Το πλήρωμα του Vaihere σε στιγμές ευφορίας.

Ο Πάνος Τσικόπουλος και ο αδερφός του Δημήτρης είναι oι δημιουργοί της Navarino, μιας εταιρείας παροχής δορυφορικής επικοινωνίας για ναυτική χρήση. Έχοντας την έδρα της στον Πειραιά, η Navarino αποτελεί ένα επιχειρηματικό success story τα τελευταία χρόνια, αν κρίνουμε από το ότι έχει επεκταθεί με δικά της γραφεία στη Μ. Βρετανία, στη Νορβηγία, στο Χονγκ Κονγκ και στη Σιγκαπούρη. Παρά την επιτυχία της εταιρείας τους, τα δύο αδέρφια διατηρούν ιδιαίτερα χαμηλό προφίλ, μοιράζοντας το χρόνο τους ανάμεσα στη δουλειά και στις οικογένειές τους.

Οι πάγοι που αποκολλούνταν και επέπλεαν ήταν απειλή για το σκάφος.

Ο Πάνος είναι άνθρωπος της θάλασσας. Ανάμεσα στις εμπειρίες του ξεχωρίζει η νίκη στο γύρο της Μεγάλης Βρετανίας το 2008 με offshore σκάφος, στο οποίο ο ίδιος ήταν συνοδηγός και throttle man. Επίσης έλαβε μέρος στον ιστιοπλοϊκό αγώνα ARC 2011 ‒πρόκειται ουσιαστικά για το διάπλου του Ατλαντικού.

Ο Πάνος Τσικόπουλος δοκιμάζει το δορυφορικό τηλέφωνο της Inmarsat. «Με την παρέα μου προσπαθούμε να κάνουμε κάποια περίεργα πράγματα κάθε χρόνο. Επειδή ασχολούμαστε με καθιστικές δουλειές γραφείου, θέλουμε να ανανεωνόμαστε κάθε τόσο. Μας δίνει ζωή αυτό», λέει.

Φυσικό είναι να έχει εντελώς διαφορετικούς προορισμούς στο μυαλό του: «Με την παρέα μου προσπαθούμε να κάνουμε κάποια περίεργα πράγματα κάθε χρόνο. Επειδή ασχολούμαστε με καθιστικές δουλειές γραφείου, θέλουμε να ανανεωνόμαστε κάθε τόσο. Μας δίνει ζωή αυτό», μου λέει.

Και πώς έπεσε η ιδέα της Ανταρκτικής; «Με τρεις από αυτούς τους φίλους είχαμε κάνει έναν ιστιοπλοϊκό αγώνα από τη Γαλλία μέχρι τα Κανάρια νησιά και από εκεί στη Καραϊβική. Μετά από αυτό, ο φίλος μου ο Μιχάλης σκέφτηκε να πάμε με ιστιοπλοϊκό στην Ανταρκτική. Του είπα αμέσως ναι!»

Διαβάστε ακόμα: «Fuck normal life!»

Η ελληνική σημαία σε ένα από τα βουνά της Ανταρκτικής Χερσονήσου που ανήκει στην Αργεντινή.

Ο καπετάνιος εκείνου του ταξιδιού γνώριζε τον Eric Dupuis, καπετάνιο του Vaihere, ενός ιστιοπλοϊκού 23,9 μέτρων που κάθε χρόνο κάνει ταξίδια από την Ουσουάγια στην Ανταρκτική. Η ελληνική παρέα έκλεισε το σκάφος από πέρυσι και στη συνέχεια συνέστησε μια ομάδα για το εγχείρημα, το οποίο φυσικά δεν είναι φτηνό. Η ενοικίαση του σκάφους και μόνο για το συγκεκριμένο ταξίδι (25-27 ημέρες) κοστίζει περίπου 70.000 ευρώ. Διαιρέστε μέχρι 10 άτομα που χωράει το σκάφος, προσθέστε τα έξοδα μετάβασης και θα έχετε μια εικόνα κόστους ανά άτομο.

Ο Πάνος Τσικόπουλος είναι άνθρωπος της θάλασσας. Ανάμεσα στις εμπειρίες του ξεχωρίζει η νίκη στο γύρο της Μεγάλης Βρετανίας το 2008 με offshore σκάφος, στο οποίο ο ίδιος ήταν συνοδηγός και throttle man. Επίσης έλαβε μέρος στον ιστιοπλοϊκό αγώνα ARC 2011 ‒πρόκειται ουσιαστικά για το διάπλου του Ατλαντικού.

Πέρα από τα χρήματα, τι προσόντα πρέπει να έχει κάποιος για ένα ιστιοπλοϊκό ταξίδι στην πιο απομακρυσμένη ήπειρο του πλανήτη; «Δεν χρειάζεται να είσαι ιστιοπλόος», λέει ο Πάνος, «όμως πρέπει να είσαι σκληραγωγημένος και να έχεις εμπειρία, να ξέρεις πώς να κινηθείς πάνω σ’ ένα σκάφος και να μη ζαλίζεσαι εύκολα. Δεν είναι διακοπές αυτό το ταξίδι, είσαι κι εσύ μέρος του πληρώματος. Πλένεις πιάτα, καθαρίζεις, σηκώνεις τα πανιά και κάνεις πολλές βάρδιες. Απλώς ένας έχει την ευθύνη, ο καπετάνιος».

Scuba diving με ειδική «στεγνή» στολή (dry suit). Χωρίς αυτήν είναι αδύνατον να επιβιώσεις στα παγωμένα νερά της Ανταρκτικής.

Η συγκεκριμένη αποστολή αποτελούνταν από πέντε Έλληνες, έναν Ελβετό, ένα Γάλλο και τον καπετάνιο με τους τρεις ανθρώπους του. Όλα ξεκίνησαν με την πολύωρη πτήση προς Μπουένος Άιρες στις 8 Ιανουαρίου. Από εκεί τα μέλη της αποστολής πέταξαν στην Ουσουάγια, τη νοτιότερη πόλη του κόσμου, στο κάτω άκρο της Γης του Πυρός. Στο «τέλος του κόσμου» (fin del mundo) όπως την αποκαλούν οι Αργεντινοί.

Οι Έλληνες της αποστολής του Vaihere στη στεριά.

Καταμεσής του καλοκαιριού στο νότιο ημισφαίριο επικρατούν άνεμοι 50-60 μιλίων/ώρα στην περιοχή. Όπως τους είπε χαρακτηριστικά ο καπετάνιος, σ’ εκείνα τα μέρη υπάρχει ή κακός καιρός ή αδύνατος καιρός και συνήθως αλλάζει απότομα. Έτσι, το πλήρωμα θα έπρεπε να περιμένει πέντε ημέρες στην Ουσουάγια μέχρι οι συνθήκες να επιτρέψουν τον απόπλου.

Το Vaihere έπλεε για 12 ημέρες στα λιμανάκια της χερσονήσου.

ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ένα ιστιοπλοϊκό ταξίδι μετ’ επιστροφής στην Ανταρκτική διαρκεί από 20 ημέρες μέχρι ένα μήνα. Τέσσερις με πέντε μέρες χρειάζονται μόνο για να φτάσεις στην παγωμένη ήπειρο και άλλες τόσες για να επιστρέψεις.

Βουνά που υψώνονται μέχρι 3.000 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και σουρεαλιστικοί σχηματισμοί από πάγο συνθέτουν το μοναδικό τοπίο της Ανταρκτικής.

Ξεκινώντας από την Ουσουάγια, την πρώτη μέρα το πλήρωμα διαπλέει τα στενά Μπιγκλ και στη συνέχεια κατευθύνεται προς το ακρωτήρι Χορν. Το νότιο ακρωτήρι της Αμερικής είναι διαβόητο για τα ρεύματα, τους ανέμους και τα κύματα που επικρατούν ‒λέγεται ότι πάνω από 20.000 ναυτικοί έχουν χάσει εκεί τη ζωή τους.

«Το πιο σημαντικό μετά από ένα τέτοιο ταξίδι είναι η ηρεμία που νιώθεις μέρες μετά, όταν έχεις επιστρέψει. Καταλαβαίνεις καλύτερα ποιο είναι το νόημα της ζωής».

