«Normal People»: Ψυχική υγεία και εγωισμός 
Ράνια Τζίμα: «Το μέτρο και την αισθητική στα δίνουν όταν είσαι παιδί – τα έχεις ή δεν τα έχεις» 
Θυμωμένα παιδιά ή θυμωμένοι ενήλικες; 
Γιατί όλοι πάνε στην κερκίδα της Λίλας Κουντουριώτη; 
Κωνσταντίνος Μπογδάνος: «Είμαι ο πιο αμαρτωλός Ορθόδοξος» 
«Βρίσκοντας επιτέλους έναν λογοτεχνικό ήρωα για να ταυτιστώ, ένιωσα πως δεν ήμουν μόνος –πράγμα που σύντομα θα αποδεικνυόταν. Κυρίως όμως μου έδωσε ελπίδα για το μέλλον, και την όρεξη να ακολουθήσω τα όνειρά μου –κυρίως το γράψιμο βιβλίων και τη δημοσιογραφία».
Hμουν γύρω στα 13 όταν η μαμά μου μου χάρισε «Το κρυφό ημερολόγιο του Άντριαν Μολ ηλικίας 13 χρονών και 3/4».
Το βιβλίο της Σου Τάουνσεντ είχε ως ήρωα τον συνομήλικό μου Άντριαν, έναν αξιαγάπητο αλλά ταυτόχρονα και εκνευριστικό Βρετανό έφηβο που τελικά θα μεγάλωνε μαζί μου, μέχρι σήμερα. (Και αυτό επειδή μετά το πρώτο βιβλίο ακολούθησαν ένα σωρό ακόμα «Ημερολόγιά του» σε διαφορετικές ηλικίες, μέχρι και τώρα που μιλάμε.)
Όχι, δεν έχει σχέση με «το Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα», με την έννοια πως δεν ήταν παιδικό βιβλίο, ούτε καν εφηβικό. Ήταν καθαρόαιμη βρετανική λογοτεχνία, με άπειρα πραγματολογικά στοιχεία της δεκαετίας του ’80, και με κοφτερό χιούμορ για ενήλικες.
Ίσως και γι’ αυτό όμως, με διαμόρφωσε τόσο πολύ. Ο Μολ, σαν εμένα, ήταν σχετικά μοναχικός και εκκεντρικός. Του άρεσε να διαβάζει και να γράφει, αντιμετώπιζε με συνεχή έκπληξη όσα συνέβαιναν γύρω του, (επι)ζούσε σε μια οικογένεια με τσακωμούς των γονιών –και είχε μεγάλα όνειρα για το μέλλον. Το μεγαλύτερό μας κοινό όμως ήταν η αρρωστοφοβία μας –δεν είχα ξαναγνωρίσει υποχόνδριο, και μάλιστα τόσο αστείο.
«Ο Μολ, σαν εμένα, ήταν σχετικά μοναχικός και εκκεντρικός. Το μεγαλύτερό μας κοινό όμως ήταν η αρρωστοφοβία μας…»
Έγραφα ήδη για χρόνια ημερολόγιο κάθε μέρα, πριν πρωτοδιαβάσω τον Άντριαν Μολ. Κι έτσι, βρίσκοντας επιτέλους έναν λογοτεχνικό ήρωα για να ταυτιστώ, ένιωσα πως δεν ήμουν μόνος –πράγμα που σύντομα θα αποδεικνυόταν. Κυρίως όμως μου έδωσε ελπίδα για το μέλλον, και την όρεξη να ακολουθήσω τα όνειρά μου–κυρίως το γράψιμο βιβλίων και τη δημοσιογραφία.
Με διασκέδασε και με διασκεδάζει, όλη η σειρά του Άντριαν Μολ. (Στα τέλη των ’80ς είδα στην ΕΤ2 και τη σειρά, βρετανικής παραγωγής του ΒBC που ήταν βασισμένη στο πρώτο βιβλίο. Μετέπειτα παρακολούθησα όλες τις σειρές που ακολούθησαν, με πιο πρόσφατη αυτή του 2000 κάτι.)
Πέρασαν σχεδόν 25 χρόνια και καθώς μεγάλωνα εγώ, μεγάλωνε κι ο Άντριαν. Και αφού πέρασε από χίλια προβλήματα και χίλιες χαρές, τώρα δουλεύει ως σεφ και πολεμάει τον καρκίνο του προστάτη.
Πιστεύω ότι θα νικήσει, και όσο ξέρω ότι υπάρχει –στο μυαλό της Σου Τάουνσεντ που τον δημιούργησε, φυσικά–, νιώθω ότι έχω έναν παλιό, καλό φίλο, ως συνοδοιπόρο, για να εκπλησσόμαστε μαζί με όλα τα απίθανα που συμβαίνουν, και θα συμβαίνουν αενάως, γύρω μας.
//Σου Τάουνσεντ, «Το κρυφό ημερολόγιο του Άντριαν Μολ ηλικίας 13 χρονών και 3/4», μετάφραση Λίλυ Εξαρχοπούλου, εκδόσεις Κανάκη.
Ο Άρης Δημοκίδης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
