Από το 1999, οπότε και ξεκίνησε η σειρά, τα πάντα έχουν αλλάξει, αλλά όχι η επίδραση που είχε στο τηλεοπτικό τοπίο.

Ποιος μπορούσε να το προβλέψει ή να το υποθέσει; Όταν στις 10 Ιανουαρίου 1999 ξεκινούσε στην αμερικανική τηλεόραση η δραματική σειρά με τον τίτλο «Sopranos» ουδείς περίμενε πως η επίδρασή της στα τηλεοπτικά πράγματα, αλλά και την pop κουλτούρα θα ήταν τόσο σημαντική.

Ήταν μια παραγωγή του HBO που για την εποχή έφερε πολλούς νεωτερισμούς. Ο βασικός ήταν ότι μετέφερε την κινηματογραφική αισθητική στη μικρή οθόνη. Από αυτή τη σειρά κι ύστερα, αν το δούμε μακροσκοπικά, ακολούθησαν πολλές σειρές που αναβάθμισαν την τηλεόραση και «έκλεψαν» τεχνικές της 7ης τέχνης.

Από την άλλη, ήταν, άραγε, η πρώτη σειρά που αφορούσε μαφιόζους; Μήπως δεν είχαν προϋπάρξει εμβληματικές ταινίες με γκάνγκστερ και μέλη της Μάφια; Κι όμως, αυτό που έφερε η συγκεκριμένη σειρά ήταν ένα δράμα που ελισσόταν από τη βία στην κωμωδία με τέτοιο επιδέξιο τρόπο που δεν «γλιστρούσε».

Αίφνης, ο Τόνι Σοπράνο και η περίεργη οικογένειά του απέκτησαν μυθικές διατάσεις. Ποτέ άλλοτε ο υπόκοσμος του Νιου Τζέρσεϊ δεν εμφανίστηκε στα μάτια μας με όλα του τα «όπλα». Ναι, υπήρχε σκληρότητα, υπήρχαν στιγμές βίας και προδοσίας, υπήρχε όμως και η ανθρώπινη διάσταση που έδινε άλλοθι στους πρωταγωνιστές. Συν ένα πηγαίο χιούμορ, σκοτεινό φυσικά, που υπέσκαπτε σκόπιμα το δράμα. Οι ήρωες στο Sopranos ήταν bigger than life. Έφεραν έντονα το στοιχείο της τραγικότητας, καθώς είχαν μπλεχτεί αξεδιάλυτα στα γρανάζια της παρανομίας που οι ίδιοι έπλεκαν.

Η σειρά κράτησε εννέα χρόνια και ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2007. Εχουν περάσει 13 χρόνια από τότε, αλλά ουδείς μπορεί να λησμονήσει το φινάλε της σειράς που σήκωσε πολλή σκόνη. Για τους τηλεκρητικούς παραμένει ακόμη μια σειρά αξεπέραστη, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο: οι παραγωγοί της σειράς δεν φοβήθηκαν τους κινηματογραφικούς χρόνους που θα έπρεπε να περιοριστούν στις τέσσερις -μικρές- γωνίες μιας τηλεόρασης. Αντίθετα, έπαιξαν με τους δικούς τους όρους: δημιούργησαν μια ευρεία γκάμα από αντι-ήρωες και τους ανέπτυξαν εις βάθος δίχως το άγχος να προχωρήσουν τη δράση προς χάριν του τηλεοπτικού κοινού.

Ήταν η πρώτη φορά που εμφανιζόταν μια σειρά που έπλεξε τον ιστό της πλοκής γύρω από τους χαρακτήρες και τους έδινε χρόνο να ξεδιπλωθούν. Αν εκ των υστέρων μας αρέσαν το Lost, το Game of Thrones ή το Breaking Bad είναι γιατί μάς είχαν προετοιμάσει οι Sopranos. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ήταν αυτό που έκανε τη σειρά μοναδική κι όχι το θέμα της απαραίτητα. Άλλωστε στις μεγάλες αφηγήσεις δεν υπάρχει παρθενογέννεση, αλλά ένα άλλο ύφος που ανακαλύπτεις.

Η σειρά αξίζει ακόμη και σήμερα για πολλούς λόγους. Οι κυριότεροι είναι οι εξής:

Ο Γκολντοφίνι ταυτίστηκε απόλυτα με τον Τόνι Σοπράνο (ssearenabelfast.com).

1. Ο μέγας Τζέιμς Γκαντολφίνι

Ο πρόωρα χαμένος Γκαντολφίνι (πέθανε στα 51 του χρόνια τον Ιούνιο του 2013), ενσάρκωνε τον Τόνι Σοπράνο. Το κεντρικό πρόσωπο των Sopranos. Ισως από τις πλέον περίπλοκες τηλεοπτικές φιγούρες που έχουμε συναντήσει. Κατάφερνε να είναι σκληρός και αδίστακτος και την ίδια στιγμή να γίνεται τρυφερός και φλογερός.

Κουβαλώντας δύο υποστάσεις, την επίσημη του καλού οικογενειάρχη και την ουσιαστική, αυτή του capo, της εγκληματικής οργάνωσης των Sopranos, παλινδρομούσε μέσα του με αποτέλεσμα να οδηγείται σε κρίσης πανικού και σε κατάθλιψη.

Ο Γκαντολφίνι δεν είναι απλώς πειστικός είναι έξοχος σ΄ αυτή την αποτύπωση του rolercoaster που ζούσε ο Τόνι. Οι σεναριογράφοι της σειράς έλεγαν πως από πολύ νωρίς αντιμετώπιζαν με σεβασμό τον Γκαντολφίνι βλέποντάς να έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου.

Ο ρόλος της Δρ. Μέλφι ήταν καταλυτικός (hbo.com).

2. Το ντιβάνι του ψυχαναλυτή 

Μπορούμε να φανταστούμε έναν αδίστακτο άνθρωπο του υποκόσμου να ζητάει τις συμβουλές ενός ψυχοθεραπευτή για να λύσει τα εσωτερικά του ζητήματα; Ο Τόνι το έκανε και οι συνεδρίες του αποτέλεσαν, εν πολλοίς, κέντρο βάρους στη σειρά. Πολύ περισσότερο όταν αυτή ήταν γυναίκα, η Δρ. Μέλφι.

Είναι οι στιγμές που ο τηλεθεατής παρακολουθεί την εξέλιξη και το βάθος του χαρακτήρα. Μαθαίνει πράγματα γι’ αυτόν, αντιλαμβάνεται τις αντιφάσεις και τα φλέγοντα σημεία του ψυχισμού του.

Παναγία βόηθα: η Λίβια Σοπράνο!

3.Η δύναμη των γυναικών

Ναι, η Μάφια είναι μια καθαρά ανδρική υπόθεση και όσες ταινίες ή σειρές έχουμε παρακολουθήσει με αντίστοιχο θέμα, αυτοί που μας μένουν πάντα είναι οι ανδρικοί χαρακτήρες. Να, όμως, που η συγκεκριμένη σειρά έδωσε χώρο και στους γυναικείους χαρακτήρες.

Η επιβλητική φιγούρα της μητέρας του Τόνι, η Λίβια, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Η ψυχαναναλύτριά του, η γυναίκα του, η κόρη του, η πανέμορφη αδελφή του και μια πλειάδα άλλων που περιστοιχίζουν τον Τόνι και τους άλλους χαρακτήρες της σειράς δίνουν τη θηλυκή πλευρά της ιστορίας.

Οι παραγωγοί της σειράς δεν φοβήθηκαν το χιούμορ (hbo.com).

4. Το ανεπανάληπτο χιούμορ

Να θυμηθούμε τον Τζούνιορ, τον θείο του Τόνι; Ή μήπως τον Πόλι Γκολτιέρι, φίλο του Τόνι που δεν διστάζει να διασκεδάζει με τη βοήθεια του «μαύρου» χιούμορ ακόμη και στις πιο σκληρές στιγμές; Το χιούμορ, υπόγειο και διαβρωτικό, υπάρχει σε αρκετές πτυχές της σειράς, σπάζοντας τους κλασικούς κώδικες ενός τυπικού γκανγκστερικού θεάματος.

Ναι, το τέλος δίχασε αλλά θα έπρεπε να το περιμένουμε (hbo.com).

5. Το φινάλε

Το τέλος είναι απρόβλεπτο και διφορούμενο. Ακόμη και σήμερα οι δημιουργοί της σειράς δεν αποκαλύπτουν τη δική τους εκδοχή για το τι συνέβη τελικά στον Τόνι Σοπράνο. Ο κόσμος διχάστηκε: υπήρξαν οπαδοί που δέχθηκαν αυτή την αοριστία ως απολύτως σύμφυτη με τη λογική της σειράς κι άλλοι που το είδαν ως προδοσία και ως άδοξο τέλος.

Γιατί να τελειώσει;

Η δίψα του τηλεοπτικού κοινού ήταν και θα παραμείνει ακόρεστη. Γιατί να τελειώσει κάτι που σου αρέσει; Επειδή τα πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν στη ζωή. Κι όμως, αντίστοιχη τέτοια σειρά δεν εμφανίστηκε στην πορεία. Πολλές τράβηξαν το ενδιαφέρον μας, με πολλές παθιαστήκαμε, αλλά οι Sopranos ήταν το πρώτο αίμα.

 

Διαβάστε ακόμα: «Call My Agent» – η άπαιχτη Γαλλική σειρά που ξεγυμνώνει -με στυλ και γέλιο- τους αστέρες του σινεμά.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top