Ο Λευτέρης Παρασκευάς και ο αγώνας του να βοηθήσει έναν φίλο

Κολυμπώντας από το πρώτο στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής.

Κολυμβητής. Πολίστας. Τριαθλητής. Υπερμαραθωνοδρόμος. Κομμωτής και κινηματογραφιστής στην καθημερινή του ζωή. Ο Λευτέρης Παρασκευάς είναι όλα αυτά, μα πάνω απ’ όλα είναι ένας πραγματικός φίλος. Έτοιμος να βοηθήσει όταν υπάρχει ανάγκη. Να σταθεί δίπλα σε έναν «αδερφό» του, ο οποίος έπρεπε να υποβληθεί σε δύσκολη επέμβαση στον μυελό των οστών. Για χάρη του την Κυριακή 9 Ιουνίου πραγματοποίησε έναν μαραθώνιο κολύμβησης. Από το Σούνιο ως το Λαγονήσι. Στα μισά τραυματίστηκε. Στα τελευταία έξι (από τα 25) χιλιόμετρα δεν μπορούσε να κουνήσει το ένα του χέρι. Τερμάτισε χάρη στη δύναμη της θέλησης να συγκεντρώσει χρήματα για τον φίλο του.

Την Κυριακή έκανα έναν αγώνα κολύμβησης 25 χιλιομέτρων για να βοηθήσω έναν πολύ άτυχο φίλο μου. Του έχουν συμβεί πολλά. Πριν από λίγο καιρό του εμφανίστηκε κάτι σαν όγκος στο νωτιαίο μυελό. Του χτυπούσε τα νεύρα. Υπέφερε. Μόλις τέσσερις μέρες μετά τη διάγνωση ήρθε στο μαγαζί μου να τον κουρέψω. Σοκαρίστηκα. Ήταν σαν ζόμπι. Άϋπνος πέντε μέρες από τον πόνο και με δυσκολία στην κίνηση.

Μαζί με έναν άλλον φίλο σκεφτήκαμε να κάνουμε τον αγώνα. Του είπαμε τι σκεφτόμαστε και αρνήθηκε. Έτσι, όλη αυτή η προσπάθεια γίνεται περίπου στα κρυφά… Στόχος μας είναι να συγκεντρώσουμε χρήματα μέσω crowdfunding για να τον βοηθήσουμε να καλύψει ένα μέρος του κόστους της επέμβασης ή του μετεγχειρητικού σταδίου.

Η έμπνευσή μου για να ξεκινήσω τους αγώνες τριάθλου ήταν το βίντεο του πατέρα με τον ανάπηρο γιο* που συμμετείχαν στο Ironman. Έπαθα σοκ μόλις το είδα. Το τρίαθλο είναι εντυπωσιακό. Το βλέπεις και λες «αποκλείεται να το κάνουν αυτό. Να κάνουν ποδήλατο, κολύμπι, τρέξιμο σε τέτοιους ρυθμούς». Όταν όμως το έκανα, κατάλαβα ότι δεν είναι και κάτι τρομερό. Το απομυθοποίησα.

O πρώτος του μεγάλος αγώνας τριάθλου: το Ironman στην Αγγλία.

Έτρεξα στο Ironman στην Αγγλία χωρίς να έχω κάνει ιδιαίτερη προπόνηση, λόγω υποχρεώσεων, και τα πήγα αρκετά καλά. Γύρισα πίσω και αποφάσισα να οργανώσω έναν αγώνα τριάθλου για φιλανθρωπικό σκοπό στην πατρίδα μου, στον Βόλο. Προσπαθούσαμε να μαζέψουμε χρήματα για το ορφανοτροφείο της πόλης. Βάλαμε τα ίδια τα παιδιά να διαλέξουν το όνομα του αγώνα. Τελικά επιλέξαμε το «140 χιλιόμετρα για ένα χαμόγελο». Καταφέραμε να μαζέψουμε 10.000 ευρώ. Η διοργάνωση καθιερώθηκε, λέγεται Magnathlon και κάθε χρόνο επιλέγουμε ένα ίδρυμα όπου πάνε τα χρήματα.

Μετά το Ironman, το 2012, αποφάσισα να κάνω κάτι ακόμα δυσκολότερο. Να τρέξω στο Celtman, το πιο τρελό και απαιτητικό τρίαθλο, στην πανέμορφη Σκοτία. Είναι ένας αγώνας όπου κάνεις 4 χλμ. κολύμβηση σε λίμνη, 204 χλμ. ποδήλατο και 42 χλμ. ορεινό τρέξιμο.

Τη συμμετοχή μου στο Celtman μπορέσαμε να την κάνουμε ντοκιμαντέρ. Η ιδέα ήταν φίλων μου σκηνοθετών που ήξεραν τι κάνω και ήθελαν να το κινηματογραφήσουν. Η παραγωγή ήταν… τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά. Πήραμε κάποια (λίγα) χρήματα από χορηγούς, ο σκηνοθέτης δούλεψε τσάμπα, το ίδιο και τα παιδιά που βοήθησαν στα γυρίσματα. Αυτό που καταφέραμε τουλάχιστον ήταν να μην πληρώσουμε τα έξοδα του ταξιδιού μας στη Σκοτία. Το ντοκιμαντέρ έγινε το επίσημο βίντεο της διοργάνωσης, έπαιξε σε ένα-δυο φεστιβάλ, πήρε καλές κριτικές και προβλήθηκε και στην Ελλάδα.

Μετά το Celtman μού προέκυψαν κι άλλοι δύο αγώνες. Ένας βουνού 128 χιλιομέτρων στη Ροδόπη κι ένας 27 χιλιόμετρα κολύμβησης στη Χαλκιδική. Είχα δηλώσει συμμετοχή πριν το Celtman, δεν περίμενα να με πάρουν, αλλά με δέχτηκαν και στους δυο, επειδή ήμουν ο μόνος Αθηναίος. Όλα έγιναν μέσα σε τρεις μήνες. Κατέληξα να είμαι ένα βήμα από το νοσοκομείο.

Το σώμα έπειτα από έναν τέτοιο αγώνα κανονικά θέλει ένα-δυο μήνες για να επανέλθει σε καλή κατάσταση. Την πρώτη εβδομάδα μετά το Celtman καθόμουν. Δεν ήθελα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Πλέον, βέβαια, έχω κατεβάσει το χρόνο αποθεραπείας στις δύο εβδομάδες.

«Το 2012, αποφάσισα να κάνω κάτι ακόμα δυσκολότερο. Να τρέξω στο Celtman, το πιο τρελό και απαιτητικό τρίαθλο, στην Σκοτία».

Το κόστος για έναν μέτριο εξοπλισμό που χρειάζεται κάποιος για να ασχοληθεί με το τρίαθλο είναι περίπου 5.000 ευρώ. Αν πεις ότι θα κατέβεις και σε έναν αγώνα όπως το Ιronman, το κόστος ανεβαίνει στα 7.000 ευρώ. Το κακό με το τρίαθλο, βέβαια, είναι πως όσοι ξεκινούν, πωρώνονται και θέλουν πάντα κάτι παραπάνω.

Φετινός μου στόχος είναι το Ultraman στην Ουαλία. Είναι ένας τριήμερος αγώνας όπου την πρώτη μέρα έχει 10 χλμ. κολύμπι και 145 χλμ. ποδήλατο, τη δεύτερη 275 χλμ. ποδήλατο και την τρίτη 86 χλμ. τρέξιμο. Στη διάθεσή σου έχεις 12 ώρες κάθε μέρα για να τερματίσεις, ειδάλλως βγαίνεις εκτός αγώνα.

Το να φτάνεις τον εαυτό σου στο όριο είναι μέρος της χαράς. Οι εναλλαγές, η πίεση είναι μέρος της διαδικασίας. Αν δεν συνέβαινε και κάτι άσχημο, δεν θα είχε ενδιαφέρον. Τα άσχημα σού μένουν, αυτά είναι που συζητάς περισσότερο.

Στον τερματισμό, έπειτα από 23,5 ώρες και 128 χλμ. ορεινού τρεξίματος, στο Παρανέστι Δράμας.

Θέλω να κάνω αγώνα ερήμου, καθώς και υπερμαραθωνίους βουνού, γιατί έχουν και πολύ ωραία ταξίδια ‒Κιλιμάντζαρο, Νεπάλ… Μου αρέσει να συνδυάζω και τον αθλητισμό με το ταξίδι. Να πηγαίνω σε μέρη που δεν έχω δει.

Στα 40 μου ‒σε δυο χρόνια από τώρα‒ θα κάνω δώρο στον εαυτό μου άλλον έναν μεγάλο αγώνα τριάθλου. Το Enduroman Arc to Arc Chalenge, όπου ξεκινάς από το Λονδίνο, διασχίζεις τη Μάγχη και καταλήγεις στο Παρίσι.

«Με τον αγώνα ”140 χιλιόμετρα για ένα χαμόγελο” καταφέραμε να συγκεντρώσουμε 10.000 ευρώ για το Ορφανοτροφείο του Βόλου».

*Δείτε εδώ τo βίντεο με τον πατέρα και τον ανάπηρο γιο που συμμετείχαν στο Ironman, το οποίο ενέπνευσε τον Λευτέρη Παρασκευά να ξεκινήσει το τρίαθλο.

TAGS :
crowdfunding μαραθώνιος φιλία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook