Η Αλεξάνδρα Νταβίντ-Νελ έφτασε στη Λάσα (όπου παρέμεινε για δυο μήνες) καλύπτοντας πεζή χιλιάδες μίλια στα απέραντα υψίπεδα της «Χώρας των Χιονιών». «Λαχταρούσα να πάω πέρα από την πόρτα του κήπου, να βγω στον κοντινό δρόμο και να τον ακολουθήσω στο άγνωστο», έγραψε κάποτε, μιλώντας για τα παιδικά της χρόνια (lamismahistoria.es).
[…] Αφού πήρε συνέντευξη από τον Δαλάι Λάμα*, που τότε ζούσε εξόριστος κοντά στο Νταρτζίλινγκ της Ινδίας –η πρώτη δυτική γυναίκα στην ιστορία που κατάφερε κάτι τέτοιο–, το ενδιαφέρον της για το θιβετιανό βουδισμό πυροδοτήθηκε ακόμα περισσότερο. Το 1914 διέσχισε παράνομα τα σύνορα του Θιβέτ από την πλευρά της Ινδίας και πέρασε τον πρώτο χειμώνα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μελετώντας σε κάποιο μοναστήρι, λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα. Τον επόμενο χρόνο, αφού έζησε για μερικούς μήνες σαν ερημίτης σε μια σπηλιά του Σικίμ, μπήκε και πάλι στο Θιβέτ. Αυτή τη φορά έφτασε μέχρι τη Σιγκάτσε, τη δεύτερη σημαντικότερη πόλη του Θιβέτ.
Επιστρέφοντας στο Σικίμ διαπίστωσε ότι οι Βρετανοί είχαν πληροφορηθεί τα παράνομα ταξίδια της και ο Σερ Τσαρλς Μπελ είχε διατάξει την απέλασή της από τη βόρεια Ινδία. Εξοργισμένη, έγραψε αργότερα: «Με ποιο δικαίωμα υψώνουν απαγορευτικά τείχη γύρω από μια χώρα που δεν τους ανήκει;»
Ήταν πλέον περισσότερο αποφασισμένη από ποτέ να διεισδύσει πιο βαθιά στο Θιβέτ και να προσπαθήσει να φτάσει ακόμα και στην ίδια τη Λάσα. Παρ’ όλα αυτά, δε βιαζόταν. Όσο περισσότερο βελτίωνε τα θιβετιανά της και όσο πιο πολλά μάθαινε για τη θρησκεία και τα έθιμα της χώρας, τόσο μεγαλύτερες θα ήταν οι προοπτικές επιτυχίας της. Αλλά θα ήταν πλέον ανώφελο να προσπαθήσει και πάλι να μπει στο Θιβέτ από την Ινδία. Ο μόνος πιθανός δρόμος που της απέμενε ήταν μέσα από την Κίνα, παρακάμπτοντας έτσι τους Βρετανούς.
Η Αλεξάνδρα Νταβίντ-Νελ έφτασε στη Λάσα (όπου παρέμεινε για δυο μήνες) καλύπτοντας πεζή χιλιάδες μίλια στην καρδιά του ανελέητου θιβετιανού χειμώνα. «Λαχταρούσα να πάω πέρα από την πόρτα του κήπου, να βγω στον κοντινό δρόμο και να τον ακολουθήσω στο άγνωστο», έγραψε κάποτε, μιλώντας για τα παιδικά της χρόνια (avauntmagazine.com).
Κατευθύνθηκε ανατολικά, περνώντας από τη Βιρμανία, την Ιαπωνία και την Κορέα, ζώντας σε βουδιστικά μοναστήρια και εξοικειώνοντας τον εαυτό της με τον ασιατικό τρόπο ζωής, ώστε να είναι κατάλληλα προετοιμασμένη για το μεγάλο της ταξίδι. Έφτασε στο Πεκίνο το 1917 και έμεινε εκεί σε μοναστήρι κάπου τρεις μήνες, πριν στραφεί προς τα δυτικά, προς το Θιβέτ, μέσα από μια Κίνα που σπαρασσόταν εκείνη την εποχή από τις εμφύλιες συγκρούσεις των πολεμάρχων.
Σε όλο αυτό το επικό ταξίδι, τη συνόδευε ένας νεαρός μοναχός από το Σικίμ με το όνομα Γιόνγκντεν, που έγινε αχώριστος σύντροφος και βοηθός της. Αργότερα τον υιοθέτησε σαν γιο της και έμειναν μαζί μέχρι το θάνατό του, σε ηλικία πενήντα πέντε ετών. Αν και ήταν τριάντα χρόνια μικρότερός της, πέθανε δεκατέσσερα χρόνια πριν απ’ αυτήν, το 1955.
Αφού ταξίδεψαν δύο χιλιάδες μίλια μέσα στην Κίνα, έφτασαν στο περίφημο μοναστήρι Κουμπούμ (πιο γνωστό σήμερα ως Τα-ερ-σι) στα βορειοανατολικά σύνορα του Θιβέτ. Εδώ είχαν βρει καταφύγιο, ένα τέταρτο του αιώνα νωρίτερα, η άτυχη Σούζι Ρίτζνχαρτ και ο άντρας της, στη διάρκεια μιας μουσουλμανικής εξέγερσης, πριν επιχειρήσουν να φτάσουν στη Λάσα. Και η Άννι Τέιλορ είχε μείνει εδώ, μοιράζοντας βιβλικά κείμενα στους παραξενεμένους Θιβετιανούς, ενώ προετοίμαζε το ταξίδι της στην απαγορευμένη πόλη.
Αριστερά: Στο επικό ταξίδι της ως τη Λάσα τη συνόδευε ένας νεαρός μοναχός από το Σικίμ με το όνομα Αφούρ Γιόνγκντεν. Αργότερα τον υιοθέτησε σαν γιο της και έμειναν μαζί μέχρι το θάνατό του, σε ηλικία πενήντα πέντε ετών. Δεξιά: Επιστρέφοντας στη Γαλλία το 1925 της απένειμαν το Χρυσό Μετάλλιο της Γεωγραφικής Εταιρείας της Γαλλίας και την έχρισαν Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής (avauntmagazine.com/dailytelegraph.com.au).
Αλλά η Αλεξάνδρα δε βιαζόταν. Επέμενε ότι η Λάσα δεν ήταν ο πρωταρχικός της στόχος. Έτσι, αυτή κι ο Γιόνγκντεν έμειναν στο Κουμπούμ σχεδόν τρία χρόνια, μελετώντας τον ταντρικό βουδισμό και μεταφράζοντας ιερά κείμενα. Παράλληλα, τελειοποιούσε τα θιβετιανά που είχε αρχίσει να μαθαίνει στο Παρίσι. Από το Κουμπούμ πραγματοποίησε πολυάριθμα, μακρινά ταξίδια στις εσχατιές της Κίνας, που συνορεύουν με το Θιβέτ, ενώ επισκέφθηκε και τη γειτονική Μογγολία. Ένα από αυτά τα ταξίδια, προς το θιβετιανό μοναστήρι Τζακιέντο, το περιγράφει στο άλλο ταξιδιωτικό της βιβλίο, με τον τίτλο Θιβετιανό Ταξίδι, που εκδόθηκε το 1936 και είναι προ πολλού εκτός κυκλοφορίας. Όλο αυτό το διάστημα διατηρούσε αλληλογραφία με τον πρώην άντρα της** στη Γαλλία, ο οποίος κατάφερνε να της στέλνει χρήματα, παρά τον εμφύλιο που μαινόταν στην Κίνα.
