Στέφανος Ψημένος: Με δυο τροχούς στο Βόρειο Ακρωτήρι!

Ο Στέφανος Ψημένος με την αγαπημένη του BMW R 1200 GS. «Μου αρέσει όσο τίποτα να ταξιδεύω μαζί της. Δεν υπάρχει γιατί. Είναι όπως με μια γυναίκα. Αν ξέρεις γιατί την αγαπάς, δεν την αγαπάς. Το ”γιατί” ακυρώνει τη σχέση, την υποβαθμίζει στο επίπεδο της συναλλαγής».

Ταξιδεύω κοντά τρεις δεκαετίες, τόσο για τη δουλειά μου (χαρτογράφηση και συγγραφή ταξιδιωτικών οδηγών) όσο και για αναψυχή. Το ταξίδι με μοτοσικλέτα είναι μια πορεία αυτογνωσίας –μόνο τα κίνητρα αλλάζουν για τον καθένα μας. Άλλοι ανοίγουν το γκάζι γιατί αναζητούν μια διέξοδο φυγής, άλλοι για εκτόνωση, οι περισσότεροι για να ζήσουν μια περιπέτεια. Για μένα, η μοτοσικλέτα ήταν ανέκαθεν ένα καταφύγιο. Το μοναδικό μέρος που ηρεμούσε το μυαλό μου. Ταξίδι με το ταξίδι, γνωρίζεις καλύτερα όχι μόνο ποιος είσαι, αλλά και αυτό που θα ’θελες να είσαι.

Το πρώτο μου ταξίδι ήταν αρχές της δεκαετίας του ’80. Είχα γνωρίσει μια Γερμανίδα στη Σκόπελο και ήμουν πολύ ερωτευμένος μαζί της. Όταν έφυγε για την πατρίδα της, δεν άντεξα: λίγες εβδομάδες αργότερα καβάλησα τη μηχανή μου –μια δικύλινδρη Yamaha ΧΖ 550– κι έφυγα για το Μόναχο. Δεν είχα ούτε εξοπλισμό ούτε τίποτα. Στο γυρισμό με έσωσε από τα κρυοπαγήματα μια οικογένεια αγροτών στα Σκόπια. Τρεις μέρες έτρεμα κι έτρωγα ζεστές σούπες για να συνέλθω.

Το μικρόβιο του ταξιδιού με πρόσβαλε αμέσως σε τέτοιο βαθμό που τον επόμενο χρόνο, το 1982, αποφάσισα να ρισκάρω πολύ περισσότερο: Να ταξιδέψω με τη μηχανή έως το Βόρειο Ακρωτήρι, στη Νορβηγία. Δεν το είχε κάνει κανένας Έλληνας μέχρι τότε. Μιλάμε για το βορειότερο σημείο της Ευρώπης.

Ξύρισμα on the road στο καθρεφτάκι της μηχανής του.

Οι περισσότεροι με περνούσαν για τρελό και μου αράδιαζαν ένα κάρο αντιξοότητες. Άκουγα για κοπάδια με τάρανδους που θα με πατούσαν, πως η μοτοσικλέτα μου –η ίδια Yamaha ΧΖ 550 που με «συντρόφευσε» και στο Μόναχο– δεν θα τα έβγαζε πέρα, για τον παγετό που σε διαλύει στο Βορρά. Όμως εγώ είχα πάρει την απόφασή μου.

Συνέβη μάλιστα και κάτι αναπάντεχο, που μου έδωσε φτερά. Όταν πήγα να αγοράσω γάντια για το ταξίδι, ο ιδιοκτήτης του καταστήματος μου… χάρισε εξοπλισμό Hein Gericke αξίας 500.000 δραχμών –τεράστιο ποσό τότε– χωρίς καν να με γνωρίζει προσωπικά! Τον είχε εμπνεύσει η πρωτοβουλία μου, αλλά και η πιθανότητα να τα καταφέρω. Βγαίνοντας από το μαγαζί, είχα ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Απόλυτα λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η μοτοσικλέτα μου κόστιζε 180.000 δραχμές και ο εξοπλισμός μου σχεδόν τα τριπλάσια.

Όταν έφτασα στο Βόρειο Ακρωτήρι, ένιωσα όπως ο Νιλ Άρμστρονγκ όταν πάτησε στη Σελήνη. Πίστευα ότι είχα πετύχει κάτι ηρωικό! Έτσι, έστησα τη φωτογραφική πάνω στη μοτοσικλέτα για να αποτυπώσω τη στιγμή του θριάμβου μου. Και ξάφνου, η συντριβή: Είδα στον ορίζοντα να με πλησιάζει κάποιος καβάλα σε κάτι που δεν φαινόταν καλά. Ήταν ένας Γερμανός, ο Φρανκ, ο οποίος είχε φτάσει στο Βόρειο Ακρωτήρι από την πατρίδα του με ποδήλατο! Μέσα σε λίγα μόλις λεπτά ένιωσα πάλι ένας κοινός θνητός. Ο θρίαμβός μου είχε κρατήσει όσο το «κλικ» της φωτογραφικής.

Το τέλος του ταξιδιού, για άνθρωπο και μηχανή. Ο Ψημένος μόλις έχει φτάσει στο Βόρειο Ακρωτήρι και αδειάζει από την ένταση, αγναντεύοντας τη θέα πέρα από τον αρκτικό κύκλο.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ήξερα πια τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Έκτοτε έχω γράψει πάνω από 1.200.000 «επίσημα» χιλιόμετρα στο κοντέρ. Το 1997, δημιουργώντας τον εκδοτικό οίκο «Road», μου δόθηκε η ευκαιρία να πετύχω κάτι σημαντικότερο: Να γνωρίσω την ίδια μου τη χώρα. Τριγυρίζοντας από χωριό σε χωριό, ζώντας για μήνες ολόκληρους σε ακριτικές περιοχές, αποτύπωσα στο χαρτί όχι απλώς τα κρυμμένα μονοπάτια της Ελλάδας, αλλά κυρίως την ψυχή κάθε τόπου. Η «Ανεξερεύνητη Κρήτη» (σ.σ.: ένα εκδοτικό φαινόμενο για εκείνη την εποχή) ήταν απλώς η αρχή: ακολούθησαν ταξιδιωτικοί οδηγοί για τη Θεσσαλία, την Ήπειρο, την Πελοπόννησο… Ζούσα όπως ακριβώς ονειρευόμουν από παιδί. Το ταξίδι εκείνο στο Βόρειο Ακρωτήρι μου άλλαξε τη ζωή.

Σήμερα, συνεχίζω ακάθεκτος τα ταξίδια μου. Το απαιτεί άλλωστε και η νέα μου εταιρεία, η «Terrain», η οποία ειδικεύεται στους χάρτες υψηλής ακριβείας. Μου αρέσει όσο τίποτα να ταξιδεύω με τη BMW μου. Δεν υπάρχει γιατί. Είναι ακριβώς όπως με μια γυναίκα. Αν ξέρεις γιατί την αγαπάς, προφανώς δεν την αγαπάς. Το «γιατί» ακυρώνει τη σχέση, την υποβαθμίζει στο επίπεδο της συναλλαγής. Το ταξίδι με μοτοσικλέτα είναι όμορφο, γιατί δεν χρειάζεται εξηγήσεις.

«Έως σήμερα έχω γράψει πάνω από 1.200.000 ”επίσημα” χιλιόμετρα στο κοντέρ».

TAGS :
Μοτοσυκλέτα ταξίδι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook