Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς γύρισε την πλάτη σε μια πολιτική «δυναστεία», για να αφιερωθεί στο θέατρο

«Οσο σκέφτεσαι, μπαίνει στη μέση η λογική και η λογική δεν μας χρειάζεται».

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς είναι μια χαρακτηριστική και ιδιαίτερη περσόνα του ελληνικού καλλιτεχνικού βίου, που πληροί όλα εκείνα τα στοιχεία της ξεχωριστής προσωπικότητας, της γεμάτης «πολιτισμό» όπως και αν το εννοεί κάποιος. Η περίπτωσή του ασφαλώς και επιβεβαιώνει όσους υποστηρίζουν πως οι άνθρωποι διαμορφώνονται από το οικογενειακό τους περιβάλλον.

Ο παππούς του ήταν Υπουργός του Ελευθερίου Βενιζέλου και πολύ κοντινός του άνθρωπος. Του άρεσε η φύση, το περπάτημα, λάτρευε τον κήπο τους στην Κηφισιά και όπως λέει ο εγγονός του «όλη μέρα μπορούσε να είναι εκεί και να μεγαλώνει τα σταφύλια του». Ο πατέρας του Αλέξανδρου ήταν ήταν πολύ δημοκρατικός νους, και σαν πατέρας και σαν πολιτικός.

Πολιτεύτηκε με τον Γεώργιο Παπανδρέου στην Ενωση Κέντρου, ήταν Υπουργός Παιδείας και αργότερα Υπουργός Πολιτισμού. Η μητέρα του Αλέξανδρου Μυλωνά ήταν η σπουδαία γλύπτρια, Αλεξ Μυλωνά. Το μουσείο που κατείχαν το πήρε το κράτος κάποια στιγμή και σήμερα είναι το MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά (Τμήμα Σύγχρονης Γλυπτικής του MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης-Συλλογές Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης).

«Θυμάμαι τη Νέα Υόρκη ως πόλη υπέροχη να την περπατάς όπου συνέβαιναν παντού πράγματα, ζωντανά δίπλα σου».

Η πορεία λοιπόν του Αλέξανδρου είχε απλώς μια διχάλα στον δρόμο: πολιτική ή τέχνη. Τον κέρδισε η τέχνη – ευτυχώς για εμάς. Είναι ένας ηθοποιός που πάντα στέκεται με σεβασμό απέναντι σε αυτό που κάνει – θέατρο, τηλεόραση ως και διαφήμιση, που έχει κερδίσει τον κόσμο – ρώτα όποιον θες και θα σου πει ότι τον γουστάρει πολύ και ένας άνθρωπος με αυτόν τον βαθύ πολιτισμό σε ύφος και ήθος που κληρονόμησε από αυτή την ξεχωριστή οικογένεια.

«Η άλλη πλευρά της καταιγίδας» στην οποία μπορούμε να τον απολαύσουμε μέχρι και την Τρίτη 7 είναι μια τεράστια παραγωγή, μια διασκευή της Τρικυμίας του Σαίξπηρ αλλά με λόγια του Γιάννη Χουβαρδά, συμβαίνει στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’30:  οι χαρακτήρες είναι διάφοροι, ο Ορσον Ουέλς, τον οποίο και υποδύεται, η Ρίτα Χέιγουορθ, που κάνει η γοητευτική υπέροχη Αλκηστις Πουλοπούλου και άλλοι ενώ ταυτόχρονα επί σκηνής ο Εκτορας Λυγίζος κινηματογραφεί την πράξη σε ένα βίντεο που βλέπουμε σε οθόνες.

Αμερική

Εφυγα για την Αμερική το 1968 ενώ είχε Χούντα στην Ελλάδα, με τον πατέρα μου τότε εξόριστο. Εμένα, λοιπόν, εξ αιτίας αυτού δεν μου επιτρεπόταν να φύγω από τη χώρα αλλά με κάποιο μέσον  κατάφερα να άρω την απαγόρευση. Φοβερό ε; Ακόμη και στη Χούντα έβρισκες μέσον στην Ελλάδα!

«Εφυγα για την Αμερική το 1968 ενώ είχε Χούντα στην Ελλάδα, με τον πατέρα μου τότε εξόριστο».

Είχα υποτροφία για ένα Πανεπιστήμιο στη Φλόριντα, ένα μικρό ήταν με 1000 φοιτητές μόνο, όπου σπούδαζα ανθρωπιστικές επιστήμες. Αυτό έκανε κάποιος τότε όταν δεν ήξερε τι ακριβώς θα ήθελε να κάνει στη ζωή του, αν και εγώ ήμουν σίγουρος πως θα γινόμουν ηθοποιός. Δεν είναι τυχαίο ότι έσκιζα στις παραστάσεις που ανεβάζαμε εσωτερικά οπότε στα δυόμιση χρόνια αποφάσισα ότι πρέπει να πάω σε Δραματική Σχολή.

Ομως τα καλοκαίρια, εκείνα τα δύο, τα είχα περάσει στη Νέα Υόρκη και την είχα πάντα στον νου μου. Ωστόσο έφυγα για σπουδές στην Αγγλία – παρεμπιπτόντως έχω δουλέψει σε θέατρα στην επαρχία της Σκωτίας και της Αγγλίας που αγάπησα –  και ξαναγύρισα στη Νέα Υόρκη στις αρχές της δεκαετίας του 1980 όπου και έζησα πολλά χρόνια.

Η Νέα Υόρκη ήταν το κέντρο του κόσμου. Εχει αλλάξει πολύ σήμερα όπως και γενικότερα η Αμερική, κυρίως η μετά Τραμπ Αμερική – αυτό το τέρας έκανε πολύ κακό πραγματικά. Θυμάμαι πάντως μια πόλη υπέροχη να την περπατάς όπου συνέβαιναν παντού πράγματα, ζωντανά δίπλα σου. Οι μουσικές, ο κόσμος, οι διαφορετικές εικόνες στο Μανχάταν δεν είχαν σχέση με του Λονδίνου – ωραίο και το Λονδίνο τού τότε, χαλαρό χωρίς αστυνόμευση, αλλά Νέα Υόρκη δεν ήταν. Επίσης, είχε τόσους ξένους που δεν αισθανόσουν ξένος.

«Η Νέα Υόρκη ήταν το κέντρο του κόσμου. Εχει αλλάξει πολύ σήμερα όπως και γενικότερα η Αμερική, κυρίως η μετά Τραμπ». Αμερική

Το off off Broadway

Εβρισκα δουλειές στο off off Broadway – με δύο off γιατί δεν πληρωνόσουν, αλλά δούλευα και ως σερβιτόρος για να μπορώ να ζήσω. Δούλεψα όμως και με την Ολυμπία Δουκάκη, και στο θέατρο La Mamma που ήταν της μόδας. Δεν ήταν αρκετά για να πεις ότι ζεις καλά. Μου έγινε λοιπόν μία πρόταση για να έρθω στην Αθήνα να δουλέψω με την Ξένια Καλογεροπούλου – όπερ και εγένετο. Είχα και μεγάλη προσωπική επιτυχία σε αυτό οπότε δεν ξαναέφυγα. Συνεχίστηκε αδιαλείπτως η πορεία μου στο θέατρο από το 1988. Ας πούμε ότι η απόφαση πάρθηκε από μόνη της.

Η Ζωή, η κόρη

Η κόρη μου, η Ζωή Μυλωνά, επίσης ηθοποιός, γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1992. Η μητέρα της είναι Αμερικανίδα, Νεοϋορκέζα, ψυχίατρος που δουλεύει με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και είναι πολύ καλή μου φίλη παρότι χωρίσαμε. Η μικρή λοιπόν ήταν στην Ελλάδα μέχρι τα 4-5 της χρόνια, μετά έφυγε με τη μητέρα της στην Αμερική για να επιστρέψει μόνιμα στα 22 και να εγκατασταθεί εδώ. Είναι πολύ πιο όμορφη η ζωή στην Ελλάδα, κακά τα ψέματα.

Εχω χαρεί που ακολούθησε τον δρόμο μου, κυρίως για να την καταλαβαίνω και να μπορώ να τη βοηθήσω. Αν και συμβουλές δεν τις δίνω ιδιαιτέρως – μάλλον εκείνη με συμβουλεύει. Εχει πολύ πιο καθαρό μυαλό από το δικό μου. Είμαστε πολύ κοντά, σαν πολύ καλοί φίλοι πια, είναι μια σχέση που με γεμίζει χαρά.

Ταξιδεύω πολύ με τη Μαξίν, τη μητέρα του παιδιού μας. Λέμε φέτος να πάμε στη Νορβηγία. Οι σκανδιναβικές χώρες είναι οι πιο πολιτισμένες στον κόσμο: ευγένεια, κατανόηση, σεβασμός στο διαφορετικό, δημοκρατία, τιμιότητα. Αυτό εννοώ πολιτισμό.

«Ο Αριστοφάνης που έκανα στην Ελλάδα μου ταίριαξε πολύ – εκεί μπορούσες να είσαι κάπως υπερβολικός αλλά όχι πομπώδης».

Ο Κουν και ο Ντύλαν

Ο Κουν ήταν ένας σπουδαίος δάσκαλος για μένα. Ηταν ένα πολύ μοντέρνο μυαλό, νεανικό μυαλό. Ο Μπομπ Ντύλαν πρέπει να πω όμως πως είναι ο άνθρωπος που θαυμάζω περισσότερο στη ζωή μου. Με γοητεύει τρομερά. Μια απίστευτη προσωπικότητα. Η μουσική, η πρώτη μου αγάπη με συγκινεί περισσότερο από το θέατρο σίγουρα. Δεν έγινα μουσικός διότι αγαπώ πολύ τα blues αλλά καριέρα μπλουζίστα δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα μπορούσα να κάνω.

Ο Αριστοφάνης και η Κάντζα

Ο Αριστοφάνης που έκανα στην Ελλάδα μου ταίριαξε πολύ – εκεί μπορούσες να είσαι κάπως υπερβολικός αλλά όχι πομπώδης. Δεν είχα δουλέψει ποτέ Αριστοφάνη στην Αγγλία, αλλά ένιωσα σαν να έκανα από πάντα. Μου ταίριαξε πολύ και ο ανοιχτός χώρος – το επισημαίνω διότι πολλοί φοβούνται τα ανοιχτά αρχαία θέατρα. Ισως και γιατί γενικά με χαρακτηρίζει το «άνοιγμα» – δεν μπορώ την καταπίεση από όπου και αν προέρχεται, τα καλούπια. Πολιτικά ή προσωπικά. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου ζω χωρίς σύντροφο, έχω ανάγκη τον δικό μου, ιδιωτικό χώρο. Ζω στην Κάντζα στη φύση, με 4 σκυλιά και ένα γατάκι – είμαι πολύ ζωόφιλος. Ακούγεται μακριά αλλά δεν είναι – είναι πιο κοντά και από την Κηφισιά.

«Ζω στην Κάντζα στη φύση, με 4 σκυλιά και ένα γατάκι – είμαι πολύ ζωόφιλος».

To παράλογο

Σε έναν ρόλο, αρχίζω να μαθαίνω τα λόγια απ’ έξω ώστε να τα λέω την ώρα που οδηγώ, που περπατώ, που μαγειρεύω… θέλω να τα ξέρω καλά. Οσο μεγαλώνω δεν σκέφτομαι τόσο πολύ. Οσο σκέφτεσαι, μπαίνει στη μέση η λογική και η λογική δεν μας χρειάζεται – ο άνθρωπος κάνει συνέχεια παράλογα πράγματα οπότε δεν χρειάζεται να καλουπώνεις τους ρόλους. Είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να μην είναι προβλέψιμος ο άνθρωπος. Επαναλαμβάνω, λοιπόν τα λόγια μου ξανά και ξανά για να τα ακούω αλλιώς κάθε φορά και να κρατάω τις εκπλήξεις που ανακαλύπτω χωρίς… λογική.

//Info:

«Η άλλη πλευρά της καταιγίδας», Γ. Χουβαρδάς,
2 – 7 Ιουνίου, Πειραιώς 260 – Χώρος Δ,   210 9282900

 Διαβάστε ακόμα: O σκηνοθέτης του «Όρκου», Σπύρος Μιχαλόπουλος. «Στην Ουκρανία κάνουν πόλεμο τα συστήματα».

TAGS :
ηθοποιός θέατρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook