«Το gig εξελίστηκε σε φιάσκο. Λίγος ο κόσμος, άσχετοι οι περισσότεροι. Εγώ ξεμπέρδεψα γρήγορα. Μισή ωρίτσα. Ο Ντύλαν έπαιξε καμιά ώρα και μετά κατέβηκε και πήγε πίσω από το πάλκο, περιμένοντας το μπιζάρισμα που δεν ερχόταν», γράφει ο Βαγγέλης Γερμανός. (Δεξιά φωτό: Thomas Monaster/NY Daily News via Getty Images/Idealimage.)
[…] Μας θύμισε, εν τη ρύμη, ότι είχε παίξει κάποτε με έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της μουσικής που μας ενηλικίωσε. Του ζήτησα να γράψει ένα σημείωμα για τη συνάντηση αυτή:
«Ντάλα καλοκαίρι του ’89», γράφει. «Ο ιδρώτας ποτάμι στα τσιμέντα. Έρχεται ο συχωρεμένος ο Νίκος Σαχπασίδης, οργανωτής συναυλιών, και μου λέει: ‘‘Θα φέρω τον Ντύλαν. Θα παίξει Πάτρα, στο Στάδιο, κι Αθήνα στη Λεωφόρο. Θες ν’ ανοίξεις τις συναυλίες;’’.
»Χαρά μεγάλη. Είμαι θαυμαστής του από τα φοιτητικά μου χρόνια. Με δικά του, της Μπαέζ, του Ντόνοβαν, της Τζόνι Μίτσελλ και άλλων αλλοδαπών τροβαδούρων έβγαζα μεροκάματο εκείνη τη σκούρα εποχή. Πού και πού, πέταγα και κανένα δικό μου τραγουδάκι.
»Να με, λοιπόν, απόψε στην Πάτρα, στα αποδυτήρια του σταδίου. Κουρδίζω και κάθομαι σ’ έναν πάγκο, στο διάδρομο, κάτω από τις κερκίδες, περιμένοντας το σινιάλο για την έναρξη. Απ’ το βάθος προβάλλει μια λεπτή φιγούρα. Καθώς με πλησιάζει, αναγνωρίζω με δυσκολία τον Ντύλαν. Σφιγμένος μέσα σ’ ένα χειμωνιάτικο μαύρο κουστούμι, καουμπόικο καπέλο, άσπρο φουρφουρένιο πουκάμισο, γραβάτα κορδονάκι, μπότες τακουνάτες, μακιγιάζ. Πώς περιφέρονται κάτι τουρίστες με σορτς και φανελάκι Γενάρη μήνα; Ακριβώς το ανάποδο. Μένω μαλάκας. Ο συνειρμός με τον λεγόμενο «Παγκανίνι», τον βιολιστή με το παλτό ανεξαρτήτως καιρού, που τριγυρνούσε στην Πλάκα την εποχή της χούντας, ήρθε ακαριαίος. (Ο πατέρας μου, επίσης, είχε κρυάδες το κατακαλόκαιρο. Ήταν από το κρύο που είχε μαζέψει το χειμώνα, πηγαίνοντας από τις τρεις το πρωί στα Λεμονάδικα, στο υπαίθριο παζάρι.)
«Η κακοκεφιά του είναι φανερή. Αργότερα, ο Σαχπασίδης μου είπε πως είχε μαζί του την κόρη του που το ’χε σκάσει και τριγυρνούσε μόνη της στα Ψηλαλώνια και στο λιμάνι, χωρίς να δίνει σημεία ζωής. Κι ο Ντύλαν ανησυχούσε, προφανώς».
»Τον καλοσωρίζω και του χαρίζω ένα τετραδιάκι καντριγιέ με σκίτσα κι ένα τραγούδι που έγραψα ειδικά για την περίσταση. Ο τίτλος του: So long China. Με ευχαριστεί με βλέμμα απλανές. Η κακοκεφιά του είναι φανερή. Αργότερα, ο Σαχπασίδης μου είπε πως είχε μαζί του την κόρη του που το ’χε σκάσει και τριγυρνούσε μόνη της στα Ψηλαλώνια και στο λιμάνι, χωρίς να δίνει σημεία ζωής. Κι ο Ντύλαν ανησυχούσε, προφανώς.
»Το gig εξελίστηκε σε φιάσκο. Λίγος ο κόσμος, άσχετοι οι περισσότεροι. Εγώ ξεμπέρδεψα γρήγορα. Μισή ωρίτσα. Ο Ντύλαν έπαιξε καμιά ώρα και μετά κατέβηκε και πήγε πίσω από το πάλκο, περιμένοντας το μπιζάρισμα που δεν ερχόταν.
»Τώρα, η Αθήνα ελαφρώς καλύτερη. Ο κόσμος πιο πολύς. Το κορυφαίο εδώ ήταν ότι, κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ανέβηκε στο πάλκο ο Βαν Μόρρισον –κείνες τις μέρες γύριζε ένα βίντεο κλιπ με φόντο την Ακρόπολη– και είπαν δύο τραγούδια μαζί.
«Η Αθήνα ελαφρώς καλύτερη. Ο κόσμος πιο πολύς. Το κορυφαίο εδώ ήταν ότι, κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ανέβηκε στο πάλκο ο Βαν Μόρρισον –κείνες τις μέρες γύριζε ένα βίντεο κλιπ με φόντο την Ακρόπολη– και είπαν δυο τραγούδια μαζί». (Στη φωτογραφία ο Μπομπ Ντύλαν με τον Βαν Μόρρισον στον Λόφο του Φιλοπάππου, στις 29 Ιουνίου 1989, μια μέρα μετά τη συναυλία του στο γήπεδο της Λεωφόρου.)
»Μετά κι απ’ αυτή την εμπειρία (συν το άλλο φιάσκο των Rolling Stones το ’67, με τα γαρίφαλα και τους μπάτσους), αποφάσισα ότι τα γήπεδα είναι αποκλειστικά για το ποδόσφαιρο».
// Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Καλοκύρη «Παρασάγγες, Τόμος Β΄» (από το κείμενο με τίτλο «Λάθος ρούχα», σελ. 104 – 106), Εκδόσεις Άγρα, 2016.
Δείτε εδώ τον Μπομπ Ντύλαν και τον Βαν Μόρισσον να τραγουδούν το «Crazy Love» στον Λόφο του Φιλοπάππου.
Διαβάστε ακόμα: Rolling Thunder: ο Σκορσέζε κινηματογραφεί τον Ντύλαν.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
