«Δεν ήξερα ότι θα είναι τόσο δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς από όλη τη ζωή του πέντε τραγούδια. Μόνο πέντε!». (Η φωτογραφία είναι μια ευγενική παραχώρηση του Αντώνη Κανάκη)

Αν θέλεις να κάνεις κάποιον που έχει σχέση ζωής με τη μουσική να υποφέρει, αν θέλεις να τον βασανίσεις για μέρες και μέρες, ζήτησέ του σαδιστικά να ξεχωρίσει από όλη τη ζωή του πέντε τραγούδια. Μόνο πέντε!

Ήξερα ότι θα είναι δύσκολο, αλλά όχι τόσο δύσκολο. Είναι σχεδόν αδύνατον! Οπότε αποφάσισα να κάνω το εξής:

Θα εξαιρέσω τα προφανή, τα τραγούδια-«ιερά τέρατα», τα συνολικά άλμπουμ (το Industrial Silence, για παράδειγμα, τη «βιομηχανική σιωπή» των Madrugada, που ήχησε τόσο εκκωφαντικά στην ψυχή μου), τις soundtrack μουσικές (το soundtrack του ντοκιμαντέρ Le Peuple Migrateur, ας πούμε, που πρέπει να έχει γράψει ο ίδιος ο Θεός), θα ακολουθήσω πιστά τις οδηγίες του Γιάννη Τζανετάκη, που επιμελείται τη στήλη, («τραγούδια που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη»), και θα δημιουργήσω την πεντάδα εδώ και τώρα, με ό,τι μου έρχεται πρώτο στο μυαλό αυτή τη στιγμή. Το εννοώ: Με ό,τι μου έρχεται τώρα που γράφω αυτό το κείμενο…

5. Depeche Mode – Leave in Silence

Αν υπάρχει ένα τραγούδι που μπορεί να συνοψίσει όλη μου την αγάπη για την ηλεκτρονική μουσική, είναι αυτό. Από το εκπληκτικό άλμπουμ Broken Frame του 1982 και την αρχή της στενής μου σχέσης με το συγκεκριμένο συγκρότημα, το οποίο έχει προσφέρει ανυπολόγιστα στη μουσική του σήμερα. Με θυμάμαι μπροστά στο πικάπ να χάνομαι με τις ώρες σε αυτούς τους τόσο μπροστά για την εποχή ήχους. I can’t stand this emotional violence! / Leave in silence…

Ακούστε εδώ «το τραγούδι που μπορεί να συνοψίσει όλη μου την αγάπη για την ηλεκτρονική μουσική»:

 

Στην επόμενη σελίδα: «Τι ειρωνεία, τι προφητεία, πόσο τραγικό…».

1 2 3 4 5 6

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top