«Στο πήγαινε είχαμε 4-5 μποφόρ αέρα, δηλαδή λίγο», εξηγεί ο Πάνος. «Όμως είχε κύμα τριών-τεσσάρων μέτρων από διάφορες κατευθύνσεις και το σκάφος κουνούσε πολύ, έως 40 μοίρες. Κάποια στιγμή ο αέρας έπεσε και το σκάφος κουνούσε περισσότερο, γιατί δεν το κρατούσαν τα πανιά. Εκτός αυτού υπήρχε ομίχλη και είχε παγόβουνα εν πλω, οπότε έπρεπε να προσέχουμε. Ένα παγόβουνο μπορεί να βρεθεί και στο ακρωτήρι Χορν. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο στοιχείο του ταξιδιού».

Νούμερο ένα κανόνας για τον επισκέπτη της Ανταρκτικής είναι ο σεβασμός των ζώων και η διατήρηση του ευαίσθητου περιβάλλοντος.

Το μόνο θετικό είναι ότι μετά τη δεύτερη μέρα δεν νυχτώνει ποτέ. Όμως η ορατότητα είναι περιορισμένη λόγω της ομίχλης. Το πρόγραμμα είναι αυστηρό για κάθε μέλος του πληρώματος και αποδεικνύεται εξαντλητικό: «Ο καθένας μας είχε τρεις ώρες βάρδια και τέσσερις ώρες ξεκούραση», λέει ο Τσικόπουλος. «Ήταν τρομερή ταλαιπωρία, γιατί δεν μπορούσες να κοιμηθείς στο χρόνο που είχες στη διάθεσή σου, είτε επειδή έπρεπε να φας και να καθαρίσεις είτε επειδή κουνούσε τόσο που χτυπούσες από τη μια πλευρά στην άλλη στο κρεβάτι. Σχεδόν όλοι είχαμε περάσει τον Ατλαντικό και ξέραμε από κακό καιρό. Όμως στο δρόμο του γυρισμού, που μας έφερε πιο κοντά στο ακρωτήρι Χορν, είχαμε πολλή ταλαιπωρία, γιατί ο καιρός ήταν πραγματικά χάλια. Ζαλίστηκαν άνθρωποι με εμπειρία, που δεν είχαν ζαλιστεί ποτέ στη ζωή τους».

Χρώματα θερινής νυκτός στην Ανταρκτική…

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ

Μετά από τέσσερις φωτεινές νύχτες στην πιο επικίνδυνη θάλασσα του κόσμου φαίνονται τα πρώτα νησιά της Ανταρκτικής. «Ήταν σαν άλλος πλανήτης όταν φτάσαμε εκεί», λέει ο Τσικόπουλος. «Κάθε μέρα, για πολλή ώρα, βλέπαμε άγρια ζωή, φώκιες, πιγκουίνους και φάλαινες. Ένα εντυπωσιακό, όσο και επικίνδυνο, ζώο είναι η φώκια λεοπάρδαλη, η οποία έχει επιτεθεί και σε ανθρώπους. Οι φάλαινες Όρκα είναι πολύ πονηρές, αλλά δεν επιτίθενται. Τα πάντα είναι άγρια εκεί. Ακόμη και τα πουλιά. Κάποια από αυτά μας επιτέθηκαν».

Διαβάστε ακόμα: «Ζωή χωρίς περιπέτεια ισοδυναμεί με θάνατο!»

Kayaking στα υπήνεμα νερά της Ανταρκτικής Χερσονήσου.

Ρίξτε μια ματιά στις εικόνες που συνοδεύουν το άρθρο και φανταστείτε τη ζωή σ’ αυτόν τον εξώκοσμο τόπο τις λίγες ημέρες που διαρκεί το καλοκαίρι. Υπήνεμοι κόλποι, γαλήνια νερά, ορεινοί όγκοι καλυμμένοι με πάγο να υψώνονται 3.000 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Κι ένα ιστιοπλοϊκό να κινείται νωχελικά ανάμεσα σε παγόβουνα που επιπλέουν.

Η ησυχία είναι εκκωφαντική, όσο το σκάφος δεν χτυπάει κάποιο παγόβουνο, από τα αμέτρητα που επιπλέουν και είναι ικανά να σκίσουν την άτρακτο στα δύο. «Όταν το σκάφος πλησιάζει ένα κοπάδι πιγκουίνων, αρχίζει το πάρτι. Οι πιγκουίνοι είναι αεικίνητοι και αξιολάτρευτοι, αλλά βρωμάνε αφόρητα», λέει ο Τσικόπουλος. «Το νερό μοιάζει με νεκρό αλλά έχει πολλά ψάρια. Δεν βλέπεις καθαρά κάτω γιατί έχει μικρές γαρίδες, τα kreel, κάτι σαν πλαγκτόν».

Το φαγητό και η θέρμανση στο εσωτερικό του σκάφους είχαν υπολογιστεί με γνώμονα την οικονομία και ποτέ δεν ήταν αρκετά.

Πώς είναι η ζωή στην Ανταρκτική για τους παρείσακτους επισκέπτες με τα πολύχρωμα Gore-Tex τζάκετ, χάρη στα οποία και μόνο επιβιώνουν στο πολικό ψύχος; «Η εικόνα που είχα στο μυαλό μου ήταν διαφορετική», λέει ο Πάνος. «Περίμενα να ζήσω μια περιπέτεια που ίσως να μην απολάμβανα, αλλά που θα ήταν ένα κατόρθωμα. Όμως η αίσθηση ήταν τόσο καλή και η ενέργεια τόσο θετική, που ηρέμησα πλήρως».

Μία από τις εξαιρετικές φωτογραφίες που τράβηξε το πλήρωμα από το τηλεκατευθυνόμενο ελικόπτερο.

Το Vaihere περιπλανιόταν επί δώδεκα μέρες στους κόλπους της Ανταρκτικής χερσονήσου, που ανήκει στην επικράτεια της Αργεντινής. Σε γεωγραφικό πλάτος 65 μοιρών νότια του Ισημερινού! Τι περιελάμβανε η καθημερινότητα για το πλήρωμα; «Εκεί δεν είχαμε βάρδιες πλέον, το ωράριο ήταν ελεύθερο», λέει ο Πάνος.

Η φώκια – λεοπάρδαλη στο στοιχείο της.

«Κάναμε κάποιες εκδρομές μαζί στη στεριά (κάποιοι ανέβηκαν και ψηλά σε ένα βουνό) ενώ κάναμε και πολύ καγιάκ. Κάποιοι φίλοι έκαναν καταδύσεις με dry στολή και kite surf. Επισκεφτήκαμε διάφορες βάσεις, εν λειτουργία ή εγκαταλειμμένες. Ήταν σαν καταφύγια και το χειμώνα, όταν παγώνει η θάλασσα, μπορείς να πας με σκι από τη μια βάση στην άλλη. Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν η Ουκρανική βάση Vernadsky, με 14 άτομα προσωπικό. Οι άνθρωποι αγωνιούσαν με όσα συνέβαιναν στη χώρα τους, φοβούμενοι μην τους ξεχάσουν για πάντα εκεί».

Οι φάλαινες συναντώνται στην Ανταρκτική τους καλοκαιρινούς μήνες, ενώ το χειμώνα ταξιδεύουν προς τα βόρεια.

Αν κάνετε google το όνομα της βάσης Vernadsky θα εκπλαγείτε: είναι μια από τις μεγαλύτερες στην Ανταρκτική, διαθέτοντας ταχυδρομείο, μαγαζί με αναμνηστικά και μπαρ που σερβίρει βότκα με 3 δολάρια! «Στην Ανταρκτική συναντάς περισσότερο κόσμο απ’ όσον θα περίμενες», λέει ο Τσικόπουλος. «Συνολικά, 4.000 άνθρωποι λέγεται ότι διαμένουν μόνιμα στην Ανταρκτική, στην πλειοψηφία τους επιστημονικό προσωπικό από διάφορες χώρες».

Το kayaking ήταν από τις δραστηριότητες του πληρώματος.

Οι κανονισμοί για τους επισκέπτες είναι αυστηροί, όσον αφορά την προστασία του περιβάλλοντος και των άγριων ζώων. Δεν επιτρέπεται να αφήσεις τίποτα πίσω (σκουπίδια, πλαστικά κτλ.) ενώ απαγορεύεται να πλησιάσεις ‒ πόσο μάλλον να αγγίξεις‒ ζώα και πουλιά.

«Οι φάλαινες Όρκα είναι πολύ πιο φιλικές απ’ όσο πιστεύουμε οι περισσότεροι».

Από τις υπέροχες φωτογραφίες της αποστολής ‒κάποιες μάλιστα τραβηγμένες από drone ελικοπτεράκι‒ δεν μπορείς να καταλάβεις τις δυσκολίες επιβίωσης. «Η θερμοκρασία ήταν μείον 5 με μείον 7 βαθμούς, αλλά πάγωνες, δεν μπορούσες να σταθείς έξω πάνω από μια ώρα», λέει ο Τσικόπουλος. «Δυστυχώς, για λόγους οικονομίας στα καύσιμα, το καλοριφέρ άναβε μόνο για 5-8 ώρες κάθε μέρα, με αποτέλεσμα οι καμπίνες να είναι κρύες».

Ένα άλλο πρόβλημα που είχε το πλήρωμα ήταν οι μικρές μερίδες φαγητού, παρότι είχαν προμηθευτεί αρνιά από την Ουσουάγια. Ο καπετάνιος έκανε οικονομία μάλλον… Ωστόσο, ο Πάνος Τσικόπουλος δεν εμμένει σ’ αυτά: «Παρά τις ταλαιπωρίες, δεν είχα ποτέ αϋπνίες», μου λέει. «Δεν σε νοιάζει το μέλλον εκεί, ζεις τη στιγμή. Παρότι το μέρος από μακριά φαντάζει αφιλόξενο, εξοικειωθήκαμε μ’ αυτό. Έχει φοβερή ηρεμία εκεί».

Θα μπορούσε να είναι μια καρτ ποστάλ από την Ανταρκτική.

Μετά από 22 μέρες ταξίδι, ποια είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν όταν έρχεται η ώρα να επιστρέψεις; «Στην αρχή θέλαμε να επιστρέψουμε για το μπάνιο, γιατί στο σκάφος πλενόμασταν κάθε τέσσερις μέρες, ώστε να μην ξεμείνουμε από νερό», λέει ο Πάνος. «Αλλά το πιο σημαντικό είναι η ηρεμία που νιώθεις μέρες μετά. Καταλαβαίνεις καλύτερα ποιο είναι το νόημα της ζωής όταν επιστρέφεις. Εκεί σου φεύγουν όλα τα άγχη. Γενικά, είναι αυτό που λένε όσοι ταξιδεύουν: Ταξιδεύοντας γίνεσαι πιο σοφός!»

Διαβάστε ακόμα: «Πώς ανακαλύψαμε τη Μακεδονία του Αμαζονίου»

Οι πιο θορυβώδεις κάτοικοι της Ανταρκτικής.

Blog της ελληνικής αποστολής στην Ανταρκτική.

Ο Πάνος είναι άνθρωπος της θάλασσας. Ανάμεσα στις εμπειρίες του ξεχωρίζει η νίκη στο γύρο της Μεγάλης Βρετανίας το 2008 με offshore σκάφος, στο οποίο ο ίδιος ήταν συνοδηγός και throttle man. Επίσης έλαβε μέρος στον ιστιοπλοϊκό αγώνα ARC 2011 ‒πρόκειται ουσιαστικά για το διάπλου του Ατλαντικού.

Ο Πάνος Τσικόπουλος στο πηδάλιο, στις πρώτες ημέρες του ταξιδιού, όταν ακόμη οι νύχτες του νότου ήταν σκοτεινές.

Επίσκεψη της ομάδας στην επιστημονική βάση Almirante Brown.

«Τα πάντα είναι άγρια στην Ανταρκτική. Ακόμη και τα πουλιά. Κάποια από αυτά μας επιτέθηκαν».

«Ένα ιστιοπλοϊκό ταξίδι μετ’ επιστροφής στην Ανταρκτική διαρκεί από 20 ημέρες μέχρι ένα μήνα. Τέσσερις με πέντε μέρες χρειάζονται μόνο για να φτάσεις στην παγωμένη ήπειρο και άλλες τόσες για να επιστρέψεις».

«Μετά από 22 μέρες ταξίδι σε ένα τέτοιο μέρος σου έχουν φύγει όλα τα άγχη. Και έχεις γίνει πιο σοφός».