Η απίστευτη ιστορία του Έλληνα που έτρεξε στον μαραθώνιο του Βόρειου Πόλου

Στον τερματισμό μαζί με την Ελληνική σημαία. (Photo credits: North Pole Marathone)

Σήμερα τρέχω επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, επειδή το τρέξιμο με πάει πιο μακριά. Αυτό το «πιο μακριά» ήταν που με έφτασε μέχρι το Βόρειο Πόλο τον Απρίλιο του 2016. Όμως ας τα πάρω από την αρχή.

Ως μεσίτης ναυτικών συμβάσεων μεταξύ πλοίων και φορτίων, που είναι το επάγγελμα μου, περνώ πολλές ώρες της ημέρας καθιστός σε ένα γραφείο. Ωστόσο πάντα μου άρεσε ο αθλητισμός και υπήρξα πιστός φίλος και ενεργό μέλος παίζοντας ποδόσφαιρο, κάνοντας καγιάκ σε ποτάμια, γυμναστήριο κλπ.

Πριν από περίπου πέντε χρόνια άρχισα να «φλερτάρω» με το τρέξιμο, περισσότερο γιατί το θεωρούσα πιο εύκολο και άμεσο – βάζεις τα παπούτσια σου και ξεκινάς. Δουλεύω και μένω στον Πειραιά, άρα τι πιο εύκολο για εμένα; Πέντε λεπτά μετά το γραφείο με έβρισκες με τα αθλητικά μου να κάνω διαδρομές Πειραϊκή – Πασαλιμάνι – Σχολή Δοκίμων και επέστρεφα σπίτι καινούργιος, φρέσκος και κυρίως χαμογελαστός.

Στο τρέξιμο βρήκα την διέξοδο μου, περνώντας ο καιρός είμαι πλέον ερωτευμένος με την διάθεση που κερδίζω τρέχοντας. Πάντα ξεκινάς για την συμμετοχή, την εμπειρία που λέμε, γρήγορα όμως σε κυριεύει το πάθος και ο ανταγωνισμός με το χθεσινό σου εαυτό. Θέλεις να γίνεις καλύτερος και αυτός είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος τελικά. Το τρέξιμο έρχεται σαν φάρμακο, σαν λύτρωση, σαν διαφυγή στην καθημερινότητα της δουλειάς και του άγχους που αυτή προκαλεί, είναι τρόπος σκέψης, ζωής και ανάτασης συναισθημάτων, ψυχικών και πνευματικών.

«Ο χρόνος σε έναν τέτοιο αγώνα δεν έχει καμία σημασία: το χιόνι, ο πάγος, το πολύ κρύο δεν σου αφήνουν περιθώρια για ταχύτητες, τα πόδια σου δεν υπακούν τις εντολές».

Η πρόκληση και ο στόχος του North Pole Marathon

Βέβαια όσο ανεβαίνει ο πήχης τόσο εξιτάρομαι με την ιδέα να κατακτήσω άλλο ένα στόχο. Αυτό το κυνήγι για τα όριο του εαυτού μου, σε συνδυασμό με την αγάπη μου για το τρέξιμο, με έφερε αντιμέτωπο με μια πρόκληση: να τρέξω έναν μαραθώνιο στην βορειότερη άκρη του πλανήτη, στον Βόρειο Πόλο.

Το εγχείρημα έλαβε σάρκα και οστά τον Απρίλιο του 2016. Άρχισα την προπόνηση μου υπό την καθοδήγηση του προπονητή μου και με την πιο ακραία θερμοκρασία στην όμορφη χώρα μας: τους -2 βαθμούς Κελσίου. Διατροφή, ιατρικές εξετάσεις (απαραίτητες σε κάθε αθλούμενο), αγωνία, άγχος, προσμονή αλλά και έκσταση για το καινούργιο. Ταξίδεψα μέχρι την Νορβηγία στο Σβάλμπαρντ όπου ήταν και η βάση των αθλητών και της διοργάνωσης, αλλά και η αρχή ενός Γολγοθά.

Ο Βόρειος Πόλος είναι περιοχή που δημιουργείτε στην κυριολεξία από παγωμένη θάλασσα και μας επιφύλασσε πολλές εκπλήξεις. Μας έβγαλε εκτός προγραμματισμού αρκετές φορές.

Υπάρχει ένα χρονικό παράθυρο 30 ημερών όπου το λεγόμενο Borneo Camp μπορεί να φιλοξενήσει κόσμο – μαραθωνοδρόμους, τουρίστες, επιστήμονες, τρελούς ερευνητές κλπ. Μια ημέρα πριν το αγώνα, λοιπόν, μας ανακοινώθηκε ότι ο αεροδιάδρομος που κατασκευάζεται εκ νέου κάθε χρόνο έχει ρωγμή, με αποτέλεσμα ο αγώνας να μεταφερθεί για τις 11 Απριλίου. Ωστόσο για δεύτερη φορά τελευταία στιγμή μας ανακοίνωσαν ότι δεν μπορεί να είναι έτοιμος ο αεροδιάδρομος πριν τις 18 Απριλίου. Άρα, όπως όλοι οι αθλητές που ήμασταν από την Ευρώπη, έτσι και εγώ, γυρίσαμε στις πατρίδες μας. Λίγο μετά την προσγείωση στο Ελ. Βενιζέλος έρχεται μήνυμα στο κινητό να γυρίσουμε πίσω, καθώς τελικά φτιάχτηκε ο διάδρομος και ο αγώνας θα γίνει στις 14 Απριλίου.

«Τέσσερα χιλιόμετρα πριν το τέλος και έχοντας περάσει δίπλα από την Ελληνική σημαία ένιωσα έναν οξύ πόνο στο δάχτυλο του ποδιού μου. Είχε παγώσει αλλά η αγωνία, η θέληση και ο πόθος για τον τερματισμό αγκαλιά με την Ελληνική σημαία λειτούργησε ως αναισθητικό».

Τα μπρος πίσω με άγχος, αγωνιά, κούραση. Οι αθλητές χωριστήκαμε σε δύο γκρουπ στη Νορβηγία – εγώ έτυχε να είμαι στο δεύτερο. Πέντε λεπτά πριν την προσγείωση στον Βόρειο Πόλο έστειλαν σήμα στο αεροσκάφος να επιστρέψουμε πίσω γιατί ο αεροδιάδρομος άνοιξε πάλι. Όπως καταλαβαίνετε η απογοήτευση ήταν μεγάλη και η ιδέα ότι τελικά δεν θα τρέξουμε εμείς οι εναπομείναντες αθλητές ήταν ένα πιθανό σενάριο. Καταλύματα δεν υπήρχαν, ήμασταν στο πικ τις τουριστικής σεζόν, με αποτέλεσμα 20 αθλητές να κάνουμε «κατάληψη» στο λόμπι ενός ξενοδοχείο. Το κάναμε σπίτι μας – ύπνος στο πάτωμα και στους καναπέδες για τις επόμενες δύο 2 μέρες. Το πρωτόκολλο της υδατανθράκωσης, της ξεκούρασης και του ύπνου πήγε περίπατο.

Τελικά, μετά από αυτόν τον διήμερο Γολγοθά, έφτασε η στιγμή που φτάσαμε με ασφάλεια στον Βόρειο Πόλο. Βέβαια με το που προσγειωθήκαμε ο διοργανωτής μας ενημέρωσε να ετοιμαστούμε χωρίς πολλές καθυστερήσεις, καθώς σε μία ώρα θα έδινε εκκίνηση. Αυτό ήταν, τα ψέματα είχαν τελειώσει. Πήραμε δύναμη και κουράγιο από την δίψα μας να τρέξουμε, να σταθούμε επιτέλους κάτω από την αψίδα.

Ο «χορός της επιτυχίας» μετά τον τερματισμό στον Nortn Pole Marathon.

Είναι πολύ δύσκολο και επίπονο να τρέχεις στους -30 και -40 βαθμούς Κελσίου – παγώνεις, «τυφλώνεσαι» από τον κρύο αέρα που κτυπάει το πρόσωπο σου, πονάς, αλλά εσύ τρέχεις. Ο χρόνος σε έναν τέτοιο αγώνα δεν έχει καμία σημασία: το χιόνι, ο πάγος, το πολύ κρύο δεν σου αφήνουν περιθώρια για ταχύτητες, τα πόδια σου δεν υπακούν τις εντολές. Ο πόνος κυριαρχεί και το σώμα διεκδικεί το δικαίωμα να σταματήσεις να το ταλαιπωρείς αλλά το μυαλό δεν δέχεται με τίποτα την υποχώρηση και δίνει εντολές χωρίς επιείκεια.

O Ζαχαρίας Δανιηλάκης τερμάτισε στην 9η θέση στο North Pole Marathon.

Τέσσερα χιλιόμετρα πριν το τέλος και έχοντας περάσει δίπλα από την Ελληνική σημαία ένιωσα έναν οξύ πόνο στο δάχτυλο του ποδιού μου. Είχε παγώσει αλλά η αγωνία, η θέληση και ο πόθος για τον τερματισμό αγκαλιά με την Ελληνική σημαία λειτούργησε ως αναισθητικό. Χίλια μέτρα ακόμα έμειναν και ένα τελικό σπριντ με δυο συναθλητές, γιατί μην ξεχνάμε ότι εκτός εμπειρία το North Pole Marathon είναι και αγώνας. Είναι παράλογο αν σκεφτείς πως μετά από 41 χλμ στο απόλυτο κρύο, με τόσο πόνο και ταλαιπωρία, τρεις άνθρωποι σπριντάρουν στο τελευταίο χιλιόμετρο για το ποιος θα περάσει ποιον για τις θέσεις 9 με 11. Το σκέπτομαι και ανησυχώ για την τρέλα μας, γιατί λογικό δεν το λες.

Ήρθε επιτέλους η στιγμή του τερματισμού, στιγμές ευτυχίας, να θες να κλάψεις και τα δάκρυα να μην βγαίνουν, να έχουν κρυσταλλώσει στο πρόσωπό σου. Αγκαλιά με την γαλανόλευκη στο βορειότερο άκρο της γης. Παρόλο που δεν κάνω πρωταθλητισμό και θεωρώ τον εαυτό μου χομπίστα δρομέα μικρού μεγέθους, ένιωσα μέγιστος και περήφανος σε αυτό τον τερματισμό .

Όσοι τερματίσαμε παραμείναμε στο «γήπεδο» εμψυχώνοντας τους εναπομείναντες. Κορυφαία στιγμή για μένα ήταν ο τερματισμός του Bruno Louges, που τον θεωρώ ήρωα και πρότυπο μου. Μιλάμε για ένα νέο παιδί με σκλήρυνση κατά πλάκας, δεμένος με σχοινιά και σύρματα με πλαστικούς νάρθηκες στη μέση και στα πόδια, που νίκησε όλους τους πόνους και τερμάτισε.

O Ζαχαρίας Δανιηλάκης στο Olympus Marathon.

Έως σήμερα έχω λάβει μέρος σε 10 μαραθώνιους, μεταξύ των οποίων δυο φορές στο Olympus Marathon, στη Βιέννη, στη Φρανκφούρτη, στη Ρώμη, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη. Όλες οι συμμετοχές είναι πολύ σημαντικές για εμένα, η εμπειρία μου όμως στον Βόρειο Πόλο νομίζω είναι η πιο ιδιαίτερη.

Διαβάστε ακόμα: «Έτσι κάναμε το Γύρο του Mont Blanc με ποδήλατο!»

TAGS :
North Pole Marathon Βόρειος Πόλος Ζαχαρίας Δανιηλάκης μαραθώνιος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook