Οι γυναίκες στον Βοκάκιο δεν διστάζουν να δείξουν τη σεξουαλική τους ορμή (σκηνή από την ταινία του Πιέρ Πάολο Παζολίνι).

Έρωτας μεταξύ εραστών. Έρωτας εξωσυζυγικός. Άντρες που αποπλανούν γυναίκες. Γυναίκες που αποπλανούν άντρες. Κληρικοί που αποπλανούν κορίτσια και φυσικά δεν λείπουν η μοιχεία και η πορνεία. Ο Ιταλός ποιητής, συγγραφέας και ουμανιστής Τζοβάνι Μποκάτσιο (Βοκάκιος επί το ελληνικότερον) δεν πρέπει να άφησε ουδεμία εκδοχή κλινοπάλης από το περιώνυμο «Δεκαήμερον».

Έχουν περάσει ακριβώς 643 χρόνια από τη στιγμή που πέθανε (σαν σήμερα, 21 Δεκεμβρίου), έχουν μεσολαβήσει ουκ ολίγες σεξουαλικές επαναστάσεις και καίριες αλλαγές στα ερωτικά ήθη, ωστόσο το έργο του λάμπει για το ιμερικό  πάθος με το οποίο μετάγγισε τις ιστορίες του. Ναι, ο Βοκάκιος ήταν ένας παθιασμένος άνθρωπος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στον τάφο του ήθελε να υπάρχει η επιγραφή:  «Studium fuit alma poesis» που σημαίνει «Το πάθος του ήταν η ευγενής ποίηση».

Θα μπορούσε να είναι μια ακροτελεύτια ομολογία προς τους λόγιους της εποχής που απέρριπταν το έργο του μετά βδελυγμίας και το θεωρούσαν ρυπαρό και λογοτεχνικά ποταπό. Ακόμη κι ο ίδιος μετάνιωσε πολλές φορές για τη συγγραφή του, ωστόσο ποτέ δεν σταμάτησε να το γράφει και να το διορθώνει. Για τον Βοκάκιο όλες οι απολαύσεις, οι τέρψεις και οι σεξουαλικοί στροβιλισμοί πρέπει να πραγματώνονται επί της γης. Δεν υπάρχει κανένα επέκεινα όπου ο άνθρωπος θα δεχθεί την πλήρωσή του. Όλα εδώ βιώνονται! Πόσο επικούρειο…

Το Δεκαήμερον είναι πικάντικο, λάγνο, ρηξικέλευθο, καυστικό, κωμικό και συνάμα ένα ανάγνωσμα των αισθήσεων.

Σε αντίθεση με τη Θεία Κωμωδία του Ντάντε, ο Βοκάκιος συνέγραψε την Επίγεια Κωμωδία. Που σημαίνει: κανένας ασκητισμός, κανένας φόβος και μυστήριο για το τι συμβαίνει στους ουρανούς. Εδώ κάτω, στην ταπεινή γη των ανθρώπων, υπάρχουν ένστικτα που πρέπει να τραφούν, γυναίκες έτοιμες να δώσουν τα τροφαντά τους σώματα σε άντρες ξαναμμένους. λαγνείες να εκπληρωθούν.

Σε αντίθεση με ό,τι μπορεί να πιστεύει κανείς, δεν έγραψε το Δεκαήμερον για να διατρανώσει την κυριαρχία του άντρα επί της γυναίκας. Πολλώ δε μάλλον στο κρεβάτι. Ο ίδιος σημειώνει στο προοίμιο του βιβλίου ότι το έργο απευθυνόταν κυρίως στις γυναίκες. Η εξήγηση είναι ότι οι άντρες, έτσι κι αλλιώς, βρίσκουν ικανοποίηση εκτός της οικίας. Σε αντίθεση με τις γυναίκες που είναι κλεισμένες σε τέσσερις τοίχους και δεν έχουν άλλους περισπασμούς για να περνούν το χρόνο τους.

Για τον Βοκάκιο, ο έρωτας ταυτόσημος με την αχαλίνωτη σεξουαλικότητα (σκηνή από την ταινία του Πιέρ Πάολο Παζολίνι).

Ο Βοκάκιος δεν διστάζει σε πολλές ιστορίες να βάλει μια γυναίκα αφηγήτρια κι εκεί γίνεται ο… κακός χαμός. Σεντόνια ανακατεύονται, ρούχα πετάγονται με ορμή, γυμνά σώματα ενώνονται (όχι απαραίτητα μόνο δύο), βογκητά, λογής σεξουαλικές στάσεις και έξεις αναπτύσσονται, εκλύονται και χορταίνονται. Πάντως, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε και τις ιστορίες του Ντιόνεο, καθώς κι αυτές είναι ιδιαζόντως τολμηρές.

Είναι προφανές πως χρησιμοποιεί τον Έρωτα και την Τύχη ως κυρίαρχα θέματα. Μόνο που η συμβολή του στον επαναπροσδιορισμό των εννοιών είναι σημαντική. Ιδιαιτέρως στο θέμα του Έρωτα, η σημασία που του δίνει αγγίζει την έννοια του μπουρλέσκ, ενώ η πιο ουσιαστική εφαρμογή του δεν είναι στο πεδίο του αγνού συναισθήματος, αλλά στο τραχύ χώμα της σεξουαλικής ικανοποίησης. Αρκεί να μην έχει να κάνει με κληρικούς. Σ’ αυτούς επιτίθεται με δριμύτητα όταν αποπλανούν αθώες κορασίδες.

Αυτό που εντυπωσιάζει στο Δεκαήμερον είναι ότι οι γυναίκες εμφανίζονται το ίδιο έκλυτες και αθυρόστομες με τους άντρες. Μπορεί να μιλούν με διαφορετικό τρόπο για να περιγράψουν τις σκηνές του σεξ (και μάλιστα με πικάντικες λεπτομέρειες), όμως δεν ξεφεύγουν από τα στερεότυπα της εποχής ως προς το θέμα της παρθενίας, της υποταγής στα θέλω του άντρα και της ακόρεστης σεξουαλικής ορμής.

Σεντόνια ανακατεύονται, ρούχα πετάγονται με ορμή, γυμνά σώματα ενώνονται.

Η συμβολή του Πιέρ Πάολο Παζολίνι στο να κατανοήσουμε το μέγα βάθος του έργου είναι ουσιαστική. Ο τρόπος που κινηματογράφησε το βιβλίο είναι εύγλωττος. Η σαγήνη, η αποπλάνηση και ο αισθησιασμός είναι τα στοιχεία που κινητοποιούν την κάμερά του.

Ο ίδιος εξηγούσε για τη συγκεκριμένη ταινία: «Το νόημα του “Δεκαημέρου” είναι η οντολογία της πραγματικότητας, το γυμνό σύμβολο της οποίας είναι το σεξ. Πράγματι η Νάπολη, όπου έκανα τα περισσότερα γυρίσματα, είναι η πόλη της αθώας πραγματικότητας. Σήμερα η πραγματικότητα έχει γίνει παντού προβληματική. Σε όλες τις κοινωνικές ή ατομικές πραγματικότητες που μας περιβάλλουν, η κεντρική στιγμή αντιπροσωπεύεται από τη σύγκρουση ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο, την επανάσταση και τη συντήρηση… Αντίθετα στη Νάπολη σύγκρουση υπάρχει μόνο ως ανωτέρα βία… Ξεχώρισα τις αγαπημένες μου ιστορίες του Βοκάκιου ώσπου κατέληξα σε έντεκα ή μάλλον δεκαπέντε. Τελικά όμως θυσίασα τέσσερις για πρακτικούς λόγους.»

Εντέλει, ναι, το Δεκαήμερο είναι πικάντικο, λάγνο, ρηξικέλευθο, καυστικό, κωμικό και συνάμα ένα ανάγνωσμα των αισθήσεων. Μπορεί για την εποχή του να ήταν προωθητικό και για τη δική μας να κείται στο βάθος των βιβλιοθηκών, εντούτοις αν το ξεκινήσεις να το διαβάζεις δεν μπορείς να σταματήσεις. Όρθιος, ξαπλωμένος, ντυμένος ή με αδαμιαία περιβολή.

 

Διαβάστε ακόμα: Η λαγνεία είναι η μόνη πιστή σου σύντροφος, μην την αρνείσαι.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top