Τελικά, το φθινόπωρο του 1923, η Αλεξάνδρα αισθάνθηκε έτοιμη να επιχειρήσει το απαγορευμένο ταξίδι προς τη Λάσα. Με πρόχειρους χάρτες κρυμμένους στις μπότες της κατευθύνθηκε με τον Γιόνγκντεν δυτικά προς το Θιβέτ. Για να αποφύγουν την ανεπιθύμητη προσοχή των τοπικών αρχών και των ληστών της υπαίθρου ταξίδεψαν μεταμφιεσμένοι σε Θιβετιανούς ζητιάνους: μια μητέρα με το γιο της που πήγαιναν για προσκύνημα στην ιερή πόλη.
Η Αλεξάνδρα Νταβίντ-Νελ (στο κέντρο της φωτογραφίας) και ο Αφούρ Γιόνγκντεν, μεταμφιεσμένοι σε Θιβετιανούς ζητιάνους (μια μητέρα με το γιο της που πήγαιναν για προσκύνημα στην ιερή πόλη), μαζί με μια μικρή Θιβετιανή έξω από τη Λάσα το Φεβρουάριο του 1924 (dailytelegraph.com.au).
Εκτός από τα κουρελιασμένα της ρούχα, η Αλεξάνδρα έβαψε τα μαλλιά της μαύρα με κινέζικο μελάνι και άλειψε το πρόσωπό της με κακάο και κάρβουνο. Κατά τους επόμενους μήνες, στην καρδιά του ανελέητου θιβετιανού χειμώνα, αγωνίστηκαν με νύχια και με δόντια για να φτάσουν στη Λάσα, περιστρέφοντας τους βουδιστικούς μύλους της προσευχής τους και μετρώντας αγόγγυστα προσευχές με τα κομποσκοίνια τους. Τέλος, το Φεβρουάριο του 1924 έφτασαν επιτέλους στη Λάσα.
Επιστρέφοντας στη Γαλλία τον επόμενο χρόνο, είχε γίνει πια διάσημη. Της απένειμαν το Χρυσό Μετάλλιο της Γεωγραφικής Εταιρείας της Γαλλίας και την έχρισαν Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής.
* Στα νεανικά της χρόνια η Αλεξάνδρα Νταβίντ-Νελ έκανε μια σύντομη καριέρα ως τραγουδίστρια της όπερας και αργότερα στράφηκε στη δημοσιογραφία. Η συνέντευξη με τον 13ο Δαλάι Λάμα έγινε στις 15 Απριλίου 1912.
** Ο μηχανικός σιδηροδρόμων (και μακρινός της εξάδελφος) Φιλίπ Νελ. Τον γνώρισε το 1904 στην Τυνησία. «Η Αλεξάνδρα αισθάνθηκε παγιδευμένη από το γάμο της και μέσα σε λίγες μέρες χώρισαν. Διατήρησαν όμως αμοιβαία αγάπη και βαθιά εκτίμηση για όλη τους τη ζωή και συνέχισαν να αλληλογραφούν τακτικά μέχρι το θάνατο του Φιλίπ το 1941», διαβάζουμε στον Πρόλογο του βιβλίου (σελ. 21).
// Απόσπασμα από τον Πρόλογο (τον οποίο υπογράφει ο Peter Hopkirk, το 1983) του βιβλίου της Αλεξάνδρας Νταβίντ-Νελ «Στα άδυτα του Θιβέτ». Μετάφραση: Κωνσταντίνος Σταμέλος. Βιογραφικό – Επίμετρο: Βάλια Σερέτη. Εκδόσεις Νάρκισσος, 2008. (Ο Peter Hopkirk είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Καταπατητές στη Στέγη του Κόσμου: Ο Αγώνας Δρόμου για τη Λάσα».)
Διαβάστε ακόμα: Γουίλιαμ Νταλρίμπλ – «Έτσι γεννήθηκε η ιδέα για την ‘‘Ιερή Ινδία’’».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
