Τον Ιούλιο του 2016, η Τζο Μαντά έλαβε μέρος στον αγώνα «Γύρος των Κορυφών» (Ronda Del Cims), στην οροσειρά των Πυρηναίων στο γνωστό πριγκιπάτο της Ανδόρας.

    Γιατί τρέχω; Γιατί κάθε φορά που τρέχω νιώθω την αύρα της ψυχής μου στο πρόσωπό μου. Ως φυσικοθεραπεύτρια και υπεύθυνη ποιοτικού ελέγχου σε γνωστή εταιρία της Αθήνας η καθημερινότητά μου από μόνη της χαρακτηρίζεται «ultra», με αποτέλεσμα και το τρέξιμο/προπόνηση να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτής.

    Τον Ιούλιο του 2016, στην καρδιά του καλοκαιριού βρεθήκαμε μια παρέα ελληνόπουλα να λαμβάνουμε μέρος στον αγώνα «Γύρος των Κορυφών» (Ronda Del Cims), στην οροσειρά των Πυρηναίων στο γνωστό πριγκιπάτο της Ανδόρας.

    Αγώνας 170 χλμ. που διεξάγεται γύρω από τις 16 υψηλότερες κορυφές των Πυρηναίων, με μέσο υψόμετρο 2.080 μ. και συνολική θετική υψομετρική τα 13.500 μ. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που φημίζεται ως ο δυσκολότερος αγώνας στην Ευρώπη για την κατηγορία του.

    Σταθμός Arcalis (33 χλμ.)

    Φτάνοντας με έντονη κόπωση στο πρώτο σημείο επαφής με την ομάδα υποστήριξής μου, ένιωσα την ασφάλεια των ανθρώπων μου αλλά και την αγωνία τους αντικρίζοντάς με ταλαιπωρημένη. Αρκετή ανάβαση, πιο γρήγορος ρυθμός μιας και ήμουν στην πρώτη πεντάδα γυναικών, και αφόρητη ζέστη.

    «Όμως εδώ ήρθα για την υπέρβαση» ήταν οι λέξεις που σιγοψιθύριζα στον εαυτό μου. Μια αγκαλιά, ανεφοδιασμός και keep on going no matter what!

    Αριστερά: Η Τζο Μαντά αποφασισμένη να κάνει την υπέρβαση. (Φωτογραφία: Αργύρης Β.). Δεξιά: Η θέα από την κορυφή Comapedrosa. (Φωτογραφία: Ronda Del Cims)

    Κορυφή Comapedrosa (2.942 μέτρα)

    Συγκεντρωμένη πλέον σε έναν σταθερό και εργονομικό ρυθμό, μιας και το άγχος είχε από ώρα εξαντληθεί, άρχισα να χαμογελώ και να συλλογίζομαι πόσο τυχερή είμαι που βρίσκομαι σε τούτο τον τόπο.

    Τελική ευθεία για την επιβλητική και υψηλότερη κορυφή της Ανδόρας Comapedrosa (2.942 μέτρα). Όσο και να σήκωνα όμως το βλέμμα μου η κορυφή δε διακρίνονταν πουθενά. «Συνέχισε» ψιθύριζα ενώ μια ευθυμία δέσποζε στο πρόσωπό μου διότι το σώμα μου είχε ανταπεξέλθει άξια στις απότομες αλλαγές υψομετρικής αλλά και στην πολύωρη παραμονή στο υψόμετρο.

    Άρχισα να ακούω τους ήχους της γκάιντας και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει! Ήθελα να τρέξω, να φτάσω στην κορυφή και να αγκαλιάσω τον άνθρωπο που μας περίμενε καρτερικά χαρίζοντάς μας τη γλυκιά του μελωδία.

    «Άρχισα να ακούω τους ήχους της γκάιντας και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει! Ήθελα να τρέξω, να φτάσω στην κορυφή και να αγκαλιάσω τον άνθρωπο που μας περίμενε καρτερικά χαρίζοντάς μας τη γλυκιά του μελωδία». θυμάται η Τζο. (Φωτογραφία: Ronda Del Cims)

    Κοντοστάθηκα για λίγα λεπτά αφουγγράζοντας το μεγαλείο της φύσης και συνάμα τη σκέψη μου.. «πόσο μικρούλα φαντάζω από εδώ ψηλά».

