Τα 20 νέα βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας για τις γιορτές

Οι διακοπές των Χριστουγέννων ήταν και θα είναι πάντα μια καλή περίοδος για να «βουτήξει» κανείς στις σελίδες ενός βιβλίου. Λίγο ο χρόνος που περισσεύει, λίγο η αίσθηση της ηρεμίας που σου προσφέρουν οι γιορτές, όλα κατατείνουν προς μια εσωτερικότητα που είναι αναγκαία για το διάβασμα.

Επιλέγουμε τα 20 βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας από την πρόσφατη βιβλιοπαραγωγή που μας έκαναν εντύπωση με την ελπίδα πως κάποιο ή κάποια από αυτά θα σας κεντρίσει το ενδιαφέρον και θα σας φέρει μπροστά στους πάγκους κάποιου βιβλιοπωλείου. Καλή ανάγνωση, λοιπόν…

 

Λάδι σε καμβά – Αλέξης Πανσέληνος (εκδ. Μεταίχμιο)

Πόσα έχουμε καταμαρτυρήσει στην περιώνυμη γενιά του Πολυτεχνείου; Πόσα στραβά της μεταπολιτευτικής  ελληνικής πραγματικότητας έχουμε θεωρήσει πως είναι απότοκα της δράσης της; Κι όμως, πίσω από κάθε στερεοτυπικό συμπέρασμα θάλλουν οι εξαιρέσεις.

Ο ήρωας του Αλέξη Πανσέληνου, ο Σπύρος, δεν εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις. Δεν ανήλθε στην κοινωνική πυραμίδα ως παράξενο αναρριχητικό «είδος». Δεν υπήρξε τυχοκυνηγός. Εκείνος γι΄ αλλού ξεκίνησε κι αλλού η ζωή τον πήγε. Αντί για ζωγράφος όπως ονειρευόταν κατέληξε να σπαταλήσει τη ζωή του σε ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών στο κέντρο της Αθήνας. Ένα ώριμο μυθιστόρημα που μέσα σε 200 κάτι σελίδες εικονογραφεί με πιστότητα την ελληνική κοινωνία από το 1974 έως τις μέρες μας.

 

 

 

 

---

Ανδρωμάχη – Κώστας Ακρίβος (εκδ. Μεταίχμιο)

Η «μάνα» της τραγωδίας. Η γυναίκα που καθορίστηκε εν πολλοίς από τους άντρες της ζωής της. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κώστας Ακρίβος βρίσκει σπάνια κοιτάσματα από την αρχαία ελληνική γραμματεία. Αυτή τη φορά στρέφει το βλέμμα του σε μια γυναικεία μορφή, την Ανδρομάχη, που κουβαλάει όλο το βάρος της αρσενικής επικυριαρχίας.

Τριγύρω της κυκλοφορεί μια κουστωδία ανδρών. Ο Πρίαμος, ο Αχιλλέας, ο Έκτορας, ο Αστυάνακτας, ο Νεοπτόλεμος, ο Πέργαμος, ο Μολοσσός, ο Έλενος, ο Πίελος, ο Κεστρίνος. Όλοι τους της αφαιρούν κάθε ικμάδα χαράς και ζωής. Ετεροκαθορίζεται, ζει στη σκιά τους, τους αγαπάει, τους μισεί, τους αποδέχεται, υποτάσσεται αναγκαστικά. Μια σύγχρονη ματιά στους αρχαιοελληνικούς μύθους που εύκολα βοηθούν τον αναγνώστη να κάνει τις απαραίτητες αναγωγές στο σήμερα όπου τα δεινά της πατριαρχίας φαίνονται έκτυπα.

