο ανθρωποκεντρικά.

Λίγη ξεκούραση και προετοιμασία δείπνου για τον Μπάμπη Γκιριτζιώτη (αριστερά)

Ένα άλλο, ιδιαίτερο, project που ξεχωρίζω, ήταν αυτό που κάναμε τον χειμώνα που πέρασε με την «The North Face» και τον φίλο και ορειβάτη Μιχάλη Στύλλα. Σκοπός μας ήταν να εξερευνήσουμε την Βόρεια πλευρά του Ολύμπου, που έχει μια ιδιαίτερη ομορφιά και τον χειμώνα είναι από τις λιγότερο επισκεπτόμενες περιοχές του βουνού. Το project αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να περάσω χρόνο με τον Μιχάλη στο βουνό: να δω πώς συμπεριφέρεται ένας ορειβάτης, πώς δουλεύει, πώς αντιδρά σε εύκολες ή δύσκολες καταστάσεις.

Βλέποντας από μακριά την επόμενη διαδρομή. Ο Μιχάλης Στύλλας του τη δείχνει.

Για το 2014 στόχος μου είναι να καλύψουμε με την ομάδα μου GOexperience μια σειρά από μεγάλους αγώνες και events που γίνονται στην Ελλάδα, όπως και κάποια projects που δουλεύουμε για τον Όλυμπο και την Οροσειρά της Ροδόπης. Επίσης πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα ετοιμάζουμε με την «The North Face» ‒συνεργάζομαι μαζί της τα τελευταία δύο χρόνια‒ και θα είναι πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα.

Ο Μπάμπης ενώ προετοιμάζει τον εξοπλισμό του.

Το Νεπάλ είναι επίσης μέσα στους στόχους μου για το 2014. Σε συνεργασία με τον Olympus Marathon προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε άλλη μια αποστολή, για να καλύψω φωτογραφικά την ελληνική παρουσία στον αγώνα ορεινού τρεξίματος Solukhumbu Trail, όπως έγινε το 2010 και το 2011 με τον Νίκο Καλοφύρη και τη Ναταλία Παπουνίδου, αντίστοιχα. Θα ήθελα πολύ να ξαναβρεθώ πάλι στη χώρα των βουνών.

Βλέποντας στο σκοτάδι τα αποτελέσματα της ημέρας.

Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω, να είμαι στο βουνό και να φωτογραφίζω. Με κάποιον τρόπο ‒θες η τύχη, θες οι συγκυρίες‒ κατάφερα να τα συνδυάσω όλα αυτά και να κάνω τα πράγματα που αγαπώ δουλειά. Ζω από αυτό, δεν είμαι ο φωτογράφος του Σαββατοκύριακου, ούτε την οικονομική άνεση έχω ούτε κάποια άλλη δουλειά να με συντηρεί. Ζω από την ouτdoor φωτογραφί. Αυτή πλέον θέλω να είναι η ζωή μου.

Ο Νίκος Καλοφύρης λίγα χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό του SoluKumbu Trail στο Νεπάλ.

Το τι επάγγελμα διαλέγεις να κάνεις είναι, φυσικά, και θέμα συγκυριών ή καταστάσεων. Αν, για παράδειγμα, ήμουν πατέρας τεσσάρων παιδιών, δεν θα είχα ούτε το χρόνο, ούτε την όρεξη, ούτε όμως και το θάρρος να ασχοληθώ με αυτό που κάνω τώρα. Αν και γνωρίζω πολλούς για τους οποίους δεν ισχύει αυτό, εγώ μάλλον θα είχα διαλέξει κάτι πιο φρόνιμο. Από την άλλη, είναι και στον άνθρωπο και πώς επιλέγει να ζήσει.

Στέλνοντας φωτογραφίες και κείμενο στην Ελλάδα μετά το τέλος μιας ακόμα μέρας από τον αγώνα της Ναταλίας Παπουνίδου στο Νεπάλ.

Δεν σκέφτομαι πότε θα σταματήσω να κάνω αυτό που κάνω, ούτε τι μπορεί να συμβεί μετά από ένα ή είκοσι χρόνια και ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα. Το ‘χω αφήσει λίγο φλου, βλέποντας και κάνοντας. Έχουμε ακόμα…

Φωτογραφίες: Μπάμπης Γκιριτζιώτης/Go Experience

Η Ναταλία Παπουνίδου σε μια από τις διαδρομές στον αγώνα SoluKumbu Trail στο Νεπάλ.

Διαβάστε ακόμα: «Ζωή χωρίς περιπέτεια ισοδυναμεί με θάνατο!»

Σε αναμνηστική φωτογραφία με την Ναταλία Παπουνίδου στον τερματισμό του αγώνα SoluKumbu Trail στο Νεπάλ. Πίσω τους διακρίνεται το αεροδρόμιο της Lukla ‒ένα από τα πιο επικίνδυνα στον κόσμο.

Ο Μιχάλης Στύλλας σε παιχνίδια με το φρέσκο χιόνι.

Μικρό διάλειμμα (ο Μπάμπης Γκιριτζιώτης δεύτερος από αριστερά) μετά από μια εντυπωσιακή κατάβαση με την ομάδα του Action Bike Team.

Περιμένοντας την καλύτερη στιγμή για τη φωτογραφία.