    Κατηφορίζοντας στον σταθμό ανεφοδιασμού. (Φωτογραφία: Ronda Del Cims)

    Καταφύγιο Comapedrosa (50 χλμ.)

    Μετά την κακοτράχαλη και παιχνιδιάρικη συνάμα κατάβαση της κορυφής, το σκηνικό μεταμορφώνεται διασχίζοντας λίμνες και ρέμα που με οδηγούν σε σταθμό ανεφοδιασμού αλλά και ξεκούρασης ολίγων λεπτών. Οι απότομες εναλλαγές συνεχίζονται φορτώνοντας το σώμα μου με κούραση αλλά και ευφορία.

    Συναντώ συναθλητές, τρέχουμε μαζί εξιστορώντας ο καθένας το δικό του κατώφλι. Δεχόμαστε επίθεση από αγελάδα όπου εκεί πίστεψα πραγματικά ότι βιώνω και τις πρώτες παραισθήσεις.

    Αριστερά: Το βράδυ όταν η κούραση και ο τραυματισμός την οδήγησαν να πει «εγκαταλείπω». Δεξιά: Το πρωί, μετά από 5 ώρες ύπνου, όλα έμοιαζαν καλύτερα. (Φωτογραφία: Αργύρης Β.)

    1ος Κεντρικός Σταθμός Marginenda (73 χλμ.)

    Λίγο πριν τον κεντρικό σταθμό, οι ανηφόρες σκοτεινές, βαριές, κοπιαστικές. Οι κατηφόρες ακόμα πιο επίπονες και επικίνδυνες. Αλυσίδες στα βράχια προς αποφυγή πτώσης.

    «Ουφ το πέρασα κι αυτό»! Ελάχιστα μέτρα πιο κάτω όμως ακολουθεί πτώση και ο τραυματισμός μου στους θωρακικούς σπονδύλους από επαφή σε πέτρα. Έντονος πόνος, δυσχέρεια αναπνοής και λυγμοί. «Γιατί να μου συμβεί αυτό;». Δέκα χιλιόμετρα ακόμα μέχρι το σταθμό. «Ανασκουμπώσου» λέω στον εαυτό μου. Η ανθρώπινη επιβίωση είναι δυνατή.

    Φτάνω στο σταθμό και αντικρίζοντας τους φίλους μου, λυγίζω και δηλώνω ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ! Ναι, δεν φοβάμαι να το παραδεχτώ ότι υπέκυψα στον πόνο κι έκανα πίσω. Μένω στο σταθμό και κοιμάμαι για 5 ολόκληρες ώρες εκτός αγώνα.

    Ξυπνώ το πρωί, η ψυχή μου φτερουγίζει, κοιτώ στα μάτια τους φίλους μου και ξαναβρίσκω το κίνητρο. «Θα τερματίσω για τους ανθρώπους μου». Έχει ξημερώσει και ο ήλιος με πλημμυρίζει ενέργεια και διάθεση. Ξεκινάω πλέον από την αρχή, όπου είχα τέτοιο ρυθμό που σε ένα σημείο ελέγχου βρήκα το ίδιο το σαπόρτ να κοιμάται (καταβεβλημένοι και αυτοί από το ξενύχτι).

    Ανηφόρες, κατηφόρες, πόνοι ολοένα και πιο έντονοι όμως τίποτε πλέον δεν με σταματά, φτάνοντας κάπως έτσι και στην επόμενη ψηλή κορυφή Pic Negre (2645 μ.), χωρίς καν να το αντιληφθώ.

    Για όσους με γνωρίζουν, η νύχτα αποτελεί τον πιο δυνατό μου σύντροφο. Το σκοτάδι με ξυπνά χαρίζοντάς μου ενέργεια και ευφορία! (Φωτογραφία: Ronda Del Cims)

    2ος Κεντρικός Σταθμός Pas De La Casa (130 χλμ.)

    Με αέρα «μοντέλου» όπως με χαρακτήρισε μία συναθλήτρια φτάνω στο 2ο κεντρικό σταθμό. Τα λεγόμενα της ομάδας μου «με εσένα έκλεισε η 10άδα των γυναικών και οι 5 γυναίκες είναι μέσα», με πείσμωσε ακόμα πιο πολύ σκεπτόμενη έντονα πως «είμαι μία ελληνική ψυχή που ακόμα και να λαβωθεί θα βρει το σθένος να τερματίσει αλώβητη».

    Συνεχίζω μέσα στο σκότος με αυτές τις σκέψεις. Για όσους με γνωρίζουν, η νύχτα αποτελεί τον πιο δυνατό μου σύντροφο. Το σκοτάδι με ξυπνά χαρίζοντάς μου ενέργεια και ευφορία! Παρά τις δυσκολίες, όπως ότι ξέμεινα από φακό και διασχίζω όλη τη νύχτα με τον εφεδρικό φακό, δεν με σταμάτησαν, το μυαλό είχε κλειδώσει: ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ!

    Σταματώ σε όλους τους σταθμούς, τρέφομαι σωστά, τρέχω, πονάω, νιώθω, είμαι ζωντανή, είμαι εδώ και βιώνω τον αγώνα με όλες τις αισθήσεις. Αντιπροσωπευτική σκέψη ήταν «Τζο δεν πονάς», όπου κάποια στιγμή ίσως και να το πίστεψα.

    Μετά την τελευταία κορυφή τίποτε πλέον δε φαντάζει ίδιο. Ξεκινά η κατάβαση και ο δρόμος προς τον τελευταίο σταθμό. (Φωτογραφία: Αργύρης Β.)

    Collada Meneres (155 χλμ.)

    Μετά την τελευταία κορυφή τίποτε πλέον δε φαντάζει ίδιο. Ούτε η Τζο, ούτε ο αγώνας, ούτε τα ίδια τα χιλιόμετρα. Ξεκινά η κατάβαση και ο δρόμος προς τον τελευταίο σταθμό. Λίγες συμβουλές από τους ανθρώπους μου, ψυκτικό σπρέι και φύγαμε για τα τελευταία 10 χιλιόμετρα.

    Στο σημείο αυτό έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου ότι δε θα σταματήσω να τρέχω. Δυστυχώς έκανα υπέρβαση και προκάλεσα θλάση στον πρόσθιο κνημιαίο, κάτι το οποίο με άφησε πολύ καιρό εκτός. Όμως το στοίχημα το κέρδισα!

    Για την ιστορία τερμάτισα στην 6η θέση της γενικής κατηγορίας γυναικών και 2η στην κατηγορία μου (κάτω των 40), ενώ είχα δηλώσει εγκατάλειψη. (Φωτογραφία: Μάνθος Δελλατόλας)

    Ordino (170 χλμ.)

    Κέρδισα τη μάχη με το δυσκολότερό μας αντίπαλο, τον ίδιο μας τον εαυτό. Από τότε κυνηγώ μόνο αυτόν και κανένας αγώνας δεν είναι πλέον ίδιος. Η σκληρή μάχη που έδωσα με όλο μου το είναι, ανέδειξε την εσωτερική ομορφιά που υφίσταται σε κάθε ανθρώπινη υπόσταση, δηλαδή σε όλους μας.

    Για την ιστορία τερμάτισα στην 6η θέση της γενικής κατηγορίας γυναικών και 2η στην κατηγορία μου (κάτω των 40), ενώ είχα δηλώσει εγκατάλειψη.

    Εν κατακλείδι, στο σημείο αυτό θέλω να τονίσω πως σε αγώνες τέτοιας κατηγορίας αλλά και δυσκολίας, το μόνο που χρειάζεται είναι υπομονή και πείσμα. Όταν αγαπάμε αυτό που κάνουμε ο στόχος μετουσιώνεται σε γλυκιά υπέρβαση ορίων.

    Πάντα τολμώ να ονειρεύομαι το ακατόρθωτο και πάντα βιώνω τις πιο απροσδόκητες εμπειρίες.

     

    Διαβάστε ακόμα: Κική Τσακαλδήμη – Πιο ψηλά από το Έβερεστ

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top