Περισσότερο από τύπος ανδρός, ο Dude είναι μια κατάσταση του μυαλού, ένας τρόπος ζωής.

Dude, Duder, El Duderino ή απλώς: η αυτού μεγαλειότης, o Dude. Παραλαμβάνοντας το βραβείο Cecil de Mille, στις πρόσφατες Χρυσές Σφαίρες, ο Τζεφ Μπρίτζες μνημόνευσε τον χαρακτηριστικό ρόλο που είχε υποδυθεί στην ταινία των αδελφών Κοέν «The Big Lebowski».

Όχι, παρά την -ενδεχόμενα-  αντίθετη άποψη των θαυμαστών του δεν μίλησε ούτε για το «Crazy Heart» που το 2009 του χάρισε τον Όσκαρ Α’ αντρικού ρόλου, ούτε για το δακρύβρεχτο «Against all odds», ούτε και για την εισπρακτική επιτυχία «The Iron Man». Ο ίδιος επέλεξε να αναφερθεί σε έναν ρόλο-αουτσάιντερ, από εκείνους που πολλοί ηθοποιοί της δικής του στόφας καταφέρνουν να τους απογειώσουν αφαιρώντας τους κάθε ίχνος καρικατούρας που ενδεχόμενα κουβαλούν.

Μα, ποιος είναι αυτός ο Dude που ενώ έχουν περάσει ήδη δύο δεκαετίες από τη στιγμή που έκανε την εμφάνισή του εξακολουθεί να είναι σημείο αναφοράς; Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως ο συγκεκριμένος χαρακτήρας, όπως και η ταινία, έχουν καταχωρηθεί στη χορεία των cult. Υπάρχουν ακόμη γκρουπ στα social media που ασχολούνται με τις ατάκες, τις μούτες και τις αντιδράσεις του.

Κάποιοι, περισσότερο ευφάνταστοι έχουν ιδρύσει μια νέα θρησκεία: τον Dude-ισμό (!). Έχουν φτιάξει ειδικό σάιτ στο Διαδίκτυο έτσι ώστε να προσελκύσουν «ιερωμένους» (υπάρχουν ήδη πάνω από 450 χιλιάδες ανά τον κόσμο, όπως διατείνονται), ενώ δίνουν και… πανεπιστημιακά διπλώματα. Στόχος είναι να βρει κανείς την ηρεμία του μέσα στον κόσμο. Αφού πρώτα πάρει έναν μικρό υπνάκο.

Τι μας λένε όλα αυτά; Πως ο Dude eίναι ένα φαινόμενο, μια εναλλακτικό εκδοχή αντρικού προτύπου – εντελώς διαφορετικού από όσα μας έχει προσφέρει κατά καιρούς το Χόλιγουντ. Αν μη τι άλλο, μας έχει δώσει μια ευρεία γκάμα.

Ο Dude είναι ένα ανέμελο παλικάρι (χμ, εντάξει όχι ακριβώς παλικάρι), ένας ρέμπελος ολκής.

Το πόσο ρευστή είναι η εικόνα της αρρενωπότητας που λαμβάνουμε από την άλλη άκρη του Ατλαντικού τις τελευταίες δεκαετίες, είναι εύκολο να κατανοηθεί αν δούμε εν συντομία τα βασικά πρότυπα. Από τον άντρα-πολεμιστή που περπάτησε μια καιόμενη βάτο στις πολεμικές ταινίες, περάσαμε στον metrosexual της δεκαετίας του ’90 για να ακολουθήσει την επόμενη δεκαετία το αθλητικό «αδελφάκι» του. Ήτοι: αυτό του άκρως περιποιημένου άντρα που έχει χτίσει το κορμί του στα γυμναστήρια και είναι πάντα ντυμένος στην τρίχα.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, όποια παραλλαγή κι αν δει κανείς, το τελικό συμπέρασμα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με σκληροτράχηλους, ολότελα macho άντρες που δεν σκιάζονται από τίποτα. Ώσπου εμφανίζεται από το πουθενά ο παράξενος Dude και αλλάζει όλες τις σταθερές. Διότι ο συγκεκριμένος πόρρω απέχει από το να θεωρείται σκληρό καρύδι, ατσαλάκωτος, εκλεκτό δείγμα της τυποποιημένης εικόνας που έχουμε για τον άντρα-κατακτητή.

Το μόνο που ενδιαφέρει τον Dude είναι ένα ποτήρι white russian.

Ο Dude είναι ένα ανέμελο παλικάρι (χμ, εντάξει όχι ακριβώς παλικάρι), ένας ρέμπελος ολκής. Με μακριά μαλλιά που έχουν μέρες να πλυθούν και ρούχα που δεν τα λες ακριβώς… ρούχα. Εκτός αν θεωρήσουμε ενδυμασία περιπάτου το χαχόλικο λευκό μπλουζάκι, το σορτσάκι που μοιάζει με μποξεράκι, τη μακριά ζακέτα του παππού και τις σαγιονάρες που θυμίζουν ελληνικό στρατό (sic). Αυτός ο περίεργος τύπος καπνίζει -κλασικά- joint και πίνει συνεχώς και αδιαλείπτως white russian. Είναι άλλωστε ο μόνος λόγος που επισκέπτεται το σούπερ μάρκετ: να αγοράσει γάλα για να το αναμείξει με τη βότκα του.

Πάνω από όλα είναι ένας κλασικότροπος Zen master. Τη στιγμή που άλλοι στην ηλικία του είναι κολλημένοι σε χίλιες δύο υποχρεώσεις, έχουν να «κουράρουν» τις άμετρες φιλοδοξίες τους και δεν είναι σε θέση να σχετικοποιήσουν την ανταγωνιστική τους φύση, ο Dude ασχολείται με πιο πεζά πράγματα: την καλοπέραση και τον δίχως σκοτούρες βίο. Στο μόνο που θα τον δει κανείς να παθιάζεται (αλλά δίχως ακρότητες) είναι όταν παίζει μπόουλινγκ με τους φίλους του. Μια δράκα από παράξενες φυσιογνωμίες που δεν τις συναντάς εύκολα τριγύρω.

Ο Άντι Γκριν είναι γράψει το 2008 στο περιοδικό Rolling Stone: «Ο Dude δεν είναι ο Iron Man και σίγουρα δεν είναι ο Batman. Δεν ενδιαφέρεται να δουλέψει, να έχει σταθερό μισθό και σίγουρα να αποκτήσει κάποτε ένα iPhone. Αυτό ακριβώς είναι που τον κάνει ευτυχισμένο».

Ο Τζεφ Μπρίτζες μετέτρεψε τη βράβευσή του στις Χρύσες Σφαίρες κατέληξε σε απίστευτο σόου (Photo: Paul Drinkwater/NBCUniversal via Getty Images).

Περισσότερο από τύπος ανδρός, ο Dude είναι μια κατάσταση του μυαλού, ένας τρόπος ζωής. Το modus operandi του ανθρώπου που δεν βασανίζει τον εαυτό του με υλικά δεσμά. Είναι cool χωρίς να το επιδιώκει. Είναι αρνητής κάθε δέσμευσης δίχως να σηκώνει τη σημαία της επανάστασης. Η laid-back attitude (κάτι σαν: μην-με-σκοτίζετε- πολύ) είναι αυτή που τον κάνει αρεστό και θελκτικό. Η φωνή του δεν ξεφεύγει ποτέ από την ησυχία ενός αδιάφορου βαρύτονου. Τα νεύρα του δεν σπάνε. Ούτε καν λυγίζουν. Όποια αναποδιά κι αν του έρθει στα πόδια του, απλώς θα την προσπεράσει σκεπτόμενος πως το επόμενο καλύτερο πράγμα που μπορεί να του συμβεί είναι ένα ποτήρι white russian.

Ναι, δεν μπορούν να καταφέρουν όλοι να ζήσουν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Όποιος το κάνει θα βρει, μάλλον, μια πρωτόφαντη γλύκα στην ανεμελιά και τον δίχως βάρη βίο. Το δικαίωμα στην τεμπελιά και το αριστοκρατικό ραχάτι είναι παράσημο, τελικά, κι όχι ψόγος.

 

Διαβάστε ακόμα: Μάστορες του κυνισμού. Οι αδελφοί Κοέν επιστρέφουν με την «Μπαλάντα του Μπάστερ Σκραγκς». 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top