«Πώς θα μπορούσαμε να ονομάσουμε σύντομα και εύστοχα το σχέδιό μας; ‘‘Φιλοξενούμενος στον σοφό Χείρωνα’’, έτσι. Η βασική ιδέα: στον ελεύθερο χρόνο να ξεφύγει κανείς από την τεχνολογική τελειότητα, μακριά από όλες τις δραστηριότητες που δεν ταιριάζουν σε έναν υγιή άνθρωπο».
Αγαπητέ δρα Δημήτρη Στυλιάρα στη Μανιτόμπα του Καναδά, έλαβα τα νέα σου και σε ευχαριστώ. Δοκιμάζω να σου στείλω τώρα τα δικά μου. Στην προηγούμενη επιστολή ήμουν όχι και τόσο σαφής, σ’ αυτήν εδώ θα τα εκθέσω με περισσότερες λεπτομέρειες.
Όπως ήδη θα πληροφορήθηκες, το πανδοχείο μας στο Τρίκερι το εγκαταλείψαμε. Όσο και να λυπούμαστε που αυτή η επιχείρηση καταστράφηκε και χάθηκε πολύτιμος χρόνος και χρήμα, αυτό ήταν αναπόφευκτο. Έτσι λοιπόν στρεφόμαστε προς μια καινούργια επιχείρηση. Έχοντας αποκομίσει περισσότερες εμπειρίες, δεν θέλουμε να ξανακάνουμε στο μέλλον τα ίδια λάθη. Κοιτάζοντας πίσω, μου φαίνεται ότι εκείνο που προσφέραμε στο Τρίκερι, την ειρηνική ζωή του ελληνικού χωριού, βρήκε ανταπόκριση από τους πελάτες όλων των εθνών και όλων των επαγγελμάτων.
Γιατί παράτησα το πανδοχείο μου στο νησί; Λέω σε όποιον με ρωτάει την αλήθεια: με ενοχλούσε πολύ ο κλήρος με απαιτήσεις για υπερβολική μίσθωση. Σε ποια κατάσταση βρίσκομαι τώρα; Είμαι εξήντα τριών χρόνων και όχι πια πολύ ικανός για σωματική εργασία. Στις διαδρομές με τη βάρκα μου, τη «Θέτιδα», μπορώ να αναπληρώσω για μερικά ακόμα χρόνια τις αδυναμίες μου με την πείρα μου. Συνεχίζω να είμαι στην Ελλάδα ξένος, αρεστός δεν είμαι. Οι παλιοί φίλοι μου με εκτιμούν, αλλά κανείς δεν θα με υπερασπιζόταν σε περίπτωση που αυτό δημιουργούσε πρόβλημα. Πολλοί που δεν με γνωρίζουν με συκοφαντούν. Γεγονός είναι ότι η αστυνομία και οι στρατιωτικοί που κυβερνούν θα προτιμούσαν να με βλέπουν στην πόλη υπό τον έλεγχό τους, παρά μακριά από την εξουσία τους, να μετακινούμαι στη θάλασσα και σε απρόσιτες τοποθεσίες. Στην πράξη τίποτα δεν έχει αποδειχθεί εναντίον μου. Γιατί κατά βάση δεν είμαι κανονικός άνθρωπος, με την έννοια του μέσου όρου.
«Στις διαδρομές με τη βάρκα μου, τη ‘‘Θέτιδα’’, μπορώ να αναπληρώσω για μερικά ακόμα χρόνια τις αδυναμίες μου με την πείρα μου». (volosmagnisia.files.wordpress.com)
Θα σε απασχολήσω λίγο με τη γεωγραφία του τόπου για τα νέα μας σχέδια. Το ακρωτήρι Κουλούρι είναι ένα σημαντικό σημείο για εμάς. Το Κουλούρι βρίσκεται δεκατρία περίπου ναυτικά μίλια βόρεια από την Νταμούχαρη και εννέα από το Χορευτό. Στη γύρω περιοχή υπάρχουν μόνο δύο χωριά, το Βένετο και το Κεραμίδι, και ένα παλιό μοναστήρι. Λέγεται Φλαμπούρι και έχει πέντε μοναχούς.
Θα βρούμε άραγε απήχηση σ’ αυτό που θέλουμε τώρα να προσφέρουμε εδώ στο Πήλιο, δηλαδή μια ευχάριστη και απελευθερωτική ξεκούραση στους πελάτες; Πιστεύω πως ναι. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που μετά από δεκαετίες αστικοποίησης θέλουν μια ζωή στη φύση.
Δεν θέλω να θυμίζω στους καλεσμένους μας τον πολιτισμό. Όχι ενοχλητικά κτήρια και τεχνικές εγκαταστάσεις! Εδώ στη Σηπιάδα, όπως ονομαζόταν αυτό το τμήμα της Μαγνησίας στην αρχαιότητα, υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια επιθυμητή ατμόσφαιρα. Στις Άλπεις ίσως να υπάρχουν ακόμα παρόμοιες περιοχές, αλλά όχι με το ελληνικό φως, τη θάλασσα και τους μύθους για τους Κένταυρους, τις Νεράιδες και τις περιοχές όπου οι θεοί γιόρταζαν τους γάμους τους.
Πώς θα μπορούσαμε να ονομάσουμε σύντομα και εύστοχα το σχέδιό μας; «Φιλοξενούμενος στον σοφό Χείρωνα», έτσι. Η βασική ιδέα: στον ελεύθερο χρόνο να ξεφύγει κανείς από την τεχνολογική τελειότητα, μακριά από όλες τις δραστηριότητες που δεν ταιριάζουν σε έναν υγιή άνθρωπο. Διακοπές σε μια περιοχή χωρίς τις στερεότυπες εγκαταστάσεις των πόλεων. Το κύριο στοιχείο να είναι μια ζωή στην απλή και γνήσια φύση. Επομένως: πεζοπορία, προετοιμασία του τόπου κατασκήνωσης, άναμμα φωτιάς και προετοιμασία του φαγητού.
«Το ακρωτήρι Κουλούρι είναι ένα σημαντικό σημείο για εμάς. Εδώ στη Σηπιάδα, όπως ονομαζόταν αυτό το τμήμα της Μαγνησίας στην αρχαιότητα, υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια επιθυμητή ατμόσφαιρα». (Στη φωτογραφία ο ξενώνας του Αλφόνς Χοχάουζερ, που τελικά κατόρθωσε να δημιουργήσει στο Κουλούρι, κοντά στο χωριό Βένετο/volosmagnisia.files.wordpress.com).
Θέλουμε να διατηρήσουμε το ελληνικό φαγοπότι. Θα μαζεύουμε μανιτάρια στο δάσος, αγριόχορτα για σαλάτες, θα σφάζουμε αρνιά και κατσίκια και με τα εντόσθιά τους θα προσπαθούμε να μαντέψουμε το μέλλον. Θα παρατηρούμε τον καιρό, θα μάθουμε τη θάλασσα και τον άνεμο, θα βλέπουμε την ανατολή και θα ασχοληθούμε με τα άστρα. Θέλουμε να κάνουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις διήμερες και πολυήμερες εκδρομές με ζώα που να οδηγούνται από έμπειρους αγωγιάτες, απογόνους των Κενταύρων.
Και έτσι με αυτά κλείνω για σήμερα το γράμμα μου, Δημήτρη, περιμένοντας τη δική σου συμμετοχή στο σχέδιο που προτείνω.
Σε χαιρετώ με φιλία,
Αλφόνς Χοχάουζερ
// Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Κώστα Ακρίβου «Ποιος θυμάται τον Αλφόνς», εκδ. Μεταίχμιο 2010.
Διαβάστε ακόμα: Κάρολος Τσίζεκ – «Έτσι πέρασα ανέξοδα στην ερημική παραλία της Αρχαίας Θέρμης».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