 

 

 

---

 

Η μεταμόρφωσή της – Αμάντα Μιχαλοπούλου (εκδ. Καστανιώτη)

«Ένα πρωί που ξύπνησε από εφιάλτη, η Σάσα ανακάλυψε πως είχε μεταμορφωθεί σε άντρα». Καφκικό; Μόνο ως αρχή. Η Σάσα ακόμη και ως όνομα φέρει κάτι το δισυπόστατο. Εν συνόλω: είναι αυτό ακριβώς. Μια γυναίκα εγκλωβισμένη σε ένα αντρικό σώμα. Τι είδους σωματική και υπαρξιακή περιδίνηση είναι αυτή;

Η Μιχαλοπούλου δεν στροβιλίζεται σε καφκικές διερωτήσεις, αλλά σε απόλυτα σύγχρονα ζητήματα ταυτότητας και σεξουαλικού προσδιορισμού. Άλλωστε, τώρα που ξέφτισαν οι επαναστάσεις και οι μεγάλες θεωρίες, αυτό που αναζητεί ο σύγχρονος άνθρωπος είναι η ταυτότητά του. Ξεπερνώντας τα έμφυλα σύνορα και τις κοινωνικές δεσμεύσεις, η Σάσα (που υπό συνθήκες είναι ο Σάσα) είναι ένα απολύτως σημερινό πρόσωπο. Μπορεί να είμαστε εμείς οι ίδιοι και να μην θέλουμε να το παραδεχθούμε. Καίτοι νουβέλα, το βιβλίο έχει μεγαλύτερο εκτόπισμα από όσο δείχνουν οι σελίδες του.

 

 

 

---

 

Το λευκό κουστούμι – Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης (εκδ. Καστανιώτη)

Ειλικρινές; Γεμάτο ζεστασιά και συναισθήματα; Το νέο μυθιστόρημα του Ξενοφώντα Α. Μπρουντζάκη είναι μια ιστορία ενηλικίωσης με αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Από την ασφυκτική Τήνο έως τα άγρια Εξάρχεια της δεκαετίας του ’80, ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος αναζητεί τα δικά του βήματα, επιθυμεί να γράψει τη δική του προσωπική ιστορία αφήνοντας το χθες να κοιμηθεί.

Όντως, μεταξύ του δεσμευτικού χθες των προγόνων του (υπάρχουν σελίδες σπαραχτικής αλήθειας για τον Εμφύλιο) και του επιδιωκόμενου τώρα, ο ήρωας καταλαβαίνει πως ο γενέθλιος τόπος, η Τήνος, δεν μπορεί να τον κρατήσει άλλο. Γι’ αυτό ανοίγεται στη μεγάλη θάλασσα της Αθήνας. Μαθητεία στη ζωή και την τέχνη. Αυτό το μυθιστόρημα μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Τα μάτια είναι, απλώς, η πόρτα για να μπουν οι λέξεις.

 

 

 

 

---

 

Πλατωνικοί διάλογοι ή γιατί στο σπήλαιο κάνουν όλοι πάρτι  – Χάρης Βλαβιανός (εκδ. Πατάκη)

Αλίμονο, αν ξέραμε πόσο τραγικά αστείοι είμαστε στις σχέσεις μας. Αν μπορούσαμε να δούμε τους εαυτούς μας μακροσκοπικά και δίχως την drama queen φορεσιά που μας αρέσει να φοράμε, θα βλέπαμε σε πλήρη έκταση το γκρετέσκο που επικαθορίζει τη συνάφειά μας με τους άλλους.

Άντρες, γυναίκες και παιδιά σε όποια εκδοχή κι αν τους δείτε. Σύζυγοι, φίλοι και άγνωστοι. Όλοι τους (όλοι μας) ζουν υπό την επικράτεια της ακατανοησίας. Ο Χάρης Βλαβιανός «χτυπάει» καίρια αυτή την αλήθεια με διαλόγους που, θαρρείς, θα μπορούσαν να ανέβουν στο θεατρικό σανίδι. Κάτι σαν τους Πλατωνικούς Διαλόγους; Ναι, αλλά στο σήμερα. Σπάνια η ελληνική λογοτεχνία μας δίνει βιβλία με τα οποία μπορείς να γελάσεις κι αυτός ο γέλωτας να είναι σαρωτικός και ουσιαστικός.

 

 

 

 

 

---

 

Πριν σβήσουν τα φώτα – Μίμης Ανδρουλάκης (εκδ. Πατάκη)

Για χρόνια ο Μίμης Ανδρουλάκης αρνιόταν πεισματικά να μιλήσει για τα γεγονότα του Πολυτεχνείο, τη δική του εμπλοκή εκείνη την ταραγμένη περίοδο, αλλά και άλλων προσώπων. Παρέπεμπε όλους μας σε ένα μελλοντικό βιβλίο που θα έγραφε και σ’ αυτό θα κατέγραφε τα πάντα. Μόλις το έκανε.

Με τη μόνη διαφορά ότι έχει σηκωθεί ένα κύμα αγανάκτησης, ακόμη και ύβρεων εναντίον του από την πλευρά των πρώην συντρόφων του στην ΚΝΕ. Αυτό, φυσικά, δεν είναι αμελητέο, αλλά δεν πρέπει να επηρεάζει την ανάγνωση του βιβλίου από εμάς που δεν ζήσαμε τα γεγονότα. Ας το δούμε ως μια ακόμη χρήσιμη ψηφίδα στον ιστορικό καμβά και μάλιστα για μια περίοδο της νεοελληνικής πολιτικής σκηνής που επέφερε πολλά δεινά. Είναι, σαφώς, η προσωπική ματιά του συγγραφέα και όχι η απόλυτη αλήθεια. Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό.

 

 

 

 

 

---

 

Ημερολόγια Μυτιλήνης – Χρήστος Αγγελάκος (εκδ. Κέδρος)

Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που ο Χρήστος Αγγελάκος χάθηκε αδόκητα και πρόωρα. Ωστόσο, το χνάρι της ευαισθησίας του παραμένει ενεργό. Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει όλα τα κείμενα (καθώς και φωτογραφίες) που συνέγραψε για λογαριασμό ενός σάιτ ενόσω βρισκόταν στη Μυτιλήνη, το 2015, τότε που η προσφυγική κρίση χτυπούσε έντονα την πόρτα μας.

Μέσα από αυτά τα κείμενα βλέπει κανείς μια άλλη αλήθεια, την ουσιαστικότερη, αυτή που τα ΜΜΕ δεν θα μπορούσαν να καταγράψουν και οι δημοσιογράφοι να αποτυπώσουν. Ο Χρήστος Αγγελάκος βρέθηκε εκεί ως εθελοντής και με τη σπάνια ευαισθησία του κατέγραψε μια κατάσταση που πονάει ακόμη και σήμερα. Ίσως το πιο ειλικρινές βιβλίο που θα πιάσετε αυτές τις μέρες στα χέρια σας.

 

 

 

 

 

---

 

Το αλάτι του Bad Ischl – Κώστας Μαυρουδής (εκδ. Κίχλη)

Το Αλάτι του Bad Ischl αποτελεί το τελευταίο μέρος μιας τετραλογίας, η οποία συγκροτείται από τα βιβλία: Με εισιτήριο επιστροφής (1983), Οι κουρτίνες του Γκαριμπάλντι (2000) και Στενογραφία (2006). Τι προσέχει κανείς στα βιβλία του Κώστα Μαυρούδη (αυτά που δεν είναι ποιητικά); Τον λεπταίσθητο στοχασμό, τη φιλοσοφική ενατένιση, την αισθητική τους αρτιότητα, αλλά και τη γλώσσα που διαλάμπει.

Σε τούτο το βιβλίο η τέχνη και η πραγματικότητα φτιάχνουν ένα αμάλγαμα από μικρά κείμενα που άλλοτε έχουν τη μορφή μικρού δοκιμίου κι άλλοτε της φευγαλέας παρατήρησης που διατηρεί μέσα του ο περιπατητής. Έργα σημαίνοντα της λογοτεχνίας ή του κινηματογράφου έρχονται να ενωθούν με σκέψεις, εικόνες του παρελθόντος, αλλά και θραύσματα της μνήμης. Άλλο ένα εξαιρετικό και ιδιαίτερο βιβλίο από έναν από τους ελάχιστους εναπομείναντες μετρ της ελληνικής λογοτεχνίας.

 

 

 

---

 

Σωματίδια – Ματίνα Αποστόλου (εκδ. Ποταμός)

Μια γυναίκα μιλάει και το δικό της de profundis δεν είναι σκιασμένο από συναισθηματολογίες ή άτοπες προσπάθειες να στρογγυλέψει τις γωνίες της ζωής της. Την Ματίνα Αποστόλου έως πρόσφατα την ήξερε πολύς κόσμος με το όνομα που είχε επιλέξει στο Instagram. Ο λογαριασμός της, άλλωστε, είναι από τους πλέον γνωστούς στο εν λόγω κοινωνικό δίκτυο (βλ. Intellectual Thighs).

Στο πρώτο της βιβλίο, όμως, βουτάει σε άλλα νερά, αχαρτογράφητα. Αυτά των σχέσεων; Ναι. Αυτά των αναπόδραστων απωλειών; Ναι. Αυτά της μητρότητας; Ναι. Μήπως και σ’ αυτά που καθορίζουν μια σημερινή γυναίκα; Ξανά ναι. Ευθύβολο βιβλίο, αρκετά ιδιοσυγκρασιακό. Είναι βέβαιο πως θα μας απασχολήσει το επόμενο διάστημα.

 

 

 

 

 

---

 

H Ήρα δεν είναι ζηλιάρα – Αστερόπη Λαζαρίδου (εκδ. Καστανιώτης)

Στερεότυπα: το αγαπημένο «μέρος», στο οποίο αποθέτουμε συνήθως τις ελλείψεις (ή τα στραβά) των άλλων για να καλύψουμε τα δικά μας. Ιδιαιτέρως οι γυναίκες, (ναι, από την Ήρα έως σήμερα) έχουν ακούσει ουκ ολίγα να πέφτουν πάνω τους ωσάν πέλεκυς κριτικής. Για να είμαστε δίκαιοι: από άντρες (κυρίως), αλλά και από συμπάσχουσες του ιδίου φύλου.

Μετά το επιτυχημένο πρώτο της βιβλίο «Μην πατάς ξυπόλητη», η Αστερόπη Λαζαρίδου έρχεται με ένα δεύτερο γάργαρο και σπινθηροβόλο βιβλίο να βάλει λίγο τα πράγματα στη θέση τους ως προς τι είναι αλήθεια οι γυναίκες που αβασάνιστα τις ονομάζουμε υστερικές, ύπουλες, γλωσσούλες, εύκολες στο σεξ και χίλια μύρια άλλα. Εντελώς σπαρταριστό αφήγημα.

 

 

 

---

 

Tι δεν έχει πεθάνει – Άρτεμις Ψιλοπούλου (εκδ. Loggia)

Μια γυναίκα, η Άννα, βγαίνει από μακροχρόνιο εγκλεισμό σε ένα Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης της Αττικής. Το μόνο που έχει ως βέβαιο είναι το όνομά της, όλα τα άλλα τα αγνοεί. Μεταβαίνει σε ένα νησί θέλοντας να χτίσει τη ζωή της από την αρχή. Εκεί γνωρίζει έναν νεότερο άντρα, τον Πέτρο, και μαζί δημιουργούν ένα κτίσμα, ένα σπίτι. Μόνο τα δωμάτια είναι οι ίδιοι που ανοίγουν προς το παρελθόν.

Από αυτό το βραχύ βιβλίο της πρωτοεμφανιζόμενης Άρτεμις Ψιλοπούλου περνούν κι άλλα άτομα σε μια χαμηλότονη ιστορία που αλλάζει συνεχώς κατευθύνσεις. Θα έλεγε κανείς πως το συγκεκριμένο βιβλίο είναι μια μπαλάντα και τσακισμένες καρδιές που αναζητούν το φάρμακο να επανέλθουν σε μια κάποια μορφή ηρεμίας πριν βουλιάξουν στα βαθιά νερά της μνήμης. Πολύ καλό πρώτο δείγμα γραφής.

 

 

 

 

 

---

Έκτη- Βίκη Κοσμοπούλου (εκδ. Eύμαρος)

Τι μπορεί να σκέφτεται η Καρυάτιδα που με βίαιο τρόπο αποχωρίστηκε τις αδελφές της και ζει μόνη της στα ξένα; Αν είχε φωνή τι θα έλεγε; Η Βίκη Κοσμοπούλου της δίδει αυτό το προνόμιο της φωνής (ποιητικώ των τρόπω) και έτσι μαθαίνουμε πως στόχος της ζωής της είναι να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη.

Στην ουσία, αυτή η αφορμή βοηθάει τη συγγραφέα να μιλήσει για ευρύτερα θέματα όπως είναι η ξενιτιά, ο ξεριζωμός, η ελληνική πραγματικότητα, η θέση της γυναίκας, αλλά και να καυτηριάσει γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις. Ένα άκρως πρωτότυπο βιβλίο σε σύλληψη, αλλά και εκτέλεση.

 

 

 

 

 

 

 

---

 

Εικοστός κόσμος – Δημήτρης Πέτρου (εκδ. Πόλις)

Μια πολυπρισματική ποιητική σύνθεση για τον 20ο αιώνα που πέραν των όποιων (προφανών)  επιτευγμάτων του, άφησε πίσω και αίμα, καταστροφές, ερείπια και δύο πολέμους. Η τέταρτη ποιητική συλλογή του Δημήτρη Πέτρου είναι μια ελεγεία πάνω σ’ αυτά τα αποκαΐδια, αλλά και μια ενατένιση στο μέλλον του ανθρώπου.

Ίσως από τις καλύτερες ποιητικές συλλογές της χρονιάς που φεύγει. Στοχαστική, με έναν ρυθμό που άλλοτε ακούγεται σαν το αντάτζιο του θρήνου κι άλλοτε σαν το φορτίσιμο των κανονιών που σπέρνουν θάνατο αδιακρίτως. Χωρισμένη σε τρεις ενότητες, η συλλογή στοχάζεται τα μικρά και τα μεγάλα αυτού του κόσμου που γίνεται αγρός αίματος και μέγα θαύμα.

 

 

 

 

 

 

---

 

Τελευταίο σκοτάδι – Αργύρης Παλούκας (εκδ. Κριτική)

Πέμπτη ποιητική συλλογή για τον Αργύρη Παλούκα και φρονώ η καλύτερη και σαφώς πιο έμπειρη. Μας παραδίδει ολιγόστιχα ποιήματα, όμως αυτή η δωρικότητα αντί για να εμφανίζεται στενεμένη και περιοριστική, ουσιαστικά ανοίγει έναν διάλογο ανάμεσα στον αναγνώστη και τα «κενά» που αφήνουν οι στίχοι.

Τα ποιήματα του έχουν μια αμφίθυμη διάθεση. Κάποια είναι κλεισμένα στον εαυτό τους, πρέπει να εισέλθεις βαθιά στις λέξεις για να γίνουν κτήμα τους και κάποια άλλα επιβάλλονται, έχουν επιθετική διάθεση, κυριαρχούν πάνω σου καταλυτικά. Από εκεί ψηλά ο ποιητής Γιάννης Κοντός θα είναι χαρούμενος γι’ αυτή τη συλλογή.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

Eξιλαστήριο θύμα – Έλενα Μαρούτσου (εκδ. Κίχλη)

Τι μπορεί να συμβεί σε μια οικογένεια που αναλαμβάνει την αναδοχή ενός προσφυγόπουλου από τη Σομαλία. Ο Μουσά έρχεται από τα hotspot της Λέρου και καταλήγει στην οικογένεια του Νίκου και της Ραχήλ. Τίποτα δεν είναι ανέσπερο σ’ αυτή την αβέβαιη ένωση. Αντίθετα, η συμβίωσή του προκαλεί ρηγματώσεις σε όλα τα μέλη της οικογένειας και φέρνει στις επιφάνεια πρότερες πληγές.

Το μυθιστόρημα, όπως και όλα της Μαρούτσου, είναι ατιθάσευτο. Δεν ακολουθεί μια «ορθόδοξη» λογική ανάπτυξης της πλοκής. Αντίθετα, μέσα στο κυρίως corpus της βασικής ιστορίας, διαβάζουμε άλλες παράπλευρες, εγκιβωτισμένες που κυκλώνουν τη βασική ιστορία. Τα θέμα που θίγονται είναι πολλά και αφορούν όλες τις σημερινές δυτικές κοινωνίες. Από την έμφυλη βία έως την αγάπη και από τη μοναξιά έως τη συντροφικότητα. Ακόμη και η βαλίτσα ως σύμβολο που παίζει ρόλο στην ιστορία έχει διττή σημασία. Άφιξη, αλλά και αναχώρηση; Είναι πάντα είναι ανοιχτό.

 

 

 

 

 

 

---

 

Λέγε με Ισμαήλ – Τέσυ Μπάιλα (εκδ. Ψυχογιός)

Μεταφερόμαστε στις δεκαετίες 50-60 στην Κωνσταντινούπολη, πολύ πριν τις μεγάλες ταραχές και τους διωγμούς. Τότε που οι Έλληνες και οι Τούρκοι ζούσαν ως μια ενιαία κοινότητα. Μεταξύ αυτών βρίσκουμε τον Ισμαήλ που διατηρεί έναν καφενέ και μια σειρά από άλλους ήρωες απόλυτα χαρακτηριστικούς της εποχής και του τόπου.

Οι ειδυλλιακές ημέρες σιγά σιγά δίνουν τη θέση τους στον αναβρασμό που προκαλεί ο εθνικισμός που θα οδηγήσουν στα Σεπτεμβριανά και στη συνέχεια στις απελάσεις των Ελλήνων το 1964. Η γεύση που αφήνει το μυθιστόρημα της Μπάιλα είναι γλυκόπικρη. Τι υπήρξε και τι χάθηκε. Πώς ήταν η ζωή στην Πόλη και πώς η πυρά της Ιστορίας κατέκαψε τις προθέσεις και τα όνειρα των απλών ανθρώπων.

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

Ανήφορος – Νίκος Καζαντζάκης (εκδ. Διόπτρα)

Το γεγονός της χρονιάς δίχως αμφιβολία. Το ανέκδοτο έως τώρα μυθιστόρημα του μέγιστου Νίκου Καζαντζάκη είναι τυπωμένο και μάλιστα σε εξαιρετική έκδοση. Στα μέσα της δεκαετίας του ’40, αμέσως μετά τον Ζορμπά, ο Καζαντζάκης γράφει τον Ανήφορο, ένα κείμενο εσωτερικό και άκρως μελαγχολικό.

Η δράση του εκτυλίσσεται αμέσως μετά τον πόλεμο, σε Κρήτη και Αγγλία.Ο Κοσμάς, έπειτα από απουσία είκοσι χρόνων και την ενεργή συμμετοχή του στον πόλεμο, επιστρέφει στην πατρίδα του, το Μεγάλο Κάστρο, μαζί με την Εβραία γυναίκα του, τη Νοεμή, η οποία κουβαλάει την πανανθρώπινη μνήμη του Ολοκαυτώματος, και μαζί της την ερώτηση για την αξία της ζωής. Πίσω από τους δύο στέκει ως φάντασμα ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος που έχει αναδιατάξει τα πάντα γύρω και μέσα τους.

 

 

 

 

 

 

---

 

Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα – Άρης Αλεξανδρής (εκδ. Μεταίχμιο)

Tι μπορεί να έχασε ένας νεανίας όπως ο πρωταγωνιστής στο βιβλίο του πρωτοεμφανιζόμενου Άρη Αλεξανδρή; Γεννημένος στην Κομοτηνή, βλέπεις τις μέρες μας περνούν συμβατικά. Καταφέρνει να ξεφύγει από τον στενό κλοιό της επαρχίας όταν περνάει στο πανεπιστήμιο και κατεβαίνει στην Αθήνα.

Εκεί του αποκαλύπτεται ένας νέος κόσμος (να είναι καλά η Βιργινία), αρχίζει να γράφει σε περιοδικά και σιγά σιγά να ανεβαίνει «βαθμίδες». Μήπως, όμως, αυτή η ανάρρηση θα λειτουργήσει ως μπούμερανγκ μέσα του; Σίγουρα είναι ένα σημερινό μυθιστόρημα που αποφασίζει να μιλήσει και τα σημερινά με έναν οξύ τρόπο που ορισμένες φορές βγάζει και γέλιο.

 

 

 

 

 

 

---

 

Μασσαλία- Χρήστος Χρυσόπουλος (εκδ. Νεφέλη)

Έχει κάτι η Μασσαλία. Κάτι μυστηριακό, κρυφό και ρομαντικό ενίοτε. Γεννάει πάθη, έρωτες και μίση. Στο νέο βιβλίο του Χρήστου Χρυσόπουλου δύο αγόρια αγαπούν με κρυφό πάθος ένα κορίτσι που μόλις έχει φτάσει στο λιμάνι της πόλης, εκτοπισμένη από τον τόπο της λόγω του πολέμου στην Αλγερία.

Είμαστε στη δεκαετία του ’50 και η ιστορία του Ζυλ, του Πιερ και της Μαριάν είναι μια επίμονη και διαρκής πράξη συμφιλίωσης με το παρελθόν τους. Υπάρχει διάχυτη θλίψη, αλλά και σκληρότητα που αναδύεται από τους πόρους της πόλης. Υπάρχει, όμως, και η πλέρια εικόνα της ανοιχτής θάλασσας που πάντα αφήνει προσδοκίες που δεν ξέρεις αν θα τις εκπληρώσει. Όπως ακριβώς και η αγάπη. Μια νουβέλα-μιούζικαλ, όπως την χαρακτηρίζει ο συγγραφέας της.

 

 

 

 

---

 

Λεύκες – Βίκυ Κλεφτογιάννη (εκδ. Kέδρος)

Γυναίκες που γνωρίζουμε ή κάπως μοιάζουν μ’ αυτές που γνωρίζουμε. Γυναίκες που οι Ιστορία τις σάρωσε στο πέρασμά της. Γυναίκες που αγάπησαν, αγαπήθηκαν ή έχασαν τον έρωτα. Γυναίκες που μετακινούνται σε τόπους εσωτερικούς ή σε τόπους ξένους.

Γυναίκες που μαθαίνουν τη σκληρή λέξη «μοναξιά», αλλά και την έννοια της συμφιλίωσης με όσα έχουν περάσει ή όσα πρόκειται να έρθουν. Το νέο βιβλίο της Βίκυς Κλεφτογιάννη είναι μια σειρά από διηγήματα χαμηλότονα και βαθύτατα ανθρώπινα.

 

 

Διαβάστε ακόμα: Γιατί οι Έλληνες τσακώνονται για το Νόμπελ Λογοτεχνίας;

 

 

TAGS :
βιβλία λογοτεχνία