Το σλάλομ της ζωής του

Στο 14ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων στην πόλη Μουλβάλα της Αυστραλίας, κατέγραψε επίδοση με σχοινί 10.75 και με 58 χιλιόμετρα, καταρρίπτοντας δύο πανελλήνια ρεκόρ: το δικό του των Εφήβων και εκείνο του «κάτω των 21».

Στη Βούλα, όπου μεγάλωσα, το να βλέπεις τη θάλασσα, να την ακούς, να τη μυρίζεις, να την αισθάνεσαι, είναι κάτι το απολύτως φυσικό. Δένεσαι μαζί της. Αν τύχει όμως και οι γονείς σου (όπως οι δικοί μου) ασχολούνται με το θαλάσσιο σκι, το δέσιμο γίνεται ακόμα πιο δυνατό: η θάλασσα σιγά σιγά, ασυναίσθητα, περνάει στο αίμα σου. Ήδη από τα δέκα μου λοιπόν, πιτσιρικάς, βρέθηκα με μια σανίδα στο νερό.

Το θαλάσσιο σκι είναι έντονο άθλημα: όλα συμβαίνουν με μεγάλη ταχύτητα, έχεις πολύ λίγο χρόνο μέσα στον οποίο πρέπει να κάνεις πολλά πράγματα, κι αυτό μου αρέσει –με εξιτάρει, θα έλεγα σωστότερα– πολύ. Το υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού που έχει ως άθλημα το συνειδητοποίησα στα 13 μου, όταν άρχισα να συμμετέχω και σε πανευρωπαϊκούς αγώνες. Από τότε η προπόνησή μου άρχισε να σοβαρεύει και οι βλέψεις μου για μια σημαντική διάκριση να μεγαλώνουν.

Στην Αυστραλία ήταν το τελευταίο μου τουρνουά ως έφηβος –μετά, λόγω ηλικίας, θα άλλαζα κατηγορία. Το προηγούμενο διάστημα είχε πάει αρκετά καλά από άποψη αποτελεσμάτων, οπότε ήθελα να καταφέρω κάτι καλό κι εκεί. Ξεκίνησα προετοιμασία από τα Χριστούγεννα του 2012 με τον προπονητή μου Chet Raley στη Φλόριντα των ΗΠΑ όπου έμεινα αρκετό καιρό. Ήθελα να βρίσκομαι στο 100% μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Γνώριζα, ήδη, από «πρώτο χέρι» πως ο ανταγωνισμός εκεί θα ήταν τεράστιος (σ.σ.: είχε συμμετάσχει και στο Παγκόσμιο του 2010). Σε αυτές τις διοργανώνσεις συμμετέχουν αθλητές από μέρη του κόσμου όπου ο καιρός τούς επιτρέπει να κάνουν προπόνηση όλο το χρόνο, σε αντίθεση με την Ελλάδα, που το χειμώνα είναι δύσκολο να κάνεις σκι. Επομένως, αν δεν ήθελα να έχω μια απλή συμμετοχή, τίποτα δεν έπρεπε να αφεθεί στην τύχη.

Στην πόλη Μπουλβάλα της Αυστραλίας, όπου διεξήχθη το 14ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων, οι συνθήκες ήταν υπέροχες. Αρχικά ο στόχος μου ήταν να περάσω από τους προκριματικούς. Όταν όμως τα κατάφερα, και μάλιστα με χρόνο σχεδόν ίσο με το ρεκόρ μου, οι φιλοδοξίες μου άλλαξαν. Η συμμετοχή μου στους τελικούς ήταν επιτυχία, πλέον όμως «έβλεπα» αρκετά μακρύτερα: ως το μετάλλιο. Μέσα μου ένιωθα πως ήμουν έτοιμος για κάτι πολύ καλό…

Λίγο πριν από τον αγώνα με διακατείχε αυτό που λέμε «δημιουργικό άγχος». Είχα δηλαδή αγχωθεί τόσο όσο ακριβώς χρειαζόταν ώστε να διατηρήσω μέχρι το τέλος την αυτοσυγκέντρωση και την αυτοκυριαρχία μου. Το ένιωσα όταν σε μια στιγμή, κατά τη διάρκεια του αγώνα, βρέθηκα τρίτος. «Όχι, δεν πρέπει πανηγυρίσω τώρα», σκέφτηκα, «γιατί, αν πέσω, στο επόμενο πέρασμα θα βρεθώ τελευταίος». Και συνέχισα. Κοιτώντας μπροστά. Δεν φανταζόμουν ακόμα ότι στο τέλος της διαδρομής ο πανηγυρισμός μου θα ήταν ακόμα πιο μεγάλος…

«Όταν σε μια στιγμή, κατά τη διάρκεια του αγώνα, βρέθηκα τρίτος, σκέφτηκα, «Όχι, δεν πρέπει πανηγυρίσω τώρα, γιατί, αν πέσω, στο επόμενο πέρασμα θα βρεθώ τελευταίος». Και συνέχισα. Κοιτώντας μπροστά. Δεν φανταζόμουν ακόμα ότι στο τέλος της διαδρομής ο πανηγυρισμός μου θα ήταν ακόμα πιο μεγάλος…»

Δεν συνειδητοποίησα τι είχα καταφέρει όχι μόνο όταν τέλειωσε ο αγώνας, αλλά και ούτε καν τις πρώτες μέρες που επέστρεψα στην Ελλάδα. Το συναίσθημα, πάντως, με τη λήξη ήταν απίστευτο. Όταν ανέβηκα στο βάθρο, υψώθηκε η ελληνική σημαία και ακούστηκε ο εθνικός μας ύμνος, πλημμύρισα από χαρά. Παρότι η χώρα μου και η Ομοσπονδία μου δεν μου πρόσφεραν κάποια βοήθεια ‒οικονομική ή άλλη‒ για να φτάσω σε αυτή τη διάκριση, εκείνη τη στιγμή όλα έμοιαζαν υπέροχα, μαγικά. Κάτι που ζει κανείς –και μόνο αν είναι τυχερός– once in a lifetime.

Έβλεπα τους γονείς μου «φουσκωμένους» από υπερηφάνεια και χαιρόμουν. Το ένιωσα κι αυτό ως μια –ακόμα– σπουδαία ανταμοιβή για μένα, για την προσπάθεια που είχα κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Και, ταυτόχρονα, πως με αυτή μου τη διάκριση τους έλεγα ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για τη στήριξη που μου παρείχαν από τα πρώτα μου βήματα στο θαλάσσιο σκι –το ίδιο και στους προπονητές μου, Κώστα Χατζή στην Ελλάδα και Chet Raley στη Φλόριντα, για τη βοήθεια και καθοδήγησή τους.

Προτεραιότητά μου πλέον είναι το Πανεπιστήμιο και οι σπουδές μου στην Αμερική (σ.σ.: σπουδάζει Sports Management). Στον ελεύθερο χρόνο μου, ωστόσο, θα εξακολουθήσω να ασχολούμαι με το θαλάσσιο σκι και, όταν το πρόγραμμά μου το επιτρέπει, θα παίρνω μέρος σε αγώνες. Όσο κι αν δεν υπάρχει κάποια ανταπόκριση, από την Ομοσπονδία ή γενικά (και είναι στ’ αλήθεια κρίμα), δεν θα τα παρατήσω. Θα συνεχίσω, πιστεύω, για πολύ καιρό ακόμα, άλλωστε στο άθλημά μου υπάρχουν πολλές κατηγορίες και δεν υφίστανται όρια ηλικίας. Ο προπονητής μου στην Αμερική είναι 56 ετών και πριν από δυο χρόνια βγήκε πρώτος στο Παγκόσμιο.

Χωρίς το θαλάσσιο σκι η ζωή μου θα ήταν βαρετή. Παλιότερα στενοχωριόμουν πολύ που δεν μπορούσα να κάνω διακοπές το καλοκαίρι, αφού τότε γίνονται οι περισσότεροι αγώνες. Σήμερα όμως νιώθω πως δεν χρειάζομαι ούτε καν αυτές. Τελικά, φαίνεται πως είμαι ευλογημένος…

«Δεν συνειδητοποίησα τι είχα καταφέρει όχι μόνο όταν τέλειωσε ο αγώνας, αλλά και ούτε καν τις πρώτες μέρες που επέστρεψα στην Ελλάδα».

TAGS :
αυστραλία θαλάσσιο σκι παγκόσμιος πρωταθλητής πρωτάθλημα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook