Αρκάντια: Γιατί πήρε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας της χρονιάς στην Ελλάδα;

Ο Βαγγέλης Μουρίκης στον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι από τους ηθοποιούς που «σφραγίζουν» την ποιότητα σε μια ταινία.

Εν μέσω μιας πολύ άσχημης κατάστασης για τις παραγωγές και το ελληνικό σινεμά, η Ακαδημία Κινηματογράφου απένειμε τα Βραβεία Ίρις το βράδυ της Τετάρτης στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, όπου η ταινία του Γιώργου Ζώη «Αρκάντια», πήρε τα 3 μεγάλα βραβεία. Σε μια περίοδο που το Υπουργείο Πολιτισμού και η πολιτεία εν γένει, απουσιάζουν από τη στήριξη του ελληνικού σινεμά, που ξένες παραγωγές που έγιναν στην Ελλάδα, δεν έχουν πάρει ακόμα πίσω τα λεφτά που προβλέπονταν από το cash rebate (πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ), η χθεσινή απονομή ήταν μια ευκαιρία ένωσης για τους δημιουργούς. Ένωσης της φωνής τους για να αλλάξει η αντιμετώπιση της πολιτείας που δείχνει μια πλήρη αδιαφορία.

Το Αρκάντια του Γιώργου Ζώη, είναι, μάλλον, δικαιότατα η ταινία που πήρε Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μεγάλου Μήκους, Βραβείο Σεναρίου και Βραβείο Σκηνοθεσίας, διότι έδωσε το στίγμα του τι είναι ελληνικό σινεμά, ποια είναι η ταυτότητά του, καλύτερα από κάθε άλλη. Κι αυτό δεν είναι μια δήλωση μείωσης των άλλων, αλλά μια δήλωση παραπάνω εξύψωσης του δημιουργήματος του Ζώη.

Από την πρώτη του σκηνή, το Αρκάντια είναι κάτι που ξεφεύγει από το σινεμά. Με κεντρικούς πρωταγωνιστές τον Βαγγέλη Μουρίκη και την Αγγελική Παπούλια, το Αρκάντια αποδεικνύεται μια πραγματεία για τον θάνατο, μια προσωπική αναζήτηση του Ζώη, που εξωτερικεύει το υποσυνείδητό του ή μια κάποτε φευγαλέα σκέψη που επανεμφανίστηκε και έγινε σενάριο.

Η Αγγελική Παπούλια, πρωταγωνίστρια της ταινίας, σε μια ερμηνεία για υπόκλιση.

Η πλοκή της ταινίας

Ήρωες της ταινίας είναι ο Γιάννης και η Κατερίνα. Η σχέση τους φαίνεται θολή στην πρώτη σκηνή. Βλέπουμε την Κατερίνα να βρίσκεται στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου που έχει σταματήσει σε έναν παράδρομο και ο Γιάννης κάνει εμετό. Μετά, είναι σε ένα νοσοκομείο και κοιτάζουν ένα πτώμα. Νομίζεις ότι είναι το πτώμα της κόρης τους. Ένας αστυνομικός εμφανίζεται για να τους κάνει κάποιες ερωτήσεις κι έχει μαζί του ένα σκυλί. Μιλάει μόνο στον Γιάννη και ακούει μόνο τις απαντήσεις του Γιάννη. Όχι, δεν είναι μισογύνης.

Απλώς, η Κατερίνα, όπως και το σκυλί, δε φαίνονται στους ζωντανούς. Η Κατερίνα έχει πεθάνει, αυτής ήταν το πτώμα στην προηγούμενη σκηνή, και ο Γιάννης είναι ο άντρας της που τη θρηνεί.  Και έχει πάει να την αναγνωρίσει και να ακολουθήσει το μονοπάτι της που οδήγησε στον θάνατό της με τροχαίο. Έτσι, μένει στο σπίτι όπου έμεινε με έναν άντρα που είχαν κρυφή σχέση και εκεί, αναπτύσσεται μια μεταφυσική συνθήκη.

Η ταινία μας δείχνει το πώς οι νεκροί μένουν εγκλωβισμένοι στο μεταίχμιο ζωής-θανάτου, σε μια παράλληλη διάσταση, με παρουσία στην κανονική, την υλική ζωή, και όλες τους οι μνήμες συνδέονται με τις μνήμες που έχει ο άνθρωπος που τους κρατά σε αυτή την αιχμαλωσία. Έτσι, στο Αρκάντια, ένα πανδοχείο, τα βράδια συγκεντρώνονται οι νεκροί που έχουν γίνει αιχμάλωτοι της μνήμης και ψάχνουν τρόπο να θυμηθούν πώς πέθαναν, μήπως μπορέσουν να βρουν γιατί δεν πήγαν στη μετά θάνατον ζωή. Κι ο μόνος τρόπος να βρουν μνήμες, είναι το σεξ. Ανάμεσά τους ψυχές που βρίσκονται ακόμα και 30 χρόνια σε αυτή την αιχμαλωσία του νου των ζώντων.

Όσο η Κατερίνα ανακαλύπτει αυτή την ενδιάμεση κατάσταση και προσπαθεί να θυμηθεί πώς πέθανε, ο Γιάννης μαθαίνει νέες λεπτομέρειες, έρχεται σε επικοινωνία με τη σύζυγο του νεκρού που είχαν κρυφή σχέση, και κατανοεί το πώς ένα συμβάν στο ιατρικό του παρελθόν, στιγμάτισε την ιατρική καριέρα της Κατερίνας και την έκανε να θέλει να απεμπλακεί.

Για να μπορέσουν οι νεκροί να πεθάνουν οριστικά, θα πρέπει οι ζώντες να βρουν την εσωτερική τους γαλήνη. Κι όταν το κάνουν, το μόνο που μένει, είναι τα παπούτσια τους!

Ο Γιάννης (Βαγγέλης Μουρίκης), μαζί με τη γυναίκα του κρυφού συντρόφου της Κατερίνας, στο κρεβάτι όπου κοιμήθηκαν τελευταία φορά οι σύζυγοί τους. Και μπροστά τους, ένα φάντασμα…

Μια ταινία που αναζητά την Υπέρτατη Αλήθεια

Με αυτή την βουκολικών διαστάσεων αφήγηση, ο Ζώης κάνει τον θεατή να πιστέψει πως είναι μετέχων σε αυτή την παράλληλη διάσταση, σε αυτή την άτοπη συμμαχία νεκρών που συμβαίνει εντός τόπου, σε αυτή την άυλη ένωση εντός της ύλης.

Η ταινία Αρκάντια ψαχουλεύει στα βάθη του υποσυνείδητου του θεατή και τον ωθεί να κοιτάξει σε αυτό το άγνωρο μέρος, για να φέρει στην επιφάνεια, στο συνειδητό, τα δικά του κομμάτια που θα τον οδηγήσουν σε μια πλήρη σύνθεση για τον θάνατο και, κατ’ επέκταση, τη ζωή. Μοιάζει ο Ζώης να θέλει να ανακαλύψει με αυτό το ερέθισμα, την Απόλυτη Αλήθεια, σα να βρίσκονται διασκορπισμένα τα κομμάτια της σε όλες τις καταπιεσμένες μνήμες των ανθρώπων και, αν βγουν όλα μαζί στην επιφάνεια, θα αρκεί ένα ανηλεές ψάξιμο για να ενωθούν και να μας αποκαλύψουν το Ύψιστο.

Σκεφτείτε πως γράφω τα παραπάνω 5 μήνες μετά την πρεμιέρα της ταινίας στο σινεμά, δεν τα είχα σκεφτεί τότε με τέτοια οπτική, άρα η ταινία διαθέτει μια δυναμική που ξεφεύγει του χρόνου και του τόπου που θα την δει κάποιος, και θα καταλάβετε γιατί κέρδισε τέτοια αναγνώριση.

Διαβάστε ακόμη: Δες το Together Together στο Ertflix και θα σου μείνει ένα συναίσθημα γαλήνης στην ψυχή

TAGS :
Βαγγέλης Μουρίκης βραβεία Γιώργος Ζώης Ίρις ταινία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook