«Το μπάσκετ ήταν το πρώτο άθλημα που χρησιμοποιήθηκε από βετεράνους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1947, σαν τρόπος να ξεφύγουν από την αναπηρία» (FP Media House).

    «Δεν είμαστε ήρωες, είμαστε απλά αθλητές». Αυτός είναι ο αυτοπροσδιορισμός του Βάιου Γιώρα, του προπονητή της ομάδας μπάσκετ του Αθλητικού Συλλόγου Κινητικά Ανάπηρων (ΑΣΚΑ) Αμαρουσίου.

    Την διαδρομή της ομάδας ακολούθησε ο Γιώργος Βιτσαρόπουλος (Basketball Guru) και η ομάδα του, κινηματογραφώντας το εξαιρετικό «No Heroes», που προβλήθηκε προχθές (28/9/) στο Τριανόν, στις Νύχτες Πρεμιέρας. Θυμωμένος με την έλλειψη γνώσης από τους φορείς σχετικά με την διασύνδεση του αθλητισμού και της αποκατάστασης και την κατ’ επέκταση απουσία πληροφόρησης προς τους ασθενείς και την κοινωνία, μα πάνω απ’ όλα παθιασμένος με το άθλημα, ο coach Γιώρας μας μιλά για την εμπειρία ζωής μέσα από τα γήπεδα.

    – Πείτε μας λίγα λόγια για το πώς νιώσατε στην προβολή της ταινίας, την είχατε ξαναδεί;

    Εγώ προσωπικά δεν την είχα δει, ωστόσο ακόμα και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας που την είχαν δει από τον υπολογιστή τους, ενθουσιάστηκαν όπως κι εγώ, καθώς η εμπειρία της προβολής σε μια κινηματογραφική αίθουσα ήταν πολύ ιδιαίτερη. Ειδικά, οι ήχοι από τις προπονήσεις και τους αγώνες, ήταν συναρπαστικοί.

    «Με καλούν συχνά σε κέντρα αποκατάστασης προκειμένου να μιλήσω με ασθενείς, ωστόσο θα έπρεπε να είναι πολύ πιο γενικευμένη πρακτική».

    – Πότε ξεκινάει η ενασχόλησή σας με τον αθλητισμό;

    Πρώτη φορά ασχολήθηκα με το μπάσκετ στα 12 μου χρόνια, το 1984. Ήταν το 1996, όταν κατόπιν ενός δικού μου ατυχήματος βρέθηκα σε αμαξίδιο για κάποια χρόνια. Το κέντρο αποκατάστασης που βρισκόταν στην Αθήνα με έφερε σε επαφή με τον σύλλογο Π.Α.Σ.Κ.Α., οι οποίοι μου πρότειναν να αναλάβω την ομάδα ως προπονητής. Εγώ τους είπα τότε πως δεν ήξερα μπάσκετ με αμαξίδιο, πως είναι άλλα αθλήματα, όμως με έπεισαν. Και στη συνέχεια έμαθα, και έγινα και παίκτης, και τεχνικός, και φροντιστής, και γιατρός, απ’ όλα.

    – Σας βοήθησε αυτό; Έπαιξε ρόλο στην αποκατάστασή σας ο αθλητισμός;

    Εννοείται! Αν ανατρέξεις στην ιστορία, το μπάσκετ ήταν το πρώτο άθλημα που χρησιμοποιήθηκε από βετεράνους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1947 σαν τρόπος να ξεφύγουν από την αναπηρία και να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους. Από εκεί και ύστερα αξιοποιήθηκε ο αθλητισμός σαν μέθοδος αποκατάστασης, όπου βοηθάει φυσικά και στην κοινωνικοποίηση του ατόμου, στην συνειδητοποίηση, και στην αυτοβελτίωση του.

    «Η αποκατάσταση σχετίζεται άμεσα με την προσπάθεια επανένταξης του ατόμου» (FP Media House).

    – Έχοντας αναγνωρίσει τα οφέλη του, ποια βήματα πιστεύετε ότι πρέπει να γίνουν για να υπάρξει εξέλιξη του αθλήματος;

    Η αποκατάσταση σχετίζεται άμεσα με την προσπάθεια επανένταξης του ατόμου. Έτσι, λοιπόν, πρέπει να γίνεται σωστή εκπαίδευση και ενημέρωση από την αρχή, σχετικά με την επιλογή του αθλητισμού στην ζωή ενός ατόμου με αναπηρία. Ωστόσο, αυτό, ενώ θα έπρεπε να είναι κανόνας, δεν είναι! Για παράδειγμα, κάποιοι γιατροί, λόγω φιλίας, αλλά κυρίως λόγω του ότι γνωρίζουν την δουλειά μου, έστελναν ασθενείς σε προπονήσεις της ομάδας μας προκειμένου να δουν ότι έχουν αυτή την επιλογή. Επίσης, με καλούν συχνά σε κέντρα αποκατάστασης προκειμένου να μιλήσω με ασθενείς, ωστόσο θα έπρεπε να είναι πολύ πιο γενικευμένη πρακτική.

    »Συγκεκριμένα, στο μπάσκετ με αμαξίδιο, εκπαιδεύονται πάρα πολύ τα παιδιά στον χειρισμό του αμαξιδίου, καθώς απαιτείται συντονισμός πολλών μελών του σώματος, κάτι που τους βοηθά στην μετακίνησή τους στην καθημερινότητα, να ανεβοκατεβαίνουν πεζοδρόμια, και άλλα.

    «Δεν είμαστε ήρωες, ούτε πρωταθλητές ζωής, αθλητές είμαστε!»

    – Το ντοκιμαντέρ πώς προέκυψε; Γνωριζόσασταν με τον Γιώργο Βιτσαρόπουλο (σσ. σκηνοθέτης) πριν από αυτό;

    Όχι, προέκυψε πολύ αναπάντεχα! Ο Γιώργος είχε μια κοινή φίλη με ένα παιδί από την ομάδα, και μια μέρα μου ζήτησε να συναντηθούμε. Εκεί μου είπε ότι θέλει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ που θα ακολουθεί την πορεία της ομάδας για έναν ολόκληρο χρόνο. Για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή με έπιασαν τα γέλια, του είπα «τι μαλακίες μου λες». Κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί κι άλλοι άνθρωποι, με ιδέες και ενδιαφέρον για διάφορες δράσεις, ωστόσο σταματούσαν νωρίς. Εγώ ήθελα να προβληθεί το άθλημα, να είναι ένα ντοκιμαντέρ με περιεχόμενο αθλητικό, όχι κοινωνικό. Δεν θέλω να δείξεις το κώλυμα, την μιζέρια, δείξε το γαμημένο το άθλημα. Δεν είμαστε ήρωες, ούτε πρωταθλητές ζωής, αθλητές είμαστε!

    «Εγώ ήθελα να προβληθεί το άθλημα, να είναι ένα ντοκιμαντέρ με περιεχόμενο αθλητικό, όχι κοινωνικό» (FP Media House).

    – Το ντοκιμαντέρ αποτυπώνει τι συμβαίνει γύρω από την ομάδα και τα μέλη της, τις προπονήσεις, τα ταξίδια, τους αγώνες της. Αυτό που αναρωτιέται εύλογα κανείς είναι το πόσο δύσκολη είναι η οργάνωση του απαιτητικού σας προγράμματος, όπως και η προσβασιμότητα σε αθλητικούς και μη χώρους.

    Είμαστε μια ομάδα που αποτελείται από τρελούς, με εμένα πρώτο και καλύτερο. Θέλουμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας, και γι’ αυτό αλληλοεκπαιδευτήκαμε. Σπάνια, θα ζητήσουμε από κάποιον φίλο βοήθεια στη μετακίνηση, για ένα ταξίδι, πολύ σπάνια όμως. Από το πώς θα μπούμε σε ένα γήπεδο για προπόνηση, μέχρι την προετοιμασία που απαιτείται για έναν αγώνα, όλα τα κάνουμε μόνοι μας. Άλλωστε, αν δεν ασχοληθείς με το αμαξίδιο, θα δυσκολευτείς, αν αφήσεις κάποιον άλλον να το προσαρμόσει για σένα, θα διαμαρτύρεσαι γιατί κάτι δεν σου κάθεται καλά.

    »Τώρα, όσον αφορά την προσβασιμότητα για την οποία με ρώτησες, υπάρχουν πολλοί αθλητικοί χώροι με προσβασιμότητα, όπου δεν υπάρχει… κάνουμε παρεμβάσεις! Σίγουρα, υπάρχουν δυσκολίες. Αν όμως θέλεις να δεις τον κόσμο με προβλήματα, τότε θα βλέπεις μόνο προβλήματα. Αν θέλεις να βρεις πρόσβαση, τότε την βρίσκεις.

    «Τα μικρά παιδιά πρέπει να εξοικειωθούν με το τι σημαίνει αναπηρία, οι ανάπηροι να δουν πως η ζωή δεν σταματά εκεί».

    «Από το πώς θα μπούμε σε ένα γήπεδο για προπόνηση, μέχρι την προετοιμασία που απαιτείται για έναν αγώνα, όλα τα κάνουμε μόνοι μας» (FP Media House).

    – Η ομάδα συμφώνησε εξαρχής με το πρότζεκτ; Τι είδους αντίκτυπο είχε η όλη διαδικασία καθ’ όλη την χρονιά;

    Αυτό που με ρωτάς έχει δύο σκέλη. Αρχικά, ο Γιώργος και η ομάδα του περνούσαν απαρατήρητοι, δεν ενοχλούσαν καθόλου. Υπήρχαν, δηλαδή, φορές που είπαμε «Α, είστε κι εσείς εδώ;». Επίσης, εμείς έχουμε σαν αρχή να αποφασίζουμε όλοι μαζί. Εμείς θέλαμε να γίνει αυτό, οπότε το γουστάραμε. Με το πέρασμα του χρόνου, ο Γιώργος και η ομάδα του αφομοιώθηκαν. Γίναμε φίλοι, ωστόσο οι ισορροπίες κρατήθηκαν, και το κινηματογραφικό αποτέλεσμα -χωρίς να είμαι ειδικός- ήταν αυτό που έπρεπε, αν κρίνω από τις αντιδράσεις των θεατών.

    – Μετά την προβολή του στις Νύχτες Πρεμιέρας, ξεκινάει η πορεία του «Νο Heroes». Εσείς, πώς θα θέλατε να ταξιδέψει;

    Θέλω να ταξιδέψει όσο γίνεται περισσότερο, σε σχολεία, νοσοκομεία, παντού. Τα μικρά παιδιά πρέπει να εξοικειωθούν με το τι σημαίνει αναπηρία, οι ανάπηροι να δουν πως η ζωή δεν σταματά εκεί και οι αρτιμελείς ενήλικες να καταλάβουν περισσότερα για αυτό το ζήτημα.

    – Lakers ή Heat για τους τελικούς;

    Δύσκολο. Παρότι μ’αρέσει πολύ ο Λεμπρόν, θα πω Heat. Έτσι, για το γαμώτο.

     

    Διαβάστε ακόμα: Αλέξανδρος Ταξιλδάρης – «Επιστρέφω την ευτυχία μου, για να μπορούν να την ζήσουν κι άλλοι άνθρωποι».

     

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top