Πώς έτρεξα 200 χιλιόμετρα στο “Wild Elephant Trail” της Σρι Λάνκα

Στην Qatar Airways, πετώντας για τον Ινδικό Ωκεανό.

Σρι Λάνκα, στον Ινδικό Ωκεανό, Μάρτιος του 2016: Η αποστολή μου, να τρέξω 200 χλμ. σε 5 ημέρες! Την έκτη μέρα, το πρόγραμμα είχε “μόλις” 11 χλμ. τρέξιμο και ανάβαση των 1.800+ σκαλιών του πιο διάσημου μνημείου στη χώρα, του Sigiriya Rock, ενός φρουρίου, μνημείου πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO από το 1982.

Το περιβάλλον που συνάντησα φτάνοντας στο νησί ήταν τελείως διαφορετικό από τον τελευταίο εξωτικό – extreme αγώνα μου στον Αμαζόνιο, το 2013. Είχε, όμως, πολλά κοινά στοιχεία με την Καμπότζη, όπου είχα τρέξει το 2014. Στοιχεία όπως το πέρασμα μέσα από πολλά χωριά που δεν έχουν ηλεκτρισμό, και η επαφή με ιδιαίτερα φιλόξενους κατοίκους που σε κερδίζουν “με το καλημέρα” και ας ζούν με ελάχιστα.

Χαλαρός, με σαρόνγκ και καπέλο Παναμά στην όμορφη Σρι Λάνκα.

Οι αγώνες που παίρνω μέρος τα τελευταία χρόνια είναι οι multistage ultra. Μιλάμε για αποστάσεις άνω των 200 χλμ. σε 5-6 ημέρες. Πρόκειται για σκέτη απόλαυση που δεν σταματά στο αγωνιστικό μέρος. Γι’ αυτό, άλλωστε, και οι εθελοντές, γιατροί κ.λπ. που έρχονται από την Αμερική και την Ευρώπη, γνωρίζουν κι αυτοί την ίδια ικανοποίηση με εμάς που αγωνιζόμαστε.

Τα μικρά παιδιά είναι πάντα η επιπλέον “ατραξιόν” σε αυτούς τους αγώνες, αφού μας συνοδεύουν μέσα στα χωριά τους, τρέχουν δίπλα μας, μας προσφέρουν νερό ή φρούτα. Επίσης, πολλά από τα πιτσιρίκια στη Σρι Λάνκα μιλάνε αγγλικά αφού η χώρα ήταν βρετανική κτήση μέχρι το 1972.

Ο Θέμος τερμάτισε δεύτερος στην κατηγορία του σε έναν δύσκολο σπονδυλωτό υπερμαραθώνιο.

Το σημαντικότερο πρόβλημα που συνάντησα ήταν η υψηλή ζέστη και συχνά αφόρητη υγρασία. Το 90% του αγώνα γίνεται σε ανοιχτό πεδίο, χωρίς την ευεργετική προστασία των δέντρων από τον ήλιο όπως είχαμε στη ζούγκλα του Αμαζονίου και της Καμπότζης. Έπινα περίπου 5-6 λίτρα νερό το 24ωρο, και έκαψα περίπου 17.000 θερμίδες. Τα βράδια κοιμόμασταν σε σκηνές στην ύπαιθρο ή σε βουδιστικούς ναούς.

Φέτος, είχαμε δύο γιατρούς από τη Βοστώνη μαζί μας. Με τον έναν, ήμασταν μαζί και σε αγώνα στη Βραζιλία. Είναι πολύ ωραίο που κατά καιρούς συναντάμε τυχαία φίλους με τους οποίους έχουμε ξανατρέξει στην άκρη του κόσμου. Οι φιλίες σε τέτοιες αποστολές έχουν ιδιαίτερη σημασία. Ανήκουν στην κατηγορία γνωριμίας που μπορεί να μην ξαναδείς τον άλλον για χρόνια, αλλά όταν υπάρξει συνάντηση ξανά, θα είναι πολύ φορτισμένη συναισθηματικά. Αυτήν τη φορά, οι «κολλητοί» μου ήταν ο Haruki (μισός αμερικάνος από το Λος Άντζελες, μισός Ιάπωνας από το Τόκιο), η Μαρία από τη Μαγιόρκα και ο Luke από το Mόντρεαλ. Είναι νομίζω φανερό ότι μου αρέσει να ταξιδεύω παντού, και να γνωρίζω κόσμο. Γι’ αυτό και ταξιδεύω μόνος χωρίς ενδοιασμό.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισαν όλοι οι αγωνιζόμενοι ήταν η αφόρητη ζέστη και υγρασία.

Φέτος, είχα ένα πρόβλημα με τη μέση μου που δε λέει να με εγκαταλείψει. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να συνεχίσω να παίρνω μέρος σε τέτοιους αγώνες. Εάν αναγκαστώ να σταματήσω, σίγουρα θα βρω μια άλλη δικαιολογία για να κάνω τα ταξίδια μου!

Τελικά, τερμάτισα 15ος ανάμεσα σε 29 συνολικά συμμετέχοντες, και δεύτερος στην ηλικιακή μου κατηγορία. Καθόλου άσκημα για έναν ερασιτέχνη δρομέα από την εξωτική… Ελλάδα. Γι’ αυτό, και ιδιαίτερα σε αυτόν τον αγώνα, θα ήθελα να ευχαριστήσω τη φίλη μου Κάτια Στρατουδάκη που με γυμνάζει, την καλύτερη ιατρική ομάδα αποκατάστασης και αποθεραπείας «Έγερσις», και τον φυσικοθεραπευτή μου, Γιώργο Δεμέτη.

Εξαντλημένος, στο τέλος της διαδρομής.

Διαβάστε ακόμα: Γιώργος Πάνος: Μ’ ενοχλούν αυτοί που τρέχουν για ν’ ανεβάσουν φωτογραφία στο facebook.

TAGS :
ultra θιβέτ μαραθώνιος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook