Ο θάνατος περίμενε στο Κ2

«Στο memorial της κατασκήνωσης βάσης του Κ2, τοποθετώντας στο βουνό την αναμνηστική πλάκα με τα ονόματα των δυο συντρόφων μας, νιώθαμε τρομερά φορτισμένοι», λέει ο Νίκος Μαγγίτσης (με το πορτοκαλί μπουφάν). Μαζί με τον Αλέξανδρο Αραβίδη (αριστερά) ήταν οι μοναδικοί Έλληνες που συμμετείχαν σε αυτή τη διεθνή αποστολή στον Καύκασο, διάρκειας 59 ημερών.

Το άγνωστο, η ανάβαση, η πρόκληση του ακατόρθωτου, η αναμέτρηση με τον εαυτό σου και τα όριά του… Αυτά είναι τα στοιχεία που κάνουν εμάς τους ορειβάτες να θέλουμε να σκαρφαλώνουμε ολοένα και πιο ψηλά. Αυτό το «ολοένα» δεν σταματά ποτέ…

Σε τέτοια ύψη ο κίνδυνος είναι πάντα εκεί –τον νιώθεις, σχεδόν τον «γεύεσαι». Δεν τον παραμερίζεις όμως, μαθαίνεις να συμβιώνεις μαζί του, με όπλα σου τη λογική, το μέτρο και, βεβαίως, τη σωστή προετοιμασία. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο μια αποστολή ορειβασίας σε ψηλά βουνά, προκαλώντας μέχρι και θάνατο: οι καιρικές συνθήκες, οι κίνδυνοι πτώσεων σε ορθοπλαγιές και κρεβάς (σχισμές σε παγετώνες), οι χιονοστιβάδες, η νόσος του υψομέτρου… Η τελευταία δημιουργείται από την υψηλή βαρομετρική πίεση του βουνού, η οποία προκαλεί ζαλάδες, πυρετό, ανορεξία, έλλειψη ισορροπίας, πονοκεφάλους, και ενδέχεται, σε περιπτώσεις κακού εγκλιματισμού του ορειβάτη, να οδηγήσει σε εγκεφαλικό επεισόδιο ή πνευμονικό οίδημα.

Μια χιονοστιβάδα 400 μέτρα από την κατασκήνωση βάσης στο Κ2.

Τον Ιούνιο του 2013, σε μια διεθνή αποστολή στον Καύκασο, αποφασίσαμε με τον Αλέξανδρο Αραβίδη να επιχειρήσουμε να ανέβουμε στην κορυφή Κ2 –ο Αλέξανδρος κι εγώ ήμασταν οι μοναδικοί Έλληνες που συμμετείχαμε σε αυτή την αποστολή, που διήρκεσε 59 μέρες. Το Κ2 (μέρος της οροσειράς Καρακορούμ στα σύνορα Πακιστάν και Κίνας) είναι το δεύτερο ψηλότερο βουνό στη Γη μετά το Έβερεστ, με ύψος 8.611 μέτρα, και αυτό με τις μεγαλύτερες δυσκολίες της υψομετρικής κατηγορίας 8.000μ. και άνω. Ξεκινήσαμε στις 9 Ιουνίου, για να σκαρφαλώσουμε αρχικά στην κορυφή Broad Peak, ύψους 8.047μ., και εν συνεχεία να κατευθυνθούμε προς την Κ2 των 8.611μ.

Δείτε ακόμα: Έτσι κατακτήθηκε ο Όλυμπος 100 χρόνια πριν

Ο Μάρτι και ο Ντενάλι Σμιτ, πατέρας και γιος. «Δεν ζύγισαν σωστά τις καιρικές συνθήκες και το χιόνι. Εκεί ψηλά δεν σκέφτεσαι πάντα λογικά…», λέει ο Νίκος Μαγγίτσης.

Για να σκαρφαλώσεις σε μια κορυφή σού χορηγούν άδεια, συχνά μαζί και με άλλους ορειβάτες –αν και ο καθένας μπορεί να ανέβει αυτόνομα. Στην ίδια άδεια με μας ήταν επίσης ένας Αυστραλός (ο σπουδαίος ορειβάτης Κρις Γουόρνερ) και δύο Νεοζηλανδοί, οι Μάρτι και Ντενάλι Σμιτ –πατέρας και γιος. Ο εξοπλισμός μας περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, ειδικές μπότες, καλά αντίσχοινα, sleeping bags, αφυδατωμένες τροφές… Για το νερό φρόντιζε το χιόνι: όταν διψούσαμε, λιώναμε λίγο και το πίναμε.

Αφού ολοκληρώσαμε με ασφάλεια την ανάβαση εγκλιματισμού στο Broad Peak (εγώ στα 7.600μ. και ο Αλέξανδρος στα 8.000 μ.), συναντήσαμε κι άλλους ορειβάτες στην κατασκήνωση που βρίσκεται στην έναρξη της διαδρομής για την ανάβαση στο K2. Εκεί, μέλη της φυλής των Σέρπα (μιας τοπικής, εξοικειωμένης με τις συνθήκες των ψηλών βουνών, φυλής) μας σύστησαν να μη συνεχίσουμε στην Κ2, καθώς λόγω του πολύ άσχημου καιρού, υπήρχε μεγάλος κίνδυνος χιονοστιβάδων.

«Στη μνήμη του Μάρτι και του Ντενάλι φτιάξαμε μια αναμνηστική πλάκα, από ένα δίσκο φαγητού που είχαμε μαζί μας…»

Ήμασταν μεταξύ ναι και όχι για το αν τελικά θα ξεκινούσαμε για την κορυφή Κ2 το πρωί της επόμενης μέρας. Όλο το βράδυ δεν σταματήσαμε να το συζητάμε –ήταν μια πραγματικά δύσκολη απόφαση, μεταξύ επιθυμίας και λογικής. Ακούσαμε ότι οι υπόλοιπες αποστολές, μαζί με τους Σέρπα, θα εγκατέλειπαν, ωστόσο ο Μάρτι και ο Ντενάλι ήθελαν να συνεχίσουν και προσπάθησαν να πείσουν κι εμάς. Ευτυχώς δεν το κατάφεραν… Ο Κρις Γουόρνερ, που είχε αποφασίσει να τους ακολουθήσει, τελικά έκανε πίσω την τελευταία στιγμή. Ξημερώνοντας, πατέρας και γιος ξεκίνησαν τη διαδρομή προς το Κ2, ενώ εμείς, μαζί με τις άλλες αποστολές, αρχίσαμε την κάθοδο.

Διαβάστε ακόμα: «Πώς ο φίλος μου μού έσωσε τη ζωή στα Ιμαλάια»

Ο Νίκος Μαγγίτσης «μετράει» τα ύψη στην κατασκήνωση 1, στο Κ2.

Την επόμενη μέρα προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους με τον ασύρματο, αλλά μάταια. Αργότερα οι Σέρπα, που ανέβηκαν σε αναζήτησή τους, μας είπαν τους είχε παρασύρει μια χιονοστιβάδα. Ήταν ένα πικρό, άδοξο, τέλος. Παρά την εμπειρία τους, ειδικά του Μάρτι, που ήταν πολύ μεγάλη, δεν ζύγισαν σωστά τις καιρικές συνθήκες και το χιόνι. Εκεί ψηλά δεν σκέφτεσαι πάντα λογικά…

Όταν εσύ αποφασίζεις να μη συνεχίσεις, και ο άλλος, που το κάνει, χάνει τη ζωή του, τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα. Στη μνήμη του Μάρτι και του Ντενάλι (που ήταν μόλις 25 χρονών) φτιάξαμε μια αναμνηστική πλάκα, από ένα δίσκο φαγητού που είχαμε μαζί μας. Τοποθετώντας την με τον Αλέξανδρο στο βουνό, νιώθαμε τρομερά φορτισμένοι. Είχαμε ξεκινήσει με τόσα όνειρα, που όμως κατέληξαν σε εφιάλτη. Το Κ2 είχε επιβεβαιώσει ακόμα μια φορά τη φήμη του, ως η δεύτερη –μετά το Αναπούρνα– πιο επικίνδυνη κορυφή του κόσμου.

Ο Νίκος Μαγγίτσης είναι ο πρώτος –και ο μοναδικός έως σήμερα– Έλληνας, ανάμεσα στους 230 ορειβάτες από όλο τον πλανήτη, που έχει επιτύχει τον άθλο των «7 Summits»: την κατάκτηση της ψηλότερης κορυφής κάθε ηπείρου. Δείτε εδώ πώς.

Στην προσπάθειά του στο Κ2 ο Μαγγίτσης (στη φωτογραφία μαζί με τον Αλέξανδρο Αραβίδη) είχε δυο σημαντικούς –έστω και από μακριά– υποστηρικτές.

TAGS :
Κ2 κορυφή Μαγγίτσης ορειβάτης σπορ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook